وصل دوستی!
با هر کس به راحتی نمی شود دوست شد و اعتماد کرد و بساط رفاقت چید. دوست باید امین و سالم و صالح باشد و از این رو برای صمیمت و اعتماد به افراد نیازمند تحقیق و تأمل هستیم؛ اما اگر به کسی اعتماد کردیم و با او دوست و صمیمی شدیم باید در خوشی ها و ناخوشی ها شریکش باشیم و در وقت مصائب تنهایش نگذاریم. اشتباهش را نادیده بگیریم و در رفع مشکلاتش مددکار باشیم. دوستی های پایدار ارزشمندتر از رفاقت های فصلی و زودگذر است.
«قالَ الْحَسَن(علیه السلام) لِبَعْضِ وُلْدِهِ: یا بُنَىَّ لا تُواخِ أَحَدًا حَتّى تَعْرِفَ مَوارِدَهُ وَ مَصادِرَهُ فَإِذَا اسْتَنْبطْتَ الْخُبْرَةَ وَ رَضیتَ الْعِشْرَةَ فَآخِهِ عَلى إِقالَةِ الْعَثْرَةِ وَ الْمُواساةِ فِى الْعُسْرَةِ.»
امام حسن(علیه السلام) به یکى از فرزندانش فرمود: اى پسرم! با احدى برادرى مکن تا بدانى کجاها مى رود و کجاها مى آید، و چون از حالش خوب آگاه شدى و معاشرتش را پسندیدى با او برادرى کن به شرط این که معاشرت، بر اساس چشم پوشى از لغزش و همراهى در سختى باشد.
تحف العقول ص 233
