راست یا دروغ؛ چه کسی متهم است؟!
این تصویر مربوط به حضور اخیر جناب رویانیان در تشییع پیکر یک خبرنگار ورزشی است.
همان طور که می دانید چندی پیش اخباری مربوط به دستگیری برخی مسئولان سابق ستاد بهینه سازی مصرف سوخت در نشریات مختلف منتشر گردید. بلافاصله نام محمد رویانیان و خبر بازداشت وی بر سر زبان ها افتاد.
این وبلاگ همان وقت نیز به این امر اعتراض کرد که چرا نام برخی افراد متهم که اتفاقاً ممکن است نسبتی با جریانات ارزشی داشته باشند به راحتی در رسانه ها منتشر می شود اما نام متهمان دانه درشتی مانند مهدی هاشمی باید با اختصار ذکر شود؟!
این دوگانگی آیا منجر به بی اعتمادی نسبت به عزم مسئولان در حفظ حریم و حقوق شهروندی نخواهد شد؟
اکنون حضور سردار رویانیان با لباس انتظامی در انظار عموم، این شائبه را دامن خواهد زد که اگر او بی گناه دستگیر شده چرا اقدامی برای احیای حرمت او از سوی دستگاه قضا صورت نمی گیرد و اگر واقعاً متهم است چرا ستاد کل نیروهای مسلح نسبت به استفاده از این لباس فرم توسط یک متهم واکنشی نشان نمی دهد؟
این قلم فارغ از اینکه شأنیت قضاوت در خصوص صحت یا عدم صحت برخی اتهامات درباره اشخاص و منتسبینشان را برای خود قائل باشد صرفاً می خواهد به این مقوله بپردازد که در ابهام نگه داشتن مردم، آن هم در عصر ارتباطات و حاکمیت رسانه، نتیجه ای جز بی اعتمادی به دنبال نخواهد داشت.
چندی پیش احمد توکلی در صحن علنی مجلس مدعی زمین خواری مقداد نجف نژاد، نماینده مردم بابلسر گردید که در همه رسانه ها بازتاب داشت. نجف نژاد نیز به طو متقابل ضمن دفاع از خود، توکلی را متهم به زمین خواری نمود.
فراموش نکنیم که مردم عادی جامعه، بدون دسته بندی های سیاسی مرسوم بین جناح ها و ارگان های مطبوعاتی شان، کلیت این فضا را منتسب به نظام می دانند و ضمن تعمیم آن به سایر خدمتگذاران، از خود می پرسند بر فرض اگر چنین اتهاماتی دروغ باشد چرا کسی نسبت به تکذیب آن اقدامی رسمی صورت نمی دهد؟
پیش تر از این نیز برادر یکی از سران قوا به زمین خواری در اطراف تهران متهم شد و نتیجه بررسی آن مشخص نگردید.
همزمان با آن مسئله، در جریان یکشنبه معروف مجلس، نام برادر یک رئیس قوه به عنوان فرد پیشنهاد دهند رشوه مطرح شد که حتی اگر هم مورد رسیدگی قرار گرفته باشد بالاخره کسی از نتیجه آن با خبر نگردید.
به این نوع اتهامات منتشر شده در رسانه ها، خاطرات مشعشع جناب ناطق از استیضاحش را هم اضافه کنید که در آن مدعی شد بسیاری از نمایندگان وقت از او زمین دریافت کرده بودند و برای آن که نامشان از تریبون مجلس خوانده نشود استیضاحشان را پس گرفتند! واقعاً آنان اگر این زمین ها را طبق قانون و بر حق دریافت کرده بودند دیگر از اعلام چه چیز واهمه داشتند؟!
این خاطره البته ثابت کرد افشاگری کار خوبی است مگر آن که علیه ما باشد!
به هر حال لازم است مسئولان محترم دستگاه های نظارتی و قضایی نسبت به فضای بدبینی جامعه که ممکن است منشأ آن از ابهام و بی خبری باشد، حساسیت بیشتری نشان بدهند. عزم عمومی مسئولان برای شفاف سازی و خروج از مظان اتهام بی شک اعتماد جامعه نسبت به سلامت آنان را افزایش خواهد داد.
