رایحه عاشورا، دوشنبه در بابل!

یک روز حاج آقا ماندگار، جمله ای گفت که تا اعماق وجودم نفوذ کرد و در دل و جانم حک شد. جمله اش این بود: بعضی وقت ها پا منبری های ما از خود ما هم جلو می زنند. بعد مثال برادرش محمدرضا را وسط می آورد. می گفت: محمدرضا خیلی کوچک بود که دستش را می گرفتم و به راهپیمایی های سال 57 مشهد می بردم و مواظبش بودم توی درگیری ها زیر دست و پا نماند. از سال 61 که به جبهه رفتم، هر بار در هر فرصت مرخصی و عزیمت به مشهد، محمدرضا که نوجوانی کم سن و سال بود شب ها می آمد کنارم می نشست و خواهش می کرد تا برایش از خاطرات جبهه و یاد شهدا بگویم. من می گفتم و او با اشتیاق به حرف های من گوش می داد. سال 64 او پانزده شانزده سالش بود که با زحمت خودش را به جبهه رساند. مدت کمی ماند و شهید شد. من تا آخر جنگ در جبهه ماندم و در این حیرت دست و پا زدم که او چگونه، نیامده، راه چندین ساله ما را یک شبه پیمود و به اوج رسید؟!

آدم این بچه های نسل سومی و چهارمی انقلاب را که می بیند گاه از خودش خجالت می کشد. شور و حال خیلی از این بچه ها دست کمی از رزمندگان دهه شصتی انقلاب ندارد. همه اینها یک طرف، بر و بچه های غریب و مظلوم پاکستانی و افغانستانی هم یک طرف. ما تازه دنبال این بودیم که چطور همسایه های کشورمان را با حماسه های شهدا و فرهنگ جهاد و شهادت آشنا کنیم، حالا مات و مبهوت، یک به یک تابوت های سرخ مجاهدان غیرایرانی دفاع از حریم آل الله را به دوش می کشیم و مانده ایم که این آخر صف نشین های مجلس اسلام، چطور از ما مدعیان پر هیاهوی عرصه دیانت، سبقت گرفته اند؟!

درست زمانی که ما در هجمه طوفانی مطالبات نفسانی خود، با چنگ و دندان به دنیای خویش چسبیده ایم، جوانان بی ادعای مکتب عاشقی، قله های صداقت و ایمان را فتح کرده و کلام روح خدا را تحقق بخشیدند که فرمود: خدا می داند راه و رسم شهادت کور شدنی نیست.

فرق ما با شهدا تنها در این است که ما حرف زدیم و آنها عمل کردند.

امروز که دلبستگی های مادی دنیا به برکت مسابقه تمام ناشدنی رفاه طلبی و عافیت جویی، بسیار پررنگ تر از دهه شصت است، جوانهایی در گوشه و کنار این مرز و بوم، پای در صراط کسب رضایت دوست می گذارند که هیچ تعبیری در وصف ایثارشان جز همان وعده رسول الله جایگاه ندارد که فرمود: در آخرالزمان، شهادت بهترین های امت مرا گلچین می کند.

امروز جای شهدا در میان ما خالی است. از آن بالاتر، جای نام و راه و سلوک شهداست که در بین مان خالی مانده است.

شهدای مدافع حرم، نشان دادند که دین خدا بعد از چهارده قرن در میان جنجال و هیاهوی اهل دنیا گم نخواهد شد و رنگ کهنگی به خود نخواهد گرفت.

دوشنبه 12 مرداد سال نود و چهار، هیئت محبان المعصومین علیهم السلام شهرستان بابل، قرار است یاد اصحاب آخرالزمانی امام عشق را در بابل زنده کند. یادواره شهدای مدافع حرم در شامگاه دوشنبه در مرقد علامه سعیدالعلما برگزار خواهد شد. سخنران این محفل، آیت الله قرهی است که نفس و علم و عمل و قلم او روح توحید و وارستگی مردم تهران است. مداح این محفل هم علاوه بر حاج محمد زمان یعقوبی، آقا سید هادی خادم الحسینی است که نوحه هایش در مراسم تشییع بیش از شصت شهید مدافع حرم در قم، حکم نوحه های حاج صادق آهنگران را در تقویت روح حماسی جوانان رزمنده دفاع مقدس دارد.

هیئت محبان المعصومین علیهم السلام شهرستان بابل خوب می داند که جاهای خالی را در فضای فرهنگی شهر چگونه پر کند. آنها این توانایی منحصر به فرد را در روز میلاد امام عدالت، علی علیه السلام نیز به اثبات رسانده بودند.

استراتژی این هیئت، ارتقای بینش جهادی مؤمنان است. اسلامی که این هیئت مروّج آن است، اسلامی است که در میدان عمل، محک خورده و افق آن پرورش انسان هایی است که رزق دنیا و آخرتشان را در وادی عند ربهم یرزقون جستجو می کنند.

دوشنبه، بابل به رنگ کربلاست. می خواهیم برای ساعاتی از غوغای پوچ دنیازدگی به کوی نورانی وصال با معبود سفر کنیم.

برای خود دعا کنیم که در صف جاماندگان قافله عشق، ماندگار نباشیم.

راستی تا یادم نرفته، توصیه ای مجرّب برای مسئولان شهری و استانی دارم که اگر به میز و صندلی شان دلبسته اند، سعی کنند از شعاع یک کیلومتری این هیئت هم رد نشوند!! اگر نه، هر که دارد به سرش شور و نوا بسم الله.