بدبختی، یک انتخاب است

 

یک آشنایی داشتیم به رحمت خدا رفت. سه بار سرطان گرفت. دوتایش را به سلامت، رد کرد. خیلی درد کشید. خیلی هزینه کرد. دیگر پول و پله ای برایش نماند. همان ایام دو خواهرش به دلیل بیماری از دنیا رفتند. یک فرزندش طلاق گرفت. یکی از عروس هایش مرد و نگهداری از کودک او برعهده اش افتاد و...

واقعاً خیلی سختی کشید؛ اما لبخند می زد، خدا را شکر میکرد و از اطرافیانش بابت این که باعث آزار و دردسرشان شده عذر می خواست. همه از مرگ او متأثر شده و اشک ریختند.

از این دست آدم ها در زندگی مان کم و بیش دیده ایم و برایشان ارزش قائل شده ایم.

یک مدل دیگر هم آدم هایی داریم که صحیح و سالمند، دارند زندگی شان را جلو می برند، آبرو و اعتباری دارند، مشکل حادّی در زندگی شان نیست اما یکضرب نق می زنند، همه اش طلبکارند. دوست دارند یک گوشه بنشینند دیگران با بیل برایشان پول و امکانات بیاورند. دنیا را به آنها بدی باز شاکی اند. چشمشان به زندگی دیگران است. خوشی دیگران باعث آزارشان می شود و... اطرافیانشان را از دست خود فراری می دهند. کسی که از خدا راضی نمی شود از بندگان خدا هم راضی نخواهد شد و همواره در جهنمی که در ذهن خود ساخته، سوخته و به دست خود عذاب خواهد دید. آدمهایی که جز سیاهی نمی بینند جز سیاهی برایشان رقم نخواهد خورد.

همه ما از چنین آدم هایی بیزار و فراری هستیم و آنها را انسانهایی حقیر و کوچک و فاقد شخصیت می شماریم. همچین آدمی وقتی می میرد خیلی ها زیر لب می گویند: راحت شدیم.

یک قطره از وجود خدا

 

امروز صدای نم نم باران، زودتر از مؤذن مسجد محل، بیدارمان کرد.

قطره باران، همان گلبانگ الله اکبر اذان است. آب هم بیدارگر است برای آن که خفته، باد و آفتاب و موج دریا و خش خش برگها هم.

باران، غبار و تیرگی را با خودش می برد و زلالی و طراوت را باقی می گذارد.

خدا دارد می بارد. رشحات عالم وجود در گذر ابر و باد، نمای طراوت ازلی عالم خلقت و رویش دوباره فطرتهاست.

در وجودمان نیز باید بباریم. دست سخاوت و نگاه رأفت خویش را به تبعیت از خدایی که الگوی ماست و شبیه ترین به خود آفریده مان، در بزنگاه انتخاب حق، از مخلوق او دریغ نداریم. باران شویم برای بندگان خدا، باران شویم برای دل خودمان، خشم و نفرت و کینه و حسّ انتقام را از درون خویش بشوییم و آئینه شفاف قلبی که باید نمایشگر وجه الله باشد را دوباره صیقل بدهیم.

تو بارانی ای خدا و ما قطرات خلقت تو. کاش یادمان نرود که قرار است جلوه رحمت تو باشیم. هر کس ما را می بیند بگوید: الحمدلله.

راه نابودی جمهوری اسلامی

 

اگر فرهنگ و خلق و خوی غالب در جامعه، مادی و دنیایی شود:

فرهنگ ایثار و نوع دوستی رنگ می بازد

کسی در انتخابات پیروز می شود که بیشتر وعده شکمی بدهد

کسی دفاع از ارزشها را به صرفه نمی داند

حسّ فقر و نیاز کاذب باعث نارضایتی عمومی، افزایش آمار طلاق و ایجاد عقده های اجتماعی و بروز ناامنی و... می شود.

عرق به میهن کاهش می یابد

تفکر مقاومت تضعیف می شود، جامعه سست در مقابل زیاده خواهی بیگانه عقب می نشیند 

و....

جمهوری اسلامی بر مبنای معنویت و ایمان به غیب شکل گرفت. در دفاع مقدس هم همین نگاه باعث خلق حماسه شد.

راه نابودی جمهوری اسلامی دامن زدن به تفکر مادی و زدودن باورهای معنوی است.

رواج بی حجابی و لذت طلبی و شهوترانی یک جلوه از تهاجم فرهنگی است. تبلیغات سرسام آور بازرگانی و تشویق مردم به رقابت در خرید بیشتر و ترویج فرهنگ مصرف گرایی به پشتوانه رسانه و شبکه بیمار بانکی، بعد دیگری از ضربه فرهنگی دشمن به اساس تفکر جمهوری اسلامی است که به شدت از آن غافلیم. سازمان ها و نهادهای فرهنگی و خدماتی گمان می کنند با درآمد حاصل از تبلیغات بازرگانی می توانند کار فرهنگی کنند غافل از آن که دامن زدن به حس فقر، ریشه فرهنگ و امنیت کشور را می سوزاند.

مسئولان اگر خودشان دنبال مادیات باشند طبعا نفعشان در این است که جامعه هم به سمت دنیاطلبی و لذت جویی سوق پیدا کند.

و من شر حاسد اذا حسد

 

الحسود لایسود را هر جور که دلتان میخواهد معنا کنید، طنز یا جدی. حسود سید نیست! حسود بالا نمی رود و آقایی نمی کند. حسود سود نمی برد. حسود آسوده نبوده و رنگ آرامش را نمی بیند... هر طور حساب کنید حسود لطمه دیده و خودش اولین کسی است که ضرر می کند.

خب چه اشکال دارد موفقیت کسی را می بینیم، طرف چیزی خریده، کاری برایش دست و پا شده، همسری گیرش آمده، تبریک بگوییم و از ته دل خوشحال شویم؟ فیلم هم بازی نکنیم واقعاً خوشحال شویم. نه اینکه تنمان کهیر بزند، زبانمان خشک شود، طاق دهان بچسبد به حلقمان، نفسمان به شماره بیفتد، فشارمان پایین برود، تپش قلب بگیریم، بی خواب شویم، عصبی و بی حوصله شویم، شروع کنیم به پرخاش و جنجال و وسایلمان را این طرف آن طرف پرت کنیم .... چرا؟ واقعا چرا؟ ارزشش را دارد خودمان را پیر کنیم، بدنمان به رعشه افتاده و ضعیف شود، دنیا به کاممان تلخ شود چون یک نفر به توفیقی دست پیدا کرده؟ عاقلانه است؟

برای در امان ماندن از شرّ حسود سوره فلق را زیاد بخوانید.

آدمهایی هم که به شکل افراطی اسیر بیماری حسد بوده و در حال عذابند برای درمان خود تلاش کنند. موفقیت کسی را می بینند احساس کنند موفقیت خودشان است. خوشحال شوند. به دیگران هدیه بدهند و خوشحالشان کنند. دنیا فرصت زیادی برای آرامش و شادی به ما نمی دهد. با دست خودمان روزگارمان را سیاه و خراب نکنیم.

لااقل گاو باش!

 

عکس گرفتن با گاو بهتر از انس با سگ و گربه است. گاو و گوسفند و مرغ و خروس گاه بیشتر از بعضی انسانها هم فایده دارند. طفلکها اسمشان بد در رفته است. آدمها در خلوت خودشان خوب فکر کنند آیا به اندازه یک گاو خاصیت دارند؟ جامعه از وجودشان نفعی میبرد؟

انسان قرار است اشرف مخلوقات باشد که اگر نباشد به حضیض بل هم اضل سقوط میکند.

انسان بودن و شرافت داشتن، لزوما به کار و مسئولیت و بسط ید و علم و جایگاه و شهرت و پول و ... بستگی ندارد. در این عالم هیچ چیز هدر نمی رود، حتی یک کلمه کوتاه یا یک آه و حتی نگاه، همه چیز این عالم دارای خاصیت و اثر است. خیرخواهی ولو در قلب و ذهن، اثر سازنده دارد و بدخواهی هم حتی اگر به ظاهر عملی نشود در باطن انسان و نیز در روند تحولات هستی اثر سوء میگذارد. 

منبع خیر و مصدر نیکی باشیم حتی اگر از دستمان کاری بر نمی آید دعا و خیرخواهی برای دیگران را در وجود خود نهادینه سازیم؛ حتی اگر نمی شناسیمشان. اگر نمیتوانیم خیر دیگران را بخواهیم لااقل در حد یک گاو اهلی، بی آزار باشیم و بد کسی را نخواهیم.

از مرداب کمتر نباشیم

 

مرداب حرکت نمیکند، یکجا ایستاده است، جریان ندارد؛ اما زیباست، طراوت و شادی می بخشد و جریان می سازد.

از مرداب کمتر نباشیم. بگذاریم اگر کسی گذرش به ما افتاد نفسی راحت بکشد و جانی تازه کند.

اخلاق عملی

 

یکی از دانشجوها به خاطر تولد فرزندش جعبه ای شیرینی آورد کلاس، از استاد اجازه گرفت و پخش کرد. به من که رسید بر نداشتم. استاد داشت با لبخند نگاه میکرد. دید من بر نمیدارم، حدس زد که روزه ام. گفت مستحب است تعارف را رد نکنی. نزدیک غروب بود. تشکر کردم گفتم تا الان که صبر کردم، روزه قضاست مستحبی نیست... چیزی نگفت. جعبه شیرینی تا ردیف آخر کلاس رفت و برگشت و درس شروع شد.

جدی و مسلط، مثل همیشه، بحث را با حرارت جلو میبرد و در عمق مطلب فرو می رفت که متوجه صدای اذان شد. از جا برخاست و از کلاس رفت بیرون. با تعجب به هم نگاه کردیم. دقایقی بعد برگشت، با لیوان بزرگ چای داغ و شیرینی. آمد و با احترام و لبخند و تواضع گذاشت جلوی من. انگار نه انگار دانشمندی بزرگ و مطرح و اندیشمندی توانا و ماندگار است. فکر نمیکردم وسط گرمای بحث و درس، حواسش به زبان روزه دانشجویش باشد. شرمنده شدم و تشکر کردم. سریع رفت سر جایش و درس را ادامه داد.

خاطره ای از استاد مرحوم عماد افروغ به روایت دکتر میثم واثقی

شادی روح این متفکر بزرگ و نجیب، صلواتی هدیه کنید

دادِ بی داد!

 

خب کمی آرام تر خواهر من. بر فرض هم که حق با شماست، این همه داد و بیداد چرا؟ یک بچه چهار پنج ساله چقدر تاب شنیدن اینهمه فریاد را دارد؟ حالا یک شکلات بیشتر برداشته که برداشته، مادری باید ادبش کنی، قبول. ولی اینطور؟ سر و صدایتان چند طبقه آنطرف تر هم شنیده میشود. چرت بعد از ظهر من پرید به درک ولی خدایی دلم ریش شد برای این بچه. چه گریه های سوزناکی داشت. مادر کوتاه نمی آمد. انگار در حقش جنایتی صورت گرفته. کوتاه بیا خواهر من. بچه دیگر اشک و زاری اش دارد تبدیل به فریاد میشود. حالا مادر دوباره گر میگیرد: صدایت را برای من بلند میکنی؟!

ای بابا از اول شروع شد که! باز هم زن همسایه سوژه جدیدی برای داد و بیداد و جیغ جیغ کردن به چنگ آورد. بچه دیگر دارد هق هق میکند. صدای گریه اش منظم نیست. نفس نفس میزند. زن تازه دارد احساس خستگی میکند. با فاصله جیغ میزند. صدای محکم در شنیده میشود. بچه را از خانه انداخت بیرون. داد میزند خدا را شکر کن نینداختمت داخل انباری. فعلا دو ساعتی بیرون بایست تا تکلیفت را مشخص کنم!

نمی دانم پیشنهاد خوبی است یا نه. این بچه همینطوری پیش برود بعدها مشکل اعصاب و روان پیدا میکند. میشود یک چیزی مثل همین مادر بی طاقت و ناسازگار و عصبی. نمی دانم درست است یا نه ولی بنظرم قبل از بارداری تست روانشناسی هم اجباری شود بد نیست.

رسم خوبان

 

مجموعه رسم خوبان سلسله آثار کوتاهی پیرامون سیره شهداست که توسط انتشارات قدر ولایت منتشر شده است. دیروز جلد چهارم آن که در موضوع تواضع و فروتنی بود را خواندم و لذت بردم. این سبک را اوایل دهه هشتاد انجام میدادم و چند جلد کتاب با چنین رویکردی در آن زمان منتشر کردم. مثل خدمت رسانی در سیره شهدا و... هم کارش برایم لذت داشت هم اینکه در ابتدای دوره ازدواج، هفتاد هشتاد هزارتومنی که بابت تدوین و نگارش اثر گیرم می آمد برایم دلچسب و گره گشا بود. دیروز این کتاب مرا به آن سالها برد. امثال من که بعید است شهید بشوند اما زندگی با خاطرات شهدا آرامش بخش و شیرین است.

سطل زباله

 

ارتباط با بعضی آدمها همیشه ضرر است. وقتی با شما خوب هستند و از در دوستی وارد می شوند چشمشان به زندگی شماست، حسادتشان را ابراز میکنند و با کمترین اتفاق خوشایندی که برایتان بیفتد دمغ شده و حسرت میخورند. دست به مقایسه میزنند که وای تو چقدر خوشبختی و من چقدر بدبختم. 

وقتی هم که کدورتی پیش آمده و دلخوری ایجاد میشود شروع میکنند به آه و نفرین و بدخواهی و ... این آدمها جز سیاهی و تلخی، ثمری ندارند و جز به زمین خوردن دیگران راضی نمی شوند.

خب برادر من، شیفت دیلیت را برای همچین مواقعی گذاشته اند. به جای آنکه حرص بخوری و ناراحت شوی و گله کنی بنداز اینطور افراد را دور و خیالت را راحت کن.

نمایندگان ورزش نمایندگان فرهنگ ما باشند

 

ایرانی ها در ورزش به خصوص در رشته کشتی که ورزش اول کشور ایران است علاوه بر ابعاد قهرمانی در بعد اخلاقی و پهلوانی هم همواره خوش درخشیده اند. غلامرضا تختی فقط یکی از این چهره های درخشان است که در عرصه بین الملل نام و نشانی برای خود و افتخاری برای کشور ثبت نموده است.

یادم می آید در جریان مسابقات المپیک سئول، عسکری محمدیان وقتی در مسابقه فینال از حریف خود شکست خورد و به مدال نقره دست یافت به جای گریه و ناراحتی بلند شد و ایستاد، حریف را در آغوش کشید از زمین بلند کرد و دور تشک چرخاند. چهره خندان و رفتار اخلاقی او تا مدتها در رسانه های ورزشی دنیا بازتاب مثبت و ارزنده داشت. در همین بازیهای اخیر کشتی نیز با اینکه امیرحسین زارع از طرف حریف خود ضربه ای ناجوانمردانه ذریافت کرد اما بلند شد و روی او را بوسید.

حالا این ایران با این ارزشها و مفاخر اخلاقی و منش پهلوانی بخاطر رفتار بچگانه چند ورزشکار بی اعتبار شود جفاست. چرا یک کشتی گیر فرنگی کار بخاطر نفس گرفتن برادرش ظرف آب را روی تشک پرتاب میکند و محروم میشود؟ چرا جودوکار بینا به تیم ملی جودوی نابینایان می رود و آبروی خودش و کشور را با محرومیت و اخراجی که در مسابقات پارالمپیک آسیایی نصیبش میشود مورد خدشه قرار میدهد؟ مسئولان ورزش بیش از پیش توجه داشته باشند که برای ایران متمدن، بالاتر از رنگ مدال، امتیاز فرهنگ و اخلاق و ادب است که در جهان رقیب ندارد.

لیست سیاه

 

آن طلبه ای که با نزدیک شدن به چهره های مطرح قم و تهران اقدام به کارچاق کنی و پول گرفتن از افراد فاسد برای کمک به آنها در امور قضایی و گمرکی و ... میکرد، بلاک کردم.

آن برادر مدافع حرمی که از خوردن پول مردم ابایی نداشت و اگر به سوریه رفت صرفا از باب عذاب وجدان درونش بود که به خودش ثابت کند با داعش لااقل از لحاظ مرز جغرافیایی تفاوت دارد، بلاک کردم.

آن خواهر محترمی که جانماز آب میکشید؛ اما یک لحظه بدون جنس مخالف نمیتوانست نفس بکشد، یکی را برای پول کندن میخواست، یکی را برای انجام تکالیف دانشگاه، یکی را برای چت ارضایی شبانه و ... انداختم دور.

آن امام جمعه ای که در مقابل پول ضعف داشت و دست و پایش می لرزید و همسفره شدن با سرمایه داران زالو صفت رانت خوار و مفسدان اقتصادی را در مسیر خدمت به ولایت! تلقی میکرد دورش خط کشیدم.

آن عزیز هزارچهره ای که در باطن خودش بدخواه بود و از توفیقات دیگران به خشم و حسد در می آمد و آه می کشید کنار گذاشتم.

آن دوست نابرادری که موقع مشکلات به یاد دیگران می افتاد و خرش که از پل رد میشد جفتک می انداخت را حذف کردم.

آدم قرار نیست همه را اصلاح کند. اصلاً قرار نیست همه اصلاح شوند. آدم قرار نیست همیشه صبور باشد. گاهی حفظ آرامش نه برای آرامش که برای دورخیز در برداشتن گامهای بزرگ تر، لازم و ضروری است.

بانوی اول

 

بانوی اول سرزمین ما، مادران و همسران شهدا هستند. لقب بانوی اول برازنده زنان بی ادعایی است که با دار و ندار همسرانشان ساخته و زندگی سالم و بخور و نمیر را در قالب تشکل مقدس "خانواده" مدیریت کرده و پایه های تمدنی کشور را سر و شکل می دهند. بانوی نخست مملکت، خانمهای کارگری هستند که با دست پینه بسته، عزت فرزندانشان را حفظ نموده و جلوی هیچ نامردی گردن کج نمی کنند. زنان کارآفرین، زنان مبتکر و خلاق، زنانی که پشتوانه رشد و بالندگی همسر و فرزندانشان هستند، قهرمانان گمنامی که با حفظ عفاف و پاکدامنی، آینده سالم این مرز و بوم را تضمین می کنند. ریحانه های بهشتی که در تلاطم روزگار، ققنوس وار شمع وجودشان در راه تعالی خانواده ذوب می شود و صدایی از آنان بر نمی خیزد؛ می سوزند و لبخند می زنند.

مناطق آزاد فرهنگی - آموزشی!

 

گفته می شود تصویر بالا مربوط است به لباس فرم جدید دبستان غیردولتی مه چهرگان بابل.

امیدوارم تکذیب شود.

اینکه حجاب برای دختران دانش آموز در مدارسی که از نگاه و ورود نامحرم پوشیده است الزامی نباشد قابل قبول است؛ اما طراحی لباس مدرسه بر مبنای هجو و تحریف و تخفیف حجاب و محوریت جلوه فروشی و خودنمایی در انظار عموم (فاصله خانه تا مدرسه و بالعکس) ولو برای سنین قبل از تکلیف نیز به یقین با اهداف تربیتی نظام اسلامی سازگار نیست. آموزش و پرورش و نهادهای نظارتی و فرهنگی اگر احیاناً رودربایستی و مراوده خاصی با متولیان مدرسه مذکور ندارند لطفاً پیگیر بوده و تذکر دهند.

آدم شدن چه مشکل!

 

یک ویژگی هایی هست که اساس و پایه شخصیت انسان قرار می گیرد.

 مثال بزنم.

زمینی که سالها محل عبور آب بوده نمی تواند جای خوبی برای ساخت دیوار باشد. مگر اینکه تفاوت و فاصله آن نسبت به زمینهای معمولی سنجیده شده و فکری برای محکم کاری و تغییر وضعیت صورت بگیرد.

انسانی که بدخواه است، اگر قاضی شود احکام بدی صادر میکند. دانشمند شود بمب اتم یا شیمیایی می سازد. عالم دین شود مردم را به جان هم می اندازد.

کسی که دنیا دوست و پول پرست است، پزشک شود بیمار را چپاول میکند، مدیر شود مال مردم را به یغما می برد، روحانی شود دین را در راستای منافعش تأویل و تفسیر میکند.

انسان عصبانی، انسان شهوت پرست، انسان اهل کرامت، آدم خودساخته و با معنویت، هر کدام در هر زمینه و رشته ای که فعالیت کنند با توجه به زیر ساخت شخصیت خود که ممکن است موروثی یا اکتسابی و... باشد میتواند سبب خیر یا مبدأ فسق و تباهی قرار بگیرد.

مهمتر از هر دین و آیین و مکتب و علم و اندیشه ای، اخلاق است که تعیین کننده سوی کاربری علم و دین و سیاست خواهد بود. قبل از آنکه عالم دینی شویم، قبل از آنکه دانشمند شویم، سیاستمدار شویم، اهل فن و حرفه ای شویم و... خودمان را بسازیم و تا حد مقدور رذیله ها را از درون خود دور سازیم.

وقتی سطح مطالبات به زیر شکم میرسد!

دیده اید آدمهایی که مدعی شجاعتند معمولا ترسو هستند؟ آنهایی که درباره همه چیز نظر میدهند معمولا کم سوادتر از بقیه اند؟ یا آنهایی که مقدس نما هستند و جانماز آب میکشند در خلوت شیطنت بیشتری دارند؟ آنهایی که مهره مار می فروشند یا برای حل مشکلات مردم پول میگیرند دعا نویسی کنند و با اجنه مرتبط شوند حریف مشکلات خودشان نشده و هشتشان گره نه شان است؟ آنهایی که بیشترین هیاهو برای سواد رسانه را دارند بیشترین دروغ ها را بافته و اهل فیک بازی اند؟ دخترهای ترشیده و مطلقه بیشتر از همه داعیه آموزش و مشاوره همسرداری و تشکیل زندگی موفق را دارند. کشورهایی که بیشترین شعار حقوق بشر را سر می دهند بدترین جنایتها را در حق بشریت مرتکب میشوند و...

شده است حکایت عزیزان ز ز ز که زر مفت می زدند. آن از شوتبالیستی که سر خواهرش هم کلاه گذاشت و او را به زندان انداخت، آن از رسوایی برنامه سازان بی بی سی که پشه ماده را روی هوا باردار می کنند، آزار جنسی سیما خانوم در اینترنشنال، تعرض جوجه مطرب شمالی به دوست دخترش و... بیخود نیست که مردها بیشتر از زنها شعار آزادی در پوشش و اختلاط را سر می دادند. جماعت هرز و هیزی که حتی در تجمعات اعتراضی خود نیز طاقت از کف داده سرشان در خشتک یکدیگر بود و دست از مالیدن هم بر نمی داشتند.

خدا دروغگو را رسوا میسازد.

از حق نگذریم جنبش فواحش با شعارهای کاف دار و طرح مطالباتی در سطح بوسیدن در کوچه و کشف حجاب و آغوش رایگان و سلف مختلط، بالاترین خدمت را به جمهوری اسلامی کرد. قصور مسئولان و عقب افتادگی های فرهنگی را آشکار نمود و با توجه به عفیف بودن تاریخی ملت متمدن ایران که سبقه اش به پیش از ظهور اسلام بر میگردد، بوی گند مطالبات سطحی و اهداف حیوانی اپوزیسیون را برملا ساخت و رویای سرنگونی نظام اسلامی را حالا حالاها به عقب انداخت.

 

وقتی میخواهی کور باشی!

میگفت برایم سوال است چرا خدا مرا دوست ندارد؟ چرا اینقدر در زندگی دچار شکست می شوم؟ برنامه هایم به جایی نمیرسد؟ گره های کارم باز نمی شود؟ به هر کاری دست میزنم خراب می شود و...؟

خیلی با هم حرف زدیم و صمیمی شدیم.

با اجاره نامه و مدارک جعلی از بهزیستی کمک هزینه دریافت میکرد.

رابطه و چت با نامحرم برایش کاری همیشگی و سرگرم کننده بود البته میگفت قصد بدی ندارم و خارشم نمیگیرد!

دوستانش را بر اساس منافعش انتخاب میکرد کاری داشت سراغشان میرفت خرش از پل رد میشد میرفت سراغ نفر بعد.

خانواده از دستش عاصی بودند و از اخلاق و رفتارش عذاب می کشیدند.

از حسادت رنج میبرد و خبر ازدواج یا موفقیت کسی را می شنید تپش قلب میگرفت، عصبی میشد، پوست تنش کهیر میزد و...

اینها را خودش به مرور تعریف میکرد و البته معتقد بود خدا در حقش کم گذاشته و به او ظلم کرده است! دنبال یکنفر بود چشم باطن داشته باشد و حکمت این قصه را برایش بازگو کند.

عمو پورنگ بی رنگ

غبار روبی حرم حضرت عبدالعظیم حسنی با حضور داریوش فرضیایی معروف به عمو پوررنگ در صبح امروز.

کسی که قرار است نقش تربیتی برای بچه های مملکت اسلام داشته باشد خودش باید اهل تربیت و خودسازی و معنویت باشد. دم عمو پورنگ گرم.

 

یاد ایامی

 

پشت شیشه ماشین نوشته: یاد ایامی که در خانه مادر داشتیم.

دمت گرم که یاداوری کردی. آنهایی که هنوز در خانه مادر دارند، پدر دارند، برادر و خواهر دارند، همسر و فرزند دارند، سلامتی دارند، آبرو دارند، دین دارند، امنیت دارند و...

قدر داشته هایشان را بدانند. یوم الحسره همه ما نزدیک است. از داشته هایمان لذت ببریم و خدا را شکر کنیم.

اینقدر ترسو نباشیم!

روز گذشته رهبر انقلاب در دیدار با فرماندهان سپاه نکته ای اخلاقی را مورد تأکید قرار داد که برای همه ما مفید است:

"پاسداری از خویش در فرهنگ قرآنی اسمش تقواست. هر انسانی در درون شخصیت خودش یک ضعفی دارد. گاهی غافلیم از اینها، یکجا یک موقعیتی بوجود می‌آید این بروز پیدا میکند، ما را مغلوب خودش میکند اگر مبارزه نکنیم ما را مغلوب خودش میکند، ما را زمین میزند باید پاسداری کنیم از خودمان."

 

دقت کنید این ویژگی درباره همه ما صادق است. کسی خودش را فریب ندهد که من ایرادی ندارم. بعضی اصلا شهامت ندارند خودشان را نقد کنند. بعضی ها متوجه ضعف خودشان هستند شهامت ندارند دنبال درمانش بروند. بعضی هم اساسا اراده ضعیفی دارند که این خودش یک بیماری درونی است. من به خیلی از این مشاوره ها و دکان و دستگاه روانشناسی معتقد نیستم. در درجه نخست هر کس باید طبیب خودش باشد. هیچ کس بهتر از ما خودمان را نمی شناسد. هیچ کس برای ما دل سوز تر از خود ما نیست. اگر انصاف و شهامت و عدالت داشته باشیم میتوانیم خودمان را قضاوت کرده و ضعف هایمان را بشناسیم و اراده کنیم برای اصلاح خودمان. چقدر خوب است عین سال خمسی، انسان از یک تاریخی شروع کند به خودسازی. حالا لازم نیست همه صفات بد را یکجا اصلاح کنیم. هر بار یکی از ضعف های درونی را برای خودمان دست بگیریم و اراده کنیم زین پس درصدد رفع و اصلاح آن باشیم. تقوا یعنی همین. هر کس پلیس و مراقب خودش باشد. اراده کنیم رو به جلو حرکت داشته باشیم. اگر انتظار داریم روزگار ما تغییر کند ابتدا دنبال تغییر خودمان باشیم.