سید سجاد خلیلی

اهل عکس گرفتن و پز دادن نبود که هیچ، تأکید داشت هیچ کس نفهمد که به سوریه رفته است. می گفت: بگویید رفت مأموریت؛ همین. گفتیم: زیارت حرم حضرت زینب و دفاع از حریم ایشان که خیلی افتخار دارد. می گفت: دوست ندارم ریا شود، اجرش باشد برای آن دنیا.

 

 

 

 

همان دفعه اول هم با رفتنش مخالفت کردم. گفت: مادرجان! این همه مسجد می روید و روضه حضرت زینب می خوانید، دلتان می آید پسر شما یک گوشه بنشیند و حرم حضرت را ویران کنند؟ حرفش حرف حساب بود.

دفعه دوم از تهران تماس گرفت و گفت که باید بروم. این بار مخالفت مرا که دید زد زیر گریه. به حضرت زینب و حضرت رقیه قسمم داد که راضی باشم. دوستانی که کنارش بودند بعدها تعریف کردند که او اشک می ریخت و می گفت مادرم از من ناراحت است. دیگر او را ندیدم که بگویم مگر می شود از این که حاصل عمرم فدایی حضرت زینب شود ناراضی باشم؟