کابلی، یادگار خانطومان

1-      در یادمان شهدای اروندکنار، یکی به او گفت: دونفر را شناسایی کردیم که پول های داخل ضریح را شبانه می دزدند!

حاج رحیم اصرار کرد کاری به کارشان نداشته باشیم. شب، درست وقتی که آن دو از سرقت پول ها برگشتند، رفت کنارشان نشست. بی آن که به روی خودش بیاورد، با همان زبان شیرین و تأثیرگذارش شروع کرد به گفتن خاطراتی که از شهدا داشت.

از عنایات شهدا و بزرگواریشان تعریف کرد. صحبت هایش که به اتمام رسید، خواست خداحافظی کند که هر دو با چشمانی اشکبار، پول های سرقت شده را دودوستی تقدیم کردند!

 

2-      یک توصیه محرمانه داشت: شهادت را در نمازشب از خدا بخواهید. انگار از شهادتش مطمئن بود؛ گاهی می گفت: دوست ندارم بعد از شهادت، جسم من حتی یک وجب از خاک را اشغال کند.

برای این که با اعزامش به سوریه موافقت شود، از یکی از اقوام ساداتش خواست تا به حضرت زهرا سلام الله علیها توسل کند. خودش هم رفت مشهد پابوس آقا.

بعد از شهادت، خانمش چند روزی بی تابی می کرد و از این که پیکر حاج رحیم بازنگشت ناراحت بود؛ اما خوابی دید که دیگر آرام شد. حاجی به او گفته بود: برای چه این قدر بی تابی می کنی؟ از وقتی که پیکر من و سایر شهدا روی زمین افتاد میهمان بی بی، حضرت زهرا سلام الله علیها هستیم.

قنبری، یادگار خانطومان

1-      می خواست بوسنی و هرزگوین هم برود، من نگذاشتم. همه اش می گفت: خدا نکند که مرگ در بستر نصیبم شود که اگر بشود تقصیر توست! فقط من می دانستم داروهایی که برای درمان عوارض شیمایی اش استفاده می کرد، چه بر سر استخوان هایش آورده است.

اربعین، نجف تا کربلا را عصا زد و راه رفت. یک ماه هم ماند تا راهی برای حضور در جبهه مقاومت پیدا کند؛ اما نتوانست. وقتی برگشت، گفت: از همه ائمه خواستم کاری کنند بتوانم بروم سوریه و با داعش بجنگم. دیگر مانع من نشو.

2-      پایش جراحتی از دوران جنگ به یادگار داشت. نمی توانست راحت راه برود. با این حال، چون احتمال شنود بیسیم وجود داشت، گاهی از محل دیده بانی تا مقر که بیش از پانصد متر راه بود را با پای پیاده طی می کرد و گرای دقیق دشمن را اطلاع می داد. استاد دیده بانی بود و دقت خاصی در کارش داشت. گلوله می زد، می گفت: یا خدا. دیده بانی می کرد می گفت: برای خداست. راه هم می رفت می گفت: در راه خدا ... فکر و ذکرش رضایت خدا بود. حجم آتشی را که هدایت می کرد، روزگار تکفیری ها را سیاه کرده بود.

عابدینی، یادگار خانطومان

1-      این حال و هوا را فقط درباره شهدای دفاع مقدس خوانده یا شنیده بودم. ظرف بچه ها را می شست. وسایلشان را مرتب می کرد. برایشان غذا می آورد. اصرار داشت لباس هایشان را بشوید، با هزار زحمت برای بچه ها سوپ درست می کرد، موقع تماس با خانواده ها نوبتش را به دیگران می داد. ... نیمه های شب بلند می شد و به بچه ها سر می زد، مبادا پتوی مناسبی نداشته و سرما بخورند.

اینها مسیر سیر و سلوک عملی اش بود. حرف های معنوی و جملات و عرفانی اش را که گاه می شنیدیم باورمان می شد که دارد به لحظه پرواز نزدیک می شود.

 

2-      دفعه قبل که آمده بود مجروح شد. تیر خورده بود به کتف سمت چپش، درست بالای قلب و بخشی از گوشت تنش را کنده بود. بچه ها در تکاپو افتادند که زود به عقب منتقلش کنند. روحیه اش حرف نداشت. شوخی و جدی گفت: مرا بخواهید عقب ببرید همه تان را می زنم! می خواهم تا آخر درگیری کنار بچه ها باشم.

زخمش را بستیم. خون زیادی رفته بود. لبخند می زد و می گفت: چه درد شیرینی!

دسته گلی که امروز توی قم تشییع شد

جریان این دسته گل رو میدونین چیه؟ امروز همراه پنج شهید مدافع حرم، توی قم تشییع شد. سید حشمت حسین از دلاورای زینبیون پاکستان، وقتی پاش به سوریه رسید، گفت من دیگه خط مقدمو رها نمی کنم. هیچ وقت حتی برای مرخصی هم به عقب نیومد. سید حشمت همیشه توی خط موند و ازش جدا نشد؛ چه موقع حیات ظاهریش، چه وقتی که شهید شد. امروز به یاد پیکر مفقودش این دسته گلو همراه سایر شهدا تو قم تشییع کردن.

فعالیت پنج هزار طلبه زن در فضای مجازی؟!

بیست و نه شهرویور، خبرگزاری حوزه نوشت: "حجت الاسلام آقامیری مدیر حوزه علمیه خواهران تهران با تاکید بر حضور فعال طلاب خواهر در فضای مجازی، خاطرنشان ساخت: اگر ساماندهی و هدایت خوبی داشته باشیم قطعا حضور طلاب در فضای مجازی تاثیر به سزایی در فضای واقعی خواهد داشت. هم اکنون5 هزار کاربر در حوزه خواهران فعال هستند که امیدواریم رونق این بخش را  در حوزه برادران نیز  شاهد باشیم."

من از شنیدن این خبر خوشحال شدم اما این پرسش برایم به وجود آمد که واقعاً اگر پنج هزار طلبه چه زن و چه مرد با عرق طلبگی در فضای مجازی فعال باشند باز هم اوضاع شبکه های اجتماعی به همین حالتی خواهد بود که می بینید؟! می دانید پنج هزار طلبه اگر بخواهند مفاهیم دینی و انقلابی را در فضای مجازی منتشر کرده و به دفاع از حریم اعتقادی جامعه برخیزند چه کن فیکونی از دستشان ساخته است؟ آن چه در فضای مجازی به خصوص در شبکه های اجتماعی مشهود است حکایت از غلبه فضاسازی معاندان دین و کشور و برتری جنبه های تبلیغی و جنگ روانی این طیف به نسبت نیروهای ارزشی دارد.

یک هزار یا پنج یا صدهزار نفر مهم نیست. در عرصه فرهنگ هم یک لشکر منفعل هیچ وقت نمی تواند به اندازه یک دسته نیروی چریک تأثیرگذار باشد. بیخود نیست که گفته اند: یکی مرد (زن) جنگی به از صدهزار!!

نیروهای ارزشی باید باور کنند که می توانند با زکاوت و تیزهوشی و اتخاذ رویکرد تهاجمی، عرصه مجازی را به دست گرفته و معاندان را در مهلکه انفعال و موضع تدافعی قرار بدهند. اگر این باور شکل بگیرد شاهد حال و هوای دیگری در فضای مجازی خواهیم بود. در غیر اینصورت احتمال بروز هر نوع پدیده منفی اجتماعی با بهره گیری از ظرفیت شبکه های مجازی برای زدودن ایمان و امنیت مردم همواره وجود خواهد داشت.