ایران و چین
قرارداد اقتصادی و تجاری با هر کشوری اگر منجر به شکوفایی تولید و تقویت اقتصاد بومی ایران شود قابل تقدیر و حمایت است.
درباره بحث تجاری با چین آنگونه که از شواهد بر می آید صرفا یک سند راهبردی به امضای طرفین رسیده و توافقی در مصادیق صورت نگرفته است. امضای این سند را می توان در حال حاضر مانوری تبلیغاتی برای طرفین دانست. البته در کشور ما مصرف داخلی و جناحی نیز دارد که مربوط می شود به انتخابات ریاست جمهوری و انتقال قدرت از دولت روحانی به خلف صالح او یعنی علی لاریجانی.
درباره امضای این سند نه باید نگران بود نه ذوق زده. فعلا اتفاق خاصی فراتر از یک برگ کاغذ رخ نداده است. از حواشی نگران کننده این ماجرا بی اعتنایی به نقش مجلس شورای اسلامی در تحولات سرنوشت ساز کشور است. مجلسی که توانایی عزل رییس جمهور، قیمت گذاری بنزین، دخالت در برجام و قراردادهای کلان اقتصادی کشور را ندارد اما هزینه هنگفتی از بیت المال روی دست مردم می گذارد باید مورد واکاوی و ضرورت شناسی و بازنگری در فرآیند سیاسی قرار بگیرد.
از زاویه دیگر همین که دولت کاسه لیس کدخدا در واپسین روزهای حیات خود به سمت کشورهای دیگری غیر از غرب چرخش پیدا کرد می تواند نشانه ای مثبت از اذعان به جهت گیری غلط هفت ساله آن باشد. باید صبر کرد و دید نتیجه این سند در عرصه عمل چه خواهد بود؟
