جای حامد زمانی خالی است
این روزها خیلی ها سراغ حامد زمانی را میگیرند. جای خالی او احساس میشود. در فتنه ها و چالش ها، صدای گرم و موسیقی حماسی او روح دوباره ای در جامعه دمیده و فریاد انقلاب را در گوشها به طنین می انداخت. حامد زمانی خودش هم به این دلتنگی ها واکنش نشان داد و البته گله کرد از کم لطفی هایی که توسط جریان خودی در حقش روا شده و باعث شد چند سالی را در غربت و عزلت بگذراند. در این باره پیش تر نیز مطالبی منتشر کردم و در همین وبلاگ به ناعدالتی در برخورد با او واکنش نشان دادم. امیدوارم حامد زمانی یکبار دیگر عرصه هنر و موسیقی را با آوای حیات بخش خود گرم و زیبنده نگه دارد.
در این میان اما هیچ کس سراغ حسین قدیانی را نمی گیرد. کسی دلش برای او تنگ نشده است. کسی هوس تکرار بدگویی ها و تندمزاجی ها و اهانتهایش را به بهانه انقلابی گری ندارد. جای حسین قدیانی اصلا خالی نیست مگر روزی که از زشت گویی هایش اظهار ندامت کند.