من البته سید ابراهیم رئیسی را هیچگاه از نزدیک ندیدم اما خاطره ای شخصی از ایشان دارم!
ماه های اول و به عبارتی سال اول روی کار آمدن دولت امنیتی حسن روحانی بود. هنوز فضا برای نقد عملکرد دولت ایجاد نشده بود و حتی حزب اللهی ها هم به آن شکل کاری به کار دولت نداشتند؛ اما آقایان بر اساس ذات و سوابق شغلی شان درصدد برآمده بودند زهر چشمی از منتقدان احتمالی بگیرند.
بچه های انصار حزب الله در شهرهای مختلف احضار شده و از آنها تعهد خواسته می شد که کاری به کار دولت نداشته باشند! بندگان خدا تعجب می کردند. می گفتند ما زمان خاتمی و نیز نیمه دوم دولت احمدی نژاد پایین و بالای دولت را در نشریات و تریبون هایمان به هم می دوختیم کسی با ما کار نداشت، بعضا تشویق هم می شدیم حالا که اصلا کار به کار دولت تازه نفس نداریم از ما تعهد می خواهید؟
در قم نیز تعدادی از طلاب انقلابی از جمله طلبه عدالتخواه سیرجانی را بی دلیل دستگیر نموده و حدود یک ماه در بازداشت نگاه داشتند. کاشف به عمل آمد که قرار بود رییس دولت سفری به قم داشته باشد که لغو شد اما آقایان بر مبنای اصل رجحان پیشگیری بر درمان، دنبال مانور قدرت بودند.
بعدها هم به خاطر یک تراکت دست نویس و کنایه آلود پیرامون مذاکرات هسته ای، دیدید که عده ای از طلاب را با دستبند و پابند روانه زندان نمودند.
بگذریم.
آقای رییسی در اوایل دهه نود علاوه بر آنکه معاون اول رییس قوه قضاییه بود، ریاست دادسرای ویژه روحانیت کشور را هم بر عهده داشت.
همان ایام با شکایت یکی از اوباش سیاسی بابت انتشار مطلبی در وبلاگ به دادسرای ویژه یکی از استانها احضار شدم. هر چه اصرار کردم که رفت و آمد برای من سخت است و هزینه آن با شهریه طلبگی همخوانی ندارد توی گوش آقایان نمی رفت. حاضر بودم حتی محکوم هم بشوم چون یقین داشته و دارم امثال این حقیر و نیز دوستان منتقد دیگر به طور معمول جایگاهی در سپهر سیاسی کشور نخواهند یافت که حالا نگران سوءپیشینه باشند؛ اما رنج و سختی سفر مکرر به دادگاه در استانی دیگر را تحمل نکنم.
یکبار هم سر همین شکایت به دادگاه مرکز استان مربوطه مراجعه کردم. آنجا بود که با حضور دو نفر از مأموران یکی از نهادها و دخالت مستقیم آنها در روند دادگاه یقین حاصل کردم صرفاً ظاهر پرونده با شکایت خصوصی تشکیل شده و اصل ماجرا چیز دیگری است. قاضی مسن و ضعیف پرونده هم غیر مستقیم به من فهماند این دو نفر نمی گذارند پرونده به قم ارجاع شود.
از فضای دادگاه مطمئن شدم که عزیزان همیشه در صحنه، عزمشان را برای پرونده سازی و محکوم نمودن حقیر جزم کرده اند. البته اخبار دیگری نیز از دوستان مطلع دریافت می کردم که نشان می داد قرار است پرونده های دیگری هم برای من باز کنند. مسئولی در یکی از نهادها هم چندبار تماس گرفت که بله به ما گزارش دادند شما قرار است فراخوانی را برای تجمع در مقابل دادگاه ویژه تهران صادر کنی، یا گزارش داده اند میخواهی به خارج پناهنده شوی و... من هم به شوخی و جدی جواب می دادم گویا مرا با کروبی اشتباه گرفته اید اگر دار و دسته ای داشتم برای همین قم فراخوان می دادم نه تهران، با این افکاری که دارم افغانستان هم مرا راه نخواهد داد همین جا ور دل خودتان هستم و....
جمع بندی ام این شد دیگر چاره ای ندارم جز یک انتحار رسانه ای.
نامه ای سرگشاده خطاب به آقای رییسی به عنوان رییسی دادسرای ویژه روحانیت نوشتم و در وبلاگ منتشر کردم. آن موقع هنوز شبکه های اجتماعی پر و بال نگرفته و وبلاگها و سایتها مشتری های پر و پا قرص داشتند. من هم در مطلب خود حسابی از خجالت عزیزان دادگاه ویژه در آمدم.
صبح این مطلب را منتشر کردم، عصر دیدم از شماره ای ناشناس تماس پیاپی دارم. فرض کردم که بنا بر احضار یا دستگیری من دارند. تلفن را جواب ندادم. رفتم حمام، غسل شهادت کردم. بنا داشتم در صورت دستگیری اقدام به اعتصاب غذا کنم. لا به لای تماس های مکرر ناشناس، شماره ای ثابت از تهران هم ثبت شده بود. از باب کنجکاوی همان را جواب دادم. حاج آقای ص بود مسئول دفتر آقای رییسی در دادگاه ویژه. معلوم شد همه تماس ها از جانب خودش بود. گله داشت که چرا پاسخ نمی دهم. برخورد محترمانه ای داشت و اصل ماجرا را پرسید. شفاهی برایش توضیح دادم و تأکید کردم ابداً ابایی از محکوم شدن و ایجاد سوءپیشینه ندارم اما می خواهم پرونده به هر قیمتی که شده به قم منتقل شود. ایشان هم گفت بررسی می کنیم و البته توضیح داد که آقای رسایی وبلاگ تو را خوانده و مطلبت را به دست ما رسانده است.
همان لحظه متنی نوشتم و از پیگیری دفتر رییسی تشکر کردم و گفتم حتی اگر نتیجه دلخواه من عاید نشد صرف همین تماس و پیگیری برایم ارزشمند است. مجددا آقای ص تماس گرفت که نیاز به تشکر نیست و مطلب جدید را از وبلاگ حذف کن.
بررسی این ماجرا چند روزی به طول انجامید. در این میان یکی از همان دو مأمور نهاد مورد اشاره پیغام و پسغام می فرستاد که فکر کرده ای رییسی برای تو کاری انجام می دهد؟ تو اول و آخرش با ما طرف هستی و ...
سرتان را درد نیاورم. حدود ده روز بعد از دادسرای ویژه همان استان تماس گرفتند. طرف خیلی ناراحت بود. گفت: آقای رییسی بازرسی را به استان فرستاد، پرونده تو را بررسی کرد و متأسفانه! دستور داد پرونده به قم منتقل شود. خواسته یا ناخواسته هم از دهانش پرید که: خیلی بد شد!
خدای من! خیلی خوشحال شده بودم. با آن تبختری که در بعضی مسئولان دادسرای ویژه سراغ داشتم تصور نمی کردم آقای رییسی به درخواست طلبه ای گمنام و بی کس و کار اعتنا کرده، بازرسی را به شهرستان اعزام کند و وقتی دید حق با من است به قیمت ناراحتی همکارانش به نفع من حکم صادر کند. این اتفاق به عنوان خاطره ای شیرین در ذهنم نقش بست.
یک نکته را در تکمله عرایضم بیان کنم. تا پیش از حضور آقای رییسی در دادسرای ویژه شاهد اتفاقات تلخی بودیم. برخورد و دستگیری طلاب منتقد با رفتاری ناشایست صورت می گرفت. انتقاد از هاشمی یا برادران لاریجانی پیگرد جدی به دنبال داشت و... به مرور با اصلاحاتی که رییسی انجام داد و نیز روی کار آمدن قضات جوان و اغلب انقلابی تا حدود زیادی شاهد تصحیح برخی رویکردهای غلط بودیم. پیش تر خیلی سخت بود برای متولیان دادگاه توضیح دهی به پیر به پیغمبر میز صاحبان قدرت مساوی با اصل نظام نیست و طلاب بسیجی و منتقد ضد انقلاب و دشمن و بدخواه نیستند، حوزه انقلابی با این رویکرد دادگاه ویژه هرگز محقق نخواهد شد، طلبه خوب طلبه آسه برو آسه بیا نیست، وطیفه دادگاه مقابله با فساد است نه دفاع از میز مسئولان و...
یادم است سر ماجرای حمایت از طلبه عدالتخواه سیرجانی وبلاگ من به دستور دادگاه ویژه فیلتر شد. داشتم با یکی از قضات که البته انسان محترمی بود در این باره بحث می کردم. از جمله این که گفتم: من عادت دارم مطلب و خاطره ای از شهیدی در گوشه و کنار کشور می بینم یا می شنوم که تا به حال جایی منتشر نشده با قلم خود نوشته و در وبلاگ میگذارم که ثبت شود و روزی دیگران از آن استفاده کنند، آن وقت شما همه اینها را با هم فیلتر کرده اید. طرف هم در جوابم پرسید: واقعا فکر می کنی شهدا از کارهای تو راضی اند؟!
کمی مکث کردم. خدا به ذهنم انداخت با درون مایه طنز پاسخ بدهم: شهیدان لاجوردی و قدوسی را نمی دانم اما بقیه شهدا به یقین از نوشته هایم راضی هستند! بنده خدا هم خندید. من البته خاک پای شهیدان لاجوردی و قدوسی هستم که از شهدای مخلص و عارفانی گمنام در دستگاه عدلیه بودند. الان با شهادت سید ابراهیم رئیسی که ایشان هم منصبی قضایی داشت اما از انتقاد نمی هراسید و طرفدار بچه های انقلابی حرف بزن و با شهامت بود دستمان در چنین مواجهاتی حسابی پر است. از این پس ما هستیم که اگر قاضی برخوردی نادرست و نا بحق با طلاب انقلابی داشته باشد می پرسیم: آیا شهید رییسی از کار شما راضی است؟!
رحمت الله علیه؛ دسته گل صلواتی برایش هدیه کنیم.
