امان از گزارش های دهان پر کن!
یک فرهنگ غلطی در بعضی ادارات و مجموعه های خصوصی یا دولتی در حال فراگیر شدن است و آن هم چیزی نیست جز مبالغه و بزرگ نمایی در کارها که از آن گاه در اصلاح به "گزارش سازی" یاد می شود.
هدف از انجام این کار اشتباه هم البته جلب رضایت مافوق است و بس.
بعضی گاه این گونه توجیه می کنند که حالا که عقل ها در چشم ها قرار دارد ما هم بیاییم و با برجسته سازی فعالیت های خود و آب و تاب دادن به عملکردمان طوری گزارش بدهیم که هر شنونده ای سر جای خود میخکوب شده و یقین حاصل کند که شب و روزمان را در زحمت و محنت گذرانده و از ما دلسوزتر برای انجام آن کار یا تصدی آن مسئولیت وجود نداشته و نخواهد داشت!
بعضی هم یک قدم پا را فراتر نهاده و به زعم خود فتوا داده اند که اصلاً دروغ سازمانی، گناه محسوب نمی شود و یا چون دیگران هم به ظاهرسازی و بزرگ نمایی عملکرد خود می پردازند ما هم چاره ای جز تقلید از رفتار آنان و حتی سبقت از رقبا نداریم و ...
نتیجه اشاعه این فرهنگ غلط می شود همان مَثَل معروف که آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی! می شود همین که گاه می بینیم بعضی ها هزینه شان بیشتر از فایده شان است و از اساس اگر مجموعه وابسته شان را تعطیل کنید چه بسا خیر بیشتری به جامعه برسد. نتیجه اش می شود روی کار آمدن آدم های چاپلوس یا زبان باز به جای انسان های مومن و متعهد و دلسوز.
ریشه مشکل همان است که بیان شد؛ رجحان رضایت مافوق بر جلب رضایت الله.
امام علی علیه السلام در حکمت 458 نهج البلاغه در وصف نشانه های ایمان، توصیه می فرماید که: "بیشتر از مقدار عمل سخن نگویی".
مولای متقیان بیان دیگری نیز در این رابطه دارد که برای مجموعه مدیران، کارمندان و فعالان عرصه های اجتماعی و فرهنگی و ... آموزنده و مبیّن خط و مشی صحیح یک انسان شریف و با ایمان است. امیرالمومنین علی علیه السلام در خطبه نهم نهج البلاغه در توصیف شخصیت خود و پیروان راستین خویش چنین می فرماید: "وَ لَسنا نُزعِدُ حتی نوقع، و لانُسیلُ حتی نُمطِر".
یعنی: ما تا عمل نکنیم، رعد و برقی نداریم و تا نباریم سیل جاری نمی سازیم.
البته در این میان ناگفته نماند که ناظران و مدیران و شنوندگان گزارش ها و تحویل گیرندگان بیلان کارها نیز باید عاقل بوده و به این مَثَل شیرین زبان فارسی لااقل توجه داشته باشند که: مشک آن است که خود ببوید نه آن که عطار بگوید."!
