وقتی شکم جای خدا را می گیرد!

گفتم: آخر این مسیر کجاست؟ شما که می دانی هدف از مذاکره، دید و بازدید و چاق سلامتی نیست. طرف، از ما امتیاز می خواهد. هسته ای را که تعطیل کنیم می رود سراغ موشک ها، موشک های دور برد را تعطیل کنیم می رود سراغ حمایت ما از مردم یمن و سوریه، مرحله بعد از ما می خواهد که دست از مبارزه با رژیم غاصب برداریم، دفعه بعد می گوید حقوق بشرتان را مطابق معیارهای ما تنظیم کنید، مرگ بر آمریکا را فراموش کنید، فرهنگ جهاد و شهادت را محو کنید و ... قدم به قدم جلو می آید و در نهایت از جمهوری اسلامی یک نظام پوک و بی خاصیت باقی می گذارد، چیزی شبیه اندلس که سرانجامی جز فروپاشی نخواهد داشت. هر جایی هم که بگویی این دیگر خط قرمز ماست و کوتاه نمی آییم مثل همین روزها فشار تحریم را روی سرتان آوار می کند و بعد شما هم برای آن که سیب زمینی و پیاز و تخم مرغ را چند تومانی ارزان تر تهیه کنی مجبوری خط قرمز بعدی را نیز کنار بگذاری و ...

گفت: اصلاً حرف حساب این است که وقتی ما توانایی مقابله با آمریکا و اسرائیل و انگلیس را نداریم چرا باید مقابلشان بایستیم؟ آدم وقتی زورش به کسی نمی رسد بهتر است تسلیم شود و ...

گفتم: حرفت را درباره توانایی های خودمان قبول ندارم؛ اما فرض را بر این بگذاریم که حق با شماست. بالاخره مردانگی و غیرت و شهامت قرار است کجا معنا پیدا کند؟ زورمان نمی رسد، عیبی ندارد لااقل تن به ذلت نمی دهیم و سختی ها را مردانه تحمل می کنیم. راستی اگر روزی برسد که دشمنی زورمند قصد غارت نوامیس شما را داشته باشد و شما می دانی که برای عزت و شرف و غیرتت باید بایستی و تاوان سختی را پس بدهی در عوض مردانگی ات را به خودت و دیگران ثابت کنی، آن وقت چه خواهی کرد؟

توی دلم گفتم دیگر کار تمام است و قانع می شود که همه چیز رفاه و آسودگی و منفعت طلبی و جیب و شکم پرستی نیست و بالاخره یک جایی باید پای اعتقادات خود هزینه داد؛ اما ...

ملاک و مبنایش همان بود که پیش تر تأکید داشت. مکثی کرد و پاسخ داد: وقتی زور دشمن زیاد است چرا روی مسأله ناموس باید پافشاری کنم؟!!

هر جا عدالت نبود یعنی اسلام نیست!

مردم گله مندند و به اوضاع اقتصادی کشور، گرانی و تبعیض و ... اعتراض دارند.

مردم می دانند که گرانی و بی نظمی اقتصادی و تبعیض و اشرافی گری با اسلام منافات دارد کما اینکه پذیرش سلطه بیگانه بر مملکت اسلامی نیز مورد نهی اسلام قرار گرفته است. اسلام یعنی عدالت و هر آن چه که مظهر و مصداقی از ظلم باشد ضد اسلام و آموزه های دین است. مردم اینها را می دانند اما مسوولان چطور؟!

دولت اگر از کنار گرانی افسارگسیخته و بی نظمی معیشتی به راحتی و با لبخند عبور کرده و برنامه ای برای نجات مردم نداشته باشد؛

مجلس اگر نتواند خانه واقعی ملت بوده و حق مردم در برخورداری از ثبات و امنیت اقتصادی را مطالبه کند؛

قوه قضاییه که باید اعتماد مردم را نسبت به برقراری عدالت در برخورد با دانه درشت ها و مهار اژدهای هفت سر فساد و تبعیض و رانت خواری و غارتگری جلب کند سستی نشان دهد؛

جامعه به عرصه جولان اخبار و شایعات و انحرافات فکری و تبلیغی دشمن تبدیل شده و خوی طغیانگری و ناشکیبایی رواج پیدا خواهد کرد.

مسوولان به خودشان بیایند و نشان دهند که مانند مردم مومن، نجیب و امتحان پس داده این کشور، برای پیاده سازی اسلام حقیقی و ناب که بر سر عدالت اجتماعی و دفاع از حقوق جامعه در قبال زیاده خواهی طیفی خاص با کسی تعارف ندارد سر از پا نمی شناسند.

یک لحظه زندگی، چند؟!

هیچ کس دوست ندارد به زندان برود، آن هم حبس ابد؛ اما وقتی حکم یک اعدامی را کف دستش می دهند حاضر است زمین و آسمان را بهم بدوزد، هر چه دارد و ندارد را بدهد تا حکم اعدامش تبدیل بشود به حبس ابد. چرا؟ چون جان، عزیزترین و گرانبهاترین سرمایه انسان است.

خیلی ها در زمان جنگ به جبهه نرفتند و قدمی برای دفاع از آب و خاک خویش برنداشتند که هیچ حاضر بودند برای فرار از خدمت و دریافت معافیت سربازی، دار و ندارشان را یک کاسه کنند و هر چه پول دارند خرج کنند تا مباد با اعزام به سربازی و احیاناً حضور در جبهه، خطری از بیخ گوششان عبور کند.

حال مریض در حال موت هم همین طور است یا مثلاً اگر سلاحی را بالای سر کسی گذاشته و تهدیدش کنند و ... به طور معمول همه حاضرند برای چند صباح زندگی بیشتر، پول و مال دنیا را دو دستی تقدیم کنند که البته شاید حق هم همین باشد مگر در امور معنوی و اهداف اخروی که جان انسان در راه خدا و در مسیر ایثار و مجاهدت، باز هم به عنوان بالاترین اندوخته مادی، به آستان دوست تقدیم می شود.

اینها را گفتم برای آن شازده پسر نوکیسه ای که فایل تصویری بیرون داده و بخشش مالی پدرش را بالاتر از اهدای جان در راه خدا دانسته و با این منطق سبک و بی پایه منتی بر سر شهدا و رهروان شهدا گذاشته که مثلاً پول های بابایش در زمان جنگ، ارزش بالاتری از جان شهدا داشته است.

همین الان اگر این پسر را تهدید کنید حاضر است همه دارایی اش را بدهد که حتی خاری هم به دستش فرو نرود.

آب دهان سر بالا!

دادگاه ویژه روحانیت می گوید امام جمعه شما خیلی فشار می آورد که حتماً با تو که چند باری از او انتقاد کرده ای برخورد کنیم.

امام جمعه هم البته از اساس این موضوع را تکذیب می کند.

یعنی یا آن آقای روحانی کارمند دادگاه دارد دروغ می گوید یا این آقای روحانی امام جمعه.

شاید هم اصلاً من دارم دروغ می گویم که از قضا خودم هم طلبه هستم!

یعنی کسی که ماجرا را می شنود به هر طرف که برود مجبور است یک روحانی را متهم به دروغ بداند.

این طور می شود که آدم ترجیح می دهد موضوع را جایی تعریف نکند. البته یک نگاه هم بالاخره باید اصلاح شود و آن هم این که هیچ گاه منصب و لباس کسی را به اسلام و نظام گره نزنیم تا اگر دروغ یا هر اشتباه دیگری از یک فرد صاحب مقام و نفوذ دیدیم زود به انقلاب و مکتب حق بد بین نشویم.

هم مردم باید به این نگاه برسند که عملکردهای بد امثال من را به پای دین ننویسند؛

هم مسئولان به خصوص در دادگاه ویژه باید به این نتیجه برسند که صرف داشتن مقام و منصب نشانه حقانیت فرد و ترادف او با نظام نیست و نباید با ظلم و ایذاء و تضییع حقوق و... طلاب انقلابی را به بهانه کذب حفظ نظام، قربانی تثبیت میز اربابان تزویر نمود وگرنه مردم هم یاد می گیرند که خطاهای هر صاحب عنوان و پست و پولی را به حساب نظام بگذارند.

این یک نگاه اگر اصلاح شود نظام و دین خدا از مظلومیت رها خواهند شد.

برسد به دست محسن هاشمی

قطعنامه 598، جام زهر بود. به رغم پذیرش این قطعنامه از سوی ایران، 2500 کیلومتر از خاک کشورمان همچنان در اشغال دشمن باقی ماند. هیچ اقدامی برای تبادل و آزادسازی اسرا صورت نگرفت. موضوع جبران خسارت های ناشی از تجاوز حزب بعث، نادیده گرفته شد. دو سال بعد از پذیرش قطعنامه، جنگ نفت و حمله متحدان آمریکا به کشور عراق بود که باعث شد دولت صدام تصمیم بر تبادل اسرا و ترک مناطق اشغالی کشورمان بگیرد.

تجربه تلخ دیگر این که درست پس از پذیرش این قطعنامه و اعلام آتش بس بود که ارتش بعث عراق از جنوب وارد خاک ایران شد و تا آسفالت جاده اهواز پیشروی کرد و به نقطه ای رسید که حتی سال 59 نیز به آن نرسیده بود. از غرب نیز منافقین با پشتیبانی دشمن به تصرف شهرهای مختلف پرداخته و تا سی کیلومتری شهر کرمانشاه جلو آمدند. بر اساس آمار موجود، بخش قابل توجهی از اسرای ایرانی در همین چند روز پس از پذیرش قطعنامه در چنگال دشمن گرفتار آمده و بیش از دو سال را در اردوگاه های حزب بعث آن هم بدون ثبت نام و بازرسی صلیب سرخ جهانی در وضعیتی بغرنج سپری کردند.

این اتفاقات ثمره یک صلح تحمیلی و عقب نشینی غیر عزتمندانه است. همان زهرنامه ای که باعث شد خمینی پس از نوشیدن آن تا آخرین لحظه حیات، در هیچ یک از دیدارهای عمومی حتی یک جمله نیز با مردم سخن نگوید.

جام زهری که به تعبیر مقام معظم رهبری توسط مسئولان اقتصادی وقت به حضرت روح الله داده شد، با آن همه پیامدی که داشت، جایی برای افتخار و انگیزه ای برای تکرار باقی نگذاشته است.

به محسن هاشمی و سایر آقازاده های وارث انفعال و ترس و گریز توصیه می کنم اگر مرد نیستند، لااقل آزاده باشند. جام زهر نوش جان غرب زدگان، دور است زما تن به مذلت دادن.

ضرورت بازنگری در معاونت های امنیتی فرمانداری ها

التهابات اخیر بازار، ضدانقلاب را وسوسه نموده تا یک بار دیگر شانس خود را برای ایجاد اغتشاش و ایراد ضربه به پیکره نظام اسلامی بیازماید.

خبرهای غیررسمی اما نه چندان محرمانه نشان می دهد که زنجیره ای از اتفافات اخیر در عرصه اقتصاد، سیاست و امنیت، حرکت منسجمی با هدایت جبهه استکبار به منظور زمین گیر ساختن نظام اسلامی به شمار می آید. ایجاد آشوب به بهانه گرانی و رکود، در حال حاضر بهترین مستمسک برای تهییج افکار عمومی و به میدان آوردن لایه هایی از مردم و به دنبال آن سپردن عرصه به عناصر خودفروخته و اوباش سیاسی به خصوص در سطح شهرستان هاست. چنان که پیش از این نیز آشوب های خسارت باری را در شهرهایی کوچک، معمولی و غیرسیاسی چون ایذه، کازرون، دورود و ... شاهد بودیم.

با توجه به قوت گرفتن احتمال آشوبگری، به نظر می رسد بازنگری در مسئولیت های امنیتی شهرستان ها امری مهم و ضروری محسوب می شود. شرایط حساس کنونی، لزوم استفاده از مدیران لایق، با تجربه و متخصص در امور امنیتی و انتظامی را به منظور کنترل هر چه بهتر بحران های محتمل پیش رو گوشزد می نماید.

متأسفانه گاه در بعضی از شهرها دیده می شود به رغم حساسیت جایگاه معاونت امنیتی فرمانداری ها در حوادث شهری، این منصب به دست افراد نالایق، غیرمتخصص و فاقد تجربه ای سپرده شده است که شاید در حد بازرسی اداره تاکسیرانی هم توانایی صیانت از قانون و کنترل تخلفات را نداشته باشند. مسئولیت معاونت امنیتی فرماندار جایگاهی نیست که بتوان تصدی آن را به خاطر معاملات پشت پرده سیاسی، باج دادن به امام جمعه ای زیاده خواه، رودربایستی های جناحی، اعمال نفوذها و ... به عهده بستگان و وابستگان هر فرد و جریانی سپرد.

عدم شایستگی  و صلاحیت منصوبان این پست ولو در شهری کوچک و به ظاهر کم اهمیت، به طور مستقیم با سرنوشت امنیتی و سیاسی حاکمیت اسلامی مرتبط بوده و خسارت های احتمالی ناشی از سوءمدیریت در این عرصه، فراتر از جغرافیای شهری و استانی، دامن گیر اعتبار و مشروعیت اصل نظام اسلامی خواهد گردید.

یک کشور، بدون گدا!

شهردار وعده داده که تهران را به شهری بدون گدا تبدیل می کند.

این وعده البته دور از تحقق نیست. یک راه تحقق آن جمع آوری متکدیان از سطح شهر است که به هر حال دردسرهای خاص خودش را دارد و با توجه به وسعت خیابان ها، محلات و معابر پایتخت، نیازمند عزم صدها نفر از مأموران شهرداری و ... خواهد بود.

راه دیگری هم البته برای تحقق این وعده وجود دارد که دولت زحمت آن را به دوش گرفته است. دولت ظاهراً با بی برنامگی های اقتصادی خود درصدد است وضعیت معیشت مردم را به حال و روزی در بیاورد که یا دل گداها به رحم بیاید و یا امیدشان از دست و جیب مردم قطع شود. وقتی اقتصاد به وضعیتی بیفتد که کسی پولی برای انفاق و صدقه نداشته باشد خواه ناخواه بساط متکدیان هم برچیده شده و همه مناطق کشور به شهرهایی بدون گدا تبدیل خواهند شد.

نماز جمعه، نماد انقلاب نیست!

هر سال روز پنجم مرداد را گاه به اشتباه به عنوان سالروز برگزاری نخستین نمازجمعه گرامی می داریم در حالی که پنجم مرداد پنجاه و هشت در واقع نخستین نمازجمعه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی است که به امامت مرحوم آیت الله طالقانی در دانشگاه تهران اقامه شد.

حقیقت امر آن است که پیش از انقلاب نیز در تهران و بسیاری از شهرهای مهم کشور، نمازجمعه بر پا می شد. ائمه جمعه قبل از انقلاب از بین روحانیون وابسته به دربار انتخاب شده و به ایراد خطبه هایی مذهبی و البته خنثی همراه با دعا به جان شاه و اذنابش می پرداختند.

حرف حساب این است که اسلام اموی و یا حتی دشمن دین با نمازجمعه مخالف نیست کما این که با هیچ یک از امور دینی غیرمرتبط با سیاست و خط و مشی امپریالیسم، مخالفتی وجود ندارد.

نمازجمعه ای، نمازجمعه است که دشمن شکن بوده و اهداف و آرمان های انقلاب جهانی اسلام را در جامعه زنده نگاه دارد؛ کما این که نمازی نماز است که تنهی عن الفحشاء والمنکر باشد.

حواسمان باشد که هیچ گاه در پوسته دین توقف نکرده و اسلام را منهای عدالت طلبی و استکبارستیزی، اسلامی تحریف شده و بی خاصیت بدانیم. تسنن آمریکایی یا تشیع انگلیسی، مظهری از اسلام مروانی و حمامة المسجد هایی است که یا خود به غارتگری پرداخته و یا با سکوت و بی تفاوتی، جاده صاف کن چپاولگران عالم قرار می گیرند. هرگاه خطبه های نمازجمعه، داد دشمن و وابستگان فکری و فرهنگی دشمن را در آورد، آن نمازجمعه، نماد انقلاب اسلامی است.

ارباب تنگه ها!

چند سال پیش برای پیگیری کار یکی از طلاب عدالتخواه، به دادگاه ویژه روحانیت تهران در زعفرانیه رفته بودم.

قاضی پرونده، روحانی با سواد و اهل دلی بود به نام حاج آقا نصرت آبادی که وقتی فهمید نویسنده آثاری در حوزه دفاع مقدس هستم محبتش به این حقیر بیشتر شد و تا فرصتی پیدا می کرد با صدای بلند مرا می خواند تا باز هم دقایقی درباره خاطرات دفاع مقدس همکلام شویم.

در اثنای صحبت، مرد میانسالی وارد اتاق قاضی شد. او بازنشسته ارتش بود و در حال حاضر در زندان اوین مشغول به کار شده بود. او هم وقتی فهمید دست به قلم و زبانی به سخن دارم گفت من مدتی راننده شهید صیاد شیرازی بودم. از طرف من این خاطره را برای مردم بازگو کن: صیاد شیرازی همان وقت که فرمانده نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی بود، نیاز به وامی بیست هزار تومانی داشت. اگر اراده می کرد این پول را بدون نوبت به او پرداخت می کردند؛ اما صیاد مثل همه کارکنان ارتش، مثل همه آنهایی که درجات پایین نظامی داشتند در صف متقاضیان وام ثبت نام کرد و ایستاد تا وقتی که نوبتش رسید و وامش را دریافت کرد.

پنجم مرداد است و سالگرد عملیات مرصاد و حماسه آفرینی سپهبد علی صیاد شیرازی که خار چشم دشمن بود. حیفم آمد این خاطره را مکتوب نکرده و به دست خوانندگان اشک آتش نرسانم.

راستی، این روزها همه جا حرف از "تنگه" است! تنگه باب المندب با رشادت بسیجیان یمن بسته شد. شاید کار به جایی برسد که تنگه هرمز و تنگه های دیگر را هم بر روی دشمن ببندیم. الله اعلم.

خوب است این روزها دشمن یک بار دیگر خاطره عملیات غرورآفرین مرصاد را مرور کند. لشکر فریب خورده منافقین با پشتیبانی همه جانبه اجانب، جاده های قصر شیرین و سرپل ذهاب و اسلام آباد غرب را پیمود تا به زعم خودش کرمانشاه و همدان و بعد هم تهران را تسخیر کند.

تنگه چهار زبر (مرصاد) اما کمین گاه ارتش حزب الله بود و وعده گاه خروش اصحاب آخرالزمانی حسین علیه السلام بر غبار پراکنی زودگذر دشمن که راه را بر زیاده خواهی ها و توهمات متجاوزین سد کرد و سرنوشت اوهام منافقین بدتر از کفار را به زباله دان تاریخ گره زد.

رمز موفقیت ما در مقابل دشمن اما وجود سربازان دلداده و عاشق پیشه ای چون علی صیاد شیرازی است که برای چنگ اندازی به سفره دنیا پشیزی ارزش قائل نبوده و خوان آسمانی اباعبدالله علیه السلام را بر همه قیل و قال های مادی دنیا ترجیح می دهند.

دشمن اگر می خواهد عیار ایمان و شور حماسه مردم این مرزوبوم را محک بزند به جای معدود آقازاده ها و ژنهای خوب و از ما بهتران همیشه طلبکار، به انبوه فرزندان پاک این سرزمین چشم بدوزد که بی هیچ توقعی، آماده جانفشانی و سر بازی در راه اسلام و میهن اسلامی شان هستند. کوچه پس کوچه های دمشق و حلب و نبل و الزهرا و ... با راه و رسم تربیت شدگان مکتب خمینی و خامنه ای به خوبی آشنا هستند.

ایران اسلامی، تنگه مرصاد چپاولگران عالم است که پوزه زیاده خواهان و جهان خواران خون آشام را به خاک می مالد.

ما در ره عشق، نقض پیمان نکنیم...

بانوی شهر آسمان

خانم شهربانو ثمنی اهل فریدونکنار، همسر شهید یزدانخواه و مادر چهار شهید یکی از جلوه های ایثار و صبوری بانوان مازندارن در انقلاب و دفاع مقدس است.

دو دخترش طوبی ده ساله و خدیجه سه ساله در آستانه پیروزی انقلاب توسط دژخیمان شاهنشاهی با یک گلوله به شهادت رسیدند.

قربانعلی در سال 61 به شهادت رسید و رحیم به همراه پدر در کربلای چهار به آسمان پرگشود.

شهربانوی وادی حماسه و ایمان، امروز به همسر و چهار فرزند شهیدش پیوست. روح این مادر آسمانی را با صلوات بر محمد و آل محمد(ص) شاد کنیم.

آه، سلام حضرت ماه

با این که همیشه از شلوغی فراری هستم سال گذشته اما درست همچین روزهایی آن قدر دلم هوایی شد که لطفی شامل حالم شود و زائر آستان امام رئوف بشوم.

اولین بار بود که سالروز ولادت آقا را در مشهد می گذراندم. هیچ توصیفی نمی خواهم برای درک لذت آن روزها و آن ساعات به کار ببرم. بعضی شیرینی ها را فقط باید به کام خود نگاه داشت و هر از گاه طعم آن را در خلوتی مرور کرد.

آن جا بود که عهد کردم هر سال ایام ولادت را در مشهد باشم که نشد! یعنی همین اولین سال، درد کمر چنان عود کرد و مرا از پای درآورد که به رغم تهیه مکان، مجبور به لغو سفر شدم. می گذارم به پای بی توفیقی خودم و الا کرم آقا که تمامی ندارد.

دست بر سینه از راه دور، سلام به محضر سلطان عشق، علی بن موسی الرضا

آنهایی که این ساعات را در مشهد حضور دارند دخیل ارادت ما را به پنجره فولاد عشق آقا گره بزنند.

مغز و قلب این شهید را ربودند!

استوری قابل تامل دختر شهید دیپلمات فاجعه منا، غضنفر رکن آبادی:

به عمل کار بر آید ...

چند سال پیش وسط سر و صدای مربوط به توافقات هسته ای، گاهی مواضعی غیرمنفعلانه و عزتمندانه نیز از بعضی مسئولان سیاسی کشور شنیده می شد. یک بار خبرنگاری از یکی از مقامات ایالات متحده درباره واکنش احتمالی این کشور به بعضی موضع گیری های ضدآمریکایی ایران سوال کرد. آن سیاستمدار لبخندی زد و گفت: ما با حرف ها کاری نداریم رفتارهاست که برای ما اهمیت دارد.

این دیدگاه در مواردی البته درست در نقطه مقابل خط و مشی بعضی از مسئولان کشور ما به خصوص سردمداران به اصطلاح اصولگراست. در کشور ما متأسفانه خیلی ها به حرف ها و ژست ها دل خوش می شوند و با عملکردها کاری ندارند.

وقتی این تیتر روزنامه ها را دیدم که اعلام موضع رئیس جمهور در قبال سیاست های خصمانه آمریکا را مقتدرانه توصیف کردند یاد همان منطقی افتادم که از سوی آن سیاستمدار آمریکایی بیان شد.

وقتی دشمن ببیند که شما قوانین مرتبط با پالرمو و fatf  را متناسب با دستورالعمل غرب به بانک ها ابلاغ کرده ای؛

قواعد مربوط به سند 2030 را مطابق درخواست غرب در سطح بعضی مدارس به اجرا گذاشته ای؛

بودجه های دفاعی کشور را مطابق میل دشمن، کاهش داده ای؛

بنا به درخواست غرب، مصرف سوخت فسیلی را کاسته و در نتیجه کشور را با بحران کمبود برق و خاموشی مواجه ساخته ای؛

جاسوس های دشمن تحت عنوان بازرسان آژانس توانسته اند سرزده از دانشگاه ها و حتی اتاق اساتید شما بازدید کرده و هر کس را که دلشان خواست مورد بازجویی قرار داده و عزت ملی تان را به سخره بگیرند و شما هم به روی مبارکت هم نیاوردی؛

همچنان به صورت یکجانبه به برجام پایبند بوده و از آن دفاع می کنی

و ...

به موضع گیری های به ظاهر مقتدرانه شما از ته دل پوزخند خواهد زد.

مصلحت اندیشی، اقتدار یا انفعال؟!

درباره تأیید عضویت اقلیت های دینی در شورای شهر فعلاً نظری ندارم؛ اما:

در اوج بحران مدیریت دولتی موسوم به اصلاحات، ماجرای محاکمه جنجال برانگیز هاشم آغاجری سر و صدای زیادی ایجاد کرد.

او به خاطر سخنان گزافی که در کانون معلمان همدان بیان کرد در دادگاه بدوی به اعدام محکوم شد.

متعاقب صدور این حکم با پشتیبانی رسانه های دولتی، موجی از اعتراضات دانشجویی نسبت به آن به راه افتاد تا جایی که بسیاری از دانشگاه های مهم و مطرح کشور به حالت تعطیل درآمد. رسانه های خارجی و نهادهای حقوق بشری هم تا توانستند از این آب گل آلود ماهی گرفتند.

اندکی بعد دادگاه تجدید نظر دوباره به بررسی پرونده پرداخت و حکم اعدام را لغو کرد. جالب و عجیب آن که در دادگاه تجدیدنظر، حکم اعدام نه به حبس ابد که به چیزی حدود چهارسال زندان تبدیل شد؛ آن هم با احتساب مدت بازداشت موقت و ... که در نهایت در مدتی کوتاه منجر به آزادی آغاجری گردید.

این آزادی حس شیرین پیروزی بر اثر فشار رسانه ای و سیاسی را بر کام جناح مقابل و طیف های مغرض نشاند و باعث شد که بسیاری از سردمداران فتنه گر به خصوص در ماجرای کور سال88 به این تحلیل برسند که می توان با فشار اجتماعی و جوسازی تبلیغاتی نظام را از مواضع خود قدم به قدم عقب راند.

فارغ از حقانیت هر یک از احکام صادره دادگاه مذکور این نکته رنج آور در ذهن دلسوزان نظام باقی ماند که چرا در پرونده هایی که ابعاد خبری آن در سطحی ملی و گاه جهانی است قوه عاقله ای به بررسی پیش دستانه وقایع محتمل نمی پردازد؟

اگر حکم واقعی آغاجری اعدام نبود چه نیازی بود که این هزینه سنگین بر دوش نظام تحمیل شود و اگر حکم واقعی او اعدام بود دیگر عقب نشینی و انفعال، چرا؟!

سخن درباره ماجرای عضو زرتشتی شورای اسلامی! شهر یزد نیز بر همین منوال است.

اگر واقعاً مشکلی در عضویت اقلیت ها وجود ندارد نیازی به این همه ماجراجویی و دشمن تراشی نبود اما اگر بر اساس حکم شرع، عضویت این افراد در مناصب تصمیم ساز ممنوع است دیگر مسامحه و مصلحت اندیشی و عقب نشینی چه معنایی دارد؟ حالا یک الف بچه غیرمسلمان در مملکت اسلامی ادعایی می کند که در همه رسانه های بیگانه بازتاب آن قابل رویت است. او اکنون مدعی است که توانسته با متحد ساختن مردم ایران در راستای هدف خود، به پیروزی دست یابد. کسی هم نپرسید این پیروزی دقیقاً با شکست چه فرد یا تفکری رقم خورده است.

قوه عاقله نظام برای پیشگیری از بروز بحران های تبلیغاتی غیر ضروری و دشمن شاد کن، در کجا قرار دارد؟

بعضی ها ظرفیت یک انتقاد پیامکی را هم ندارند

آقای رییس! آقای با ظرفیت!

مرا که خوب می شناسی. الحمدلله دست به قلم هستم، وبلاگ هم دارم، با بعضی از سایت ها هم در ارتباطم، در گروه های مختلف مجازی شهر و استان و کشور هم عضو هستم. اگر قرار باشد مطلبی در نقد کسی نوشته و آن را به اطلاع عموم برسانم کار دشواری در پیش ندارم.

این که به طور خصوصی انتقادی را در حد یک پیامک برای تلفن همراه شما ارسال می کنم یعنی احساس کردم انتشار این مطلب به نفع شما و جامعه نیست و خوب است فقط خودت از موضوع مطلع بوده و نسبت به اصلاح یا پیگیری نکته ای که به طور خصوصی نوشته ام، اقدام کنی.

بعد شما که بر می داری این پیامک را به آقازاده و داماد و معاون و همکار و هم جلسه ای و... نشان می دهی یعنی جنبه همین قدر انتقاد خصوصی را هم نداری و لابد هوس کرده ای در فضای رسانه، طرف حساب باشی.

آقای رییس، حاج آقا، فرمانده، مسئول محترم، بزرگ شو لطفاً؛ سن و سالی از شما گذشته.

از دیو و دد ملولم و ...!

در خبری پیرامون علت خودکشی یک خانواده در هند آمده است: پس از آنکه مردی در جارکند هندوستان از پشت‌بام ساختان محل سکونتش پایین پرید و جان سپرد، جسد حلق‌آویز شده پدر، مادر و همسرش و سپس جسد دو فرزندش با گلو‌هایی پر شده کشف شد.

این خانواده پیش از مرگ طی یادداشتی، علت تصمیمشان را عدم توانایی پرداخت بدهی ۵ میلیون روپیه‌ای (معادل ۷۳ هزار دلار) عنوان کرده بودند.

همزمان در خبری پیرامون ازدواج دو جوان میلیاردر روسی می خوانیم: پس از مطرح شدن این تقاضا و قبول آن از سوی دختر، جشنی مجلل با هزینه ۱.۲ میلیون پوند به راه افتاد، از هزینه‌های این مراسم می‌توان به لباس عروس ۱۶۵۰۰۰ پوندی که طراح آن، شهروند لبنانی مشهور بود یا غذا‌های رنگارنگ و متنوع که ۳۵۰۰۰۰ پوند برای آن پول خرج شد، اشاره کرد. کیک بسیار مجلل و کیف دستی ۶۰۰۰ پوندی عروس از دیگر موارد خبرساز این جشن بود. 

سوگمندانه تر از آن خبری است درباره ازدواج مجلل یک زوج هندی در آنتالیا در حالی که هموطنشان بر اثر ناتوانی در پرداخت بدهی به آغوش مرگ رفت: عروسی مجلل 5 میلیون دلاری یک زوج هندی در آنتالیا ترکیه به دلیل دعوای عروس و داماد لغو شد. بریتنی اسپیرز قرار بود در این مراسم بخواند.

 

آنهایی که دم از جهانی سازی به معنای سبک زندگی واحد و البته تقلیدی از غرب و حاکمیت مجامع بین المللی (بخوانید قدرت های سلطه گر جهانی) می زنند خوب است درباره جهانی شدن انسانیت و شرافت و حاکمیت فطرت نیز قدم و قلمی بردارند.

مکاتب مادی عالم با تمام شعارهای پر زرق و برقشان هیچ گاه نتوانستند وجدان های خفته را بیدار ساخته و حس انسان دوستی حقیقی و فطری را در پهنه گیتی گسترش دهند.

تنها یک مکتب فرا بشری است که فارغ از منافع اقتصادی کانون های قدرت و ثروت خواهد توانست معیارهای انسانی را برجسته ساخته و بشریت را به سمت کمال انسانی و پرهیز از دغدغه های فردی و حیوانی سوق دهد. جهان سال های سال است که با وجود همه نوع مکاتب و حاکمیت ها همچنان شاهد رویدادهایی تلخ از بی تفاوتی انسان ها نسبت به وقایع حیات بشری است. ما منتظر طلوع فجر حاکمیتی جهانی هستیم که خدا را مطلوب غایی جهان مادی دانسته و فرهنگ ها را بر مدار حرکت به سمت کمال معنوی و استیلای شرافت و انسانیت حقیقی سوق دهد. تنها در این صورت است که پایان نابرابری ها و بی تفاوتی ها رقم خواهد خورد. جهان، تشنه ظهور مصلح حقیقی است.

زن تا ابد یک ابزار است!

بعضی ها می نشینند این طرف و آن طرف، می گویند: در غرب چون آزادی وجود دارد و حجابی در کار نیست، چشم و دل ملت سیر است و کسی کار به کار بانوان بی حجاب و خودنما ندارد و این طور مسائل کاملاً حل شده است.

آماری از تجاوزات جنسی در غرب، البته خط بطلانی بر این طرز تفکر ناقص و مغرضانه است.

در این بین اما دستورالعمل فیفا به فیلمبرداران مسابقات جام جهانی روسیه، سندی دیگر در بطلان باور غلطی است که عادی سازی فساد را راهی برای گریز از فساد می داند.

اصرار کارگردان های تلویزیونی فیفا در تهیه تصاویر متنوع و پیاپی از زنان جلوه فروش در هنگام پوشش مسابقات فوتبال که داد فدراسیون جهانی را هم درآورد و منجر به صدور دستوری مبنی بر کاهش آن گردید، در واقع نشان می دهد که هوسرانی و چشم چرانی، بیماری مهلکی است که همچون باتلاقی عمیق، مبتلایان را به درون خود فرو می بلعد. نه برای مسیر خودنمایی و جلوه فروشی می توان انتهایی را فرض کرد و نه برای اشتهای چشم چرانی و تلذذ جنسی غایتی قابل تصور وجود دارد.

به رغم وجود آزادی های جنسی، در نگاه غرب، زن همچنان کالایی لوکس و جذاب و ابزاری برای جلب توجه برنامه های تلویزیونی و تبلیغاتی محسوب شده و فرسنگ ها با جایگاه حقیقی و انسانی خود فاصله دارد.

راه نجات از شهوات و حفظ کرامت زن و سلامت جامعه، در گروی پرهیزکاری و مراقبت چشم و فکر و زبان و ... از هواهای نفسانی است.

پیرامون کاندیداتوری حسین بیژنی در انتخابات مجلس

از بدو ورود حسین بیژنی، بازنشسته وزارت دفاع، در عرصه های اجتماعی و رسانه ای شهرستان بابل یعنی حدود چهارسال پیش مشخص بود که قصد وی، حضور در رقابت های انتخاباتی مجلس شورای اسلامی است که بنا به دلایلی به این دور از رقابت های پیش رو موکول شد.

حسین بیژنی، شهردار سابق بابل، مثل هر شهروند دیگری حق دارد در هر انتخاباتی که دلش می خواهد ثبت نام کند و مردم هم حق دارند بنا به تشخیص خود درباره انتخاب او تصمیم بگیرند.

تا این جای مسأله، راقم این سطور خود را محق اظهار نظر نمی داند.

اما اینکه زمزمه هایی شنیده می شود که طیفی از اصولگرایان، معتقد به حمایت از او در فهرست نامزدهای اصولگرای بابل هستند در واقع سخنی نزدیک به شوخی و طنزی تلخ است.

صرف استخدام آقازاده هایی از چهره های شاخص یک جریان، خرید هنگفت از فلان مغازه برای کارکنان مجموعه، یا اطاعت امر در تأمین دستورات مالی فلان حاج آقا و دامادش به هیچ وجه دلیل کافی برای اثبات گرایش سیاسی یک فرد نیست که این نوع رفتارها بارها در تعامل با جناح رقیب نیز دیده شده است.

طبیعی است کسی که مسند شهرداری را سکوی پرشی برای جلوس بر کرسی مجلس بداند از همه ظرفیت ها برای همراه سازی افراد صاحب نفوذ در جناح های مختلف بهره می گیرد.

درباره گرایش های سیاسی و دیدگاه های نامطلوب فرهنگی شهردار سابق بابل بارها این حقیر و بسیاری از دوستان جوان اهل قلم و دلسوخته مطالبی را به رشته تحریر درآورده اند. در این خصوص به بعضی از دوستان تصمیم ساز اصولگرا تأکید می شود فارغ از منافع تجاری و اقتصادی، با حوصله و تحقیق بیشتر، مجموعه سوابق، گرایشات و باورهای سیاسی این نامزد احتمالی را با ملاک های ارزشی و آرمانی جریان مدعی اصولگرایی محک زده و از اتخاذ هر نوع تصمیم احساسی که به یقین منجر به تقابل طیف جوان حزب الله خواهد شد، اجتناب نمایند. باقی حرف ها بماند انشاءالله شفاهی و حضوری. والسلام.

رییسی بال دوم لاریجانی است؟

تحلیلی در زمان انتخابات ریاست جمهوری وجود داشت که باعث شد بعضی از بدنه نیروهای حزب الله دل و دماغ فعالیت ستادی برای نامزد جریان اصولگرا را نداشته باشند.

این تحلیل مبتنی بر عملکرد دادگاه ویژه روحانیت بود که در سال های اخیر وجهه مناسبی در مواجهه با طلاب انقلابی از خود به جای نگذاشته بود. قشری از نیروهای ارزشی معتقد بودند حسن روحانی یک بال علی لاریجانی در راستای عملیاتی سازی تفکرات خاص سیاسی و اقتصادی اوست و سید ابراهیم رئیسی، معاون پیشین صادق، بال دیگر علی لاریجانی در ساکت نمودن روحانیون منتقد است.

این قلم تا کنون درباره این تحلیل، نظر مکتوبی ارائه نداده است.

در حال حاضر با فروکش کردن تب و تاب انتخابات، اگر قرار باشد یک بار دیگر این تحلیل را مورد توجه قرار داد باید اهتمام بعضی از شعبات استانی دادگاه ویژه در پرونده سازی برای طلاب انقلابی را با نحوه برخوردشان با روحانیون مروّج شیعه انگلیسی و فتنه گر و دگراندیش و خودباخته قیاس کرد.

رییسی برای پالایش نهاد زیر مجموعه خود از وجود نفوذی های جاه طلب، راه دشواری در پیش دارد.

از کوزه برون تراود ...!

پسر خوب! ایشالله روزی بیاد که یه آدم تو رو صدا بزنه بگه بابا

باور کن تو اشرف مخلوقاتی