از موطن خود اعراض می کنم

سال هشتاد برای ادامه تحصیل به قم هجرت کردم و از آن وقت همواره ته دلم این نیّت بود که روزی به شهر خود بازگشته و بتوانم در مسیر اعتلای معنوی و فرهنگی دیار خود قدمی بردارم.

از اینک، این زمان که این نوشته را به رشته تحریر در می آورم تصمیم گرفتم از وطن خود اعراض کرده و از این پس نمازم را در زادگاهم شکسته خواهم خواند.

این خبر، م‍ژده ای باشد برای برخی نهادهای استانی که با عقل فسیل شده شان می پندارند حل هر مسئله ای در گرو محو صورت آن مسئله است.

البته این موضوع بدان معنا نیست که دیگر درباره بابل و مازندران مطلبی نخواهم نوشت و کاری صورت نخواهم داد. برخلاف مبانی غیردینی برخی حضرات خوش نشین، اسلام مرزهای جغرفیایی را در وادی تقابل حق و باطل به رسمیت نمی شناسد. این وبلاگ تا زنده ام به حول و قوه الهی تعطیل نخواهد شد. باز هم درباره شهر و استان خود مطلب خواهم نوشت آن گونه که درباره مناطق دیگر نیز چنین نموده و خواهم نمود.

یادم است یک بار نهادی رسمی در شهرستان سبزوار به دلیل نقدهای تند و تیزی که نسبت به عملکرد آن منتشر کرده بودم قصد داشت از من شکایت کند. دادسرای ویژه روحانیت استان خراسان به نماینده حقوقی نهاد ذی ربط این نکته قانونی را گوشزد کرد که بر اساس ماده 54 آیین جرایم کیفری، شکایت باید در شهر قم مطرح شود. این قانون را بر اساس تحقیقی که انجام داده ام همه به رسمیت می شناسند جز برخی نهادهای خاص در استان مازندران که قانون را برخلاف مقتضای آن تفسیر می نمایند.

چهارده سال است که مقیم قم هستم و علاوه بر مطالب تند و تیزی که در این شهر منتشر می کنم در برخی فعالیت های انقلابی چالش زا نیز مشارکت مستقیم دارم. خدا می داند نهادهای امنیتی قم تا کنون حتی یک بار هم بابت مطالبم به من تذکر نداده اند.

از طرف دادگاه ویژه روحانیت قم دوبار با من صحبت شد که به رغم اختلاف نظرهای موجود، برخوردها همواره توأم با نجابت و احترام بود.

من شهروند مازندران نیستم. بی رودربایستی بر این نکته تأکید دارم از این به بعد برخی نهادهای خاص در مازندران ... می کنند که بخواهند با من در قم تماس گرفته و حرف و حدیثی را مطرح کنند. اگر متولیان قانون نمی توانند به قانون پایبند باشند از دیگران چه انتظاری باید داشت؟