اوضاع که اینطور نمی ماند
آن قدر کوچک می شوم اندازه گرد و غبار، پای زائرانت چسبیده و هر روز به طواف می آیم
و
آنقدر بزرگ می شوم زانو زده، دست باز کرده و میدان حرمت را در آغوش می گیرم
جسم و روحم برای توست
زائر عابر و پلاک موقت نمیشوم
منتظر کربلای موعود خویش می مانم؛ جام سرخ عشق و مستی و رقص وصال. می خواهم از آن تو باشم و تو از آن من.
رَبَّنَا أَنْزِلْ عَلَیْنَا مَائِدَةً مِنَ السَّمَاءِ تَکُونُ لَنَا عِیدًا
چند روز پیش این آیه را که خواندم به فکرم رسید روز اول عید همین را مقدمه تبریک پیامکی سال نو برای دوستانم قرار دهم. بعد ذهنم مشغول شد مائده آسمانی که در این آبه آمده و عیدی مردم قرار بگیرد چه چیزی میتواند باشد؟ انبوه قطرات باران که بارید و زمین را سیراب کرد آنهم در دوره خشکسالی و کم بارشی و تقارن آن با عید نوروز را مصداق همین آیه دانستم. دست خدا درد نکند. الحمدلله رب العالمین. و جعلنا من الماء کل شیء حی.
خدا در آستانه سال نو به ما عیدی داد. از مائده آسمانی او همه موجودات بهره مند شده اند. باز هم الحمدلله ...
ما هم به خدا عیدی بدهیم.
این اشعار مال اوایل جوانی است که بعد البته متاسفانه شعر و شاعری را گذاشتم کنار
بر بام شفق
دفتر شعر
این سروده های کوتاه مربوط به اواسط دهه هفتاد است
«دیباچه»
از فراخنای تاریخ و عمق تاریک زمان، نوری پدیدار است که تلالو آن دل دردمندان را نشانه رفته و بارقه های شرف و عزت را در قلوب آزادگان شعله ور ساخته است. فطرت پاک انسان های نیک نهاد به اشارتی غبار دیده زدوده و مبهوت ندایی است ازلی که جسم و جان را لرزانده و چشم مشتاقان را خیره از تجلی خویش می سازد.
از تارک افق مشرق؛ حک شده بر دامن زمان؛ آوای سرخ «هیهات منا الذله»
خاک تفتیده نینوا پیامبر هممه نسل هاست و سینه او راز دار سعادت تاریخ. فرزندان آدمی را خطی است بر صفحه روزگار که رایحه عاشورایی آن از کربلای حسین«علیه السلام» تا عرش کبرایی حق؛ فروغ رستگاری را ارمغان بشر ساخته و اما... نه این شامه کژفهم من و تو؛ که درک آن، دل خدایی می طلبد و جنون عاشقی و جز این شعور بنی آدم در چنگال عجز می ماند.
این شور حسینی است که ارث عاشورائیان گشته و نغمه جاودان عاشقان ثارالله که:
«ان کان دین محمد (ص) لم یستقم الا بقتلی فیاسیوف خذینی»
و چنین است راز سرخ هابیلیان همه اعصار که رضوان حق را جولانگاه جاودانگی خویش ساخته اند. هر که نمی از یم مواج عاشورا و نضهت خونینش در رگ حیات خویش تزریق کرده؛ غیرت را محور امور خود می داند و در این اثنا ادبیات انقلاب اسلامی هویت خود را باید در همیت و مردانگی عاشقان بی ادعای حسین«علیه السلام» جستجو کند. شعر انقلابی از چشمه سار پرگهر نینوا جوشش یافته و کام تاریخ را از باده پرحلاوت غیرت سرمست می سازد.
هر صفحه از ادبیات انقلاب مملو است از حماسه سرایی ها و غم نامه هایی که از سینه دردمند هنرمند انقلابی تراوش کرده و در کاوش زوایای جهان هستی؛ ترویج آرمان کربلا را متعهد گشته است.
خداوند همه را در احیای فرهنگ عاشورا مددکار شیر دختر علی؛ زینب سلام الله علیها قرار دهد. انشاءالله.
والسلام، سید حمید مشتاقی نیا
«نوید وصل»
جلوه فروش پرده پنهان رخی نما
بهانه محبت یزدان رخی نما
شکسته بال و جان عطش و آتشم در بر
الا نوید وصلت سبحان رخی نما
«عشق مجسم»
تویی عشق مجسم در دل من
علی مصداق علم حاصل من
دراین دشت هویت های مفقود
تو هستی جوهر آب و گل من
«مهرعلی»
بام ثریایی دل جای تو
عشق تراود ز دم نای تو
سوخته ی مهر علی؛ جان من
نقش دلم رقص تمنای تو
«ساز غم»
دلت سجاده راز و نیازم
لبت محراب گلگون نمازم
طنین عاشقی دارد نوایت
بیا ساز غمت با خون نوازم
«دل خون»
خیس باران شفق این دل خون
خاک تفتیده، مهیای جنون
لاله و آتش روئیده پی اش
خیز و برگیر سرِگشته نگون
«نون وقلم»
نون و قلم خواندی و ما یسطرون
حکم تو این بود بغلطی به خون
ای تو امید همه آمال ما
وه چه غریبانه شدی لاله گون
«خان عالم»
سرای عاشقی محراب خون شد
سرافرازی همینک سرنگون شد
دم لیلی خروش ناله دارد
دلش تفدیده اما لاله دارد
خدایا سرو قامت چون کمان است
رعیت زاده را بنگر که خان است
بسیجی ای سرافراز دو عالم
خریدار رخت ناز دو عالم
حدیث عشق را در خون سرودی
خروش لیلی و مجنون نمودی
دل تفدیده ات بس ناله دارد
کویر عاشقی صد لاله دارد
کمان شد از غم ایام قامت
پر از خون جگر گردیده جامت
بسیجی خان عالم غربت خاک
دلش گنجینه مهجور افلاک
خریدار رخ نازت لبانم
تمام غصه ات مهمان جانم
«محبت»
محبت سرّ هستی گنج خلقت
طنین معرفت از اوج حکمت
حیات جاودان تا بی نهایت
بهشت هر دو عالم در محبت
«دسته گل»
از جان و جهان و مکنت و تخت
بستند به کوی عاشقی رخت
منت بود از خاک بر افلاک
با دسته گلی به نام «نوبخت»
«کمان قامت»
دیدی ای مه که ز سیلی دل زهرا خون شد
عاقبت لاله احمد کفنش گلگون شد
دیدی آخر کمر قامت حیدر چو کمان
خم شد از خم شدنش جن و ملک مجنون شد
«اندیشه سبز»
پیدا و نهان در دو جهانی
اندیشه سبز عاشقانی
زیبا گل باغ آسمانی
محبوب خدا صاحب زمانی
«دل مجنون»
غزلخوانی ز صحرایی برون جست
تعهد تا ابد بر عاشقی بست
نگاه عاشقی سیراب خون است
دل مجنون ز خون گردیده سرمست
«گل بوستان»
گلی در بوستان متقین شد
رضا سرمایه اهل یقین شد
خوشا بر بی پناهان این سعادت
امینی نائب از دیگر امین شد
«بیرق عشق»
شام غریبان غریبان بلا شد
دست یتیمی و اسیری برملا شد
سینه خروشان و دل لرزان طفلان
آه یتیمی در جگر سوزان طفلان
برنیزه کفر است سرهای نجابت
این بیرق عشق است و ایمان وشهادت
باهر عطش چون قطره ای سیراب خون شد
شنزار دشت بی کسی غرق جنون شد
جان برادر این علم تا عرش برپاست
سجاده عشق حسین بر فرش برجاست
ای اهل عالم خیمه اسرار اینجاست
آری سرای عاشقی تا عرش برپاست
این تیغ عشق و این قفای گردن من
جانا ز سرخی کن کفن پیراهن من
«کوچه اسرار»
سری در کوچه اسرار داری
به انبار فضیلت بار داری
الا ای کاشف سرّ الهی
مهیا شو که سر بر دار داری
«دار شهادت»
الهی دل به دریای شهادت
نماز خون مصلای شهادت
درون سینه ام فریاد عشق است
سرم بر دار سودای شهادت
«ارمغان تنهایی»
دل گرفته من ارمغان تنهایی است
ضریح دیده من میزبان تنهایی است
سحر کشاکش فریاد و آه مهجوری
نگر که عزم دلم آستان تنهایی است
«خاک عشق»
خرابه خانه عشق است این خاک
گل و پروانه عشق است این خاک
طهارت با شراب وصل جوئیم
که چون خونابه عشق است این خاک
«جام عطش»
ای قافله به خاک و خون افتاده
در دایره موج جنون افتاده
قومی که عطش به جام شوقش دادند
در زمزم عشق سرنگون افتاده
«نیزه و سر»
از اوج نیایش سحرگفتی تو
بک آیه ز سوره ظفر گفتی تو
در قهقهه سرخ وصال عشقت
از قصه آن نیزه و سر گفتی تو
«کوثر عشق»
ای فرق شکوفنده به محراب
وی ظلمت کوفه را چو مهتاب
با سرخی کوثر غم تو
جوشد عطش از فرات چون آب
«شعله تو...»
پرواز به سوی حرمت آمالم
هر لحظه ز دوری رخت مینالم
تو شمعی و من در آرزویی هستم
در شعله تو کاش بسوزد بالم
«بی یار»
من کرب و بلای عشق و خون خواهم شد
در مستی خویش واژگون خواهم شد
جاری ز زلال آب چشمان توام
یارم بنگر بی نو نگون خواهم شد
«بردوش گل ها»
باغبان بردوش گل ها می رود سوی حرم
گوئیا روح و روانم پر گشوده از برم
لحظه ای سویم نگر ای مرهم زخم فراق
تا بسوزد اندرون شعله ات بال و پرم
«گل سرخ»
شهدی ز شفق به کام بنمود سحر
رقصی به دلش نهفته دارد چو گهر
با غمزه خورشید گل سرخ شکفت
سرخی به رخش تراود از خون جگر
«فصل انتظار»
شهادت را به آغوشم فشارم
به تغیش گردن خود را سپارم
مهار عشق در زنجیر یارم
رها در فصل سبز انتظارم
«بسیج خون»
درون ساغر تنهایی امشب
نما ساقی می از چشمان زینب
زحزن او کمی بر ما روا دار
بگو گل را که بنموده سر دار
ببین جمعیت نالان ز هرسو
همی گویند زینب گوهرت کو
من و اشک و دل و غم قطره گونیم
به اقیانوس ماتم سر نگونیم
ز حزنت دل دگر بی تاب گشته
و اشک دیده ام خوناب گشته
در این ماتمکده ما شعله گشتیم
صدای غربت و آوای دشتیم
الا ای ساقی گریان و نالان
نسیم عاشقی دارد نیستان
نما جاری ز خون سرخ مولا
دمی نای بسیجی در نی ما
رگ من کشتزار عشق و ماتم
سرود نینوا آلام جانم
بسیج خون شناور تا بیابان
عطش غرق نیایش در نیستان
سرود غیرت آواز بسیجی
غم زینب گل راز بسیجی
الا ساقی دو چشمم خیره عشق
طریق سرخ مستی سیره عشق
بسیجی ساقیا پیمانه دارد
نما لطفی که وصل یار خواهد
هرآن بذری که با خون آب دادند
سرشک دیده اش خوناب دادند
«نسیم تربت»
زمین کربلا غم خانه عشق
عطش مست از می پیمانه عشق
نسیم تربتش عطر شقایق
و خاک غربتش کاشانه عشق
«روی یاران»
تو گفتی عشق دریای جنون است
تو گفتی عشق اقیانوس خون است
سرودی رهروان آئینه رویند
ولیکن روی آنان لاله گون است
«غم تنهایی»
سر ناساز دارد یار امشب
دلش گنجینه اسرار امشب
الهی یادم اندر سینه اش کن
غم تنهایی ام بردار امشب
«ید اسلام»
«مصطفی مازح» ید اسلام بود
«رشدی» روبه صفت را دام بود
گفت لبیک ندای پیر حق
گرچه نزد ما بسی گمنام بود
«تار وجود»
رها در آسمان عشق معبود
بُود بود و نبودم از تو موجود
وجودم رشته آغشته در جود
ز تار چشم تو پود از دل رود
«مزار دل»
مزار قلب من بقیع
بود مرا وطن بقیع
جهان بود اگر غزال
غزال را ختن بقیع
«آوای مهر»
پژواک رعد آسای دل
نقش غممت هر جای دل
رقصی نما با پای دل
شعری بخوان با نای دل
باران رحمت اشک تو
روز و شبم در رشک تو
چشم عطش بر مشک تو
رخسار تو سیمای دل
ای آسمان تصویر تو
ای کهکشان تکبیر تو
عشق خدا زنجیر تو
ای اوج محنتهای دل
ای از شفق برخاسته
عذر فلق را خواسته
قلب مرا آراسته
ای چشم بی پروای دل
ای چشم تو چون جام من
ای مهر تو در دام من
ای شوق تو در کام من
مهرت شده آوای دل
«تاحریم کبریا»
از نیستان ازل محو تماشای توام
تا حریم کبریا شیدای مینای توام
در خرابات دلم مست و غزل خوان سرور
در تولای توام سرگشته نای توام
«آفتاب عشق»
خم ابروی تو محراب عشق است
شب تنهایی ام مهتاب عشق است
سرم بر دار زلفت در نیایش
حیاتم با طلوع ناب عشق است
«فروغ عزت»
در اشک شهر دل حکومت زتوست
نقش رخ ماه حقیقت ز توست
آیه ایمان ملائک تویی
روح سلوک همه سالک تویی
جلوه ای از نور خدایی حسین
خون خدا و سر جدایی حسین
طلوع شمس حق ز گیسوی تو
سجده ایثار به ابروی تو
جوهر صبر و استقامت حسین
چشمه جوشان شهادت حسین
عالم عشق است ز روی تو خوش
تیغ خدایی و شرارت بکش
فروغ عزت ز تو آید پدید
به حق مادرت نمایم شهید
«آمین یارب العالمین»
«زائر خون»
زائر خون راز دل آغاز کن
عقده سنگین غمت باز کن
زائر خون کنج قفس مانده ام
بند به دنیا ز نفس مانده ام
زائر خون تار غمت ساز من
حسرت رقص شفق آواز من
زائر خون لال زبان لاله سرخ
حرف من اینست همه ناله سرخ
زائر خون این هوس و این سکوت
از چه بگویم زکدامین سکوت
دشت خرابات دلم سوز سوز
پنجه زند درد به قلبم هنوز
زائر خون درد فراق و نفس
آه یتیمی کشم اندر قفس
زائر خون واله و شیدای تو
گم شده در راه تمنای تو
کی شود آخر که به تیر غمت
بشکفد آه دل از این ماتمت
زائر خون سرخی تاریخ عشق
تیغ خرد آمده تا بیخ عشق
زائر خون جرعه وصلی نمای
جام عطش سرخی دل وای وای
زائر خون سجده غم دامنت
یوسف و عطر خوش پیراهنت
یاد سفر هجرت شمع و شراب
حیف... که پروانه شده غرق خواب
«شمشیر نور»
انفجاری از پی فریاد شد
نور شمشیر سر بیداد شد
با دم پیر خرد چون آه رعد
نخوت کاخ ستم بر باد شد
«زائر بقیع»
بقیع خفته ظلمت مسافری داری
از این به بعد همه شب تو زائری داری
که نور قدسی حق نهان خلوت توست
ز کنج کوچه غربت تو عابری داری
«پر طلایی»
دلی دارم هوایش کربلایی
کبوتر های بامش پر طلایی
نسیم کوچه هایش آه غربت
نوای سازش آهنگ جدایی
دلی دارم برو بومش خدایی
به دامان شفق دست گدایی
نوای عاشقی دارد دمادم
به یاد آشنای کبریایی
سرشک دیده دل از جدایی
نوا دارد نوای نینوایی
وضوی خون سر و سجاده گلگون
نیایش در عطش دارد صفایی
دلی دارم که دایم ناز دارد
به عشق آسمان آواز دارد
الهی سینه از آتش فزون است
شرار دل سکوت راز دارد
الهی این دل و درد جدایی
دل شیدائیم گشته هوایی
به یاد وصل تو برگنبد عشق
به پروازی در آید پر طلایی
«شیرین یار»
سر زلف تو یار مهربانم
شکر در کام تو شیرین زبانم
دلم روشن ز نور عشق یاران
همه اختر ولی تو آسمانم
«رشک شفق»
تیری که ز غمزه رخت صادر شد
گویی به دگرگونی ما قادر شد
چون دید شفق رقص شقایق در خون
با رشک به پا بوسی آن حاضر شد
«یار نیمه ره»
تازیان عشق بر چشمان خواب
بیقرارم بیقرار آقتاب
از نهیب ناگه سرخ بهار
یا ز گلهای غریب پشت خار
چشمه دل آتش افروز بلا
محنت بی طاقتی شد بر ملا
دامن عشاق رنگین خضاب
خون جگر لیلا ز زخم التهاب
دفن خاک افسانه عشق و وفا
ای امان از خنجر کید خفا
عاقبت رنجور هجران توایم
یار نیمه ره پشیمان توایم
«راه عشق»
آنان که به سر شوق عبادت دارند
بر سختی راه عشق عادت دارند
از بارگه یار نوید آنها
بر تارک عاشقی شهادت دارند
«انتظار نور»
آتشین مهر تابستان
مژده سیل پائیزی
آسمان کی زند فریاد
نغمه های سحرخیزی
زرد ساقه نیلوفر
چون ثنا گوی هجران است
عاقبت جای کفتر ها
گر نیایی به زندان است
آینه نور تاباند
در نگاه حضور تو
حمل بر شانه های اشک
انتظار ظهور تو....
شهید غلامرضا عالی، شب 22 بهمن 57 هم تا مرز شهادت رفته بود. در خیابانهای تهران گلوله ای به سرش خورد و بدنش از کار افتاد. مراقبت از او کار دشواری بود و خودش از این ماجرا رنج می برد. دلش شکست. به امیرالمومنین علی علیه السلام متوسل شد. شمایلی از حضرت را دید که به او فرمود به دیدار خمینی برو. رفت. امام او را حواله داد به جده اش حضرت زهرا و شفا گرفت.
مادر محمدرضا مرادی میگفت خبر شهادت پسرم را که آوردند نوزادی دختر داشتم که ناگاه به شدت بیمار شد و دکترها جوابش کردند. سه روز بعد ما را برای ملاقات با امام بردند. ماجرای نوزادم را برای ایشان تعریف کردم. با آرامش جواب داد ان شاءالله حالش خوب می شود. فردای آن روز خانمی به منزل ما آمد. خودش را معرفی کرد. معلم آموزشگاهی در محله مان بود. می گفت از خدا خواستم توفیق جهاد در راهش را نصیبم کند. شب خواب امام را دیدم که گفت در همسایگی شما نوزادی است که نیاز به مراقبت دارد. زن، کودک را با خودش برد و به او رسیدگی کرد تا حالش خوب شد.
پدر شهید مدافع حرم حسن رجایی فر پیرمرد خوش قلب روستایی است. می گفت افتخار میکنم غیر از این پسر، یک فرزندم را هم سالهای اول انقلاب در راه امام دادم. امام بیماری قلبی داشت و در بیمارستان بستری بود. از تلویزیون اخبار را دنبال می کردم. مردم جمع شده بودند و دعا می خواندند و اشک می ریختند. از حال و هوای تصاویر احساس کردم کار امام دیگر تمام است. دلم شکست. نیمه های شب وضو گرفتم و دو رکعت نماز خواندم. از خدا خواستم یا جان مرا بگیرد یا جان یکی از فرزندانم را در عوض عمر امام طولانی تر شود. خوابم برد. دیدم گردابی سبز به سمتم آمده و یکی از فرزندانم را با خود برده است. نماز صبح، همسرم را به آرامی صدا زدم. وقتی نشست برایش توضیح دادم امروز یا من می میرم یا یکی از بچه ها؛ اما ناراحت نباش در عوض عمر امام طولانی تر می شود. وسط های روز بود که فرزند خردسالم همین جا وسط اتاق دراز کشید و مرد. شب تلویزیون اعلام کرد حال امام خوب است و به زودی مرخص می شود.
شهید احمد کاکا آن اوایل به منافقین گرایش داشت. با اصرار برادرش، او را به تهران و دیدار امام برد. تمایل نداشت اما بالاخره از سر کنجکاوی رفت داخل حسینیه جماران نشست ببیند این پیرمرد حرف حسابش چیست. می گفت دیدم امام انگار فقط دارد مرا نگاه می کند و جمله ای گفت که چهار ستون بدنم را لرزاند: آیا وقت آن نرسیده است جوانان ما از راه اشتباهی که رفته اند برگردند؟
دوستان شهید محمدزمان ولی پور می گفتند وقتی از دیدار امام بر می گشتیم صحبتها به همراهان امام کشیده شد که آن بالا موقع سخنرانی، اطراف ایشان نشسته بودند. محمدزمان با تعجب میگفت: آن بالا که غیر از امام کسی نبود! هر چه اصرار کردیم و نام افراد را بردیم فایده ای نداشت. محو امام شده بود و کسی را ندید.
حاج حسن مهدیزاده، پیرمردی با صفا و خادم الشهداءست. می گفت روزهای آغاز جنگ، شور اعزام به خط را داشتیم. موقع آموزش، دستم به شدت آسیب دید و باید گچ گرفته می شد. با این وصف جبهه را از دست می دادم. حالم گرفته شد. ناگهان خبر دادند فرصت دیدار با امام فراهم شده است. گفتم این سید خدا اگر نگاهی کند هم دستم خوب می شود و از جبهه نمی مانم. امام موقع سخنرانی انگار فقط دست مرا می دید. طاقت نیاوردم و زیر گریه زدم. بعد از این همه سال هنوز هم اگر دردی سراغ دستم می آید سرش داد می زنم برو! این دست شفا گرفته چشمان امام است.
چند فرمانده و بیسیم چی شهید را سراغ دارید دقایق حساسی که کار بیخ پیدا می کرد و کار تمام بود، آخرین تماسشان با مقر این جمله بود: سلام ما را به امام برسانید و بگویید تا آخر ایستادیم. یکی اش عبدالحمید انشایی، دیده بان ارتش بود. دشمن را که در چند قدمی خود دید، گرای موقعیت خودش را به توپخانه داد و خواست که محکم آنجا را بکوبند. آخرین پیامش این بود: به امام و مادرم بگویید شیاکوه لرزید، اما انشایی نلرزید.
حسین اسدی برادر دو شهید بود. یک بار در ملاقات با امام تصویری از خودش را برد تا امام زیرش را چیزی به یادگار بنویسد. امام نوشت: خداوند این شهید سعید را رحمت فرماید. گفتند لابد امام گمان کرد حسین عکس برادر شهیدش را به ایشان نشان داده. جنگ هم تمام شد برای حسین اتفاقی نیفتاد تا سال 88 همراه با نورعلی شوشتری به سیستان رفته بود که در انفجار تروریستی جامه سرخ به تن پوشید و آسمانی شد.
فرماندهان نظامی آمدند پیش امام مشورت که قرار است عملیات بزرگی در غرب شوش انجام دهیم؛ اما گویا دشمن بو برده و احتمال شکست وجود دارد. به آرامی پاسخ داد: بروید با توکل بر خدا شروع کنید، شما پیروزید. اصرار کردند استخاره بگیرد نپذیرفت و جمله اش را تکرار کرد. با توکل بر خدا آغاز کردند. فتح المبین به یکی از بزرگترین عملیاتهای تاریخ جنگ تبدیل شد.
داشت از پاریس بعد از سالها تبعید و مبارزه به وطن باز می گشت. مهمترین رویداد قرن در شرف وقوع بود. همه رسانه های دنیا پرواز انقلاب را لحظه به لحظه پوشش می دادند. رهبران مبارز غرق در اضطراب بودند. ممکن بود هر حادثه ای برای امام رخ بدهد. شاه و حامیانش از هیچ جنایتی ابا نداشتند. خبرنگار آمد کنار امام و پرسید چه حسی دارید؟ خونسرد و آرام پاسخ داد: هیچ!
سال 42 امثال شیخ محمود حلبی او را مسخره می کردند مگر میشود بر حکومتی با این همه تجهیزات و سلاح و زور و قساوت پیروز شد؟ 21 بهمن 57 آیت الله طالقانی به اصرار اطرافیان با امام تماس گرفت و خواهش کرد دستور شکستن حکومت نظامی را لغو کند. عمال شاه قرار است چنین و چنان کنند. پاسخ امام را که شنید فقط گریه کرد: اگر این دستور از طرف صاحب الامر(عج) باشد چه؟
دشمن از پنج استان مرزی وارد شد و 14 هزار کیلومتر از خاک کشور را به اشغال در آورد. شرایط ابتدایی انقلاب بود و نیروهای مسلح از آمادگی لازم بی بهره بودند. همه مسئولان کشور به تلاطم افتادند جز امام که خونسرد بود و فرمود: دیوانه ای آمده است و سنگی انداخته است!
گفت حصر آبادان باید شکسته شود، شد، آزادی پاوه، مهران، جزایر مجنون.... گفت و شد. صدای شکسته شدن استخوانهای کمونیسم را هم او به گوش رهبران بلوک شرق رساند.
حجت الاسلام رحیمیان می گفت در مسجد سلماسی که امام درس میداد به مرور جمعیت طلاب زیاد شد. هر چه از امام خواستیم روی صندلی برود یا بالای منبر بنشیند عقبی ها هم او را ببینند نمی پذیرفت. نهایتا قبول کرد فقط یک پله از منبر بالا برود. رفت و نشست. همان روز اول نگاهی به جمعیت انداخت و یک جمله گفت: انسان هر چقدر که بالاتر می رود زمین خوردنش سخت تر است. کلام امام مقلّب القلوب بود. نیم ساعت صدای گریه جمع قطع نمی شد.
مثل شاهرخ ضرغام، مثل سیدحمید میرافضلی و... چقدر جوانان این مملکت را سراغ دارید گذشته متفاوتی داشتند و دم مسیحایی امام احیایشان کرد؟ بی دلیل نیست که درباره اش گفته اند: روح خدا بود در کالبد زمان.
پیر خمخانه عشق که انتظار لقاءالله و وعده وصالش در نیمه خرداد را نوید داده بود و آروزی حشر با بسیجیانش را داشت مربی فطرتهای خفته ای بود که آخرالزمان مادی زدگی و لذت جویی و غفلت و هرزگی را از شاهراه یومنون بالغیب، با ملکوت کربلای 61 هجری پیوند داد: " آنچه برای این‌جانب غرورانگیز و افتخارآفرین است روحیه بزرگ و قلوب سرشار از ایمان و اخلاص و روح شهادت‌طلبی این عزیزان که سربازان حقیقی ولی‌الله‌الاعظم ارواحنا فداه هستند می‌باشد و این است فتح‌الفتوح."
✍دکتر علیرضا سفیدچیان
روان‌پزشک و عضو هیات‌علمی دانشگاه علوم‌پزشکی بابل
١) عزادارى برای معصومین(ع) دارای فلسفه و مبانی دینی و منطقی مستحکمی است که تبیین صحیح این مبانی همچون: «محبت و دوستى»، «انسان‌سازی»، «جامعه‌سازى»، «انتقال دهنده فرهنگ اسلامی و انسانی» و... میتواند در تغییر و تصحیح نوع دیدگاه و رفتار نسب به موضوع عزاداری، تأثیرگذار باشد.
٢) عزادارى از سر معرفت و شناخت به ائمه_معصومین، در واقع یادآورى فضایل و آرمان‌های آنان بوده و بدین شکل، آدمى را به سمت الگوگیرى و الگوپذیرى از آنان سوق مى‌دهد.
فردى که با معرفت در مجالس_عزادارى، شرکت مى‌کند؛ شعور و شور، شناخت و عاطفه را درهم می‌آمیزد و در پرتو آن، انگیزه‌ای قوى در او پدیدار گشته و هنگام خروج از مراسم، مانند محبى مى‌شود که فعّال و شتابان، به دنبال پیاده کردن اوصاف محبوب در وجود خویشتن است.
٣) هنگامى که مجلس عزادارى، موجب انسان‌سازی گشت؛ تغییر درونى انسان به عرصه جامعه نیز کشیده مى‌شود و آدمى می‌کوشد تا آرمان‌های اهل بیت(ع) را در جامعه حکم فرما کند.
۴) شیعه در مرثیه‌سرایی، سوگواری روشنگرانه دارند؛ نه شیون بی هدف! فرد با عزاداری هدفمند و عزت‌مدار، به تمام زندگی خود هدف می‌بخشد و حیات خود را حسینی می‌سازد و کسب نشاط می‌کند و به سمت زندگی با عزّت و فرار از مرگ ذلّت آفرین و احساس ارزشمندی گام بر می‌دارد.
بنابراین، اشک ریختن و عزاداری برای معصومین(ع)، غمگینی و ماتم ناهنجار و بیمارگونه نیست!
بلکه عین هنجارهای دینی و اجتماعی و مساوی با سلامت روح و روان است.
۵) تأثیرات عزاداری بر معصومین(ع) را در جهات: عاطفی، سیاسی، دینی و تربیتی قابل توضیح و تبیین است.
۶) محفل ائمه معصومین(ع)، در واقع مکتب آن‌هاست و دراین مکتب، درس دین‌داری، آزادگی و جوانمردی، تعلیم داده میشود و تنها مرهم نهادن بر دل داغ دیدگان نیست. از اینرو، هم «شعر» است و هم «شعور»؛ هم «احساس» است و هم «ادراک» و هم «بصیرت».
٧)باطن گریه انواعی دارد. یک نوع آن معطوف به نیازهای سرکوب شده است و میتواند با افسردگی همبستگی مثبت داشته باشد و کنشگری اجتماعی فرد را مختل سازد!
اما انواع دیگر، مثل: گریه ناشی از علاقه و ارتباط، عقیده و گریه بر مظلوم، امید بخش است و حرکت آفرین و رابطه معکوسی با افسردگی دارد!
٨)از دیدگاه روانشناختی، هر نوع غمگین بودنی، افسردگی و نابهنجاری تلقی نمیشود. غمگینی، هنگامی مرض محسوب میشود که واجد شاخصه‌هایی همچون: خلق افسرده طولانی، کناره‌گیری اجتماعی، احساس بی ارزشی، رفتارهای غیر تطابقی، احساس گناه، قصد خودکشی، افت واضح عملکرد و ... باشد.
٩) علل مهم بروز افسردگی شامل: عوامل ژنتیکی، محیطی و فاکتورهای روانشناختی است!
همچنین عواملی مثل: تغییر ساختار مغزی، سابقه خانوادگی، تغییرات اساسی در زندگی، بیماری‌های_جسمی، مشکلات مزمن سلامتی، استرس و سوء مصرف مواد مخدر، می‌توانند احتمال ابتلا به افسردگی را افزایش دهند.
و اما در عوامل اجتماعی باید به: افت امنیت_روانی، کاهش امنیت و بحران‌های اقتصادی و شغلی، تعارض در هویت اجتماعی، شکاف طبقاتی و افول اخلاق و ارزشهای الهی و انسانی اشاره کرد!
١٠) در متون متعدد علمی و در جوامع مختلف، ثابت شده که دین درونی و رفتار و مناسک_مذهبی با سلامت روان ارتباط مستقیم دارد و باعث کاهش افسردگی و خودکشی میشود.
تابستان ۱۳۶۳ که در شاهرود هنگام آموزش سربازان در صحرا، با مادری به همراه دو دخترش برخورد کردم که در حال درو کردن گندم‌هایشان بودند. فرمانده‌ی گروهان، ستوان آسیایی به من گفت:
مسلم بیا سربازان دو گروهان را جمع کنیم و برویم گندم‌های آن پیرزن را درو کنیم.
به او گفتم: چه بهتر از این! شما بروید گروهان خود را بیاورید تا با آن پیرزن صحبت کنم. جلو رفتم.
پس از سلام و خسته نباشید گفتم: مادر شما به همراه دخترانتان از مزرعه بیرون بروید تا به کمک سربازان گندم‌هایتان را درو کنیم. شما فقط محدوده زمین خودتان را به ما نشان دهید و دیگر کاری نداشته باشید. پیرزن پس از تشکر و قدردانی گفت: پس من می‌روم برای کارگران حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) مقداری هندوانه بیاورم.
ما از ساعت ۹ الی ۱۱/۳۰ صبح توسط پانصد سرباز تمام گندم‌ها را درو کردیم. بعد از اتمام کار، سربازان مشغول خوردن هندوانه شدند. من هم از این فرصت استفاده کردم و رفتم کنار پیرزن، به او گفتم: مادر چرا صبح گفتید می‌روم تا برای کارگران حضرت فاطمه(س) هندوانه بیاورم. شما به چه منظور این عبارت را استفاده کردید؟ گفت:
دیشب حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) به خوابم آمد و گفت: چرا کارگر نمی‌گیری تا گندمهایت را درو کند؟
دیگر از تو گذشته این کارهای طاقت‌فرسا را انجام دهی. من هم به آن حضرت عرض کردم:
ای بانو تو که می‌دانی تنها پسر و مرد خانواده ما به شهادت رسیده است و درآمدمان نیز کفاف هزینه کارگر را نمی‌دهد، پس مجبوریم خودمان این کار را انجام دهیم. بانو فرمودند: غصه نخور!
فردا کارگران از راه خواهند رسید. بعد از این جمله از خواب پریدم. امروز هم که شما این پیشنهاد را دادید، فهمیدم این سربازان، همان کارگران حضرت می‌باشند. پس وظیفه خود دیدم از آنها پذیرایی کنم.
بعد از عنوان این مطلب، ناخودآگاه قطرات اشک از چشمانم سرازیر شد و گفتم: سلام بر تو ای دخت گرامی پیامبر(سلام الله علیها) فدایت شوم که ما را به کارگری خود قابل دانستی.
منبع: کتاب نبرد میمک، احمد حسینا، مرکز اسناد انقلاب اسلامی ۱۳۸۱
