من به عارف رأی می دهم!

من عارف را یک سر و گردن بالاتر از سایر کاندیداها می دانم. عارف کسی است که می تواند با درایت و نورانیت باطن خود، صفا و محبت را در جامعه به حاکمیت رسانده و بسیاری از مشکلات خودساخته جامعه را با همین روش اصلاح کند.

جامعه امروز ما از بسیاری از ارزش های ریز و درشت انقلاب و اسلام فاصله گرفته است. آنهایی که سن و سالشان قد می دهد به خاطر دارند که سال های حاکمیت معنویت و اخلاص، فضای جامعه گونه دیگری بود.

یادش به خیر، شهید سید علی اکبر شجاعیان جانشین گردان خط شکن یارسول بود. شهامت و درایتش در نبرد با دشمن، فرماندهان را به این نتیجه رساند که مسئولیت رزمی بالاتری را به این جوان دانشجوی پزشکی واگذار کنند. سیدعلی اکبر نمی پذیرفت که فرمانده گردان شود. می گفت: هدف من کار کردن برای خداست که در همین مسئولیت هم مشغول کار هستم و آن چه می توانم و باید انجام بدهم را انجام می دهم. همرزمانش بارها تعریف کرده اند که حاج حسین بصیر در به در دنبال سیدعلی اکبر می چرخید تا او را برای پذیرفتن این مسئولیت قانع کند؛ اما هر بار که سید متوجه حضور و یا تماس حاج حسین می شد به طریقی خودش را در جایی مخفی می کردو...

اسم حاج حسین بصیر که به میان می آید یاد خاطره معروفی از ایشان می افتم. گفته اند: قرار شد حاج حسین بصیر که فرمانده ای لایق و دلاور بود به کسوت مقدس پاسداری انقلاب دربیاید. در مراسمی که این لباس را به حاج حسین اعطا کردند تا به طور رسمی پاسدار شود او از شدت گریه از حال رفت! شهید بصیر که فرمانده ای خط شکن و محبوب رزمندگان بود، نگرانی اش از این بود که مبادا از پس این مسئولیت سنگین به خوبی برنیاید.

این ادعا را در دل صفحات کتاب تاریخ، حک کنید که هیچ یک از شهدا برای کسب مسئولیت بالاتر دوندگی نکرده و خود را به آب و آتش نزدند.

یاد حجت الاسلام حاج عبدالله ضابط، علمدار روایتگری شهدا به خیر. خواهران جامعة الزهرای قم با ایشان مصاحبه ای انجام داده و در نشریه کم تیراژشان به چاپ رساندند. صحبت های حاج عبدالله آن قدر شیرین و جذّاب بود که سردبیر نشریه برای تیتر مصاحبه، این عبارت را انتخاب کرد: در محضر استاد. می گویند وقتی حاج عبدالله نشریه را به دست گرفت با دیدن این تیتر چنان برافروخته شد که کمتر کسی او را تا آن وقت اینگونه دیده بود. رفت، گوشی را برداشت، شماره نشریه را گرفت و حسابی دعوایشان کرد که در شهری که این همه عالم و صاحب فضل و سخن حضور دارد چرا به من گفته اید استاد؟!

مردان خدا این گونه بودند. فتبارک الله به سلیقه ای که چنین گلهایی را برای خود دستچین می کند.

می دانم اگر به بسیاری از کاندیداهای محترم ریاست جمهوری که ناگهان دچار خودباوری شده و بی هیچ شک و شبهه ای تکلیف را در اصلح شمردن خویش دیده اند تریبونی بدهیم تا درباره شهدا صحبت کنند مهم ترین حرفشان این خواهد بود که آی مردم! بیایید به سیره شهدا تمسک کنید. ما باید شهدا را الگوی خود قرار دهیم و...

تعارف را بگذاریم کنار. ما با شهدا بسیار فاصله داریم. وقتی حرف از انتخاب است، مردم اگر کسی را لایق پست و منصبی ببینند خودشان دنبالش رفته و او را متقاعد می کنند تا پا به عرصه آن مسئولیت خطیر بگذارد. به راستی چند نفر از نامزدهای محترم انتخابات ریاست جمهوری با اصرار گروه های مردمی پا به عرصه رقابت گذاشته اند و چه تعداد به تشخیص خود و تحریک دور قاب چین ها! و برای ارضای حس قدرت طلبی شان داد انالرجل سر داده اند؟

ما رئیس جمهوری می خواهیم که با تأسی از شهدا صندلی ریاست را اریکه خدمت به خلق و کسب رضایت خالق بداند. رئیس جمهور باید به زرق و برق و ناز و کرشمه های مادی دنیا بی اعتنا باشد و جایگاه خدمت را معراج انسانیت خویش بشمارد. او باید بتواند جوّ عمومی کشور را از دنیازدگی نجات داده و به سوی معنویت سوق دهد. تحقق این نگرش عرفانی به جاه و مقام وسوسه انگیز دنیا، نیازمند انسانی وارسته، شیدایی و عارف مسلک است. اکنون بی اعتنا به داعیه ها و شعارها، جای این پرسش باقی است؛ به راستی عارف حقیقی چه کسی است؟!