حاشیه های فاطمیه بابل (13)
آخرش هم نفهمیدیم دسته گل بقیع سازی قبور شهدا شاهکار کدام نهاد و ارگانی بوده است. به این موضوع بارها اعتراض نموده و مطالبی را در وبلاگ و دیگر نشریات رسمی کشور منتشر کرده ام. پیش از این وقتی به آرامگاه معتمدی بابل می رفتیم سر هر مزاری از شهدا تأملی نموده و پیامی که روی سنگ قبرها نوشته بود را می خواندیم. چینش و نوع آرایش تصاویر و قاب روی قبرها هم داستانی جذاب و منظره ای زیبا و یادآور رشادت و غربت فرزندان خمینی را در خود نهفته داشت.
اگر قرار نیست مسئولان محترم قدمی در راه تأسیس یک موزه و گنجینیه کوچک از آثار حجمی به جا مانده از شهدای شهرستان بابل لااقل در اتاقکی از گنجینه فعلی این شهر بردارند دستکم اجازه می دادند همان تکه میراث به جامانده از تاریخ دهه ایثار و شهادت و مقاومت مردم این شهرستان در اختیارشان باقی می ماند و سنگنبشته های گلزار لاهوتیان، پیامبر رسالات فراموش شده مان قرار می گرفت.
کل مزار شهدای آرامگاه معتمدی را سه بار زیر و رو کردم و نتوانستم بفهمم الان اگر نوجوانی جبهه و جنگ ندیده، وارد این محدوده از بهشت بشود چه پیام و برداشت سازنده ای از ابیات موزون قصیده شهادت دریافت خواهد کرد.
تنها مزار یک شهید بود که پیامی یک خطی آن هم نه از وصیت و راه شهید بلکه از داغ فروخورده مادر و پدری مهجور به ثبت رسانده بود. همین یک جمله حک شده بر مزار شهید موسی ممدوحی طبرستانی، سوغات نسل پر و بال سوخته سال های عاشقی برای معاصران دوران تغافل و نسیان خواهد بود، انشاءالله:
"تنها پسر عزیز من بود"
