از کربلای چهار تا شکنجه زندانی!
نه باید از واقعیت ترسید و نه از صحبت درباره آن.
جنگ، برد و باخت دارد. اگر قرار بود ما در همه عملیات ها پیروز باشیم که تا به حال رسیده بودیم واشنگتن! طرف مقابل هم هویج نیست؛ آدم است و هوش و ذکاوت و قدرت و اراده دارد و بیکار نمی نشیند. فرماندهان و رزمندگان و ... هم آدم هستند و ممکن است در جنگ دچار اشتباه شوند. خلق حماسه های بزرگ و عجیب، نافی احتمال شکست های بزرگ و عجیب نیست.
پیش از این هم اخبار پراکنده ای از ضرب و شتم یک زندانی توسط مأمور یا مأمورانی خودسر را در گوشه و کنار کشور داشته ایم. برفرض صحت ادعای برادری زندانی در اهواز، دلیلی ندارد که نظام را مقصر اشتباه یک فرد و گروه بدانیم؛ کما این که تعصب در انکار مسأله نیز فرار از واقعیت به شمار می آید.
در جمهوری اسلامی هم احتمال دزدی و نامردی و ظلم و زیاده خواهی و ... وجود دارد. اینجا هم با انسان ها و وسعت دایره اختیارات و ویژگی های نفسانی شان طرفی هستیم. آن چه مهم است میزان پیگیری و برخورد با تخلفات و جرایم و مقابله با رشد و گستره آن است که می تواند نظام اسلامی را نسبت به نظام های طاغوتی ممتاز نماید.
