صلی الله علیک یا علی بن موسی الرضا
از کوچکی به من یاد دادند که زیارت مساوی با چسبیدن به ضریح نیست!
برای همین من هم هر بار که به زیارت امامان و امام زادگان مشرف می شوم تلاشی برای گرفتن ضریح و ایجاد مزاحمت برای دیگران از خود نشان نمی دهم. البته گاهی حرم ها خلوت بود و می شد به آسانی دست خود را به ضریح متبرک کرد که من هم از این امر غفلت نمی کردم.
این وسط هیچ گاه نتوانستم حرم امام هشتم را خلوت ببینم و ضریح مطهر را لمس کنم.
چند روز اخیر سفر کوتاهی به مشهد مقدس داشتم. ساعت سه صبح به مشهد رسیدم و یکراست برای عرض ادب خدمت امام رئوف رفتم. به رغم ایام پاییز مسافران زیادی در مشهد به چشم می خورد و حرم در آن ساعت نیز حسابی شلوغ بود.
فردایش جمعه بود. ظهر جمعه هر چه تلاش کردم به نمازجمعه مشهد نرسیدم. موقعی به حرم رسیدم که بین نماز جمعه و عصر بود. حیات مملو از جمعیت بود. به طرف در ورودی یکی از کفشداری ها رفتم. گویا چند نفر می خواستند از آنجا خارج شوند. نگهبان در را به آرامی باز کرد. من به سرعت خیز برداشتم و خودم را به داخل حرم انداختم. وقتی کنار ضریح رفتم فقط دو ردیف آدم آن جا ایستاده بودند. دیدم می توانم بدون ایجاد مزاحمت، دستم را به ضریح برسانم. شبکه های ضریح مطهر را که لمس کردم آن دونفر هم از مقابلم کنار رفتند و من برای نخستین بار در عمرم توانستم دو دستی ضریح را در آغوش بگیرم، صورتم را روی آن بگذارم و با امام رئوف نجوا کنم. شکر خدا یاد اغلب رفقا بودم و برایشان دعا کردم. شیرینی آن لحظات را حاضر نیستم با هیچ متاع دنیایی عوض کنم.
ترسیدم نماز عصر تمام شود و جمعیت هجوم بیاورد. در نزدیکی ضریح ایستادم و دو رکعت نماز خواندم. این اتفاق در آن مکان هم برای نخستین بار بود.
از امام رضا تشکر کردم. خواستم آرزویی کنم. دیدم طعم لذت زیارت آن روز را در عمرم نچشیده ام. دعا کردم که خدا به عظمت این امام، باز هم چینین تجربه پرحلاوتی را نصیبم کند. ما شیعیان خواسته ای جز این نداریم.
راستی یکی از رفقا قسم می خورد تنها ساعتی که می شود ضریح را به راحتی زیارت کرد حوالی هفت صبح است. چون اغلب زوار آن ساعت را برای استراحت و صرف صبحانه اختصاص می دهند.
موق بازگشت لحظه ای توقف زیر آسمان بارانی سبزوار، هوای دل انگیز بابل را در سرم انداخت. انشالله توفیق باشد برای عاشورا مسافر شهر خود خواهم بود.
