مدعیان حقوق بشر بخوانند!
کسی که خدا را قبول دارد و به وحدانیت و تدبیر و تقدیر او ایمان آورده است اگر نعمتی را در اختیار برادر مومنش دید، یقین دارد که مصلحت الهی بر این امر قرار گرفته و در دل خود نه تنها احساس ناراحتی نمی کند، بلکه خداوند را بر آن چه که بر خود و دیگران مقدر دانسته سپاس می گذارد. این گونه است که حسد را مترادف با نفی ایمان به وحدانیت خدا و همطراز با شرک دانسته اند.
کسی که خدا را قبول دارد و به وحدانیت و تدبیر و تقدیر او ایمان آورده است، نیک می داند که مراعات حقوق مادی و معنوی دیگران و حفظ حریم افراد، به معنای اطاعت از خدا و حفظ حریم حق تعالی است. بی اعتنایی به حق الناس، گناهی سخت و بزرگ است که هرگز از انسان مومن حقیقی، سر نخواهد زد. از این رو کسی که حقوق دیگران را پایمال می کند در واقع در تبعیت و اعتقاد به خدا سستی ورزیده و از این که او را قدرت مطلق و ناظر اعمال خویش بداند، غفلت نموده است.
حسد، البته یکی از ریشه های اصلی تجاوزگری به حقوق دیگران است و حتی اگر به مرحله عمل یعنی بغی و تجاوز نرسد نیز امری نکوهیده محسوب می گردد. دوست و دشمن، به خصوص دلدادگان به غرب، این آموزه اسلام را بیاموزند که صدها سال پیش از ظهور همه داعیه داران حقوق بشر، مردم را از تجاوز به حقوق دیگران حتی در مرحله ذهن و قلب، نهی نموده و آن را معادل شرک به خدا تلقی نموده است:
امام جعفر صادق علیه السلام می فرماید: یَقُولُ إِبْلِیسُ لِجُنُودِهِ أَلْقُوا بَیْنَهُمُ الْحَسَدَ وَ الْبَغْیَ فَإِنَّهُمَا یَعْدِلَانِ عِنْدَ اللَّهِ الشِّرْکَ
کافى (ط-الاسلامیه) ج2، ص327، ح2
