بانک؟ ... قانون؟! ... بانک و قانون؟!

من به جماعت بانکی بدبینم. البته قطعاً منظور من به مسئولان تصمیم ساز و مقامات ارشد این نهاد پولی است.

دلایلم برای این بدبینی بسیار است. یکی اش همین قضیه ممنوعیت پرداخت سود 22 درصد به سرمایه گذاری بلند مدت است. به رغم منع بانک مرکزی و ادعای برخورد با بانک هایی که از این پس اقدام به عقد قرارداد برای پرداخت سود22 درصدی به مشتریان خود کنند؛ همین الان برخی بانک ها مشغول بستن چنین قراردادهایی هستند. از مسئول یکی از شعب، علت این موضوع را سوال کردم. پاسخش برایم عجیب بود. گفت ما این قانون را فقط در رسانه خواندیم و هنوز هیچ ابلاغی در این باره به طور رسمی به دست ما نرسیده است!

لابد می دانید هنوز هم بر اساس قانون، بانکها از متقاضیان وام های کمتر از ده میلیون تومان تنها باید یک ضامن طلب کنند؛ اما شما خودتان بهتر می دانید که تعهد به این قانون تقریباً در حد صفر بوده است.

شما دیده اید که مردم عادی برای دریافت وامی یک میلیون تومانی با چه قواعد دست و پا گیری مواجه هستند که گاه باعث می شود از خیر دریافت آن بگذرند؛ اما افرادی حتی بدون داشتن ضامن موفق به دریافت وام های چند هزار میلیاردی می شوند.

خوب، این روزها در خبرها خوانده اید که بانک مرکزی از مردم؛ دقت بفرمایید؛ از مردم خواسته است تا برای سرمایه گذاری سراغ مؤسسات مالی فاقد مجوز و غیرقانونی نروند؟! با این بدبینی که نسبت به مدیریت بانکی وجود دارد به نظر شما می شود گفت بانک مرکزی در برخورد با نهادهای مالی فاقد مجوز، صداقت دارد؟!

چطور اتحادیه های صنفی به راحتی برای پایین کشیده کرکره فروشندگانی که از اتحادیه ذی ربط مجوز فعالیت نداشته باشند اقدام می کنند؛ اما بانک مرکزی یک کشور نمی تواند نهادهای مالی نامعتبر و غیرقانونی را که با زندگی مردم و اقتصاد جامعه، ارتباط مستقیم دارند کنترل کرده و یا دست کم متخلفین را به نهاد قضایی معرفی کند؟!

من همچنان به جماعت بانکی بدبینم.