یک توصیه کوچک هم میتواند سبب خیر باشد

 

در سنین ابتدای جوانی کف پاهایم به شدت ترک برداشت. کرم و پماد و ... تأثیری نداشت. یک شب محمد تهرانی خدا رحمتی در مسجد متوجه این موضوع شد. توصیه کرد از سنگ پا استفاده کنم. این کار را کردم و شکر خدا پایم خوب شد.

اخیراً دوباره با این مشکل مواجه شدم. کرم ها و پمادهایی را استفاده کردم تأثیر نداشت. یک دفعه یاد توصیه محمد تهرانی افتادم و نجات پیدا کردم. خدا رحمتش کند. محمد تهرانی از بچه های قدیمی انقلاب و جنگ بود که نسلهای مختلف بسیجیان بابل با او خاطرات خوبی دارند. خواستم بگویم صدقه جاریه لزوما اقدام مادی و پولی نیست. گاهی یک راهنمایی و مشورت کوچک میتواند تا سالها موجب آرامش و نجات دیگران بوده و ثوابی به روح باعث و بانی آن واریز نماید. محمد خدا رحمتی کتابهای خوبی هم به جوانان هدیه میداد که به یادگار مانده و ثواب نشر علم و محتوای آن به روح مرحوم می رسد. اینجا درباره اش نوشته ام با عنوان ما و هدیه تهرانی! بخوانید:

https://ashkeatash.blog.ir/post/%D9%85%D8%A7-%D9%88-%D9%87%D8%AF%DB%8C%D9%87-%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C

 

بین خودمان بماند

این حرف بماند برای مخاطبان وبلاگ و با بازنشر آن در فضاهای دیگر توسط دوستان موافق نیستم. یک درد دل کوتاه است که باشد برای مخاطبان خاص همین صفحه.

غلام اوصیا که فوت کرد خیلی ها در تشییعش شرکت کردند. برایش خاطره گفتند. از بزرگی های این سردار بی نشان و رشادتهایش در طول جنگ. مردانگی و فتوت و ایثار و غیرتش. خیلی ها سعی کردند خودشان را به او چسبانده و از رفاقت هایشان برای همه بگویند. مداح ساده لوح آمده بود و ژست می گرفت و دم از لوتی گری های غلام می زد و ...

غلام در سخت ترین شرایط اقتصادی زندگی کرد و خیلی از همین مدعیان می توانستند کاری برایش انجام داده و جای و جایگاهی برایش فراهم آورده و هوایش را داشته باشند و ...

محمد تهرانی هم فوت کرد. تشییعش شلوغ بود. بعضی ها از جلوی قاب دوربین تکان نمی خوردند. برای طراحی و نشر بنر و پوسترش رقابت شده و مراسم یادبودش یکی پس از دیگری در حال اجراست و خیلی ها دم از محمد می زنند و ... آن سردار میلیاردر یکهو پیدایش می شود و ...

محمد تهرانی آه در بساط نداشت. سال های سال و نه فقط سر پیری در مشکلات عدیده اقتصادی دست و پا زد. برای تأمین اجاره خانه اش مشکل داشت. یک آمپولش هشتاد هزار تومان قیمت داشت که هر بار باید در تهران تهیه می شد. بعضی ها اینقدر همت نداشتند که لااقل سیب زمینی پیاز منزلشان را از بساط دستفروشی محمد تأمین کنند و ... الان چه فایده ای دارد این ادا و اطوارها؟

البته نمی خواهم فقط جوانب منفی قضیه را بگویم. بچه رزمنده های بی ادعایی هم مثل حاج مهدی کردانی بودند که -راضی نیستند به این حرف من- از نظر مادی چیزی کم نگذاشتند و جالب آنکه در هیچ یک از تصاویر تشییع و مراسم و .... پیدایشان نیست و ... مرام شهدایی هنوز هم در وجود خیلی از بسیجی ها دیده می شود.

باز هم عبرت بگیریم خوب است. باز هم بچه های رزمنده ای هستند که در گوشه و کنار شهر با رنج و بیماری و مشکلات دست و پنجه نرم می کنند و باید هوایشان را داشته باشیم و... بسم الله.

ما و هدیه تهرانی!

به هدیه ای که از دست محمد تهرانی می گرفتیم می گفتیم: هدیه تهرانی!

نه دکتر بود نه مهندس نه روحانی و طلبه و معلم و ... مدتی پیاز و سیب زمینی می فروخت. گاهی با صدای غرّایش وسط پنج شنبه بازار فریاد می زد: ماهی! ماهی! مدتی هم شوفر کامیون بود.

بعد از همان درآمد اندکی که از عرق جبین و بساط جمع و جورش به دست می آورد کتاب می خرید و به طلاب و دانشجویان و علاقمندان هدیه می داد. بابت عشقی که به محمد تقی فلسفی داشت و می ترسید نسل جدید طلاب این خطیب بی مثال را به فراموشی بسپارند، کتاب های مختلف آن مرحوم را خریداری می کرد و به شرط مطالعه به طلاب و روحانیون هدیه می داد.

شاید برایتان جالب باشد که بدانید او بانی مراسم یادبود مرحوم فلسفی در شهرستان بابل گردید و با بضاعت اندک خودش از مردم به صرف شام پذیرایی کرد.

برای مراسم شب خاطره شهدا و برنامه های ارزشی کم نمی گذاشت و در حد خودش سهیم می شد. قدر رسانه "زبان" را می دانست و این نعمت الهی را صدقه جاریه ای در وقف آرمان های اسلام و انقلاب درآورده بود. امکان نداشت کسی با او همنشین شود و با بهانه یا بی بهانه خاطره ای از شهدا و پیامی از گفتارشان را از زبان او نشنود.

خلاصه، سرتان را درد نیاورم! آدم فرهنگی بودن ربطی به شغل و مدرک و جایگاه افراد ندارد. ممکن است یک آدم تحصیل کرده اصلاً کار فرهنگی را نشناسد ممکن است یک راننده کامیون و دستفروش بازار، دغدغه فرهنگ با تار و پود وجودش عجین شده باشد.

رحمت الله علیه. امشب نماز لیلةالدفن را به یاد این بسیجی دلداده خمینی فراموش نکنید.

محمد تهرانی هم رفت

محمد تهرانی به رحمت خدا رفت. مردی که سراسر وجودش یادگار جبهه ها بود. می گویم سراسر وجودش چون از عمق جان به شهدا و راه شهدا عشق می ورزید، زبانش رسانه انقلاب بود و حنجره غرّایش، بلندگوی شعائر اسلام.

چیزی از مال دنیا نخواست و نداشت و همان قدر سهمی از دنیا هم که به او رسید را خرج شهدا و دین و فرهنگ و ... می کرد.

می گویم یادگار جبهه ها چون دفاع مقدس را فقط یکی از عرصه های مبارزه با ظلم می دانست. از نبرد با دستگاه ستمشاهی تا امر به معروف و نهی از منکر نسبت به مسئولینی که قدر دان خون شهدا نبودند، جبهه نبرد این مجاهد فی سبیل الله بود.

برای شادی روح این مرد بزرگ و همنفس و یار جدا ناشدنی شهدا، فاتحه ای نثار کنید.