زیرکانه ترین دعا!

 

من مشاور نیستم. گاهی بعضی دوستان لطف دارند زنگ می زنند مشورت می خواهند. مشورت که بلد نیستم اما در حد سنگ صبور می توانم در خدمتشان باشم. بعضی ها گمان می کنند مشکل دارند و کارشان گره خورده است. بعضی ها واقعا مشکل دارند و حرف ها و دردهایشان جگر آدم را ریش می کند و دلش را پریش. انسان ها اگر از دردهای همدیگر خبر داشته باشند درد خود را فراموش می کنند.

کم پیش می آید آدم حواسش جمع باشد و بابت آنچه از نعمت های خدا که می بیند و آنچه که هست و نمی بیند شکر گزار باشد. زیرکانه ترین دعا این است که از خدا بخواهیم ما را در شمار شکر گزاران درگاهش به شمار آورد. این گونه هم در حد بضاعت خود ادب شکر را به جا آورده ایم هم به قاعده "شکر نعمت، نعمتت افزون کند" بهره مان از فضل پروردگار را، عوض همه حاجات ناگفته مان، وسعت بخشیده ایم.

ارتفاع پست!

 

کمترین وظیفه اخلاقی در قبال کسی که قدمی برایمان برداشته و لطفی در حقمان روا می دارد این است که از او تشکر کنیم؛ حتی اگر هیچ توقعی نداشته باشد. شرط ادب این است که قدردان محبت دیگران باشیم و اگر چنین نکنیم در نگاه جامعه، رفتارمان به دور از ادب و اخلاق به شمار می آید. با این وصف در مقابل نعمت های ناتمام خدای یکتا وطیفه ای بزرگ و ناتمام در شکرگذاری داریم.

امام حسن مجتبی علیه السلام: «أَللُّؤْمُ أَنْ لا تَشْکُرَ النِّعْمَةَ.»

پستى آن است که شکر نعمت را نکنى.

تحف العقول ص 233

و یادمان نرود، شکر نعمت نعمتان را افزون می سازد. در عرصه روابط اجتماعی و خانوادگی نیز تشکر در مقابل لطف دیگران یک ارزش اخلاقی بایسته محسوب می شود که ترک آن زیبنده مومنین نیست.

این لطیفه، لطیفه نیست!

 

این را داستان را بارها شنیده اید که گفته اند: یک بابایی دوست داشت جنگل را از نزدیک ببیند، وقتی نشانش دادند و پرسیدند چطور بود، پاسخ داد: آنقدر درخت زیاد بود که نتوانستم جنگل را ببینم! این لطیفه، طنز نیست، یعنی هست؛ اما نکته ای آموزنده را در خود نهفته دارد.

گاهی وقت ها چشممان در عین حال که باز است، حقایق زندگی را نمی بیند. نعمت های خدا را می بینیم و نمی بینیم!

یکی اش همین سلامتی. قدرش را انسان زمانی می فهمد که خدای ناکرده به بیماری گرفتار شود. گاهی وقت ها طلبکارانه به خدا می گوییم که چرا فلان خواسته ما را برآورده نکردی، پس لابد نظری به ما نداری و ...! یک ویروس کوچک باعث شد ارزش سلامتی را بیشتر بدانیم.

 یک وقت آدم به جایی می رسد که همه دعاها و خواسته هایش را فراموش می کند و آرزو می کند همان نعماتی را که داشت و نمی دید دوباره به دست آورد.

فارغ از هر آرزو و تقاضایی که از خدا داریم، در برابر نعمت هایی که به ما داده سر تعظیم و شکر فرود آوریم. خدا را به خاطر همه نعمت هایی که می بینیم یا نمی بینیم، سپاس گوییم و ایمان داشته باشیم به وعده حق که شکر نعمت، نعمتت افزون کند. الحمدلله علی کل حالٍ

آب و آفتاب

تصویر اول مربوط است به روستایی در اطراف قم، همین شهر گرم و کویری که حالا به برکت بارش های خیره کننده بهاری، آب در رودخانه های آن جریان دارد. دوستانی که این روزها به قم و حرم بانو مشرف شوند می بیینند که مردم در رودخانه ای که در جاده ساحلی و پیرامون حرم گذر می کند بساط پهن کرده و بچه هایشان در حال آب بازی هستند. 

تصویر دوم هم مربوط است به مشهد.

تماشای چنین مناظری در تابستان سال های پیش غیر ممکن بود. لطف خداست که امسال تابستان می توان گرما را با خنکای لذت بخش آب رودها دلپذیر ساخت.

به ما گفته اند که شکر نعمت سبب افزایش نعمات است. خدا را شکر کنیم و قدردان این لطف بی انتها و کریمانه او باشیم.