"نماز"های ما هم دارند "فرنگی" می شوند!
اصلاً از این ترکیب احساس خوبی ندارم: " نماز فرنگی "! ولی مجبورم برای ایجاد حساسیت نسبت به آن چه می خواهم بر قلم جاری کنم از این عبارت خودساخته استفاده کنم.
تؤالتمان فرنگی شد، هویجمان فرنگی، شهرمان فرنگی، کلاه فرنگی، گوجه فرنگی، کشتی فرنگی، حالا هم نماز فرنگی!
شاید این حال به شما هم دست داده باشد؛ وارد برخی مساجد که می شوید احساس می کنید جلسه برگزاری امتحان نهایی است! ردیف پشت سر هم، پیرمردها روی صندلی نشسته اند و دارند نماز می خوانند.
طرف چهارصد متر تا مسجد را پیاده آمده، حالا برای خواندن نماز می رود روی صندلی می نشیند.
یکی می گوید کمرم درد می کند و نمی توانم خم بشوم، خوب مؤمن خدا مثل همه بنشین و از پایه مهر استفاده کن. طبق قاعده میسور، هر چقدر از نماز که می تواند با حفظ شمایل آن اقامه شود باید به اجرا دربیاید. یعنی اگر مثلاً کسی نمی تواند خم بشود ولی می تواند قیام کند، دست کم باید قیام را انجام بدهد. بنابراین نشستن روی صندلی امتحان! مال مواقعی خاص و بسیار ضروری است.
رسول خدا (ص) فرمود: لایُترک المیسور بالمسعور
و نیز: اذا امرتکم بشی‌ءٍ فأتوامنه ما استطعتم
و علی علیه السلام تأکید فرمود: مالا یُدرَک کلُّه، لاُیترک کلُّه
من خواهش می کنم هر کس به هر طریقی می تواند جلوی این بدعت را بگیرد. باز هم تأکید می کنم طبق قاعده مذکور، تا آن جا که در توان است باید اجزای نماز را به طور صحیح و کامل به جا آورد و نمی توان به خاطر وجود عذری در یک جزء، اجزایی دیگر را نیز ترک نمود. خواهش می کنم کهنسالان عزیز یکبار وضعیت خود را با فتوای مرجعشان مطابقت بدهند.
از پیشنمازهای عزیز هم خواهش می کنم از بیان حقایق احکام ابایی نداشته و نگذارند احکام الهی دستخوش ذائقه ها و اعمال نظرهای شخصی بشود.
