حاشیه های فاطمیه بابل (17)

کار فرهنگی فقط برگزاری مراسم جشن و عزا در مناسبت های رسمی نیست. یکی ازموثرترین و ماندگارترین رویکردهای فرهنگی در جامعه، دقت در نوع معماری مبتنی بر آداب و رسوم و ارزش های اعتقادی است. شهر بابل به رغم ماهیت مذهبی آن از این منظر دارای ضعف هایی مشهود است. تقریباً هیچ برنامه و سند چشم اندازی برای حفظ هویت بومی و اسلامی این شهرستان در عرصه معماری و شهرسازی وجود ندارد.

به تعبیر ظریف یکی از دوستان نکته سنج، بابل دارد تبدیل به گاراژی (شما بخوانید تابلو)ازجلوه های  تمدنی غرب در قالب معماری می شود و کسی که از بیرون پا به جغرافیای این شهر می گذارد حتی نمی تواند احساس کند که وارد شهری از خطه شمال ایران گردیده چه برسد به آن که باور کند این شهر از نظر معماری دارای هویت ایرانی و اسلامی است.

وبلاگ اشک آتش پیش از این نسبت به بی اعتنایی مسئولان شهری برای ساخت ساختمان هایی با نمادهای اسلامی در سطح شهر و در عوض به چشم آمدن برخی نمادهای معماری غربی در ساختمان تعدادی از مراکز تجاری ، مسکونی و حتی آموزشی با ذکر مصادیق آن هشدارهایی را بیان کرده بود.

در ایام انتخابات شورای اسلامی شهر هم خوب به یاد دارم که بعضی از کاندیداهای ارزشی وعده داده بودند که نسبت به نمای شهری مبتنی بر آموزه های دینی که در فرمایشات مقام معظم رهبری بارها مورد تأکید قرار گرفته، حساسیت خواهند داشت. ظاهراً در این خصوص کم لطفی دوستان بسیار محرز است.

جلوه های بومی، ایرانی واسلامی شهرستان بابل در عرصه معماری همچنان در بعضی محله های قدیمی شهر به چشم می آید. بخشی از این بافت ها و بناهای سنتی با همت مسئولان و البته با تلاش چشمگیر بعضی خیّرین، حفظ و مراقبت می شود و انبوهی دیگر هم در معرض نابودی و تخریب قرار دارد. بعید می دانم مسئولان محترم برنامه ای برای حرکت در این راستا داشته باشند. بد نیست بعضی مسئولان عزیز شهرستان به جای شرکت در تور کیش و ... سفری به شهر یزد داشته و از تجربه بهره گیری مسئولان دارالعباده از بناهای سنتی این شهر در جذب گردشگر وتوریست مذهبی استفاده نمایند. هنوز حتی یک بنای قدیمی و مبتنی بر معماری اسلامی در شهرستان بابل به عنوان مرکزی فرهنگی مورد بهره برداری قرار نگرفته است.

نکته دیگر در خصوص حفظ ظاهر ایرانی شهر، لزوم نظارت بر به کارگیری اسامی و نام های خارجی در تابلوها و در دیوار مغازه ها و مراکز تجاری است. با این که نهادهایی موظف به صیانت از زبان فارسی و ممانعت از به کارگیری اسامی و آرم های خارجی بر تابلوی فروشگاه ها هستند؛ اما گردشی کوتاه در خیابان ها و بازار شهر نشان می دهد گویا این قانون به حال خود رها شده است. بی جهت نیست که تنها دیدبان فرهنگی کشور نگران زبان پارسیست !

در آخر باز تعبیر دوست نکته سنج خود را تکرارمی کنم : بابل دارد تبدیل به گاراژی( شما بخوانید تابلو )ازجلوه های تمدنی غرب در قالب معماری می شود اگر کسی این حرف را قبول ندارد پیشنهاد میکنم لطف کند به شهرک تندست، توحیدهای ده ها گانه، شهرک شهاب نیا، خیابانهای اصلی و با پراکنش کمتر در کوچه پس کوچه های دیگرمحلات شهر سری بزند ومشاهداتش را با من و دیگرخوانندگان وبلاگ به اشتراک بگذارد!!!!!!!