این راه نا تمام!

 

همه امامان ما یا با شمشیر خصم و یا با سمّ و زهر کینه دشمن به شهادت رسیدند. علت بغض دشمن با پیشوایان دین هم به خاطر دعوای علمی و عرفانی نبود! ائمه ما از نظر علم و ادب و عرفان و ... سرآمد جوامع بودند؛ اما آن چه سبب دشمنی حکّام می شد وجه سیاسی شخصیت آن بزرگان بود.

حسین علیه السلام را به خاطر ارث و میراث ذبح ننموده و خاندان اطهرش را بر سر آن به اسارت نبرده اند! حسین برخاسته بود برای امر به معروف و نهی از منکر و احیای سیرت رسول اکرم(ص) که بر مذاق ظالمان خوش نیامد.  

تاب عدالت علی علیه السلام را نداشتند و سنّت او در عمل به اسلام راستین را با منافع خویش در تضاد می دانستند که بر ضدش جنگ ها راه انداخته و عاقبت فرق مبارکش را در سحرگاه مسجد کوفه شکافتند.

همه ائمه ما سیاسی بودند و کسی نمی تواند بگوید که من اهل بیت را دوست دارم؛ اما در سیاست دخالت نمی کنم! نمی شود عاشق علی بود و مرامش را بر نتافت. نمی شود ذکر حیدری گفت و در مقابل ظلم و بی عدالتی ساکت نشست.

امروز اگر علی علیه السلام حضورداشت آیا در مقابل توحش غاصبان قدس و بی پناهی کودکان مظلوم یمن و کشمیر و نیجریه و ... سکوت اختیار می کرد؟ اگر چنین بود که دیگر او را امام عدالتخواهان و رهبر مستضعفان جهان نمی خواندند.

حسین علیه السلام که بیعت مثل خودش را با مثل یزید جایز نمی دانست فراتر از محدوده زمان و مکان، راه ایستادگی در برابر حق کشی ها را ترسیم نمود تا حتی آن هندوی آزادی خواه نیز قیام در برابر ستم را به تبعیت از نهضت امام عاشوراییان تلقی نماید.

"کُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً"1 خط و مشی ترسیمی علی علیه السلام برای همه رهروان حقیقی طریق عدالت در طول تاریخ است. هر که علی را قبول دارد و مرامش را می ستاید درد محرومان و مظلومان سراسر عالم را دغدغه خویش می داند.

روز قدس، روز بیعت با مسیر اهل بیت است. فرصتی است برای آن که نشان دهیم راه امامان خویش را مستدام دانسته و پیروی از مکتب علوی را محصور کلام و اشک و دعا و ادعا نمی دانیم.

1- نامه 47 نهج البلاغه