کهکشان، روی زمین

 

پنج شنبه گذشته، سالروز  ورود حضرت معصومه به قم مثل هر سال جشن باشکوهی در این شهر برگزار شد.

خیل عظیم جمعیت که به استقبال کاروان نمادین حضرت رفته بودند صحنه ای پر ابهت و شورانگیز از دلدادگی محبان اهل بیت را رقم زدند.

تماشای صفوف فشرده مردم در صحن های مطهر حرم و خیابانهای اطراف، مرا به وجد آورد. در کنار آن صحنه اشک ریختن مردم با نوای مدح و سرور که در وصف  کریمه اهل بیت و برادر بزرگوارش، امام رئوف خوانده میشد، تصاویری به یادماندنی از مودت بین امت و خاندان کرامت و رأفت و محبت خلق کرده بود.

حیفم آمد این صحنه را بی یاد و نام دوستانم تجربه کنم. گوشی را دست گرفتم و این پیامک را برایشان فرستادم:

"اینجا قیامته

بوی عود و اسپند و دود

گل و عطر و نغمه و سرود

جشن ورود حضرت معصومه ست وسط این همه اشک و ذکر و دعا میشه یاد عزیزان نبود؟!"

امیدوارم همه دوستان و عزیزانی که این مطلب را میخوانند سال بعد در سالروز ورود خانم، در قم حضور داشته باشند و این صحنه های شیرین و بی بدیل را در کام جان بچشند و حلاوتش را سوغات پر برکت عمر خود کنند.

برای این شیر خسته دعا کنید

 

شاه مسعود فغانستان بهداشت و درمان بابل در بیمارستان بستری شد.

مسعود اسدی، پزشک بسیجی خط شکنی است که از بدو اشاعه ویروس کرونا تا آخرین لحظه ای که نای ایستادن داشت پای تخت بیماران ایستاد، همنفس با آنان در تلاطم آه و اشک و توسل و لبخند غوطه خورد و برای مداوای شان از دل و جان مایه گذاشت.

این بسیجی خستگی ناپذیر اما حق دیگری نیز به گردن ما دارد. افشاگری های شجاعانه و مستدل او درباره مدیریت ضعیف درمانی بابل، شهری که بیشترین تلفات کرونایی را در ماههای نخست در سطح استان داشت، تأثیر بسزایی در رفع بسیاری از نواقص ایفا کرد؛ هر چند برای خودش گران تمام شد که بماند برای بعد.

اسد یعنی شیر، مسعود مرید و مقلد امام اسدالله، بیمی از شیطنت عافیت طلبان کنار گود به خود راه نداده است.

دکتر مسعود اسدی را به نفس حقتان دعا کنید. دعا کنید باز هم کلام گرم و سرو رشید قامتش تکیه گاه بیماران بی پناه و دلشکسته باشد و قلم شیوایش در روشنگری و جهاد فرهنگی فی سبیل الله مستدام بماند.

الآن، دعا!

نوجوان بودیم می رفتیم هیأت، ته مراسم، سینه زنی که می خواست تمام شود یه دوبیتی را همه از حفظ و همنوا می خواندیم و محکم بر سینه می زدیم:

ما که عزادار توایم حسین جان

ریزه خور خوان تو ایم حسین جان

هیأت انصار توایم حسین جان (یا: ما که محبان توایم حسین جان، بسته به نام هیات متغیر بود)

نوکر دربار توایم حسین جان

خوب آهنگ این سینه زنی و ریتم آن قشنگ بود و همیشه در ذهنم ماند و بارها به هر بهانه ای تداعی می شود.

قبل از این شور پایانی، یکی دو بیت دیگر هم خوانده می شد:

شکر خدا که بر درت آمده ام

بهر رضای مادرت آمده ام     (چقدر این بیت شیرین است)

 

 

 

و حرف آخر اینجا زده می شد:

ما مریضیم و شفا می طلبیم

درد داریم و دوا می طلبیم

این یک بیت این روزها زیاد کاربرد دارد. التماس دعا

کبوتر حرم را دعا کنید

بیمار است و در مشهد بستری است. برای کار خیر رفت جایی که بیماری اش عود کرد. کبوتر حرم امام رضاست و خادم آستان قدس رضوی. از آن آدم هایی است که می توان درباره اش با اطمینان رو کرد به خدا و گفت: انّا لا نعلم منه الّا خیرا.

حلّ در فنای حق است و پای اراده اش در راه حق، استوار. دلسوز خلق الله بود و هست و خواهد بود. دلش در گروی عشق به خدا و معارف وحی، می تپد.

برایش دعا کنید کم نیاورد. عمرش را در خیرخواهی گذرانده، خیرش را از خدا بخواهیم.

او الان به دعای شما نیاز دارد. امام رضا را قسم بدهید به فرزند دلبندش، جواد الائمه، باب الحوائج و مادر بی نشانش فاطمه زهرا که دست حاجت ما را خالی بر نگرداند. مگر جز خدا کسی را داریم و آبرویی جز مهر به اهل بیت برایمان باقی مانده است؟

دخیل أمن یجیب را به پنجره فولاد لطف آقا گره بزنید. التماس دعا...