عرب ها به دانشگاه می گویند جامعه!

دانشگاه که پارک نیست! گل کاری و درختکاری را ببرید توی پارک ها.

دانشگاه که شکم سرا نیست. سلف و بوفه برای چه؟ هر کس غذا خواست برود رستوران.

دانشگاه مگر باشگاه ورزشی است؟ سالن سرپوشیده و تیم و مسابقات و ... جای خودش را دارد.

دانشگاه که خانه احزاب نیست؛ می خواهید کار سیاسی کنید بیرون دانشگاه تشکیلات راه بیندازید ...

دانشگاه که گلزار نیست؛ شهید دارید ببرید مزار شهدا دفن کنید!

چهار جمله اول را هیچ وقت نشنیده اید؛ اما جمله پنجم هزاران بار به گوشتان خورده است، در حالی که منطق هر پنج جمله یکی است.

به همان میزان که محیط درسی باید زیبا و با طراوت باشد، همان قدر که که درس خواندن منافاتی با غذا خوردن و ورزش ندارد، همان طور که فعالیت تشکیلاتی سیاسی و فرهنگی نیاز دانشجویی است که می خواهد دیر یا زود به مدیری لایق و یا فردی تأثیرگذار در جامعه تبدیل شود، معنویت و حماسه نیز دو عنصر طبیعی و ضرورتی انکارناپذیر برای رشد فکری و شخصیتی همه مردم به خصوص نسل جوان به شمار می آیند.