قدر آدم های با وجدان

 

دوستی از بابل تماس گرفت گفت گاز منزلشان قطع شده بود. در این وانفسای افت فشار گاز که سر کارمندان اداره مربوطه هم قطعا حسابی شلوغ است تماس گرفت و مشکل را در میان گذاشت. کارمندی که گوشی را برداشت راهنمایی کرد که علمک گاز را چگونه کنترل کند و... دوست ما هم این کار را انجام داد و گاز خانه اش وصل شد.

نکته اینجاست چند دقیقه ای نگذشت که از شرکت گاز با او تماس گرفتند و پیگیر وضعیت شدند و اعلام آمادگی کردند که اگر مشکل برطرف نشده خودشان بیایند برای سرکشی و... که دوست ما هم حسابی خوشحال شد و از آنها تشکر کرد.

برای من هم این رفتار کارمند با وجدان شرکت گاز بابل جالب و قابل تقدیر بود گفتم به سهم خودم از وجدان و مسئولیت پذیری چنین افرادی که وجودشان نعمت و منشأ خیر است تشکر کنم.

مطالبه گری قانونی به بن بست می رسد؟!

 

راه درست مطالبه گری، ورود از مجرای قانون و استفاده از ظرفیتهای رسانه ای و قانونی کشور است و هر رفتاری که در رنگ و قالب آشوبگری و تعارض با قانون باشد قابل تأیید نیست؛ اما مسئولان نیز باید به گونه ای رفتار نمایند که مردم باور کنند قانون ظرفیت احقاق حقوق آنان را دارد.

اینکه یک جوان بسیجی عدالتخواه را به خاطر امربه معروف و نهی از منکر، با پرونده سازی و درج اتهام تشویش اذهان و ... به محکمه بکشانیم و یا مجوز تجمع و بیان اعتراضات قانونی را ندهیم در تضاد با دعوت به قانونمندی در جریان مطالبه گری است.

یک رفتار دیگر مسئولان که باعث بی اعتمادی جامعه به ظرفیتهای قانون برای احقاق حق میشود بی اعتنایی به خواسته های قانونی است.

یک مثالش میشود همین جریان افزایش یکباره قبوض تلفن ثابت. با اینکه نمایندگان مجلس، شورای رقابت و سازمان بازرسی کل کشور در اظهارنظرهای علنی به غیرقانونی بودن این افزایش قیمت صحه گذاشته اند اما گوش شرکت مخابرات به این اعتراضها بدهکار نبوده و همچنان بر تعرض خود نسبت به حقوق مردم ادامه می دهد. به نظر شما وقوع چنین مسائلی مانند آنچه که در جریان بی اعتنایی شرکتهای خودرو ساز به مطالبه گری و تذکرات مسئولان عالی نظام رخ داد مردم را به چارچوبهای قانونی مطالبه گری امیدوار میسازد یا ناامید؟

یک نمونه دیگر اتفاقی است که در شهرستان بابل رخ داده است. دفن انبوه زباله در منطقه جنگلی روستای انجیل سی باعث نابودی گسترده طبیعت در این نقطه گردیده است. برای مردم عجیب است که چگونه میتوان داعیه دلسوزی برای منابع طبیعی را در ویران سازی کلبه قدیمی چند ساکن بومی جنگل پذیرفت اما بی اعتنایی به تخریب گسترده جنگل و مرگ پرندگان و حیواناتی که از شیرآبه زباله ها تغذیه کرده اند و از بین رفتن سریع طبیعت و بافت محیط را نادیده انگاشت؟

جالب است بدانید عده ای از اهالی فرهیخته این منطقه جنگلی با استفاده از ظرفیتهای قانونی به مطالبه گری پرداخته و در نهایت موفق شدند در دادگاههای بدوی و تجدیدنظر حکمی قطعی مبنی بر ممنوعیت تخلیه زباله در جنگل مذکور را دریافت نمایند. اما نهادهای ذی ربط چشم بر این دستور قانونی بسته و اقدامی برای تغییر مکان دفن زباله صورت نداده اند.

با این وصف مردم چگونه میتوانند به ادعای قانونمداری مسئولان و تبعیت آنها از احکام قانونی اعتماد نموده و مطالبه گری در چارچوب ظرفیتهای رسمی کشور را راه دستیابی به حقوق طبیعی خود برشمارند؟ بعضی مسئولان با بی توجهی به وظایف خود در قبال حفظ نظام اسلامی و تقویت باورهای عمومی، مردم را خواسته یا ناخواسته به مسیری سوق میدهند که مطلوب معاندان و باعث خشنودی جبهه ضدانقلاب باشد.

تحفه یلدایی تقدیم به یک پاسدار ولایت

 

خودش گفته که همه چیز را برای بشر می خواهد. اومانیسم حقیقی را باید در مکتب عاشقانه خدا جست، در نگاه تمامیت خواه او به مسجود جن و ملک؛ آن جا که تمام عالم را مسخّر و در استیلای اشرف مخلوقاتش آفریده است. خدا می گوید به خودت برس تا به من برسی؛ من عَرَف نفسه ... او همه چیز را برای انسان می خواهد و انسان را برای خودش که ملکوت انسان ورای جسم و هر آنچه که در منظر جهان مادی است، بازگشت به مبدأ کمال و همرنگی با معبود است. صبغةالله و من احسن من الله صبغه... برنده زندگی کسی است که به خدا برسد و خدایی کند.

پاسداری از حریم دل، شرط پاسداری از حرم دلدار است. نصرت محتوم خدا شامل صاحبدلانی است که ترجمان توحید را سوره اخلاص دانسته و به هر چه از جنس ناخالصی است، نه گفته اند و جز در آینه وجود یار، وجودی را معتبر ندانسته اند.

اصلا برای همین است که واژه شهدا و صدیقین در جوار و مکمل و مبیّن هم ذکر شده اند. آن که شهیدانه زیسته و شهیدانه بار سفر بسته، با خدای خودش در نهان و آشکار صادق و رو راست و یکرنگ است و باطن اعتقادش به وحدانیت و معاد، خرده شیشه و ناخالصی و غشّ در معامله ندارد.

سید محمد حسین نژاد عارف طریقت خانقاه بازی دراز و از آن دست سبز پوشان راست قامتی است که پاسداری از معارف قرآن را نه در چارچوب خشک و مرسوم سازمانی که رسالت فطری عبادالله الصالحین دانسته و مبتنی بر این فهم عمیق، تار و پود وجودش را با نور وصال و رایحه معراج حق در آمیخته است. نمونه ای از خرمن تربیت یافتگان مکتب کمال و تعالی و مست جام شیدایی و مدهوش روشنای سپیده بیداری و معرفت است.

او از تبار راهیان وادی ومنهم من ینتظر است که مهر دلباختگی اش را در سالها استقامت و معرکه پایداری صراط عملی حق و نیز در خلوت مجاهدت نفس، در طومار حَلّت بِفِنائِک دُردانه هستی جای داده است.

سید محمد ما با آن چه داشته و دارد –جان و مال و آبرو- بر عهد ازلی خویش با انقلاب نورانی وحی ایستاد و ایستاده و در فتنه های هزار رنگ و پر شرر درون و برون، پای اراده اش مسیر رستگاری و سبیل عاشورایی حق را برگزیده و به برکت گوشه چشم حضرت مادر، در زمره الذین انعم الله علیهم، حُسن ختام حیات ظاهری اش شهد جاودانگی و پیوست به قافله کربلاییان تاریخ خواهد بود؛ ان شاءالله.

وحید اشتری و سرباز بابلی

 

آنطور که در رسانه های مجازی نقل شده وحید اشتری از فعالان عرصه عدالتخواهی بابت افشاگری مربوط به موضوع سیسمونی گیت قالیباف به بیش از یکسال زندان قطعی محکوم شده. در گوشه ای از حکم آمده که بابت جریان سرباز بابلی هم به سه ماه حبس قطعی تعزیری محکوم گردیده است.

جریان قالیباف و رویکردی که نظام هر چند وقت یکبار نسبت به محوریت و صیانت از یک شخص به خود میگیرد، یک روز هاشمی رفسنجانی، یک روز ناطق نوری، یک روز علی لاریجانی و یک روز قالیباف تبدیل به تابو می شوند بحث مفصل و مستقلی طلب می کند که فعلا واردش نمیشوم.

اما درباره سرباز بابلی باید یاداور شوم که بعد از ادعای سرباز مبنی بر سیلی خوردن از بازپرس در دادگستری بابل، سرهنگ نیروی انتظامی حامی وی نیز بلافاصله از مسئولیت خود در دادگستری عزل شد. ریاست دادگستری مازندران با تدبیر خود جلسه ای تشکیل داد و بازپرس مذکور اقدام به عذرخواهی از سرباز بابلی با نام محمدحسن کریمی نمود. محمد حسن و پدرش که دکتر داروساز است با عذرخواهی بازپرس و وساطت حجت الاسلام اکبری رییس دادگستری مازندران که فردی پخته و دارای تدبیر است از شکایت خود گذشتند.

ستاد کل نیروهای مسلح نیز بیانیه ای رسمی صادر کرد و نسبت به برخورد بد بعضی کارکنان نهاد قضا با سربازان اظهار تاسف کرد. سیمای جمهوری اسلامی در چند برنامه پر بیننده اقدام به تقبیح رفتار بازپرس و دلجویی از سرباز بابلی نمود.

سرباز بابلی در مراسمی که توسط حوزه هنری گرفته شد مورد تجلیل قرار گرفت.

از ابتدا تا انتهای ماجرای سرباز بابلی، تیم مستحکم و یکپارچه فعالان مجازی انقلابی شهرستان بابل و استان مازندران به طور قاطع به حمایت و پوشش رسانه ای واقعه پرداختند تا جایی که یکی از اعضای فاسد شورای سابق این شهر که همواره کینه نیروهای انقلاب را به دل داشته و در نقش اپوزیسیون خودنمایی میکرد این بار برای تشکیک در ماجرا و تضعیف انقلابیها چاره ای جز حمایت از نهاد قضا نداشت که البه مضحکه عام و خاص واقع شد. بارها فعالان انقلابی استانهای مختلف این تعبیر را به کار بردند که برای اولین بار کنش گری نیروهای حزب اللهی فعال در فضای مجازی توانست با پیش دستی نسبت به رسانه های بیگانه و اجانب منجر به مطالبه گری و دفاع از حقوق یک مظلوم در مقابل لایه هایی منتسب به نظام شود.

با این حال با مرور زمان شاهد آن هستیم دلخوری و لجبازی بعضی عزیزان قضایی بالاخره تبدیل به حکم قضایی علیه وحید اشتری شد که ورودش به ماجرای سرباز بابلی ضریب فوق العاده ای به پوشش این خبر داده بود. حالا او به اتهام نشر اکاذیب!! در ماجرای این سرباز باید به زندان برود! سیاهه ای از بعضی احکام قضایی نسبت به فعالان مطالبه گر جبهه انقلاب مانند طلبه سیرجانی و... حتی خودی ها را در عدالت و انصاف و منطق بعضی حضرات دچار شک و شبهه نموده است.

ناهماهنگی مضحک مسئولان در مازندران

 

صادق کیان نژاد امیری یک بسیجی و نویسنده موفق و مدیری کارآمد است که نه تنها شغلش که شخصیتی فرهنگی و خودساخته دارد و معلمی، جزیی از سلوک مستمر اوست.

از چند ماه پیش بحث انتصاب وی به عنوان بخشدار گتاب در شهرستان بابل مطرح بود.

به تازگی بالاخره با تایید وزارت کشور، حکم انتصاب او به امضای استاندار رسید و در کارتابل فرمانداری ویژه بابل قرار گرفت و حتی قرار جلسه معارفه نیز معین شد که ناگهان لغو گردید.

علت لغو جلسه معارفه، مخالفت یکی از نمایندگان بابل در مجلس یعنی آقای کریمی عنوان شد.

آقای کریمی اما در پیگیری دوستان اینگونه بیان داشت که مخالفتی با انتصاب شخص صادق نداشته و تنها تذکری که به وزیر کشور داده مربوط به بیش از یک ماه قبل در خصوص به کارگیری غیرقانونی و بیش از حد نصاب نیروهای خارج از فرمانداری در این مجموعه بوده که البته فقط مختص به بابل نیست. اگر این تذکر مورد قبول استاندار بود نباید اصلا حکم صادق را امضا میزد و اگر این تذکر را قبول نداشت نباید جلسه معارفه را لغو می نمود.

دعوای حضرات بماند برای خودشان؛ اما از نگاه یک مخاطب بی طرف، این نوع تصمیم گیری ها و شل کن سفت کن ها فارغ از اینکه از ناحیه کدام فرد یا گروهی سر می زند بی تردید بیانگر آشفتگی و سوءتدبیر مسئولان است. وقتی مسئولان نتوانند از روی نظم و هماهنگی در حد انتصاب یک بخشدار اقدامی مثبت انجام دهند و دچار چنین اختلافات پیش پا افتاده ای میشوند چگونه می توان از مردم انتظار داشت به درایت و نظم و هماهنگی مسئولان در حل مشکلات کشور امیدوار باشند؟

ابدا با دوستانی که معتقدند در این کش مکش های سیاسی، شخصیت جوان توانمند و موفقی چون صادق کیان نژاد مورد آسیب و خدشه قرار گرفت موافق نیستم. منزلت این بسیجی خط شکن انقلاب که در بزنگاههای حساس با عمل به رسالت مطالبه گری خود هزینه هایی گزاف نیز برای آرمانهای اسلام و نظام پرداخت نموده با چنین رخدادهایی خفیف نمی شود؛ اما تا دلتان بخواهد ضعف و ناتوانی و سرگشتگی فرماندار و استاندار و نمایندگان و... برای چندمین بار در ذهن مردم تداعی و ثبت و ضبط خواهد شد.

پرچم هیأتهای مذهبی بابل بالاست!

 

و من یعظّم شعائر الله فانّها من تقوی القلوب، نقشه راه تبلیغی کتاب خدا در اهتزاز بیرق حقیقت و تقویت فکری و معنوی جبهه فرهنگی اسلام است که در چارچوب وذکّرهم ایام الله، انتقال پیام سعادت و اشاعه باور هدایت و پویش طریقت حق را بر علمداران مکتب وحی، بایسته و لازم شمرده است.

خدمات متقابل انقلاب اسلامی و هیئات مذهبی قابل شماره نیست. به فرموده پیر میکده جماران، محرّم و صفر و محافل اشک و روضه است که جان مایه نهضت مکرر عاشورا در آخرالزمان حاکمیت پوشالی تمدن غرب قرار گرفته و انقلاب جهانی اسلام را در بهمن 57 برای زمینه سازی ظهور منجی بشریت و احیای اندیشه ظلم ستیزی و تحقق حیات انسانی و الهی جوامع، رقم زده است و کیست که نداند انقلاب برآمده از مجالس روضه و معارف عاشورایی فقه حسینی، خود یاریگر درخت تناور هیئات مذهبی و مقوّم مجالس معرفتی توسل و ذکر و استعانت از سفینةالنجاة عالم مادی و مصباح الهداء ظلمات حیرانی تا سرمنزل رستگاری و جاودانگی بوده است؟

به رغم برخی نقدها و تبصره ها هنوز هم باید افتخار کرد که ذات نورانی برگرفته از عقیق سرخ جهاد و شهادت نظام اسلامی، جبهه الحاد و التقاط و طاغوت را در نشیب تقابل با ریشه های قرآنی و عاشورایی انقلاب به رسوایی کشانده و ماهیت پلید جریانهای فاسد را در مصاف با اصالت حاکمیت الله برملا ساخته است.

نظام دیوان سالاری کشور بی عیب و نقص نیست. اساس فریضه امر به معروف و نهی از منکر و تأکید رهبری انقلاب بر ضرورت مطالبه گری و عدالتخواهی، رسالتی است که بستر سلامت نظام و صیانت از حقوق ملت و نسخه اصلاح کژی ها را ترسیم می نماید؛ اما بی شک، نظام ولایی اسلام که خون آورد هزاران لاله گلگون کفن و بی نام و نشان مُلک امام زمان است، با هیاهوی پوچ جماعتی فریب خورده و عناصری هرز و هیز و میوه های کرم خورده فضای مجازی قابل معامله و تغییر نیست.

هیأت های مذهبی که همواره بعنوان کارگاه انسان سازی و پایگاه تربیت نیروهای پیش رو در تمدن اسلامی، نقشی اساسی و سازنده در تأمین منابع انسانی و فکری و فرهنگی در همه چالش های ریز و درشت تاریخ پر فراز و نشیب انقلاب اسلامی از مصاف با گروهکهای مسلح و حضور در خطوط مقدم جنگ تحمیلی تا فرو نشاندن فتنه ها و درخشش در جبهه بین المللی اسلام و دفاع از حرم آل الله و... داشته اند در آوردگاه ستیز با شبهات اغواگر جریان معاند و غوغا سالاری پیاده نظام تراوای مجازی نیز پای عهد خویش با پیام زینبی قافله مستدام نینوا ایستاده و حضور حماسی سپاه توحید را در لبیک به هل من ناصر امام عشق و دلدادگی، جلوه ای دوباره می بخشند.

چهارشنبه، ساعت 18:30 حرکت عظیم هیأت های مذهبی بابل متشکل از خیل جوانان مکتب فاطمی و مدافعان حریم ولایت و جان نثاران حرم قدسی اسلام انقلابی در شب شهادت بانوی ممتاز عالم خلقت و آموزگار آئین نجابت و قداست و آزادگی زنان مردآفرین و حیات بخش و انسان ساز، از آستان امامزاده قاسم تا دانشگاه صنعتی نوشیروانی که مصلای آن قدمگاه 1750 شهید خطه دارالمومنین است، شکوه ماندگار نسل بیداری و ایمان و حماسه و ایثار و بصیرت را در کتاب عزت و سرافرازی و افتخار دیار عالمان و شهدا و نخبگان و فرهیختگان ثبت و ضبط می نماید.

هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله.

محمدزمان شالیکار، سرهنگی که سردار است!

 

فیلم سینمایی گشت ارشاد که بعدها پس از ساخت قسمت دوم، به گشت یک معروف شد با کارگردانی سعید سهیلی در سال 1390 تلاش کرد تا به نمایندگی از جامعه شبه روشنفکر خودباخته سر خوش از تغافل و تافته جدابافته از مردم -که بالاترین دغدغه ذهنی شان گعده های مختلط شبانه و دود و دم و عیش و نوش است و مطالبه ای فراتر از حیطه شکم و حومه ندارند- مواجهه با منکر بدحجابی و مفاسد اجتماعی را مورد هجو و تمسخر قرار داده و نخستین گام رسمی را در قالب فیلمی سخیف با بهره گیری از اموال و ابزار بیت المال برای تقابل با آمران به معروف بر دارد.

شیطنت این فیلم در زیر پوسته لودگی و هجو، تخریب وجهه بسیج و ایجاد تمایز و فاصله بین نیروی انتظامی با احکام شرع بود. در چند صحنه فیلم تلاش شد اینگونه وانمود شود که  نیروی انتظامی مسیرش از خط و مشی جامعه دینی جداست و انگیزه ای برای مواجهه با هنجارشکنی ندارد.

خط جدا سازی یا بعبارتی جدا نمایی بین نیروی انتظامی با نهادها و مجموعه های انقلابی و دینی البته بارها در گفتار و نوشتار بعضی دیگر از فعالان رسانه ای وابسته به جریان فکری غیر انقلابی نیز پدیدار گردید. همان خطی که در دهه هشتاد موفق شد بسیج را از عرصه حفظ امنیت عمومی حذف کند در ادامه تلاش کرد تا نیروی انتظامی را از اجرای احکام دین، منصرف و بی انگیزه سازد.

به موازات این خط که رویکردی فرهنگی در راستای احاطه روح بی مبالاتی و هرزگی را دنبال می نمود، نگاه مشکوک دیگری نیز در بعضی سیاسیون برای جدا سازی نیروی انتظامی از جبهه فکری انقلاب اسلامی خودنمایی کرد.

حسن روحانی رییس جمهور وقت در تاریخ پنجم اردیبهشت سال نود و چهار درباره راهبرد اجرایی نیروی انتظامی این عبارت عجیب را بر زبان آورد: "وظیفه پلیس اجرای قانون است، نه اسلام!"

ایجاد تقابل فرضی بین قانون و اسلام، یادآور همان کج سلیقگی بعضی دوستان در ایجاد فرضیه دوگانگی بین عدالت و ولایت است که با نص صریح کلام رهبری در تنافی است: "مشروعیت من و شما وابسته به مبارزه با فساد، تبعیض و نیز عدالت خواهی است". 5/6/1382

ناگفته پیداست که قوانین جمهوری اسلامی اعم از قانون اساسی یا مصوبات مجلس پیش از ابلاغ به تأیید فقهای عادل و مشرف به احکام شرع می رسد و تنها فرضی که ممکن است تقابل بین اسلام و قانون را محتمل سازد قوانین ابلاغی دستگاههای دولتی است. طبیعی است بر فرض بروز چنین دوگانه ای هم سطح اعتقادی و بینش مذهبی دستگاه انتظامی در نگاه کلان اجازه خروج از چارچوب دین را نخواهد داد. فرماندهان و مأموران متدین انتظامی بهتر از هر کس میدانند که مشروعیت قوانین در نظام اسلامی منوط به تطبیق با شریعت است.

تلاش مذبوحانه برای جدا سازی نیروی انتظامی از پیکره جامعه اسلامی مشابه اراده مشکوکی است که در ابتدای سالهای پیروزی انقلاب برای تعطیلی ارتش ظهور پیدا کرد. آنجا هم البته باز همین جناب روحانی بود که بر خلاف نظر دلسوزان مجربی چون شهید دکتر مصطفی چمران دنبال انحلال ارتش بود. ارتشی که کمی بعد، از شکست حصر آبادان تا مرصاد الهی در مواجهه با جبهه نفاق و الحاد، خوش درخشید و به تعبیر زیبای مقام مظعم رهبری به وصف "ارتش حزب الله" مزیّن شد.

برخلاف آشوبهای دهه هفتاد و هشتاد و نود که به طور معمول به بهانه مشکلات معیشتی و رفاهی و ... شکل میگرفت در دو ماه اخیر، دسترنج جریان نفوذ فرهنگی که اقدامات نرم و مخرّب بر ضد احیای ارزشهای دینی را از ابتدای دهه نود رسماً آغاز کرده بود، ثمر داد و تعدادی از جوانها و نوجوانهای ناآشنا با اهداف و آرمانهای نظام تمدن ساز اسلامی و فریب خورده جریان شبه روشنفکری غربزده عریان پرست و هرزه گرد و سلبریتی های عیّاش و بی درد به برکت اسب تراوای مجازی به میدان تقابل با اصل حاکمیت دینی کشانده شدند. بالاترین ضربه دست پرورده های فضای آلوده مجازی نه فقط بر پیکر دین که به اساس انسانیت و شرافت بود که سطح مطالبات و دغدغه های ملت را به نازل ترین وجه ممکن در تراز کشف حجاب و آغوش رایگان و سلف مختلط تقلیل داده و تحریف نمودند.

نیروی انتظامی اما بی توجه به خدعه جاده صاف کن های اجرای سند 2030 یونسکو در ترویج ابتذال فکری و بی بند و باری مطلوب نگاه غرب، مردانه در مصاف با فریب خوردگان و اشرار ایستاد و با دست خالی از سلاح گرم، در مقابل هجمه دشنه و آتش و گلوله اوباش ایستادگی نمود و به موازات دیگر مجموعه های ارزشی چون سپاه و بسیج عرصه را بر شرارت و ناامنی و هرج و مرج تنگ ساخت و مجالی برای عرض اندام معاندان و سرباز پیاده های فریب خورده شان باقی نگذاشت و ثابت کرد که مانند دلاور مردان ارتش جمهوری اسلامی در دوران دفاع مقدس در حریم اندیشه حزب الله و در ساحت تفکر جهانی انقلاب عاشورایی 57 زمینه ساز ظهور منجی بشریت خواهد بود، ان شاءالله.

نیروی انتظامی مثل هر مجموعه دیگری خالی از ضعف و اشتباه نیست که این قلم نیز هیچگاه از بیان آن ابا نداشته اما نقش حیاتی این نهاد مستحکم در برهه حساس کنونی هرگز از حافظه تاریخی امت آخرالزمانی رسول الله محو نخواهد شد.

قدردانی از زحمات همه مجاهدان بی ادعای نیروی انتظامی و بسیج و سپاه و واجا و خانواده های مقاومشان که روزها و شبهای پر اضطراب و بمباران روانی و تبلیغی بدخواهان را به جان خریده و از طریقت خطیر دفاع از حرم مقدس جمهوری اسلامی پا پس نکشیدند وظیفه ای همگانی و تعلل ناپذیر است.

در این بین به سهم خود از فرمانده غیور انتظامی شهرستان بابل سرهنگ بسیجی محمدزمان شالیکار به پاس رشادت و ایستادگی و شهامت و مدیریت هوشمندانه در کنترل آشوبهای پیچیده اخیر تشکر میکنم. خبرگزاری فارس در 26 مهرماه خبر قرار گرفتن نام فرمانده انتظامی بابل در فهرست تحریمهای اروپا را منتشر نمود. از باب تُعرَفُ الاشیاء بِاضدادها، خشم سردمداران جنایت پیشه ای که دستشان به خون صدها هزار کودک و زن و مرد بیگناه در جای جای پهنه گیتی آلوده است را باید به فال نیک گرفت و نشانه حقانیت راه سبز انقلاب اسلامی رهایی بخش مستضعفان قلمداد نمود.

بی شک نام این سرهنگ غیور و رشید نیروی انتظامی در کنار سرداران نامی مرز و بوم کهن ایران قهرمان تا ابد بر تارک افتخارات دیار علویان خواهد درخشید.

رییس بی عرضه دانشکده فنی استعفا بدهد

دیروز فیلمی رقت بار از تجمع پنجاه شصت نفری دانشجویان دانشکده فنی (دانشگاه صنعتی) بابل منتشر شد که حاوی الفاظ رکیک و شرم آور این عده در لوای مطالبه آزادی بود!

اینکه علت این سطح دریدگی تعدادی دختر و پسر کنار هم چیست را در بعضی تصاویر جنسی مرتبط با حاشیه فعالیت آشوبگران و نیز مشکلات فرهنگی خانواده های آنها میتوان جست. پسرهای رها شده ای که گویا از ادای رکیک ترین الفاظ بی ناموسی حتی مقابل خانواده چاله میدانی خود ابایی ندارند و دختران فاقد شرافتی که در بیان این واژگان شرم آور جنسی همراهی نموده و رسما اعلام میدارند حریم و شئونی برای خود قائل نیستند میخواهند نسخه نجات جامعه را بنویسند؟!

اما

مسئولان دانشکده فنی آنهم در یک شهر مذهبی و انقلابی دو ماه وقت داشتند بابت هنجارشکنی های معدودی جوان لمپن شهوتی چاره ای بیندیشند. یا با آنها برخورد انضباطی کنند یا کار فرهنگی انجام دهند.

تصاویر روز گذشته نشان داد که مسئولان مربوطه در این دوماه قادر به کنترل وضعیت موجود نیستند.

ریاست ضعیف و بی دست و پای دانشکده فنی به چیزی جز استعفا نباید بیندیشد.

برای پروانه عاشقی که پر کشید

 

او را باید پدر فعالان فرهنگی بابل نامید. از قبل از انقلاب که بعضی از روحانیون هم شهامت مقابله با دژخیمان پهلوی را نداشتند او در قامت یک طلبه بازاری سلسله جلساتی را ترتیب داد که رویش نسل جوان انقلابی مبارز را در اوایل دهه پنجاه رقم زد تا همین سالها تا لحظه ای که توانی در بدن داشت برای مردم و انقلاب، دوید و خسته نشد. از چپ تا راست بابل، از صفاریان و نریمان تا قاسم واثقی و حاج آقا مویدی عضو جلسات قبل از انقلاب او بودند. شاید برایتان جالب باشد بدانید حتی آیت الله محمدی، تولیت مدرسه علمیه روحیه  بابل نیز در ابتدای جوانی در جلسات او شرکت می نمود. هم خودش این موضوع را برای ما تعریف می کرد و از این که بعد از چند دهه هنوز بساط جلسات دایر است و میزبان طیف جوان، خوشحال بود، هم حاج آقا یزدانی از جوانی های آیت الله محمدی بر دقت نظر و پیگیری های علمی او تاکید داشت و خاطره می گفت و از ما میخواست قدر چنین استادی را بدانیم و از او الگو بگیریم.

حاج آقا یزدانی برای انقلاب، عمرش را وقف کرد، آبرو هم داد و بدترین تهمت ها را به جان خرید، نوجوان ماه رویش را هم تقدیم کرد و خودش حالا با کوله باری از خدمت در عرصه تربیت و فرهنگ و نیز مشکل گشایی از ملت راهی دیار جاودانگی شد؛ رحمت الله علیه. افتخار می کنم چند سالی را در محضر و مکتب یزدانی تلمذ کردم و از تجربیات گرانقدرش به خصوص در عرصه انقلابی گری و مبارزه با فساد و کمک به ضعفا بهره بردم، هر چند میان امثال من و قله های عرفان و اخلاص این پدر بزرگوار شهید و خادم بی ادعای مردم فرسنگ ها فاصله است.

در اوج فقر و فشار اقتصادی با تمام شهرتی که داشت نمک گیر مفسدان و تبهکاران و بدنامان اقتصادی شهر نشد ولو با توجیه کار فرهنگی نخواست پولهای مشکوک اهل تزویر، برکت فعالیت های مذهبی و فرهنگی را تحت الشاع قرار دهد. والله با چشم خود دیدم وجهی که برای روزه استیجاری در جیبش داشت و مایه قوت روزانه اش بود، دو دستی تقدیم کرد به بچه های نوجوان مسجد که پول خرید توپ فوتبال نداشتند.

هر جا می شنید بچه های بسیجی مظلوم واقع شده اند خودش را می رساند و از آنها دفاع می کرد. برای همین است که می گویم خیلی حرف و تهمت شنید و ... اما خدا می داند خم به ابرو نیاورد. یکبار هم به شوخی گفت این طرف شهر به من میگویند ابوذر آن طرف می گویند منتظری! و می خندید. نه تعریف و تمجیدها بادی در غبغبش می انداخت نه تحقیر و تهمتها اندوهی به دلش می کشاند. پولاد آبدیده بود این مرد خدا.

پسرش هم می خواست استخدام شود حاضر نشد از نفوذش استفاده کند. نامزد شورا که شد یک تومان خرج نکرد. دوستان و مریدانش برای او مایه گذاشتند. بروید از نمازگزاران مسجد حضرت ابوالفضل بپرسید چگونه آن مسجد  و آن محل را احیا کرد. چه جمعیتی را به مسجد کشاند آنهم در سه وعده نماز. راه خانه اش دور بود. ماشین هم نداشت. پیاده راه می افتاد از بیدآباد تا ایستگاه آمل، نماز شبش را گاه توی راه می خواند. می رسید و چراغ مسجد را روشن می کرد. بچه های حمزه کلا بچه های بیدآباد بچه های مسجد ابوالفضل و... نفس قدسی او چه نیروهایی را تحویل اسلام و انقلاب داد بی هیچ مزد و منتی، بی حب دیده شدن بدون گزارش کار، بدون تبلیغات. اصلا برکت کارهای فرهنگی به همین دیده نشدن است. به قول حاج قاسم به این بلوغ برسیم که نباید دیده شویم.

بگذریم. روحش شاد. امشب محمدعلی، میزبان باباست، سر سفره اباعبدالله؛ اولئک هم الفائزون. خدا کند کبوتر آه دل، سلام جاماندگی مان را به گنبد حریم جاودانگی برساند.

 

این راه عشق، پیچ و خمش فرق میکند

 

یادش به خیر هر شب جمعه این کلیپ یک دقیقه ای را در اینستا منتشر میکردم. برای خودم که شیرین و جذاب بود؛ هم شعر و موسیقی اش هم نوای گرم آ شیخ اویس صفری که از فضلای دوست داشتنی و بهشتی شهرستان بابل است.

البته بعضی مخاطبان صفحه، به تکرار هفتگی این کلیپ معترض می شدند. بعضی هم استقبال میکردند و خوششان می آمد. عده ای هم شوخی یا جدی برایشان سوال بود که آیا خبری شده است؟ من هم شوخی و جدی جواب میدادم که قرار است اویس شهید بشود!

اینجا میتوانید این کلیپ کوتاه و دلنشین را تماشا کنید:

https://www.aparat.com/v/VJ3hd

حکم داماد امام جمعه بابل را صادر کنید

 

بعد از دستگیری چند نفر از اعضای شورای وقت و کارکنان و پیمانکاران شهرداری بابل که از سر و سرّ داران و همنشینان گعده های خصوصی شهردار وقت بودند و تشکیل پرونده تخلفات مالی و اقتصادی و مدیریتی برای آنها، زمزمه دستگیری احتمالی شهردار نیز بر سر زبانها افتاد.

پادوهای او - که داماد امام جمعه بود و در انتخابی عجیب از سوی شورای حاشیه ساز شهر، بدون رقیب، بدون حضور در شورا و بدون ارائه برنامه و بدون تخصص و تجربه مرتبط برای تصدی این جایگاه انتخاب گردید- با پیش دستی تلاش نمودند دستگیری و بازداشت احتمالی وی را دعوای ناسیونالیستی یک دادیار ساروی با مردم بابل! و در مرحله بعد، انتقام گیری و پرونده سازی ضابطان وابسته به یکی از نهادها تلقی نمایند.

پدر خانم وی اما زیر فشار افکار عمومی، بیانیه ای صادر کرد و اگر چه موضع مخالفی با تشکیل دادگاه رسیدگی به اتهامات او اتخاذ نکرد اما داماد خود را با صراحت، فردی خدوم و انقلابی و پاکدست دانست.

برخی عناصر اردوگاه اصلاحات که بعضا پرونده قضایی نیز داشتند با تعجب مدعی میشدند که محال است دستگاه قضا به اتهامات فردی با چنین سطحی از وابستگی که پله های ترقی را یک شبه طی نموده برخورد نماید و...

به رغم همه فشارها که با به خط شدن تمامی همپالکی ها اعم از بستگان و وابستگان ذی نفوذ و بعضی روحانیون ساده لوح صورت گرفت و دفاع تلویحی سایت نماز جمعه و ... شهردار وقت بالاخره به زندان افتاد؛ هر چند با سفر رییس وقت دستگاه قضا به استان و ارائه طومار بعضی حضرات، در نهایت با استعفای از شهرداری آزاد گردید.

پرونده وی اما با گذشت حدود دو سال همچنان در جریان است و نتیجه ای از آن به بیرون مخابره نشده است. شنیده های غیر رسمی حاکی است فشارهای بیرونی و درونی دادگستری به قاضی شجاع پرونده جهت تأثیرگذاری و ایجاد ضعف و تخفیف و... دست اندازهایی را برای صدور حکم نهایی ایجاد نموده است.

مردم حق دارند دچار شبهه و ابهام شوند که آیا در رسیدگی به پرونده اتهامات یک شهروند عادی هم همینقدر تسامح و فرصت سوزی وجود خواهد داشت؟ اساسا چرا متهمان دانه درشت شهر که پرونده های اقتصادی شان گاه در سطح رسانه ملی نیز مطرح گردیده لااقل از باب پرهیز از موضع تهمت، نه تنها طرد و منزوی نگردیده اند بلکه همنشین پدران معنوی و مادی شهر قرار می گیرند و ...

در وانفسای فتنه کور جدید منافقان و بدخواهان، برخورد قاطع با تخلفات و اتهامات نورچشمی ها از سوی دستگاه قضا گام بزرگی در جلب اعتماد مردم نسبت به سلامت نظام و خنثی سازی توطئه رسانه ای بوقهای اغواگر اجانب و رفع غبارآلودگی از فضای جامعه تلقی خواهد شد.

دادگستری استان مازندران یکبار دیگر باید نشان دهد که چه در برخورد با اغتشاشگرانی که نظم و قوانین جامعه را نادیده انگاشتند و چه در مواجهه با یقه سفیدهای بالا نشین و صاحب نفوذ، اصل و معیاری جز اجرای عدالت و دفاع از حقوق عامه نداشته و هیچ نوع تبعیضی را در این مسیر روا نمی داند.

صدا و سیما از سلبریتی ها میترسد؟

 

در اجتماع باشکوه مردم بابل بر ضد عناصر اغتشاش گر که صبح امروز در آستانه امامزاده قاسم علیه السلام برگزار شد، دکتر حسن عباسی در سخنانی پر شور به تبیین پدیده سلبریتی و نقش آن در اغوای جامعه در راستای وادادگی و سطحی نگری پراخت و ماهیت بعضی سلبریتی های دلداده بیگانه و بازی خورده بدخواهان نظام و ایران عزیز را افشا نمود.

در این بین سیمای مرکز استان، با قطع صدای مراسم تنها به پخش جلوه هایی از حضور گسترده مردم انقلابی دارالمومنین به همراه موسیقی حماسی اکتفا نمود که پس از پیگیری و اعتراض بعضی دلسوزان، در نهایت گزیده ای محدود از سخنان دکتر عباسی در مراسم امروز را پوشش داد.

جالب آنکه شنیده ها حاکی است مسئولان سازمان صدا و سیمای کشور به سیمای استان فشار آوردند تا از پخش همین میزان مختصر از سخنرانی استاد عباسی نیز اجتناب شود!

جای تعجب است در حالی که معدودی سلبریتی جوّگیر و هیجان زده متأثر از رسانه های بیگانه که با پول ملت و توسط همین صدا و سیما پر و بال گرفتند و اسم و رسمی به هم زدند آزادانه به تخریب فرهنگ ملی و اسلامی پرداخته و در بزنگاه های حساس تبدیل به بلندگوی دشمن گردیده و در قامت ستون پنجم، در مسیر وطن فروشی و خیانت حرکت می کنند، چرا مخالفت با خیانت آنان و تلنگر برای بیداری ملت در شناخت بیشتر از ماهیت بعضی عناصر واداده یا وابسته مورد سانسور قرار گرفته و مجال انعکاس از صدا و سیمایی که باید ممحض در آرمانهای انقلاب و زمینه ساز شکل گیری تمدن اسلامی باشد، پیدا نمی کند؟!

بگذارید یک بار برای همیشه هیمنه پوشالی قهرمانان کاغذی و اسطوره های نمایشی و مردان پلاستیکی در هم شکسته و سیاه کاری عروسک های خیمه شب بازی دشمن در پرتو حقیقت آگاهی و شفافیت، محو و نابود گردد.

درباره درگیری دیشب بابل

 

به گفته شاهدان عینی، شب گذشته بابل یکی از شدیدترین درگیریهای تاریخ خود را در سالهای پس از انقلاب تجربه کرد. در این خصوص ذکر چند نکته ضروری است:

یک-  فوت مهسا امینی بهانه ای بیش برای آغاز اعتراضات خیابانی و اغتشاش نیست. اگر بنا باشد بعضی کاستیها و ضعفها را نام ببریم به یقین دلایل محکم تری میتوانست برای بروز هر شورشی وجود داشته باشد. در این میان حس هیجان طلبی اشباع نشده عده ای نوجوان و سوءاستفاده معاندان و فتنه گرانی که سوار بر عرصه بی در و پیکر مجازی هستند فرصت مناسبی را برای عرض اندام ضدانقلاب و ایراد ضربه بر پیکر نظام ایجاد نمود. در این خصوص به یقین مسئولان فرهنگی سراسر کشور وظایفی دارند که در فرصت مقتضی باید بدان پرداخت.

دو- حضور بعضی لیدرهای غیربومی و مسلح در بین معترضین، اعم کومله ها و کولی ها، نشانگر وجود برنامه ای از قبل طراحی شده برای ایجاد اغتشاش در بابل بعنوان یکی از سیاسی ترین و مذهبی ترین شهرهای شمال کشور در آستانه بازگشایی دانشگاهها و نیز حضور رییس جمهور در سازمان ملل است. به یقین آگاهی مردم از نقشه دشمنان ملت که دغدغه شان نه مساله حجاب که سرنگونی ملت ایران ولو به قیمت کشته سازی است می تواند در کنترل هیجانات زودگذر فریب خوردگان توسط خانواده ها تأثیر بسزایی داشته باشد.

سه- ظهور هر نوع رفتاری در مسئولان که نشانه ضعف و واهمه آنها از هیاهوی معترضان یا اوباش باشد نتیجه ای جز تضعیف روحیه نیروهای خودی ندارد. شهامت فرماندهی سپاه بابت حضور مستمر در ساختمان فرمانداری که سیبل حملات بود ستودنی است و جا خالی دادن بعضی مسئولان جای نگرانی و تأسف دارد.

چهار- به میدان آمدن بعضی نیروهای فراموش شده انقلاب و نیز بچه های عدالتخواه که در شرایط عادی بخاطر انتقاد از مسئولان گاه مبغوض واقع می شدند برای صیانت از حریم نظام اسلامی اتفاقی ارزشمند و قابل انتظار بود که امیدوارم عبرتی برای آن دست از صاحبان میز قرار بگیرد که هر نوع نقدی را مصاف با اساس دین و انقلاب می پنداشتند. به نفع نظام اسلامی است که علم نقد و مطالبه گری دست نیروهای مومن و وفادار انقلاب بماند.

پنج- تقویت قلوب و روحیه بخشی، وظیفه ای فرهنگی و سیاسی در شرایط بحران است. ظرفیت انبوه نیروهای انقلابی و بسیجی و مسجدی و هیاتی باید برای تسلط بر فضای شهر و ایجاد تجمعات متعدد و گسترده در راستای مانور قدرت انقلاب و اسلام و حفظ روح حماسی مومنان و تعضعیف روانی جبهه بازی خورده دشمن مورد توجه جدی و قطعی و فوری قرار بگیرد. ائمه جمعه، روحانیت، مداحان، معتمدان بازار، فعالان فرهنگی و ... باید برای دفاع از ارزش های اسلام وارد میدان شده و نگذارند فضای تخریب دامن زده شده از سوی وادادگان منجر به تزلزل و تردید در قشر عادی جامعه گردد. از باب من یعظم شعائرالله فانها من تقوی القلوب، بیرق انقلاب و نغمه توحید باید در هر کوی و برزن و معبر و ماذنه، چشم و گوش مردم را آغشته و مزین و معطر نماید. تحقق کلمه لااله الا الله، آرمان ناتمام مجاهدان سبیل الهی است که هیمنه پوشالی طواغیت عالم را به رعشه انداخته و لانه های عنکبوتی شان را ویران خواهد ساخت.

ما وارث خون سربداران هستیم...

یک نکته درباره یک مناظره محتمل

 

نمیدونم مناظره شهردار سابق بابل با بعضی اعضای شورا شکل میگیره یا صرفا در حد رجز و ادعاست
اما هم از جانب دکتر کلانتری و هم سردار بیژنی اطمینان حاصل کردم که خط قرمز مباحث، اموال عمومی و ضرورت صیانت از منافع مردمه
نباید بخاطر حفظ آبروی جریانی که درصدد بلعیدن شهره بر سر بیت المال معامله کرد و یا دچار رودربایستی های سیاسی و جناحی شد؛ خطای ناجوانمردانه ای که دوره سرپرست وقت شهرداری در عدم ارائه مستندات و پیگیری قاطع حقوق شهروندان در دادگاه صورت گرفت و خسارتی سنگین به نفع یک خانواده بر گرده شهر تحمیل کرد این بار نباید تکرار بشه.

برای این روزهای بابل

 

متن خوبی خواندم از یکی از آزادگان اهل قلم بابل پیرامون وضعیت انتصابات سیاسی این روزها و مهره چینی بعضی باندهای قدرت که عینا در وبلاگ درج میکنم:

 

بابل ، جزیره ای سیاسی در سراشیبی
 
بسم الله الرحمن الرحیم
آچمز شدن استاندار در بابل و انتخاب همه مدیران شهرستان به خواست و سلیقه یک جریان، شهرستان بزرگ بابل را در مسیر یک جزیره سیاسی، منفک از راهبردهای نظام جمهوری اسلامی ایران قرارداد.

بابل شهری است که خودش رئیس (گد) دارد و خود رئیسش نماینده تام الاختیار دارد که پرچمش در سبزه میدان همیشه برافراشته است.
البته سبزه میدان محل استیلا بر بابل در دوران های مختلف بوده و هست و تغییر نمادهای میدانی و تغییر حکومت ها، چیزی از اصالت رفتاری عده ای کم نکرده است.

خداروشکر 
مدیران همه یکدست؛
*فرماندار
*رئیس دانشگاه علوم پزشکی
*رئیس دانشگاه صنعتی
*مدیرکل مخابرات
و
سایر مدیریت های خرده ریزه که بعدا دور همین بشقاب مدور، جمع خواهند شد.

آنان که به تحرک و مقصدی رسیدند به مانند رسنی که اون حلقه اصلی (تاقاله) رو کشف کرد، اقدام نمودند و الا باید در درجه و رتبه خبیث بودن درجا می زدند.

سعی محیرالعقول سال های اخیر رهبران مذهبی بابل، این شهر را در تراز توسعه اقتصادی و فرهنگی و سیاسی به پائین ترین حد خود رسانده است.
رهبران مذهبی در عالی ترین سطح دغدغه مندی نسبت به امور سیاسی طرف قدرت شدند و خروجی های این شهرستان در دهه های اخیر همچنان در مسیر سراشیبی است.

بابل
شهر بزرگ شهیدان و نام آورانی همچون شهید سردار سجودی و شهید سردار خداداد بود. بابل شهر سعیدالعلما و ملانصیرا به شهر اتباعی طبری ها و به شهر شوراگیت با آن رسوائی اخلاقی جهانی اش و به شهر شهرداران متخلف و دستبند بدست و نی لبک زن تبدیل شده. به شهری که در کل شهرهای استانهای شمالی بیشترین آمار جرم و جنایت را دارد و ....

عجب و ریا دامن اکثریت فعالیت های مذهبی را گرفته

بابل
شهری بود که مزیت تجارت و فعالیت تجار آن زبانزد بود و به بارفروش ده معروف بود.
اما الان زیر نفوذ دو سه تا ابرسرمایه دار نوکیسه، مدیریت می شود. 
حمایت ابرسرمایه داران از رهبران شهر و در مناسبت ها، این شهر جلیل المراسمات را شهره کشور کرده و در بابل همیشه شام در خدمت همه هست. در بابل میز خدمت به میز شام برای رئیس جمهور انحرافی تبدیل می شود. در بابل فقط کافیه آدرس هیئت های نظر کرده را خوب بلد باشید.
اگر ائمه معصومین علیه السلام در مدینه غریب اند، اما در بابل دارالذکرشان در شکوه و عظمت است.

انقلابیون اصیل بابل که در طی سال های بعد از جنگ به حاشیه رانده شدند، با دلشوره های مختلف سیاسی و امنیتی مواجه اند. و دلخسته از این جماعت بدلی به فدای مقتدای خود جسم و جان و آبرو را در طبق اخلاص نهادند و بازی ها دودوزه دوروزه به بازیگردانان سپرده اند.
و از طرفی اصلاحطلب های متجدد بابلی همچنان می تازند و مسخره می کنند. 
و دوستی خاله خرسه سنتی ها، که نفس شهر را بریده است. بگونه ایی که دو جریان "سنتی" و "قومیت گرا"، همچون دو لبه قیچی همه توان خود را صرف مهره چینی و جزیره سازی سیاسی شهرستان بابل نمودند.

در شهرستان بابل؛
ترجمه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و ارکان سه قوه آن یعنی؛ "کمیته انتصابات"!
بقول محلی عامل الفخار و همه کاره شهر در سال های پس از جنگ؛
"این شهر گد دارنه"
و جالب تر اینکه نماینده تام الاختیار بزرگ شهر پرتوان و متصل با درفش سبزه میدانش به همه چیز سر و سامان می دهد.
در این شهر بزرگ به سان آب خوردن، نظر یک نفر بر جمع متشکل ۴۰۰ نفره از نیروهای اثرگذار می چربد.
در بابل شیخوخیت سیاسی چند نفر مادام العمر است.
در این شهر تاریخی آنانی که تصمیم گیرنده اند و مبدع وتوهای سیاسی و مذهبی، هرگز پاسخگو نیستند و حتی اگر توسط نظام دستگیر هم شوند باز هم خوبند و اطاعت مردم از آنان به ولایت پذیری ترجمه می شود!

🔹آری بابل روزگاری دارالمومنین و شهر شهیدان بود.
امید بابانیا

بعد از دو دهه، یادش همچنان طراوت بخش دل و جان ما

 

می گفت مستحبات مثل سنگهای سفید ساختمونه، تزیینه، خونه رو زیبا میکنه
اما
خونه ای باید باشه که روش سنگ کاری کنی قشنگ بشه
واجبات، حکم همون ساختمونو داره، دیوارا و سقفشو بنا کنید به فکر زینتش هم باشید.
شب جمعه است شادی روح پیر خوش خنده و نورانی و باصفا مرحوم حجت الاسلام فردوس مکان، صلوات
(نمیدونم شاید ۲۰ سالی از فوتش میگذره. دیدم حیفه اسم همه هست تو فضای مجازی یادی از این بزرگوار نیست. از حاج محمد عرفان خواستم تصویرشو برام فرستاد)

حاج مهدی مرندی لات نبود

 

چه کسی ادعا کرد؟ حاج آقای احدی که از منبری های مطرح ساکن در قم است. اواخر دهه هشتاد گفته شد ایشان داستانی را نقل کرده که مرحوم حاج مهدی مرندی لات بوده و بعد از انقلاب رفته دیدار امام و امام پیشگویی کرده آینده او را و بعد توبه کرده و رفته جبهه و....

آن موقع موسسه تنظیم و نشر آثار امام توسط آقای رجایی تکذیب کرد که امام اهل پیشگویی و اهدای انگشتر و ... نبوده. 

شاگردان آقای احدی اعتراض کردند که به استاد ما توهین شده!

آقای رجایی عقب نشینی کرد و خواست نه سیخ بسوزد نه کباب گفت شاید مرحوم مرندی دروغ گفته!

حاج مهدی مرندی دستش از دنیا کوتاه بود نمی توانست از خودش دفاع کند. با مشورت دوستان متنی نوشتم و ادعای آقای احدی را تکذیب کردم که حاج مهدی خدا بیامرز حتی قبل از انقلاب هم متدین و مذهبی بود و...

الحمدلله غائله خوابید.

الان بیش از یک دهه گذشته دوباره همان داستان به نقل از حاج آقای احدی دارد در گروههای مجازی نقل میشود و حتی در کتابی هم منتشر شده. این بار جای اسم مهدی مرندی گذاشته اند عباس مرندی! حاج عباس مرندی برادر مرحوم حاج مهدی است و در قید حیات است و از کسبه خوب بابل محسوب می شود.

بعضی دوستان هم زحمت تحقیق به خودشان نمی دهند از خیل عظیم شهود و مطلعین و اقوام و آشنایان مرحوم مرندی که در قید حیاتند و حتی یکنفرشان ادعای آقای احدی را تایید نکرده تحقیق نمایند. حاج مهدی مرندی داماد مرحوم آیت الله فاضل استرآبادی بود. دوستان میتوانند از فرزندان مرحوم فاضل و سایر دامادهایش به خصوص آ سید محمود نبویان نماینده مردم تهران در مجلس هم تحقیق و پرس و جو کنند.

متنی که در سال 89 در تکذیب نقل گوینده منتشر کردم را بازنشر می دهم. امیدوارم حاج آقای احدی خودش نسبت به اصلاح این داستان اقدام کند تا باعث تردید در سایر روایت های تاریخی نگردد:

 

نسبت حاج مهدی مرندی با مجید سوزوکی !

+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و سوم دی 1389 ساعت 1:0 شماره پست: 677

 
سن و سالی نداشتم . یک روز سوار ماشینی بودم و در حال عبور از محله پیرعلم ، راننده مرد میانسالی را نشان داد و گفت : این بابا داماد حاج آقا فاضل است . هر منافقی را که اعدام می کردند تیر خلاصش را او می زد !
دوره راهنمایی بود که پایم به مسجد باز شد . یک روز ظهر همان مرد میانسال را دیدم که در صفوف آخر ایستاده و انگار ترجیح می دهد با جوان تر ها دم خور باشد . از جعفر سراجیان نامش را جویا شدم . حاج مهدی مرندی بود . بلافاصله از ماجرای تیرهای خلاص ! پرسیدم . جعفر خنده معناداری کرد و جمله ای به کار برد که ذهنم را برای آشنایی بیشتر با آن مرد کنجکاوتر کرد . حرفش این بود : حاج مهدی که دل ندارد ! یک بار در بوفلفل این سوال را از سید سجاد ایزدهی پرسیدم . یادم می آید عین همین جمله را درباره او به کار برد .
حاج مهدی مرندی از نظر جسمی ضعیف به نظر می رسید . خاطرات حضور او در جبهه همیشه لبخندی را به لب راوی و شنونده می نشاند . برداشت من این بود که حضور غیرتمندانه او در جنگ بیشتر از بعد رزمی ، جنبه معنوی و تقویت روحیه داشته است . خاطراتی را که درباره طنازی ها ، مزاح ها و حال و هوای معنوی حاجی از امثال جعفر سراجیان و رضا دادپور و سید سجاد و حاج مهدی کردانی و محمود شیرافکن و . . . شنیدم همگی در تأیید این برداشت من بوده است . به مرور سلام و علیکی با حاجی پیدا کردم و مدتی بعد گرمی کلامش را در مسجد احمدیان ( آل یاسین ) میهمان ویرانه دل خویش ساختم . حاجی همان بود که فکرش را می کردم . مردی پیراندام با عواطفی پاک و دلی به زلالی آب و آینه که حضور صمیمی اش این بار محفل نسل سومی های انقلاب را باصفاتر می ساخت .
نمازهای حاجی هم دیدنی بود که بماند برای بعد .
حاج مهدی از کربلای چهار خاطرات تلخی داشت . او جامانده ای از قافله کربلائیان ام الرصاص بود . این اواخر می شنیدم که با تماشای مستندهای دفاع مقدس ، خواب شهدا را می بیند و بی تاب می شود . اغراق نیست اگر بگویم سوز کربلای چهار ، بلای جانش شد و . . .
سینه حاج مهدی گنجینه معارف حق بود . او با علوم حوزوی نیز آشنایی داشت و گاه آموزش های مستقل و خصوصی را برای علاقمندان برگزار می کرد . به مسائل شرعی و چالش های فکری و اعتقادی تسلط داشت و . . .
حاج مهدی جوان کم تجربه و روحانی ندیده ای نبود که با دیدن یک منبری صاحب فضل ، جوگیر شده ، دنبال خلوتی باشد و اسراش را برملا کند .
حاج مهدی مرندی لات ؟!! نبود . اگر چه امروز بازار مجید سوزوکی ها رونق کسب و کار است اما اگر یک نفر از هزاران نفری که در شهر بابل حاج مهدی را می شناسد به لاتی او گواهی داد . . . . لااله الاالله !
حاج مهدی جزو اولین نیروهای کمیته انقلاب اسلامی بابل بود .
این روزها مطلبی از حجت الاسلام احدی از روحانیون و مبلغین محترم شهرمان در فضای مجازی منتشر گردیده که حاج مهدی را فردی لات معرفی نموده است . در این مطلب که به سخنان شخص حاج مهدی استناد داده شده حضرت امام (ره) در دیداری خصوصی ، انگشتر خود را به حاج مهدی هدیه داده و سرنوشت حاجی را پیشگویی می نماید . این که حاجی با دختر یک آیت الله ازدواج کرده ، هیچ گاه دارای فرزند نخواهد شد !!! و بعد از جنگ موقع زیارت حضرت عباس علیه السلام دارفانی را وداع خواهد کرد . حاج آقای احدی می گوید مزار مرحوم مرندی هم اکنون در کفشداری حرم حضرت عباس علیه السلام قرار دارد و . . .
حاج مهدی لات نبود ، دختری از او به یادگار مانده که همینک ساکن قم است . مزارش در وادی السلام نجف است و نه در کربلا .
حالا این که چرا حاج مهدی مرندی ، جناب حجت الاسلام احدی را محرم رازش دانسته و این که چطور حاج آقای احدی آن مرحوم را تا این اواخر عمرش نمی شناخته و چرا به رغم اجازه برای نقل این خاطره بعد از فوت آن مرحوم این همه سال سکوت کرده و . . . به من ربطی ندارد ! شاید این وسط سوءتفاهمی رخ داده باشد .
این که آقای غلامعلی رجایی عنصر سبز لجنی است و حالا دلش به جای آرمان های پاره پاره شده امام برای خاطرات ایشان سوخته و پاسخی به جا یا نابه جا نثار حجت الاسلام احدی نموده هم به من ربطی ندارد .
-          شأن حاج مهدی مرندی محفوظ است و انشالله دوستان هم نفس وی ، رخوت سال های عزلت را کنار گذاشته و حق مطلب را در باره ایشان ادا خواهند کرد .
-          ما امام را به خاطر مکاشفاتش امام نمی دانیم . هم آنانی که به اسم دفاع از خط و اثر امام ، جامعیت ایشان را در بوسیدن نوه و سرودن غزل خلاصه می دانند در حق آن یگانه دوران ظلم می ورزند و هم آنان که امام را در پیچ و خم های معنوی ، موجودی دست نیافتنی معرفی می نمایند .
-          خیانت کار است واعظی که می گوید حسین بن علی علیه السلام بر اساس خوابی که از جد بزرگوارش دید کربلای نا تمام تاریخ را رقم زد که اگر چنین باشد دیگر باب جهاد و شهادت و امربه معروف بسته خواهد ماند تا زمانی که حجت حق در خواب و رویا تجلی پیدا کند !
-          امام برای ما یک مسیر نورانی است . آن که می میرد خمینی پاستوریزه است وگرنه روح خدا در کالبد عاشقان طریقت سرخ امام عشق علیه السلام تا ابدیت تاریخ جاری خواهد ماند . مکتب خمینی ما ، حسین فهمیده و علی منیف اشمر و حسین غلام کبیری و محمد گلدوی را به جامعه اسلامی تقدیم می کند . این کلام مقام معظم رهبری را از یاد نبریم ( نقل به مضمون) که ما نه از سر تعصب و تقلید کورکورانه ، که فکر کرده ایم و به این نتیجه رسیدیم راه امام بهترین راه است .

گزارش جنگی/ دستنوشته ای ناب و مستند اثر شهید رضا سینایی

 

شهید رضا سینایی فرزند شهید علی سینایی اهل شهرستان بابل است. او در یادداشتی به ثبت گزارش حضور خود در مناطق عملیاتی جنوب پرداخته. از ویژگی های این یادداشت، صداقت در روایت ماجراهایی است که کمتر به قلم نویسندگان ادبیات پایداری جاری شده است. سالها پیش این متن به همراه واگویه و خاطراتی از مادر بزرگوار این شهید در قالب کتابی با عنوان "خط سبز" منتشر گردید:

 

بسمه تعالی

منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربتست و شکراندرش مزید نعمت هر نفسی که فرومی‌رود ممد حیاتست و چون بر می‌آید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب از دست و زبان که برآید کز عهدة شکرش بدر آید (سعدی)

مدتها بود که می‌خواستم خاطرات جنگ را با خامه ناقص خویش به رشتة تحریر درآورم تا شاید در آینده‌ای روشن به روشنی قلب جوانانی که با خون پاک خویش درخت پیروزی انقلابمان را هر چه بیشتر بارورتر می‌سازند یادآور باشد. انشاء الله (مریوان ـ زمستان 60)سال سوم راهنمایی بودم تازه دو سال از جنگ تحمیلی عراق علیه ایران می‌گذشت. ناگهان شوق عجیبی به جنگ و جهاد در من پیدا شد. در بسیج ثبت نام کرم. بعد از مدتی در دی ماه 60 ما را به آموزش در رامسر بردند. من که 16 سال بیشتر نداشتم خیلی برایم سخت بود. آموزش ما تقریباً بدین صورت بود که صبح بعد از نماز صبحگاه به ورزش که در دو و تمرین عضلاتی داشتیم خلاصه می‌شد که نزدیک به یک ساعت طول می‌کشید و بعد از آن نیم ساعت برای صبحانه وقت داشتیم و سپس صبحگاه مشترک که تمامی گردان‌های آموزشی می‌آمدند و روی هم 6 گروهان بودیم. داشتیم بعد از آن گروهان ما که گروهان 5 از گردان 3 بودیم تا ساعت 10 کلاس تاکتیک داشتیم. مربی ما شخصی به اسم آقای رضایی که ساکن قائمشهر بود می‌بود مرد خشن و سختگیر بنظر می‌رسید. در این کلاس ما نرمشهایی از کونگ‌فو ـ کاراته و جنگ‌های تن به تن و سرنیزه آموزش می‌دیدیم و بعد به کلاس آموزش عقیدتی می‌رفتیم که چون خسته بودیم اکثر بچه‌ها چرت می‌زدند. روی هم رفته کلاس پرمحتوایی بود. بعد از نهار ساعت 2 به کلاس اسلحه شناسی می‌رفتیم و بعدش به کلاس تکنیک می‌رفتیم من از کلاس تکنیک خوشم می‌آمد.ما در این کلاس جنگ‌های چریکی و کلاسیک را دوره می‌دیدیم. رویهم رفته حدود یک ماه آموزش دیدیم. بعد از آن ما را به اسلام آباد پادگان الله اکبر بود. جایی خلوت و غمناک. اسلام آباد شهر کثیفی بود . مرا به یاد شهر مرده‌ها می‌انداخت. شاید زمستان سخت آن خط باعث این امر می‌بود ولی تنها چیزی که در آنجا به چشم نمی‌خورد زیبایی شهری بود. ساختمانهای بلند، خیابانهای زیبا، ماشین‌های شیک تنها چیزی بود که به چشم کم می‌خورد. اسلام آباد در حدود 50 کیلومتری باختران (کرمانشاه) قرار داشت. بهرحال از اسلام آباد بعد از دو روز به سوی کردستان حرکت کردیم. کامیاران اولین شهر کردستان است. البته از طرف باختران مقصد بعدی ما سنندج بود. این را شاید بتوان گفت که سنندج تمیزترین و زیباترین شهر کردستان باشد. بهرحال ما یک روز را در اردوگاه دانش‌آموزی جنب کاخ قاسملو رهبر حزب دمکرات بودیم. ساختمانی تقریباً شیشه‌ای جلوی حیات استخری بزرگ داشت و بغل دستش یک پل هوایی که نمی‌دانم به کجا می‌رفت روبروی کاخ یک تپه بسیار بزرگ قرار داشت که قبلاً دست حزب دمکرات بود که برای آزادی آن کشته های فراوانی دادیم . صبح روز بعد به سوی مریوان حرکت کردیم. جاده‌های کردستان شبها بین مخالفین تقسیم می‌شد. از دمکرات گرفته تا کومله و رزگاری و غیره. روز هم زیاد امن نبود. سر هر پیچ بچه‌های ارتش و سپاه و بسیج روی تپه‌ها و گردنه‌ها نگهبانی می‌دادند. هنگام حرکت ما یک ماشین تویوتا که روی آن یک مسلسل دوشکا کالیبر 75 جهت حفاظت حرکت می‌کرد پشت سر ما هم به همین صورت . جاده سنندج مریوان جاده‌ای خاکی با گردنه‌های فراوان و خطرناک بود و من که درون یک کامیون ارتشی ایفانشسته بودم برایم خیلی سخت بود. بهرحال بعد از پشت سر گذاشتن جاده نگل به سرو آباد حدود 200 کیلومتری مریوان رسیدیم. بعد از آنهم به مریوان که با سنندج 125 کیلومتر فاصله داشت رسیدیم. شهری با قومیتی ناشناخته برایمان. شهری که می‌بایست حدود سه ماه را در آنجا می‌گذراندیم. مریوان یک شهر مرزی بود که با میله مرزی حدود 35 الی 40 کیلومتر فاصله داشت. ما را در همانروز به یک روستای مرزی که با جبهه حدود کمتر از 10 کیلومتر فاصله داشت بردند. اسم روستا دزلی بود، که از طرف جاده سرو آباد می‌روند. یک سه راهی به نام سه راه حزب الله قرار دارد که بعد از حدود 15 کیلومتر به دزلی می‌رسند. جمعیت دزلی حدوداً 1000 نفر می‌شد. با یک مسجد که در حیاط مسجد چشمه‌ای زیبا و بزرگ قرار داشت با چند دستشویی و یک حمام حدود 5/1 در 2 بدون دوش با چند شیر . مخزن این حمام یک بشکه حدود 400 لیتری آب بود که توسط چوب گرم می‌شد. در وسط مسجد یک بخاری هیزمی قرار داشت که اتاق را تبدیل به کوره نانوایی می‌کرد که در سرمای شدید آن منطقه احتیاج بود. کردها خانه‌هایشان را بر روی کوهها و تپه‌ها و بلندی‌ها می‌ساختند. در کردستان تنها چیزی که زیاد بچشم می‌خورد کوههای سر به فلک کشیده بود. زمستان کردستان واقعاً وحشتناک بود. و از بخت خوب ما می‌بایست سه ماه زمستان را در آنجا می‌گذراندیم. بهرحال تقدیر چنین بود.بعد از چند روزی که آنجا بودیم ما را برای حمل نفت به قله دالانی یکی از بزرگترین قله‌های آن منطقه بود بردند. بهرحال بعد از شش ساعت کوهپیمایی به نوک قله رسیدیم. یعنی خط مرزی و این اولین باری بود که به جبهه اول رفته بودیم. پائین قله به سمت عراق دشت وسیعی قرار داشت و شهرهای عراق کاملاً مشخص بود. نزدیکرین آنها شهر خرمال بود.  سمت راست شهر سید صادق و سمت چپ شهر طویله و بالاتر از خرمال شهر حلبچه و آن دورترها شهر پنجوین قرار داشت و از نظر استراتژیکی این را باید گفت که این قله‌ هم برای ما و هم برای عراق بسیار حائز اهمیت بود. چرا که ایران راههای نظامی این جاده‌های منتهی شده به جبهه‌های عراق را زیر نظر داشت و از آنطرف عراق شهر مریوان جاده سروآباد اورامانات و حساسترین نقاط مریوان را زیر نظر می‌گرفت و این خود پیروزی بزرگی می‌توانست باشد. بهرحال بعد از مدتی ما را به همین قله دالانی فرستادند. و این را باید بگویم که صعود به قلة دالانی کاری بس مشکل و طاقت فرسا بود چه بسا بارها اتفاق می‌افتاد که عده‌ای در بین راه برگشته یا از سرما یخ می‌زدند. بهرحال این قله 7 سنگر داشت. یکی سنگر ما که در آن 8 نفر زندگی می‌کردیم‌ یکی سنگر دیدبان و بی‌سیم چی یکی سنگر خمپاره و دیگری سنگر مهمات و سنگر تدارکات و دو سنگر دیگر که افراد دیگری در آن ساکن بوده رویهم رفته در این قله نزدیک به 25 نفر به حراست مشغول بودیم. شب یک ساعت نگهبانی می‌دادیم. در سرمای شدید روی قله که شاید بیش از 20 درجه زیر صفر بیش از یک ساعت نمی‌شد نگهبانی داد سر پست که می‌رفتی نیم ساعت اول طاقت می‌آوردی و نیم ساعت دوم دیگر دست و پای انسان یخ می‌زد. طوری که اگر مسئله‌ای پیش می‌آمد از اسلحه نمی‌شد استفاده کرد. برای همین همیشه ضامن نارنجک را در انگشت گذاشته و نارنجک را در دست داشتیم. بعلت سرمای شدید همیشه پاسبخش چای را حاضر داشته تا بچه‌ها بر سرما بهتر فائق آیند. روزها از پی هم می‌آمدند و می‌رفتند. 15 روز از حضور ما در قلةدالانی می‌گذشت ساعت حدود ظهر 12 بود که با بی‌سیم به ما اطلاع دادند که از پائین برای ما نیرو تعویضی می‌آید. روز وحشتناکی بود. هوای کوهستان مه آلود با سرمای شدید بود طوری که 5 متر جلوتر را نمی‌دیدی. نیروی تعویضی ما راه را گم کرده بود. من به اتفاق 4 نفر دیگر یک طناب بزرگ را برداشته و بطرف آنها حرکت کردیم و خنده‌دار تر اینکه خود ما راه را گم کرده بودیم. نیروی تعویضی ما بهرحال از همان راهی که آمده بود برگشت و ما همان بعد از یک ساعت سردرگمی راه را با صدای تیر پیدا کرده و برگشتیم. بهرحال 15 روز دیگر در آنجا بودیم و ما را بعد از یکماه مأموریت در قله به پایین آورده و به دژبانی بردند. حدود یک هفته در آنجا بودیم و رویهمرفته می‌توان گفت که بیش از همه جا به ما خوش گذشت. کارمان در آنجا بیش از هر چیز تفریح و سرگرمی‌های مختلف بود. اکثر اوقات به شکار کبک می‌رفتیم. در ضمن در روبروی ما گردان ظاهراً 313 توپخانه مراغه مستقر بودند و من در آنجا بیش از هر کس دوست و آشنا داشتم که یکی از آنها علی اصغر چالشگر بچه اراک بود. رویهم رفته مردی خوشرو و خندان و مهمتر مؤمن و متّقی بود. که عکسی به یادرگار از او دارم. ما در روز افرادی را که از ده به شهر و یا بر عکس تردد داشتند را زیر نظر داشتیم. هیچ کس حق ورود به روستا را بدون جواز عبور همان منطقه نداشت و هیچ کس حق خروج از روستا را بدون برگه خروج نداشت. کاری بس مشکل بود. زیرا در آنجا دوست و آشنا مشخص نبودند و این را به یقین می‌توان گفت که دمکراتها یا کومه‌له‌ها براحتی در بین اهالی وُل می‌خوردند. آنچه که در اینجا قابل ذکر است نیروئی به نام قیاده بود که رهبرشان فرزند ملامصطفی یعنی ملامحمد بارزانی بود که همه عراقی بودند و برای ایران کار می‌کردند. واضح تر گفته شود کومله یا دمکراتی بودند بر علیه عراق. بهرحال بعد از مدتی ما را به روستای دمیو منتقل کردند و این روزهای آخر مأموریتمان بود دمیو روستائی بود که حدود 200 الی 300 نفر جمعیت روستایی کوچک با مناظری تفریحی از این روستا قله دالانی ـ روستای درکی قلعة دکل و جاده تته معلوم بود. روز سوم بود که در سر پست نگهبانی بودم که مریض شدم و مرا به دزلی برده و مدتی را در آنجا به استراحت پرداختم و روزی که به دمیو رفتم روز پایان مأموریتمان بود. فردا صبح از دمیو به سوی دزلی حرکت کردیم . هوای آنروز بسیار سرد و بورانی بود. بهرحال بعد از 3 ساعت پیاده روی در هوای خشن کوهستان به دزلی رسیدیم و این روزهای آخر مأموریت ما در دزلی بود. بهرحال بعد از چند روز اسلحه و مهمات دریافتی را تحویل دادیم. روز24 اسفند آخرین روزی بود که در مریوان بودیم و فردا می‌بایست به سوی بابل حرکت کنیم.تو ماشین اکثر افکارم متوجه حال و هوای کوهستان دزلی بود. بیاد روزهای تلخ و شیرین روزی که سوار بر یک پلاستیک شده و در سراشیبی روی برف سثر می‌خوردیم و با سرعت بیش از 50 کیلومتر کاری بس خطرناک می‌کردیم بهرحال همانطور که زمستان وسائل خویش را جمع کرده بود ما نیز مریوان را با خاطراتش پشت سر گذاشته و از آنجا جز خاطرات تلخ و شیرین چیزی برای یادگار نیاوردم. به امید روزی که جشن پیروزیمان را بر خصم در مکانهای مقدسی چون مریوان و اهواز و خرمشهر و غیره که جای جای آن مکان عروج خونین رزمنده‌ای از تبار حسین است را برگزار کنیم. انشاء الله بیت المقدس (بهار 1360)یا علی ابن ابیطالب روز دوم عید بود که ایران دست به یک حمله بزرگ زد. حمله‌ای که یکی از بزرگترین پیروزیها را برای ایران به ارمغان آورد. در همین موقع دوباره به سوی جبهه حرکت کردم. در این سفر رضا داوودی، شعبان کاظمی و اسماعیل ابوطالب زاده هم بودند. بعد از چند روزی که در رامسر جهت گرفتن کارت جنگی بودیم ما را به تهران بردند. باید این را بگویم که از رامسر تا تهران درون یک ایفا بودیم. بهر حال شب به تهران رسیدیم. ما را به پادگان امام حسین علیه السلام بردند. قبلاً این پادگان پیست اسب سواری فرح آباد بود. بعد از دو روز که در این پادگان بودیم ما را جهت اعزام به جنوب اهواز به راه آهن بردند. غروب سوار قطار شدیم. قطار ما اکسپرس و یکی از قشنگترین و تمیزترین قطارهای ایران بود. در کوپه ما همه دوست و یکدست بودیم. این را باید گفت که اگر تو سفر مخصوصاً چنین جاهائی که می‌بایست مدتی طولانی باشی اگر همه یکرنگ نباشند چقدر سخت خواهد گذشت و این چیزی بود که در ما پیدا نمی‌شد و همه یکی بودیم. بهرحال فردا ساعت 2 بعداز ظهر اهواز بودیم. وای چه هوای گرمی ْ45 چیزی که برای ما بسیار سخت بود. همانروز به پادگان شهید باهنر رفتیم. پادگانی که درختهای بلند نخل به زیبائیش می‌افزودند. پادگان حدود 500 متر جلوتر از ساختمان زیبای آب بود. در این پادگان 3 گردان نیرو بود که اکثراً بابلی بودند. فرمانده گروهان ما آقای گلریز بود. مردی به تمام معنای واقعی. با تقوایی باورنکردنی.ما صبحها حدود  1 ساعت صبحگاه داشتیم که اکثراً در دومیدانی خلاصه می‌شد و بعد از این اکثر اوقات بیکار بوده و کاری جز رفتن به شهر و شنا در رودکارون یا شیطنت نداشتیم. در یکی از همین روزها بود که من برای شوخی همراه با قاسم ‌ پورمشهدی با شامپو پاوه شربت درست کرده و دادیم بچه‌ها خوردند. هر کی می‌خورد بجای صحبت کف از دهنش بیرون می‌آمد. آنروز آنقدر خنده کردیم که حد نداشت و در این میان رضا داوودی مریض شد. بهرحال ما روزها را پشت سر می‌گذاشتیم و آنچه که باقی می‌ماند خاطره‌ای بیش نبود. در یکی از همین روزها بود که یکمرتبه با صحنه‌ای غیرقابل قبول روبرو شدم. بله پدرم اُمد پیش ما البته نه برای ملاقات بلکه در کنار ما و همرزم ما پدرم در پادگان شهید بودو بعداً به قرارگاه قدس رفت در منطقه سوسنگرد حمیدیه بعد از چند روز که در پادگان بودیم ما را مسلح کرده و به خط فرستادند. امروز روزی فراموش نشدنی بود ما را به جبهه نورد در فارسیات چپ جاده اهواز خرمشهر بردند. حدود 90 کیلومتر خرمشهر عراقیها با اهواز 30 کیلومتر فاصله داشتند. تقریباً بیش از یک کیلومتر در دست گروهان ما بود. دسته ما حدوداً آخر خط بود. یکی از سخت‌ترین جاها بود وقتی که مستقر شدیم شروع به تمیز کردن سنگر شدیم. در همان ابتدا 2 عقرب در سنگرمان بود و این برای ما ترسناک تر از هر چیز دیگری خیلی از بچه‌ها حاضر بودند بروند و سر عراقی را بیاورند در عوض عقرب بگیرشان نیفتد. در سنگر ما 6 نفر زندگی می‌کردیم. رحمت محسنیان، حسین یحیی نژاد، رضا داوودی و من و یکی اهوازی به اسم علیرضا که مسئول کالیبر 50 بود. شب اول نگهبانی من و طهماسب پور بود که بعداً شهید شد نگهبانی در باتلاق کاری بسیار مشکل و طاقت فرساست چرا که 5 متر جلوتر را بخوبی نمی‌بینی و دشمن بخوبی می‌توانست بیاید و خلع سلاحت کند. البته این کار از عراقیها کمتر بر می‌آمد. در باتلاق ماهیها واردک‌ها بسیار مزاحم بودند. زیرا همیشه در باتلاق سر و صدا بود و نمی‌فهمیدی این عراقی است یا اردک و ماهی و دشمن بعدیمان پشه و این را اگر بگویم شاید باور نکنید که در همان شب اول جای صد پشه خوردگی در بدنمان وجود داشت. و این را باید گفت که شب‌های بعد راه این را هم پیدا کردیم و آن یک پماد چربی بود که به جاهای حساس می‌زدیم و از پشه در امان بودیم. نگهبانی در جنوب و غرب بسیار فرق می‌کند در غرب تیراندازی اکیداً ممنوع است چرا که موقعیت لو می رود در جنوب چنین چیزی نیست چرا که یک لحظه تیراندازی قطع نمی‌شود و چتر منور عراقی دائماً در هوا و یکی از سرگرمی‌های ما در سنگر نگهبانی زدند چتر منور عراقی بود من و شهید طهماسب پور در مدت 3 ساعت نگهبانی مان که از ساعت 11 الی 2 شب دهها چتر منور را مورد هدف قرار دادیم. و برای همین بود که عراقیها به ما می‌گفتند چتر منور دزد چرا که چتر منور بسیار زیبا و قشنگ بود. یکی دیگر از خوش شانسیهای ما که در هوای بالای 40 درجه جنوب وجودش بس غنیمت بود وجود رودخانه‌ای با ماهیهای فراوان بود که از آن بی نصیب نبودیم. صبح که هوا سپیده می‌زد کارمان رفتن به آب و شنا بود طوری که هر که را می‌خواستی ببینی در آنجا می‌بایست می‌دیدی‌اش و این را باید بگویم که این محل یکی از بهترین و زیباترین مناطق جنگی بود که تا به حال دیده بودم. بهرحال اگر 2 سال در آنجا می‌بودی احساس خستگی نمی‌کردی. البته این بدان معنی نبود که پایبند به مادیات گشته باشیم بلکه در کنار آن معنویات افرادی همچون گلریزها ـ چام‌ها و حاج غلامعلی زاده‌ها و صفائیان ها و امثالهم بود که انسان در مکانی بسیار  روحانی و ملکوتی قرار می‌گرفت و بدا به حال افرادی ضعیف النفس همچون من که نتوانستم از آن مکان استفاده‌ای ببریم. بیاد دارم صحبت‌های شهید گلریز را با آن گیراییش آنچنان در دل اثر می‌کرد که … بقول شاعر هر آنچه از دل برآید در دل نشیند. یکی از سخنان شهید بود که می‌گفت برادران تا این سفره باز است (منظور معنویات جبهه و اجر جهادگران در راه خدا) بیائید استفاده کنید که اگر بسته شد دیگر کار مشکل تر از الآن است و دیگر دیر است. بیاد دارم سخنان پیر چریک شهید حاجی غلام زاده که به شوخی به من گفت چرا سیگار می‌کشی اگر به پدرت نگفتم. آخر او و پدرم آشنایی قبلی داشتند و شهید رحمت محسنیان که اکثر غروبها بچه‌ها دسته 3 کنار سنگرش می‌نشستیم و همراه با صرف چای سقوط جبهه‌های سوسنگرد را که خود او شاهدش بود و حماسه‌ها آفریده بود را تعریف می‌کرد. از نکته‌های قابل ذکر دیگر بازی فوتبال آنهم در خط مقدم جبهه است. به جای دروازه دو عدد پوکه بزرگ توپ 106 بود که دروازه خوبی بود. همراه با یک توپ پلاستیکی که بچه‌ها از شهر خریده بودند داشتیم و اکثر روزها بازی می‌کردیم و بیشتر اوقات بخاطر آتش توپهای عراقی متأسفانه بازی مدتی متوقف می‌شد و اگر خدای نکرده یکی از آن گلوله‌ها به جمع ما وارد می‌شد ... روز نهم اردیبهشت بود با یک مرخصی قلابی همراه با حسین یحیی نژاد به شهر رفتیم. شهر اهواز با گفتنی‌های فراوانش و این رود کارون بود که همراه با پل زیبایش مناظری زیبا خلق می‌کرد. آنروز بعد از شنا در رود کارون به حمیدیه و قرارگاه قدس که پدرم در آنجا بود رفتم. در این قرارگاه افراد رده بالا زیاد بودند و تقریباً مقر فرماندهی بود. آنروز ما ناهار را با هم خوردیم. جای شما خالی بعد از ناهار چند تا از اون پرتقال‌های درشت بسیار چسبید. بهرحال بعدازظهر خیلی زود حرکت کردم چرا که می‌بایست حدود 45 دقیقه با ماشین تااهواز راه بود و از آنجا بعد از رفتن به قرارگاه اگر شانس داشتی ماشین بود تا به خط مقدم که حدود 25 کیلومتر فاصله بود می‌رفتی بعد از مصیبت فراوان به اهواز رسیدم البته با یک کانتینر ارتشی نزدیکیهای ساعت 4 بود که به قرارگاه رسیدم وضع عجیبی بود. مسیر تیپ بسیار شلوغ بود. علیرضا نیروی اهوازی که در سنگر ما بود را دیدم از اون پرسیدم که چه خبره؟ گفت که امشب حمله داریم. اصلاً باور نمی‌کردم. بله شب حمله داشتیم با شور و شوق زیاد با یک آمبولانس به خط رفتم ولی برای اینکه عراقیها متوجه نشوند جلو هیچ خبری نبود. یعنی این را می‌توانم بگم که تو بچه‌های ما هیچکس زودتر از من خبردار نبود. نزدیکیهای غروب بود که دستور رسید که اسلحه‌ها را بازرسی کنیم و مهمات لازم را آماده سازیم. آنچه را که لازم بود برداشتیم. غروب خیلی زود نماز را خوانده و شام را صرف کردیم و به طرف کانال که پشت اون جای آبتنی همیشگی‌مان بود حرکت کردیم وسایلی که من همراه داشتم یک اسلحه کلاش با 4 خشاب 120 تیر و 5 نارنجک و مأموریت محافظ و کمک آرپی‌جی بود. البته همراه با رضا داوودی . همه دور کانال نشسته بودیم. آقای گلریز مسائل لازم به گفتن را توضیح داد و بعد از روبوسی منتظر ماندیم تا دستور حرکت داده شد. من و رضا داوودی و همراه با بروبچه‌ها نشستیم و یک سیگار کشیدیم که دستور حرکت آمد به طرف عراقیها حرکت کردیم. ساعت نزدیک به 9 شب بود. شب 10 اردیبهشت 61 شب جمعه . کانال بسیار پیچ در پیچ در داخل نیزار جلو می‌رفت و هیچ چیز برایمان سخت تر از نیشهای پشه‌های موذی نبود. حدود 200 متر به سنگر عراقیها کانال قطع می‌شد و مجبور بودیم که تا کمر در آب برویم. بهرحال پشت سنگر عراقیهاموضع گرفتیم. ساعت 12 شب بود. صدای صحبت عراقیها بوضوع به گوش می‌رسید گویی که عربده‌های مستانه می‌کشند. ناگهان بی‌سیم شروعبه صحبت کرد رمز عملیات بگوش رسید. آقای گلریز برخاست و با صدایی غرا گفت: یا علی ابن ابیطالب (ع) الله اکبر ناگهان برخاستیم. بچه‌ها در میدان مین مسابقه می‌دادند واقعاً صحرای محشر بود. رگبار از هر طرف می‌بارید. شب تاریک تبدیل به روز شده بود. گلوله‌ها از هر طرف پشت سر هم می‌دوئیدند و صفیرکشان بر تن دوست و دشمن فرود می‌آمد. خط شکسته شد. رضا داوودی همان ابتدا تیر به پایش خورد و افتاد وضع عجیبی بود. ناگهان متوجه شدم که بیش از یک خشاب ندارم. این بسیار بد بود. چرا که تا جلوی سنگر عراقیها خیلی راه بود. خدا رحمت کند شهید حاجی غلامزاده را یک خشاب از اون گرفتم. با اولین سنگر چیزی حدود 200 متر فاصله بود و این در حالی بود که رضا داوودی و حسین یحیی نژاد زخمی شدند. از پشت سنگر عراقی نارنجکی انداختیم. صدای تیراندازی خاموش شد بالای خاکریز رفتیم ناگهان چهار عراقی را روبروی خود دیدیم من و بچه‌ها قدمی به عقب برداشتیم. ناگهان متوجه شدیم که همه می‌گویند الدخیل خمینی. آنها را اسیر کردیم. اُمدن جلو ناگهان یکی از آنها که کلت در دست داشت و در تاریکی شب مشخص نبود تیری به سوی مان شلیک کرد و خورد به یکی از بچه‌های ما و این درحالی بود که تنها من و 4 عراقی فقط یکی از آنها مسلح بود آنهم به سلاح کمری روبروی هم قرار داشتیم. بسویشان تیراندازی کردم و آن که مسلح بود به خون غلطید و به زمین افتاد. دیگر تیراندازی نکردم و بقیه عراقیها فرار کردند. در حالی که می‌توانستم همه را بکشم این اولین باری بود که آدم می‌کشتم. ولی دشمن کشتن فرق می‌کند. عملیات همچنان ادامه داشت و ماکه بعنوان خط شکن انتخاب شدیم می‌بایست تا آخرین نفر کشته می‌شدیم تا خط اول از عراقیها پاک می‌شد و این نکته لازم به گفتن است هر که آنجا بود داوطلب بوده برای شهادت. بهرحال ساعت همچنان می‌گذشت و کار ما نیز در حال اتمام نزدیک به 80 کشته و اسیر دادیم. دیگر گروهان مطهری نبود. خدا رحمت کند شیهد گلریز را ساعت 2 صبح بود ناگهان نارنجکی زیر پایمان منفجر شد. بزمین افتادیم. اکثراً به تن آقای گلریز فرو نشست. صدای قرانش هنوز در گوشم است. لا اله الا الله. بغلش گرفتم حسین آقا و او با صدایی بریده بریده می‌گفت یا مهدی یا مهدی ـ برین جلو… تمام شد او نیز شهید شد. من و رضا چام نمازمان را درحالی که در سنگری که کنده بودیم و همانطور که به سوی عراقی‌ها تیراندازی می‌کردیم خواندیم.بسمه تعالی«خط سبز» گزارشی ناب و مستند از حضور مردان گمنامی است که در بطن آثارشان امواجی از صداقت و اخلاص به چشم می‌آید.آری این بار، برای شهیدان نیز فرصتی باید تا خود، شرح دلدادگی‌شان را روایت کنند.رضا سینایی در سال 1345 در شهرستان بابل متولد شد. پدرش علی سینایی متولد 1319 از بسیجیان غیور این شهر بود که در سال های آغازین  جنگ تحمیلی، برای دفاع از دین خویش به جبهه شتافت و در 23 تیر 1361 در عملیات رمضان و در خاک گلگون شلمچه، آسمانی شد.رضا در 15 سالگی عزم سفر کرد و راهی مناطق عملیاتی غرب و جنوب شد و تحصیلات خود را با اتمام دورة راهنمایی رها نمود.فتح المبین، بیت المقدس و چند عملیات دیگر را تجربه کرد و بارها مجروح شد.در اواسط شهریور 1365 در منطقه موسیان ، جراحات شدید او را به بیمارستانی در شیراز کشاند و سرانجام در بیست و سوم همان ماه، او نیز دست در دست پدر در وادی عشاق، جاودانه شد.از میان دست نوشته‌های ساده و بی پیرایة او که می‌توانست درجرگة اسناد ماندگار تاریخ جنگ ثبت شود، تنها همین چند برگ باقی مانده و بقیه گویا در قفسه‌های بایگانی برخی از مؤسسه‌های فرهنگی ناشناس، همدم خاک شده است.گروه فرهنگی روایت عشق، در راستای رسالت ذاتی خود این بار ، دریچه‌ای به حال و هوای ناب سال‌های عاشقی، آن هم با قلم یکی از نویسندگان گمنام این عرصة مقدس گشوده است. این دفتر را با خاطره‌ای از زبان مادر بزرگوار ایشان گشوده و با وصیت نامه و تصاویری از آن شهید به اتمام می‌رسانیم. به رغم برخی اشتباهات انشایی و املایی ، نهایت امانتداری در چاپ اثر رعایت شده است . بی‌تردید پیروی از «خط شهیدان» راه حق را پیش روی مان خواهد گشود.خیلی مراقب رفتارش بود. از تظاهر می‌ترسید. جانباز بود اما به کسی نمی‌گفت. به سپاه رفت اما به ما چیزی نگفت. اولین حقوقش را آورد و داد به من . گفت کار کرده‌ام. بعد از شهادت پدرش نگذاشت بیش از چند روز، پارچه‌ای روی در بماند. دوست داشت گمنام باشد. کارهایش به همین صورت بود. می‌رفت جبهه و می‌آمد؛ اما هیچ چیزی تعریف نمی‌کرد. انگار نه انگار رزمنده است. عبادتش هم همین طوری بود.حالا هم که سال ها از رفتنش می‌گذرد؛ پرچم جمهوری اسلامی را ـ که لااقل نشانة شهادتش باشد ـ بالای در نزده‌ایم. شاید رضای من این طوری راضی‌تر باشد.چند روز قبل از آن که برای آخرین بار برود، دوربین را روی پایه تنظیم کرد. تا بیاید زیر کرسی و پیش من عکس بیندازد دوربین فلاش زد. اولش عصبانی شد. گفت « یک حلقه فیلم گرفته‌ام، هر بار می‌آیم با تو یادگاری بیندازم مشکلی پیش می‌آید. این هم آخری‌اش بود » بعد کمی فکر کرد و انگار که چیزی را کشف کرده باشد گفت « فهمیدم .... چون بعد از شهادت من این عکس‌ها داغ تو را بیشتر می‌کند خدا نمی‌خواهد که عکس‌مان با هم بیفتد » اخم‌هایم درهم رفت. گفتم « مادرجان مگر شهادت به همین راحتی است؟ » خندید و گفت « آره به همین راحتی است. روی پیشانی من نوشته شهید».وقتی رفت، کابوس‌های من هم شروع شد. یک شب خواب دیدم مردی سیاهپوش آمد و گفت « زودباش خانه را مرتب کن پسرت شهید شده » صبح که شد، حالم گرفته بود؛ امّا خدا به من نیرویی داد که بی اختیار تمام اتاق‌ها را تمیز کردم. حیاط را هم شستم. مادرم گفت: من هم خواب دیدم رضا شهید شده.رفتم دم در نشستم. خانم بهاور آمد گفت « چرا اینجا نشستی؟ » گفتم « همه دارند خواب می‌بینند رضای من شهید شده » کمی دلداری‌ام داد. شب شده بود. دم در پر از سرباز و ماشین‌های نظامی بود. قبلاً شنیده بودم که در محلة ما خانة تیمی کشف شده است.دیدم در می‌زنند. خانم سجودی و خانم کاکا بودند. گفتند « خانه ساختی برایت کادو آوردیم » دستشان خالی بود. آمدند بالا. داشتند پچ پچ می‌کردند. چیز‌هایی به گوشم خورد. دلم شور زد. یکی‌شان به آن یکی گفت « تا کی معطل کنیم، باید به او بگوییم.» در نگاهم همه چیز موج می‌زد. کدامشان بود نمی‌دانم؛ گفت « آمادگی داری خبری را به تو بدهم… » سرم گیج رفت. خیلی بی‌قراری کردم. خانم کاکا پس از گذشت سال‌ها، گاهی به شوخی می‌گوید جیغی که آن روز کشیدی هنوز زیر گوشم شنیده می‌شود.من هم حق داشتم. بعد از همسرم دلخوشی ام به رضا بود. او هم رفت. عیبی ندارد. فدای آقا . وصیت نامه اش را که آوردند دیدم چند جای آن با کبریت داغ ، سوراخ شده است . به دوستش گفته بود « قلب مادر من هم با شنیدن خبر شهادتم این طوری سوراخ می شود. » به خدا راست می گفت آن روز‌ها خیلی دلم می‌گرفت. روی پله‌ها می‌نشستم و همه‌اش غصه می‌خوردم. با این که فرزندان دیگری هم دارم اما احساس تنهایی می‌کردم. بی‌سواد بودم ولی یک روز احساس کردم می‌توانم قرآن بخوانم. حالا دیگر تنها نیستم. مونس خود را پیدا کرده ام . دیگر تنها نیستم حتی اگر کسی زنگ خانة مان را به صدا در نیاورد. بسمه تعالی و نفس و ما سواها فالهمها فجورها و تقویها قد افلح من زکیها و قد خاب من دسیها سوگند بنفس (ناطقه) انسان و آنکه او را نیکو بیافرید و به او شر و خیرش را الهام کرد. رستگار شد آنکه پاک کرد آنرا از گناه و هر کس آنرا بکفر و گناه، پلید  گردانید زیانکر شد. (قرآن کریم)عذرم پذیر و جرم بذیل کرم بپوش خدمت شما مادر عزیز برادران و خواهرم سلام علیکم امیدوارم که همیشه صحیح و سالم بوده و از جور زمانه هیچ منالید و همیشه در سختیها به خدا پناه برید که تنها اوست که پشتیبان صابران است مادرم تصمیم گرفتم که در این اواخر عمر نکاتی را که احتیاج به گفتن است با سخنان درهم و ناموزون برایت بر صفحه کاغذ آورم هر چند که میدانم نمیتوانم حق مطلب را  ادا کنم . مادرم جریان کربلا را که خوب میدانی امشب شب چهارم محرم است و امام حسین بدعوت اهالی کوفه و به خاطر مسائلی مراسم حج را ناتمام رها کرده و به سوی کوفه حرکت می‌کند ولی بعداً آنها پشت به امام کرده سفیر امام را در میان دشمن تنها گذاشتند و ما بقی ماجرا ... اما منظور اینکه انقلابمان جواب به ندای هل من ناصر حسین است ما ملت ایران به ندای رهبر انقلابمان جواب داده و حال اگر در این بهبوئه جنگ با تمام فشاری که دشمنان به انقلاب ‌مان می‌آورند اگر ما با مسائلی مانند اینکه چرا جنگ چرا این همه شهید مجروح اسیر و هزاران چرای دیگر بجای اینکه بخواهیم انقلابمان را یاری کرده باشیم با گفتن این چرا خود سنگی خواهیم بود در مقابل و زیر چرخ این انقلاب مادرم بدان که از این نکته نیز غافل نیستم که دشمنان اصلی مان در داخل خودمان هستند که یا نمی‌شناسیم و یا اگر می‌شناسیم آنچه که از دست مان بر می‌آید نمی‌‌توانیم بکنیم. آنهایی که باعث گرانی برنج و گوشت و وسائل ضروری این مردم محروم می‌شوند.آنهایی که در ادارات و غیره که کار را در یک لحظه انجام می‌شود به فردا واگذار می‌کنند و با مسائل پوچ کاغذ بازی باعث اذیت این مردم این ملت مسلمان می‌شوند اینان هستند دشمنان واقعی‌مان پس بیائید و مواظب باشید که ناخودآگاه با حرکات و صحبتهایمان خودتان در صف دشمنان این انقلاب قرار نگیرید. مادرم نمی‌خواستم این مطالب را بر کاغذ آورم ولی چکنم که این افکارم است که بر قلم حکومت می‌کند. و منظور اینکه یک وقت در صف کوفیان قرار نگیرید. مادم می‌دانم که از جور زمانه چه می‌کشی ولی این را بدان که خداوند مهربان هر که را بیشتر دوست دارد بیشتر او را آزمایش می‌کند و با سختیها او را می‌آزماید. پس اگر حیات آخرت را می‌خواهی اگر ملاقات حضرت رسول (ص) را می‌خواهی اگر دیدار حضرت فاطمه (ع) و زینب علیها السلام را می‌خواهی اگر زیارت حضرت رقیه (ع) را می‌خواهی که جانم بقربانش که بعد از واقعه کربلا چه بر سرش آمد و چه مصائبی را همراه با عمه گرامی‌اش کشید باید شکیبا باشی و صبر کنی و غم روزگار را تنها به خداوند بگویی و از او یاری بجویی که خداوند با صابران است . مادرم از تو می‌خواهم که مرا ببخشی و مرا عفو کنی که بسیار قلبت را شکستم و غرور جوانی این اجازه را به من نداد که در زندگی غمخوار تو باشم. برادران و خواهرم از شما می‌خواهم که صبور باشید و مرا ببخشید و به جای این دنیا زندگی آخرت را طلب کنید. و در همینجا بعد از عرض ادب خدمت کلیه فامیل و دوستان و آشنایان می‌خواهم که مرا حلال کنند و مرا ببخشند و آنی اینکه از خدا و حیات آن دنیا غافل نباشند. همگی‌تان را به خدا می‌سپارم. به امید دیدار و زیارت مولایمان حضرت علی (ع) و اباعبدالله الحسین (ع) .

5 محرم الحرام مصادف با شب پنجشنبه 19/6/65رضا سینایی.

 

تبریک به یک دوست

 

آ سید علی مظفرپور، پزشک جوان، حاذق و خوشنام شهرستان بابل بعنوان سرپرست علوم پزشکی منصوب شد؛ تبریک میگم.
دانشگاه پزشکی به ماکتی از فضای سیاسی شهر تبدیل شده. یعنی اینکه گفتن اگر دانشگاه اصلاح بشه جامعه اصلاح میشه رو دنده معکوس رفتیم دانشگاه هم به بازی های سیاسی و سهم خواهی جناحها و باندها آلوده شد.
سید بزرگوار ما راه سختی در پیش داره.
برای دکتر مظفرپور عزیز آرزوی صبر و توفیق دارم به لطف مولا علی علیه السلام

درباره ناصر نقویان

 

ناصر نقویان ضدانقلاب نیست؛ ضد ولایت نیست، فاسد نیست. به صرف بعضی اختلاف نظرها یا بروز بعضی اشتباهات نباید کل شخصیت طرف را زیر سوال برد. نقویان از نظر علمی نسبتا موفق بود و معلومات عمومی خوب او نیز در توفیقات منبرش تاثیر بسزایی داشت.

آن موقع که در اوج شهرت بود از احمدی نژاد توقعی داشت که در جریان آن هستم. دولت وقت به درست یا غلط به درخواست او روی خوش نشان نداد. همین مسأله باعث کینه او نسبت به احمدی نژاد گردید و در بعضی منابر شروع به هتاکی به وی نمود. از آنجا که هتاکی به احمدی نژاد هیچ گاه عقوبتی نداشت جری تر شد که دامنه نقدهای بی مایه اش را به مراکز دیگر و گاه بالاتر نیز بکشاند.

یادم است همان ایام به طور ناگهانی به دادگاه ویژه احضار شدم تا درباره مطلبی که در وبلاگم راجع به برادران لاریجانی و ضرورت رسیدگی به اتهامات آنها آنهم با نقل قول از وبلاگی دیگر منتشر کرده بودم توضیح داده و بازخواست شوم. همان جا مثال نقویان را زدم که چرا کسی با توهینهای او کاری ندارد؟ قاضی دادگاه ویژه البته انسانی شریف و منطقی بود و نقد مرا پذیرفت.

نقویان از احمدی نژاد کنده شد و مدتی دور و بر قالیباف بود. هنوز در شهرت قرار داشت و منبرهایش از صدا و سیما پخش می شد و سپاه و نهادهای انقلابی از او برای سخنرانی دعوت می کردند. گویا توقعش از قالیباف هم به سرانجام نرسید. شهردار وقت تهران به شهاب مرادی گرایش بیشتری داشت. البته شهاب در بین مردم تهران نیز از مقبولیت خاصی برخوردار بوده و هست.

این وضعیت مصادف شد با شاخ و شانه کشیدن ناصر نقویان برای بیت رهبری و صدا و سیما و تکه پرانی برای نظام. طبیعی بود که نیروهای انقلابی نسبت به حمایت از او تجدیدنظر کنند. نقویان به سمت روحانی پیچید و در حال حاضر تنها پشتوانه اجتماعی و اقتصادی او همین جریان خاکستری پیرامون روحانی و شخصیت های مرموزی چون صالحی امیری است. برای همین است که گاهی در قامت یک شرخر سیاسی برای ماله کشیدن فساد جریان بنفش، بازیچه رسانه های وابسته به کانون قدرت و ثروت قرار میگیرد.

از دیگر حواشی زندگی او میتوان به جریان دعوای همسایگی بابت خانه ای که در بابل خریده بود، تحریف بعضی وقایع تاریخی در جهت توجیه اشتباهات دولت روحانی، حاشیه سازی فرزند و عروسش، حمایت از بعضی عناصر فتنه و ... اشاره کرد که در انزوای سیاسی اش موثر بود. 

ناصر نقویان را نه از منظر سیاست که باید از منظر روحی مورد تحلیل قرار داد و درک کرد. او ظرفیت این حجم از شهرت را نداشت؛ کما اینکه روزگار عزلت نیز بر او گران آمده است.

سخنان متملقانه او در مراسم سالگرد پیروزی انتخاباتی روحانی که در وصف واژه "حسن" و تطبیق آن ب شخصیت رییس جمهوری که بنای تحریف انقلاب و از هم گسیختن امت اسلامی را گذاشته بسیار مشمئز کننده و یادآور پاچه خواری های سریال طنز برره بود. نقویان هیچ وقت فهم درستی از دردهای جامعه نداشت و در تمام این هشت سالی که مردم در بدترین فشار اقتصادی و تحقیر سیاسی قرار داشتند صدایی از او برنخواست اما همچنان مدعی است که چهره ای مستقل و زبان حق طلب مردم مستضعف به شمار می آید!

این سطح از چاپلوسی و دو رویی قطعا در شأن یک انسان معمولی هم نیست چه برسد به یک روحانی پرادعا که اتفاقا در همین دولت روحانی مدتی مسئولیت گزینش کشور را برعهده داشته است.

به رفقای انقلابی حق میدهم که از او متنفر و ناراحت باشند اما بنظرم میتوان بی اعتنا از کنارش گذشت و صرفا به دیده عبرت برای تربیت بهتر نسل جدید طلاب به او نگریست.