دستان خالی و اصرار بر بدیهیات!
یادگار یادگار امام راحل گفت: ایمان از راه شمشیر به دل ها راه نمی یابد!
حالا مگر کسی گفته است ایمان از راه شمشیر به دل ها راه می یابد؟
سید محمد خاتمی هم یکبار افاضه فرمود: کسی گمان نکند اگر در ورزشگاه ها را ببندیم جوانان ما به سمت مفاتیح الجنان می روند!
شما کسی را می شناسید اصلا چنین ادعایی طرح کرده باشد؟ کسی خواست در ورزشگاه ها را ببندد؟ یا مثلا کسی جایی گفت جوان ها اگر به سمت ورزشگاه نروند پس می روند سراغ مفاتیح الجنان؟!
یا همین حاج حسن خودمان چندبار با تبختر همیشگی خودش فرمود: کسی را نمی توان با زور به بهشت برد؟!
مگر کسی تا به حال ادعا کرد که می شود دیگران به زور وارد بهشت کرد؟ مثلا نمازی که به نیّت قرب نیاز دارد اگر به زور شمشیر و جبر باشد که اصلاً نماز نیست و مورد قبول پروردگار نخواهد بود که جلوس در بهشت را در پی داشته باشد.
من نمی دانم چرا بعضی ها همیشه مرد میدان های بی خطر هستند؟ همیشه به شبهاتی جواب می دهند که اصلاً وجود نداشته است. این همه شبهه بر سر دین و آیین ما ریخته، به شکرانه لباس پیامبر و یا به اقتضای علم دین، تحرکی برای پاسخ گویی و رفع آن از این جماعت به چشم نمی خورد.
شما مرد پاسخ به شبهات هستید اول پاسخ بدهید که نسبت خود و فرزندانتان با سیره امام امت در ساده زیستی و استکبار ستیزی چیست؟
بگذریم.
یک نکته را هم البته لازم است عرض کنم که اگر چه ایمان با شمشیر در دل ها راه نخواهد یافت؛ اما شمشیر برای دفاع از ایمان و رفع موانع آن، ابزاری لازم و بایسته است. باید کاظم الغیظ باشیم اما همین غضب برای دفاع از حریم نوامیس و اخلاق و دین و دنیایمان، لازم و ضروری است.
