میل ها و میله ها
خدا پر و بال داده که پرواز کند اما حالا اسیر میل ما و میله های قفس شده است. امسال عید هم مثل عیدها و تابستانهای دیگر بعضی همسایه ها گل و گلدانشان را به ما سپرده اند بعضی ماهی هایشان را یکی هم این پرنده را که تا برگردد از او مراقبت کنیم. هر روز زل میزنم به میله های تنگ قفس و بال بال زدنهای این طوطی هلندی که تقلا میکند بلکه راهی به بیرون پیدا کند و بعد از دقایقی ناامید و خسته گوشه ای کز میکند. گاهی صدای پرنده ها که از درخت زیر خانه ما بلند میشود او هم به شوق می آید و سر و صدا راه می اندازد و خودش را می کوبد به میله ها. هنوز نمیتوانم بفهمم تماشای پرنده ای که از نعمت پریدن محروم شده و نگه داری او در قفس چه لذتی ممکن است داشته باشد. منتظرم ان شاءالله صاحبش که برگشت بلکه راضی اش کنم حتی اگر هزینه اش را بخواهد این پرنده زیبای تنها و پرجنب و جوش را در باغ پرندگان قم آزاد کند؛ توکل بر خدا. میل ما نباید میله حبس و تنگنا و محرومیت دیگران باشد. لذت و تفریح ما نباید حقی از دیگران سلب کرده و کامشان را تلخ سازد. کاش شادی خود را در شادی دیگران بجوییم.
