همین شازده پسر نو رسیده با همین مقدار بهره مندی از قوه منطق و سطح فکر و تحلیل آبکی چند وقت دیگر به برکت رانت پدر و حمایت بی دریغ مالی نهادهای فرهنگی نفت خور می شود تئوریسین تحمیلی جبهه انقلاب و تثبیت گر نظریه سست دو گانگی ولایت با عدالت و خط قرمز قرارگاههای کاغذی عمار و هر کس هم خلاف میلشان حرفی بزند وحدت شکن و بی بصیرت و نفوذی دشمن و... خواهد بود. حالا ببینید کی گفتم.
نمیدانم این استعفا تحمیلی است یا نه. بنا بود بعضی افراد برکنار شوند. یکی از عجایب دولت ناتمام فعلی میدان دادن به بعضی عناصر دو رو و دارای حواشی خاص بود که با تمام وجود احساس می شد دارند به ریش نیروهای انقلاب می خندند. دولت بعدی اگر منتسب به جریان انقلاب بود باید بیشتر حواسش را جمع کند.
بعضی اتفاق ها برای آدم خاطره می شود. مثلا وقتی کتاب طعمه اروند را برای طراحی به دوست خوبم آقا میثم واثقی (که در حال حاضر از اساتید دانشگاه امام حسین است) سپردم در میان تصاویر متفرقه ای که از دفاع مقدس داشت چرخید و عکسی را برای روی جلد آن انتخاب کرد. بعد از چاپ کتاب، حاج آقای شکوهی که خودش اصالتاً مشهدی است تماس گرفت و گفت خانمی به دفتر انتشارات در خیابان صفاییه قم آمده و اصرار دارد اصل تصویر جلد کتاب را دریافت کند. این خانم هم ظاهرا مشهدی بود و می گفت تصویر متعلق به برادر شهیدش است که آن را در آلبوم خاطراتش ندارد.
یا مثلا خانم دکتر بنی هاشمیان که از مریدان شهید شجاعیان است و اتفاقا سر موضوعی هم بینمان بحث تندی شده بود بعد از خواندن کتاب خاطرات این شهید مرا به کناری کشید و مدعی شد پیغامی از طرف شهید برایم دارد. حرفش را گوش دادم و جدی نگرفتم؛ اما بعد عیناً همان مسأله برایم اتفاق افتاد. یا درباره کتاب خاطرات شهید سید روح الله عمادی هم موضوعی هست که بعدا برایتان تعریف میکنم؛ ان شاءالله.
خب، امروز حاج حسن آقای مهدیزاده، پیر دیر عشقبازی با شهدا پیام داد و یادآوری کرد که سالگرد شهادت محمد زمان ولی پور است.
کتاب مسافر ملکوت را از همه کارهایم بیشتر دوست دارم.
سفری با دوستان دانشگاه علوم پزشکی بابل به مشهد رفته بودم. دست یکی از رفقا کتابی از مرحوم نادر ابراهیمی بود. گرفتم و سریع خواندم. سبک نوشتاری اش برایم جالب و شیرین بود. برگشتم قم، دوستان طلبه ای تماس گرفتند که ما خودمان خاطرات طلبه شهید محمدزمان ولی پور را جمع آوری کرده ایم، نوشتنش با شما.
محمدزمان ولی پور شخصیتی عرفانی داشت و از این رو به شیخ ملکوتی هم شهرت یافته بود. خاطرات را خواندم و به ذهنم رسید سبک نادر ابراهیمی را در قالب مینی مال پیاده کنم. کار که تمام شد، دوستان خواندند و نظر دادند و رفتند برای قرارداد با ناشر، یعنی آقای خلیلی موسسه شهید کاظمی که انصافا در عرصه تولید و نشر کتاب دفاع مقدس همتا ندارد.
در این اثنا همسر یکی از دوستان، کار را خواند و به تمسخر گرفت. می دانستم که سر رشته ای در ادبیات ندارد؛ اما خب دل نازک من گرفت و در خودم فرو رفتم.
ساعتی نگذشت که پیامکی طولانی از مرحوم آزاده محمد حسین منصف به دستم رسید. گویا کتاب "این عشق الهی است" خاطرات شهید سید علی اکبر شجاعیان که یک سال و نیم قبل چاپ شده بود را همان روز خوانده بود و تحت تأثیر آن به تشویق و تحسین این حقیر پرداخت. حالم جا آمد!
کتاب مسافر ملکوت خیلی زود منتشر شد و به لطف خدا هر کس که خواند تعریف کرد. حتی جایی بودم خانم نویسنده ای کتاب مرا دست گرفته بود بی انکه بداند نویسنده اش منم توصیه کرد که این گونه کتاب بنویسم! این کار دو بار از تلویزیون و چهار بار از رادیو معرفی شد که مادرم آن را شنید و خوشحال شد.
دو سال وقتی به مشهد مقدس می رفتیم این کتاب در پشت شیشه فروشگاه آستان قدس در داخل حرم مطهر قرار داشت که دیدنش بچه هایم را به ذوق می آورد.
روح محمدزمان ولی پور، سیدعلی اکبر شجاعیان و همه شهدا شاد. هر چه در دنیا و آخرت داریم مرهون لطف و کرامت شهداست. امیدوارم در این عرصه توفیق بیشتری داشته باشم و بخش کوچکی از حق بزرگ شهدا را به سهم و بضاعت خود ادا کنم.
سالگرد رحلت مرحوم حمید سبزواری شاعر بزرگ انقلاب و چهره ماندگار ادبیات پایداری است.
نمیدانم این مطلب را قبلا در وبلاگ گذاشته ام یا نه کمی حافظه من ضعیف شده و اگر احیانا تکراری است از محضر شریفتان عذرخواهی میکنم.
خرداد سال 89 بود و سالروز آزادسازی خرمشهر قهرمان. برای مراسم عصر شعر در یکی از دانشگاههای مازندران واسطه شدم و استاد حمید سبزواری را دعوت کردم. البته آشنایی قبلی با ایشان نداشتم و صرفا به پیشنهاد دوستان دانشجو این کار را انجام دادم. آقای سبزواری بی هیچ منّت و تکبر و شرطی پذیرفت.
روز مراسم را هیچ وقت از خاطر نمی برم. چون شاهد صحنه های زشتی بودم که نه تنها در شأن دانشگاه که در سطح چاله میدان هم نبود.
عده ای از دانشجویان پسر شاید متأثر از حوادث سال 88 شروع کردند به مسخره بازی و پارازیت انداختن. حمید سبزواری پیر بود و کمی دستانش لرزش داشت. همین را هم دستاویز تمسخرش قرار دادند. وسط شعر خوانی اش باد گلو رها می کردند و... مرحوم سبزواری هم بی اعتنا به آنها اشعارش را می خواند و از این بابت رویشان را کم کرد.
صحنه های بی احترامی به این پیرمرد فرهیخته خیلی برایم آزاردهنده بود.
موقع بازگشت به تهران همراه ایشان سوار ماشین شدم. گله داشت از برخورد جناحی بعضی شعرا از جمله سهیل محمودی که زمینه حذف او از برنامه های سیما را فراهم ساختند و...
در یکی از جایگاههای سوخت جاده هراز ایستاده بودیم برای بنزین. جلوتر از ما نیسان آبی رنگی بود که راننده جوان آن با کارگر جوان پمپ بنزین مشغول صحبت بود. چشمشان که به ما افتاد زیر گوش هم زمزمه ای کردند و لحظاتی بعد به طرفمان آمدند.
پرسیدند شما آقای سبزواری هستید؟ استاد با لبخند پاسخشان را داد. از ایشان خواهش کردند با آنها عکس یادگاری بگیرد. استاد با محبت پیاده شد و با آنها عکس گرفت. خیلی با ادب و احترام با مرحوم سبزواری برخورد کرده و ایشان را بوسیدند.
آنجا که مثلا دانشگاه بود رفتاری غیرمحترمانه را شاهد بودیم اینجا اما از دو جوان کارگر و راننده اینطور احترام و بزرگواری. این عبارت به ذهم آمد که درک بالاتر از مدرک است.
نماز جماعت مغرب و عشا را هم من و راننده دانشگاه و آن راننده نیسان پشت سر مرحوم حمید سبزواری در نمازخانه پمپ بنزین خواندیم. روحش شاد.
آدم هوس می کند با این خبر شوخی کند. ببینید چقدر در هزینه های خورد و خوراک خانواده صرفه جویی می شود! آدم مهمان داشته باشد اینطوری باشد! ما طلبه ها که این ویژگی را داشته باشیم میتوانیم با روزه استیجاری پولدار شویم! کاش آنهایی که به قدرت می رسند هم این ویژگی را داشته باشند و بخور بخورشان کم شود! و ...
اما واقع امر این است که باید از دیدن هر یک از پدیده های عالم خلقت به علم و قدرت و اعجاز الهی اقرار کرد.
حالا اصل خبر را بخوانید:
در منطقه‌ای دورافتاده از اتیوپی، زنی زندگی می‌کند که بیش از ۱۶ سال است غذا و آب نمی‌خورد!
به گزارش ایسنا، به نقل از خبرآنلاین، مولوورک اُومبائو می‌گوید زمانی که ۱۰ سال داشت، به طور ناگهانی دیگر نیازی به خوردن و آشامیدن پیدا نمی‌کند و آخرین وعده غذایی که مصرف کرده سوپ عدس بوده است.
وی توسط پزشکان در آدیس آبابا، پایتخت اتیوپی، مورد بررسی قرار گرفته است. پس از سه سال آزمایش، آنها گفتند که او در سلامت کامل به سر می‌برد و هیچ غذا، آب یا مواد زائد در دستگاه گوارش او وجود ندارد. این نشان می‌دهد که او حتی نیازی به ادرار و مدفوع نیز ندارد.
سلامت روانی او در دُبی و قطر نیز مورد بررسی پزشکان قرار گرفته که در این زمینه نیز مشکلی در او دیده نشده است.
این دختر معتقد است که وضعیت غیرمعمول او «کار خدا» است و نمی‌داند چرا شروع شده است. او معتقد است که دیگر هرگز غذا نخواهد خورد.
منبع: dailystar
کتاب "نقاش خاطره ها" را یک بار خواندم و دو بار لذت بردم! چرا دو بار؟
یک دلیلش به خاطر نثر روان و شیوای کتاب و کشش و جاذبه ای است که در داستان وجود داشت؛
یک علتش هم بر می گردد به نویسنده کتاب یعنی سرکار خانم سارا مصطفی نژاد از دختر خانم های دهه هشتادی که گویا این قصه را در سن چهارده سالگی نوشته و بی شک جای تحسین و تقدیر فراوان دارد.
موضوع کتاب درباره خرمشهر از اشغال تا آزادی است. دفاع مقدس و فراز و فرودها و آدم های آن حق بزرگی بر گرده تاریخ و ادبیات ایران عزیز دارند. امیدوارم همه هنرمندان در سطحی شایسته به ادای دین نسبت به این بخش نورانی و پرافتخار تاریخ کشورمان همت بگمارند.
قاضی زاده هاشمی در یکی از برنامه های تبلیغاتی اش گفته: مردم باید برای دولت تصمیم بگیرند و دولت باید اجرا را به مردم واگذار کند.
من دقیقا متوجه نشدم. یعنی تصمیم را مردم بگیرند، اجرایش هم بر عهده مردم باشد؛ خب این وسط دولت چه کاره است؟ صرفاً ماشین امضاست؟!
آنها معمولاً برای آنکه امام(ره) را زیر سوال ببرند، دو اشکال وارد می‌کردند؛ نخست آنکه امام(ره) هر شب به زیارت امیرالمومنین(ع) می‌روند در حالی که دیگر علما این رویه را ندارند. چه سعادتی بالاتر از این؟ دومین ایرادی که مطرح می‌کردند این بود که ایشان هر روز هشت‌بار برای انجام امور از خانه خارج می‌شوند و هربار عموماً پیاده هستند. در حالی که دیگر مراجع مانند آقای حکیم کادیلاک دارد یا آقای خویی بنز و آقای شاهرودی، شورلت دارند، ایشان برای انجام برخی از امور از درشکه استفاده می‌کنند!
ادامه این گفتگوی تاریخی را می توانید در این نشانی بخوانید:
اخبار دروغ و تخریبی فراوانی منتشر می کرد. یکبار یکی اعتراض کرد. جواب داد آقا فرموده مگر نمی بینید من دارم چپ و راست شمشیر می زنم؟!
بله چپ و راست باید شمشیر زد اما در مقابله با دشمن نه اینکه برای زدن چپ و راست هر نوع دروغ و تهمت و تخریبی مجاز باشد.
هر جا کانون قدرت بود می رسید و وصل می شد.
یکبار در گروه تلگرامی اش طلبه ای که دوست وی بود به خانمی محجبه توهین بسیار زشتی انجام داد که در شأن خانواده خودش بود. در آمد پشتش که بعله در فضای مجازی کلماتند که حکمفرما هستند و ... ! صاف و پوست کنده اش یعنی اخلاق کیلویی چند؟ همان مبنای منافقین که هدف وسیله را توجیه می کند...
امروز این تصویر را در گروههای مجازی دیدم یاد بعضی خاطرات افتادم.
هنگ مرزبانی هرمزگان کار میکرد. آمد مرخصی یاسوج. با اهل و عیالش رفت پارک حال و هوایی تازه کند. دید چند مأمور انتظامی با عده ای از اراذل و اوباش درگیر شده اند. در مأموریت نبود، وظیفه سازمانی نداشت؛ اما احساس کرد یک جای خالی را باید پر کند. رفت کمک نیروی انتظامی که با شلیک گلوله یکی از اوباش مقابل چشم زن و فرزندش به زمین افتاد و تا آسمان پرواز کرد.
بسیجی یعنی احسان فرخیانی که از حق خودش بگذرد اما اجازه ندهد کار خدا و دین خدا روی زمین بماند. روحت شاد شهید غیرت و شرف.
میگفتی مهدی عبوری و عبدالله عبدی و محمود حسینی پور و مهدی تاج و مهدی جهانگیری و... هم همراهیت میکردن
این مردم تسلیم شدنی نیستند
از ویژگی های منحصر به فرد انقلاب ظهور و تجلی شخصیتهای خودساخته و بزرگی است که البته با توجه به تکثر اتفاقات و شتاب حوادث پس از پیروزی انقلاب کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. از جمله کارهایی که میتواند به آشنایی نسل جوان با حقایق انقلاب اسلامی کمک کند تولید آثاری است که ادبیات زیبا و جوان پسند داشته باشد. کتاب سید محمود طالقانی به قلم شیوای خانم مینا چوپانی دارای این خصیصه زیباست. خاطراتی از زندگی پربرکت مرحوم طالقانی با ادبیاتی دلنشین و جذاب در این کتاب به رشته تحریر در آمده است.
سید محمود علایی طالقانی عالم فرهیخته و با سوادی بود که پیش از ظهور قیام خمینی پا در عرصه مبارزه با طاغوت گذاشت و بارها طعم زندان و بازداشت و تبعید را چشید. با این حال در مقابل امام کرنش نشان داد و تابع نظرات ایشان گردید و اناالرجل نداشت. رویکرد روشنفکری سید محمود با توجه به فضای تهران باعث گردهمایی عناصر مختلف با تفکرات متفاوت ذیل بیرق مبارزاتی او گردید. از همین رو بسیاری از گروهها همواره سعی در مصادره شخصیت ایشان داشته اند. از جمله می توان به نهضت آزادی و مجاهدین خلق (منافقین) اشاره کرد. در حالی که مرحوم طالقانی نسبت به التقاط کمونیستی و نگهداری سلاح توسط منافقین معترض بود. در موضوع حجاب و نیز دیگر قوانین اجتماعی وی حساسیتهای دینی را تأیید و حمایت می نمود.
با این حال انتظار می رود امثال نهضت آزادی و ملی گراها و منافقین اگر سید محمود طالقانی را از خود می دانند به یاد بیاورند که وی از سال 40 مبارزه با صهیونیسم را به طور جدی آغاز نمود و تا آخر حیات شریفش بر ادامه آن مصرّ بود و طبعا با توجه به معیارهایی که در ظلم ستیزی داشت به یقین در صورت بقای عمر همچنان در این مسیر نورانی گام بر می داشت و هیچگاه همپیاله آمریکا و انگلیس و اسرائیل و دیگر دشمنان دین و میهن نمی گردید. به فرموده امام، او برای اسلام به منزله حضرت ابوذر بود. روحش شاد ان شاءالله.
از منظر تمدنی اگر به انتخابات پیش رو نگاه کنیم مهمتر از آنکه چه کسی رأی می آورد اصل مشارکت بالا و پر شور مردمی است که باید مورد اهتمام قرار بگیرد. انقلاب اسلامی ایران با راهبری مردی اندیشمند، تاریخ شناس و باهوش و صاحب تدبیر توانسته به نقطه ای از اقتدار و پیشرفت در عرصه های گوناگون دست یابد که به مهمترین و تأثیرگذارترین نظام سیاسی جهان در مسیر احیای گفتمان آزادگی و استکبار ستیزی تبدیل شود.
ایران اسلامی به رغم وجود بعضی ضعف ها و البته فشارهای بین المللی توانسته در حوزه هایی از عرصه علم و نظامی گری و صنعت به درخششی غیر قابل انکار دست یابد. گفتمان جمهوری اسلامی در حمایت از مستضعفان و ستیز با مستکبران در جهان فراگیر شده و به خصوص پس از نبرد اخیر فلسطین به جایگاه راهبردی در هدایت آزادی خواهان جهان دست یافته است.
اگر قرار باشد الگوی "مردمسالاری دینی" برخاسته از گفتمان انقلاب اسلامی به عنوان نسخه نجات بخش حکومتها و کشورهای مختلف مطرح شود علاوه بر همه دستاوردهای بین المللی و پیشرفتهای علمی و صنعتی نیازمند حمایت مردمی و اثبات مقبولیت عمومی است.
در چند انتخابات اخیر متأسفانه شاهد حضور حداکثری مردم در پای صندوقهای رأی نبوده ایم. بی تردید برای پابرهنگان عالم و حامیان تفکر انقلاب اسلامی این پرسش یا شبهه ایجاد خواهد شد که اگر قرار است مردمسالاری دینی را الگوی حاکمیتی خود قرار دهند آیا تأیید و همراهی مردم را در پی خواهد داشت یا نه؟ آیا جمهوری اسلامی ایران نمونه موفق چنین حاکمیتی به شمار می رود؟
پازل تمدن سازی انقلاب جهانی اسلام نیازمند تکمیل به واسطه مشارکت حداکثری مردم در پای صندوقهای رأی است. مسئولان البته تا حدودی در این خصوص غافلند اما دلسوزان انقلاب باید به جای دامن زدن به دعواها و اختلافات فرسایشی و پاشیدن بذر نفرت و کینه، همت خویش را صرف دعوت و انگیزه سازی برای حضور مردم نمایند.
دوستان انقلابی من در انتخابات پیش رو به دو قشر حامی جلیلی و یا حامی قالیباف تقسیم می شوند. هر یک هم برای این رویکرد خود و نیز رد طیف مقابل ادله ای ذکر می کنند.
یک حرف این وسط برای من تازگی داشت. دوستانی در حمایت از قالیباف به استدلالی پیرامون نقد جلیلی استناد کردند که اگر چه قانع کننده نیست اما از جهت اخلاقی می تواند محل تأمل باشد.
آنها می گویند در طول رفاقت و تعامل با دوستانی که تحصیل کرده دانشگاه امام صادق علیه السلام تهران و یا موسسه امام خمینی قم هستند همواره دچار مشکل و ناراحتی شده و خاطره خوبی برایشان رقم نخورده است. احساسشان بر این بود دوستانشان به صرف دریافت مدرک از دو مرکز علمی مذکور با نگاهی از بالا به پایین نسبت به مسائل جاری برخورد نموده و هر کس از دوستان خود را به صرف اندک نقد و نگرشی متفاوت رد و طرد نموده اند. این نوع خود حق پنداری مطلق چیزی شبیه مبانی فکری داعش و سلفیون است که در نهایت خون هر کس با اعتقادی متفاوت را مهدور می دانند.
این دوستان نگران بودند با روی کار آمدن سعید جلیلی و میدان گرفتن تحصیل کردگان دو مرکز فوق، شاهد رواج بداخلاقی و نزاع و طرد و تکفیر در جامعه باشیم.
البته همانطور که عرض کردم ادعای این دوستان اقناع کننده نیست. در هر طیف و جماعتی هر نوع آدم با هر نوع رفتاری ممکن است به چشم بیاید؛ اما صرفا از باب تذکار اخلاقی خوب است نیروهای انقلابی به این مساله توجه کنند که ناشکیبایی شان در مقابل دوستان و مردم در درجه اول باعث آسیب به خط فکری و جریانی خودشان و ریزش همفکران و ناکامی مستمر سیاسی و اجتماعی خواهد شد.
نمیتوان کتمان کرد علی اردشیر لاریجانی از باب صنفی گرایی و نگاه قبیله ای با توجه به جایگاهی ابوی مرحوم، مورد حمایت و تأیید متعصبانه بعضی بیوت و مصارع قرار دارد. همین طیف البته محمود احمدی نژاد را با توجه به عدم انتساب قبیله ای و نیز رویارویی با اکبر هاشمی، مبغوض می دارند. دو بار است که هوشمندی محمود برای ثبت نام در انتخابات علاوه بر محاسن متعددی که در روشنگری اوضاع دارد دست شورای نگهبان را برای رد علی لاریجانی و بستن دهان حامیان پرنفوذش باز می گذارد.
سالها پیش بود ابتدای دوره جوانی، خواب دیدم جایی هستم که امام برای استراحت دراز کشیده و شهریار بیژنی هم کنارش است. شهریار آن موقع تازه دانشجوی نخبه دانشگاه امیرکبیر شده بود، بعدها در اسکاتلند درس خواند و در حال حاضر از اساتید موفق و البته اهل دل و متدین دانشگاههای کشور است.
امام لبخند به لب داشت و با آرامش به من نگاه می کرد. شهریار از طرف امام برگشت به من گفت هر وقت دلت گرفت بیا اینجا، خانه خودت است.
در حال و هوای ابتدای جوانی احساس کردم این خواب قرار است نوید شهادت باشد. همان روز هم غسل شهادت کردم، راه افتادم رفتم مرقد امام که البته جز حمله تعدادی مورچه درشت و شاسی بلند در بیابان محدوده حرم که گامهای عارفانه و با طمانینه ام را تبدیل به شتاب و دویدن کرد، اتفاق دیگری برای من رخ نداد!
اما به مرور دفت کردم دیدم واقعا حرم امام و اساسا هر جایی که یاد و نامی از امام و آقا و شهدا و انقلاب است برای ما بسیجی ها حسی آرامش بخش به همراه دارد و قوت قلب می گیریم. و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب.
دیروز عصر مسیر بازگشت به قم به بچه ها پیشنهاد دادم دقایقی هم در حرم امام زیارت و استراحتی کنیم که زود پذیرفتند. امام کم و بیش زائرانی داشت که اغلب مسافران بین راهی بودند. بعضی از این مسافران صرفا برای استراحت توقفی می کردند؛ اما بعضی هم به داخل حرم می رفتند و مرقد امام و فرزند و همسرش را زیارت نموده و فاتحه ای می خواندند. به چهره ها و سر و شکلشان نگاه کردم. اغلب از مردم عادی و به اصطلاح پاپتی جامعه بودند. امام ما امام محرومان و انقلابش انقلاب پابرهنگان و مستضعفان بود. همان چند دقیقه تنفس در هوای متبرک به عطر حضور روح الله خستگی را از جان و تنمان بیرون راند.
دیروز ظهر در بابل خواستیم پمپ بنزین ایستگاه آمل بنزین بزنیم دیدیم کارگر جایگاه به بعضی ها کارت سوخت میداد به بعضی هم میگفت تمام شد! اعتراض کردم گفت کارت خودم هست و یک چیزی بابتش میگیرم اما دقت کردم دیدم رمز کارتهایی که به بعضی میداد چهار تا یک بود.
امیدوارم مسئولین نظارت بیشتری بر عملکرد جایگاه دارها داشته باشند.
نمی گویم حق است که پزشکیان رأی بیاورد؛
اما
می گویم حقتان است که پزشکیان رأی بیاورد.
