روضه با عزا فرق دارد
اگر اشتباه نکنم اولین شخصیت بزرگ مذهبی که در یکی دو سال اخیر به طور رسانه ای و علنی با افزایش ایام عزا به مخالفت پرداخت آیت الله شبیری زنجانی بود. این چند هفته هم که جناب رحیم پور نظراتشان را بیان فرمودند بسیار مورد استقبال جامعه مذهبی ما قرار گرفته است.
یک نکته را فقط چند روزی است که می بینم باعث سوءتفاهم برخی دوستان شده و نیاز به توضیح دارد. آن چه که این بزرگان به درستی مطرح کرده اند خطر عادی شدن ایام اصلی عزاست که ممکن است با ازدیاد غیرضروری و توسعه چنین ایامی ایجاد بشود.
گاهی به شوخی به رفقا می گفتم خدا یک چیزی می دانست که نگذاشت تاریخ وفات و شهادت صد و بیست و چهار هزار پیامبر دست ما برسد، والا الان هر روز باید عزاداری می کردیم.
نکته این جاست که خواندن روضه اهل بیت و اشک ریختن بر آنان حتی اگر به طور روزانه باشد منافی با توسعه ندادن ایام عزا نیست. خیلی از علما چنین دعبی داشته و دارند که هر روز ولو به میزان پنج دقیقه توسلی به اهل بیت علیهم السلام می جستند. یا مثلاً در ایام دفاع مقدس اغلب جبهه ها هر روز ساعتی را شاهد توسل و نوحه و سینه زنی بود و هیچ وقت هم این مسائل عادی نشد.
اما عزا گرفتن نتیجه دیگری دارد و چه بسا در تحمل خیلی ها نبوده و سرخوردگی دینی و انزجار را به دنبال داشته باشد.
به عبارت دیگر شما در شادترین روز زندگی خود می توانید توسلی داشته باشید، اشکی بریزید؛ اما عزادار نبوده و ساعتی بعد مثلاً به مجلس عروسی بروید. اینها با هم منافاتی ندارد مگر در ایام عزا که شایسته نیست شادی کنید.
انشاءالله هیچ گاه دست خود را از دامان اهل بیت کوتاه نکنیم که توفیقات مادی و معنوی زندگی ما در گرو ارتباط با این خاندان است.
محرم تمام شد. این که می گویم احساس شخصی من است. وقتی محرم شروع می شود با تمام وجود حس می کنم که در فضای بهشت نفس می کشم. برای همین وداع با محرم بسیار دشوار است.
این که گفتم محرم تمام شد به این خاطر است که از قدیم می گفتند دوماه محرم. شهادت نبی اکرم و امام حسن علیهم السلام را هم می گفتند چهل و هشتم! یعنی ما مبدأ تاریخ را از عاشورا حساب می کنیم. برای هم دعا کنیم که همیشه کربلایی بمانیم.
حسن ختام این مطلب، هدیه یک شاهکار زیبا از دسته روی به یاد ماندنی عصر عاشورای امساال است که با نوای مداح بسیجی آقا مجید رضا نژاد به خوانندگان محترم اشک آتش تقدیم می شود:
