حب الحسین یا حب الایران؟!

خانم هنرپیشه ای وسط ایام مرتبط با اربعین حسینی که شعار حب الحسین یجمعنا فراگیر شده، شعار حب الایران یجمعنا را سر دست گرفته است!

این خانم بزرگوار ظاهراً متوجه نیست که زیان اصلی و رسمی مردم ایران، فارسی است و همه مردم این کشور از همه اقوام زیر یک پرچم و با یک زبان مشترک گرد هم آمده و متحد هستند. از این رو برای طرح شعار ملی باید از زبان فارسی بهره جست.

زبان عرب، زبان بین المللی جهان اسلام است و شعار حب الحسین یجمعنا یک شعار صرفاً ملی نیست و طرح آن مبتنی بر اندیشه وحدت بین همه عاشقان راه و مرام اباعبدالله در سراسر عالم است که راهپیمایی عظیم اربعینف جلوه ای از تحقق آن محسوب می شود.

بنابراین بین این دو شعار از اساس تقابلی وجود نداشته و ایجاد دودستگی در این خصوص ناشی از عدم درک صحیح از فحوای شعار جهانی نهضت حسینی است که قطعاً ایران متحد اسلامی بخشی از مجموعه آن به شمار می آید.

این وسط اما نکته دیگری هم هست که نباید مورد غفلت قرار بگیرد.

کسی که تاریخ جنگهای دو قرن اخیر ایران را خوانده و مقایسه ای بین نبرد پادشاهان قاجار و غیرت شاهان پهلوی در دفاع از تمامیت ارضی ایران با دوران هشت سال جنگ تحمیلی و نابرابر داشته باشد، می داند که ایران بی حسین علیه السلام معنا ندارد.

اگر ابرقدرت ها در آرزوی دیرین خود برای تجزیه ایران عزیز ناکام ماندند به برکت خونهای پاکی بود که به عشق اباعبدالله بر زمین جاری شد و مردانگی و مقاومت را معنا بخشید.

گمنامی، صفای دیگری دارد

بسیاری از دوستان در اربعین امسال موکب داری کرده و به زوار اباعبدالله علیه السلام خدمت می کنند. 

بعضی از دوستان، گزارش مبسوط فعالیت هایشان را در فضای مجازی منتشر نموده و پی در پی در معرض نگاه همگان قرار می دهند. برای همه این عزیزان آرزوی سلامت و توفیق بیشتر دارم.

این وسط دوستانی هم هستند مثل برادران عزیزم در پایگاه بسیج محله بیدآباد بابل که امسال هم مثل سال های گذشته بی هیچ سر و صدا و هیاهو و آمد و رفت این مسئول و آن مدیر و فلان آقا، موکبی در عراق به راه انداخته و خدماتی را به زائران اباعبدالله ارائه می دهند.

به پاس صفای باطن و اخلاص این بر و بچه های بی ادعای بسیج، عرض ارادات و سلامی ویژه را نثارشان نموده و از خداوند منان آرزو دارم توفیق همنشینی با شهدای گمنام و مادر گمنام شهدا، حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها را در صحرای محشر نصیبشان کند.

ساخت هلی کوپتر با شِکر!

داستان های ژول ورن را خیلی ها فقط یک افسانه می دانستند؛ اما چیزی نگذشت که بعضی از همین داستان های تخیلی با مرور زمان و پیشرفت علم به واقعیت پیوست.

محمدجعفر بهداد از آزادگان قهرمان بابلی در اردوگاه دوازده تکریت در یکی از خاطرات خواندنی خود -که در سال 87 در ویژه نامه ماهنامه صبح دوکوهه نیز منتشر شد- از قول یکی از افسران ارشد حزب بعث که سختگیری بسیاری بر اسرا اعمال نموده و همواره آنان را از نظر امکانات حداقلی در مضیقه ای شدید نگاه می داشت، نوشت: شما ایرانی ها را اگر به حال خود رها کنیم با همین شکرهایی که برای خوردن چای در اختیارتان قرار می دهیم هلی کوپتر ساخته و از اردوگاه فرار خواهید کرد!

این جمله به ظاهر مضحک، سندی از اعتراف دشمن به میزان توانایی و قدرت جوانان مبتکر و خلّاق ایرانی محسوب می شود. البته مروری بر خاطرات آزادگان سرافراز کشورمان و مجموعه خلاقیت های شگفت آورشان در ایام اسارت موید این اعتراف تاریخی افسر بعثی است.

امروز خبر جالبی را در یکی از خبرگزاری ها خواندم مبنی بر تولید گازوئیل از پیه مرغ! توسط دانشمندان کشورمان در ستاد توسعه فن آوری نانو که برایم غرورآفرین بود و یادآور خاطره ای که برادر آزاده مان نقل کرد.

توانایی های خودمان را باور کنیم و افق نگاهمان را برای فتح قله های افتخار در تمام عرصه های مادی و معنوی بالا ببریم. باور کنیم که: ما می توانیم.

خبر کامل این موفقیت چشمگیر دانشمندان گمنام کشورمان را بخوانید:

http://www.598.ir/fa/news/448156/%D8%AA%D8%A8%D8%AF%DB%8C%D9%84-%D9%BE%DB%8C%D9%87-%D9%85%D8%B1%D8%BA-%D8%A8%D9%87-%DA%AF%D8%A7%D8%B2%D9%88%D8%A6%DB%8C%D9%84-%D8%AA%D9%88%D8%B3%D8%B7-%D9%85%D8%AD%D9%82%D9%82%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D8%B4%D9%88%D8%B1

خداحافظ بهشت!

دو روز است این عکس را دیده ام و چند باری است که به آن خیره می شوم.

اصلاً نمی خواهم درباره فاصله طبقاتی حرف بزنم و این که چرا بعضی ها دارند و بعضی ها ندارند.

شاید هیچ گاه نشود فاصله طبقاتی را از بین برد و بالاخره یک عده بابت موقعیت های خاص زندگی و موفقیت های اجتماعی درآمد بیشتری از سایرین خواهند داشت؛ نوش جانشان.

این وسط اما به اقتضای مشغله طلبگی گاه سنگ صبور دلهای دردمندی قرار می گیرم که صاحبانش جز همین دل شفاف و آه فراوان در بساط، اندوخته ای ندارند. واقعیت آن است که خیلی ها در مخارج اولیه زندگی خودشان مانده اند و آن قدر هم نجابت دارند که دستشان را به راحتی جلوی این و آن دراز نکنند. قلم و تریبونی هم ندارند که صدایشان جایی شنیده شود.

آن طور که بعضی هزینه های غیرضروری را از کیسه مال البیت می بینم،دردها را می شنوم و نهج البلاغه را می خوانم بعید می دانم بعضی از آقایان قم و تهران و ... بویی از بهشت هم به مشامشان برسد.

مسئولی که به وعده اش عمل نمی کند، دشمن خداست!

اخلاق نامناسبی که در زمان رقابت های انتخاباتی گاه به وفور به چشم می آید بیان وعده های فریبنده ای است که انگیزه و یا امکان عمل به آن وجود ندارد.

متأسفانه این رویه در بعضی رقابت های انتخابات شورا (مجلس) دانش آموزی هم رخنه کرده و گاه شنیده می شود حتی در مقطع دبستان، دانش آموزی که از سوی کلاس خود نامزد انتخابات شده وعده هایی غیر عملیاتی را برای رأی آوری بیشتر به زبان می آورد!!

اگر در سیستم آموزش و پرورش که قرار است فرهنگ مشارکت سیاسی را در کودک و نوجوان این مرز و بوم نهادینه سازد، تربیت لازم برای برگزاری انتخابات به دور از دروغ و فریب صورت نگیرد ممکن است آینده نگران کننده ای را پیش رو داشته باشیم.

گاه بعضی افرادی که برای تصدی پستی به مرحله گزینش پا می گذارند نیز برنامه هایی را ارائه می دهند که دهان پر کن بوده و روی ذهن و تشخیص عناصر صاحب رأی اثر می گذارد؛ اما بعد از انتخاب و تصدی جایگاه اجرایی از عمل به آن برنامه سر باز می زنند.

مولا علی علیه السلام در نامه 53 نهج البلاغه خطاب به مالک اشتر می نویسد:

"مبادا هرگز با خدمت هایی که انجام دادی بر مردم منّت گذاری، یا آنچه را انجام داده ای بزرگ شماری، یا مردم را وعده ای داده، سپس خُلف وعده نمایی!

منّت نهادن، پاداش نیکوکاری را از بین می برد و کاری را بزرگ شمردن، نور حق را خاموش گرداند و خلاف وعده عمل کردن، خشم خدا و مردم را برمی انگیزاند که خدای بزرگ فرمود: دشمنی بزرگ نزد خدا آن که بگویید و عمل نکنید."

یازده میلیون لیتر؟!!

خبر قاچاق یازده میلیون لیتر! بنزین در روز اگر صحت داشته باشد گناهش پای مردم عادی و مرزنشینان نیست.

همه مردم استان های مرزی کشور اگر قاچاقچی باشند و دست به دست هم بدهند هم نمی توانند در یکروز این مقدار بنزین را از کشور خارج کنند. کسی که این آمار را داده اصلاً می داند یازده میلیون لیتر یعنی چی؟ و از اساس این چه مرز و مرزبانی است که نمی تواند قاچاق یازده میلیون لیتر را در روز ببیند؟!

این عدد و رقم ها اگر صحت داشته باشد باید یقه کسانی را گرفت که روی کاغذ و فاکتور قادر به جا به جایی سوخت هستند. به راستی چه کسانی از حذف کارت سوخت نفع بردند و حالا که کیسه هایشان آکنده شده دوباره همان راهکار مطرود را سر دست گرفته اند؟