علم مثل شمشیر
به علم و دانش اهمیت میداد. دنبال این بود که زیرساخت های فکری جامعه را مستحکم کند. شاگرد جذب میکرد و کرسی های علمی را در همه جا بنیان می نهاد. برای دانشمندان احترام ویژه ای قایل بود. شاگردانی را که در گوشه و کنار به رفع شبهات فکری مردم مشغول بودند حسابی مورد تشویق قرار می داد.
اما
راه همانی است که از کرب و بلا می گذرد.
علم بدون معنویت و جهاد معنا ندارد.
می گفت：کسانی که نماز را سبک بشمارند مورد شفاعت ما قرار نخواهند گرفت.
روضه اباعبدالله را برپا میکرد و خودش می ایستاد دم در مجلس. می گفت：مادرمان حضرت زهرا هر جا که روضه حسین برپا شود می آید و به گریه کن ها خوش آمد می گوید.
آمدند که دستگیرش کنند ترس و وحشت راه انداختند. خانه اش را به آتش کشیدند.
چشمانش خیس اشک شد. دشمن لبخندی زد به خیال آن که سلاله زهرا از دود و آتش ترسیده است.
حرفهایش طعم روضه داشت：من اینجا ایستاده ام. بزرگترها کنار کودکانم هستند. گزندی از آتش به فرزندانم نخواهد رسید. با این حال ترسیده اند و فریاد می زنند. اما چه کشیدند بچه های حسین که تشنه و گرسنه بودند. دیگر پشت و پناهی برایشان نمانده بود. وسط بیابان میان دشمن پست از آتش خیمه ها با پای برهنه به وسط خارها می دویدند. لایوم کیومک یا اباعبدالله ...
