خاک را نباید دست کم گرفت
این متن را به درخواست برادر عزیزم محمدمهدی آقاجانی برای قرائت در مراسم یادبود شهید تازه شناسایی شده دانشگاهش نوشتم:
خاک را نباید دست کم گرفت. خاک همیشه زیر پای انسان ها نیست. قرار نیست همیشه این پای ما باشد که روی خاک قدم بر می دارد و متکبرانه، حجم قامتمان را به رخ نرمی و سردی خاک می نشاند. گاهی خاک هم ارزشی پیدا می کند که یک مشت آن شفای دل دردمند و دوای روح خسته می گردد. گاهی خاک کیمیا می شود ...
یکی از آنانی که خاک را به نظر کیمیا می کند مسافر مجنون و شبگرد دیار ماست. جواد نظام دوست سفر عشق و جنون را در نوردید و با ره توشه وصال، خاک بی ارزش زیر پایمان را به کیمیای سعادت و رستگاری بدل ساخت.
می گویند اگر می خواهید از امام رضا حاجت بگیرید او را به جان دردانه اش جواد قسم بدهید. جواد نظام دوست اهل مشهدالرضا بود و در ایام شهادت جوادالائمه، نقاب گمنامی اش به کنار رفت و تحفه عشق و جنون را از جزیره مجنون، سوغات جان خسته مان ساخت.
صَدیقِ صِدّیق کسی است که در اثبات دوستی خود صداقت داشته باشد. جواد نظام دوست، مظهر صداقت در دوستی با نظام ولایت توحید است و گواه صدقش جان و جوانی اش بود که ندای فزت ورب الکعبه حضرت ولی الله را از حنجره نورانی اش تلاوت نمود و رمز بیعت سرخ خویش با معبود ساخت و بی نام و نشان پای در ملکوت بندگی و دلدادگی نهاد و خمخانه عرش را سرای ابدی عاشقانه های خویش ساخت. از این منظر، همه شهدا نظام دوست هستند.
هسته وجود شهید از صداقت و یکرنگی و خلوص سرشته شده و انرژی هسته ای وجودش "هزاران سوی" ایمان را در بردارد که البته جهت واحد هزار سوی ایمانش جز قبله استقامت و مردانگی نیست.
سنگ مزار شهید، میز مذاکره رو در رو و بی قید و شرط ما با فطرت غبارگرفته و نفس نَفَس بریده مان است که هشدار؛ اگر عزم زدودن زنگارهای غفلت و هوس را داری و طریق بالندگی و کمال را می جویی راه نجات در مبارزه جانانه با شیطان درون و بیرون خلاصه می شود.
وقتی جواد نظام دوست در سالگرد جواد الائمه علیه السلام خود را به ما می شناساند یعنی گوش اگر گوش باشد و چشم اگر چشم، دیگر کسی نمی تواند از آن سوی آب، نشانه حقیقت راه دلدادگی را به طعم شراب و گوشت خوک، بیهوده و عبس جلوه دهد.
امروز به برکت حضور این کبوتر حرم رضوی، صحن بارگاه رضا علیه السلام تا دانشگاه صدا وسیمای تهران گسترده شده است. از امروز اینجا، در جوار خاک کیمیا شده و آسمانی مزار مشهدی جواد، انگار می توان در شعاع ضریح سلطان سریر ارتضا قامت بست و دست بر سینه نهاد و نوای عاشقی سر داد:
السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا المرتضی صلی الله علیک و رحمة الله و برکاته
من که کبوتر دلم اوج گرفته با رضا
می شنوم ز قدسیان زمزمه رضا رضا
اینجا دانشگاه صدا و سیمای تهران، صدای ما را از مشهدالرضا می شنوید!!
