برای هم دعا کنیم

 

دعا سلاح مومن است. دعا در حق خود، نوعی توکل و توسل است که در کنار عمل، بستر تحقق آرزو و هدف را آماده می سازد. دعا در حق دیگران، هدیه ای با ارزش برای مومنان است که اتفاقا به اجابت نزدیک تر است.

خیرخواه دیگران باشیم و دل صاف داشته باشیم. از موفقیت های دیگران رنجیده نشویم و حسادت نورزیم. اصرار بر دعا، یک بعدش همین خودسازی است. انسانی که در حق دیگران دعا می کند در واقع باطن خودش را از بدی ها و بدخواهی ها صیقل می دهد.

دعا باعث رفع بلا هم هست و اساسا نوعی صدقه به شمار می آید.

این شبها در حق دیگران و خود دعا کنیم. فرصتی را خدا قرار داده تا دستهایمان به آسمان استجابت او نزدیک تر باشد. برای عاقبت به خیری خودمان و دیگران دعا کنیم. برای مستأجرها دعا کنیم صاحب خانه شوند. برای پدر و مادر و اولادمان توفیق بیشتر و سلامت طلب کنیم. برای بیکارها آرزوی اشتغال، برای بدهکارها دعا کنیم شرمنده کسی نشوند. برای مجردها به خصوص دختر خانمهای پا به سن گذاشته که گاه از حیطه تعادل خارج میشوند دعا کنیم به حق قران و به حق این شبهای عزیز و به حق مولا امیرالمومنین سر و سامان بگیرند و از علافی و در به دری نجات پیدا کنند.

دعا کنیم دلهای مردم دنیا به خدا نزدیک تر شود. اگر میخواهید زرنگی کنید خدا را زیاد شکر کنید؛ زیاد الحمدلله بگویید. تشکر از خدا هم ادب و عبادت اوست هم نعمتهایی را که داده افزون می سازد. دعا برای تعجیل در فرج امام زمان را از یاد نبریم.

این حقیر را از هم دعای خیر خویش فراموش نکنید. یاعلی مدد. در پناه حق

 

چقدر سخیف!

 

نمی دانم کدام الدنگی از ذهن عقب مانده خود چنین تبلیغی را برای جذب در حوزه های علمیه پسندید و منتشر کرد.

هر کس می خواهد وارد جرگه سربازان امام زمان شود بداند پیمودن این مسیر، دل شیر میخواهد، هجمه آتش نفس هر آن ممکن است او را به وادی سقوط بکشاند. به خدا اگر علم دین را آموختیم و عمل نکردیم گناهی چند برابر مردم عادی جامعه داریم. سرباز امام زمان شدن، حکم طبیب دوّار را دارد که باید غم دین خورد و همنوای مردم شد و باری از دوششان برداشت بی هیچ توقع و چشمداشتی در مسیر اهل بیت قدم گذاشت و به یاری امام عصر شتافت.

انگیزه ورود به حوزه های علمیه نباید چیزی جز خداباوری و خدمت به دین و راهبرد معنوی باشد؛ حالا کسی در ادامه مسیر بخواهد انتخاب میکند کدام سنگر را برای خدمت برگزیند مستعدتر و مفیدتر خواهد بود.

اینکه همان اول کار بخواهیم در یک امر معنوی دست بگذاریم روی تحریک انگیزه های مادی و وعده بدهیم که بشتابید و در حوزه ثبت نام کنید فلان و بهمان امتیاز نصیبتان میشود بیانگر بیماری دنیازدگی عناصری است که فقط دنبال افزایش بیلان کار خود هستند.

ده نفر هم در هر شهر طلبه شوند اما سرشان به تنشان بیارزد برای دین آبرو داری کنند حرف و عملشان یکی باشد بهتر از جذب هزاران نفری است که خدای نکرده با انگیزه مادی به دین بنگرند. آقایان جوگیر اداری مسلک سازمان محور مافوق پسند! دقت کنید. آلودگی نیّات خود را به جوانهای پاک مردم تسری نبخشید. ساحت دین را از رویکردهای منفعت طلبانه و تاجرانه در امان نگاه دارید.

سنتی که خوب است فراگیر شود

 

انس با اهل بیت را باید از کودکی به فرزندان آموخت.

تقویت این سنت خوب میتواند در ترویج فرهنگ دلدادگی به اهل بیت و زمینه چینی برای پیروی از معارف آل الله موثر باشد.

گرگیعان یا قرقیعان نام یک آیین سنتی بین عرب‌های ایران (خوزستان، هرمزگان، عراق، بحرین، کویت و ...) است که در شهریور ماه ۱۳۹۵ به عنوان میراث معنوی مردم عرب ایران به ثبت ملی رسید. این مراسم به مناسب میلاد امام دوم شیعیان، امام حسن مجتبی (ع) توسط کودکان برگزار می‌شود. به این ترتیب که کودکان با پوشیدن لباس‌های محلی بعد از نماز مغرب و عشاء در کوچه‌ها حاضر می‌شوند و با خواندن چندین شعر آهنگین درب خانه‌ها می‌روند و از آن‌ها شیرینی و عیدی می‌گیرند و پس از آن برای صاحب خانه آرزوی سلامتی و رزق و روزی می‌کنند.

ورای این لبخندهای مصنوعی

 

می دانید که اسلام دل خوشی از خودکشی ندارد و حتی بعضی فقها بر این باورند که نباید در تشییع جنازه و مراسم فردی که خودکشی کرده شرکت کرد تا منجر به تقویت و اشاعه منکر نشود. انسان در برابر نفس خودش مسئول است. کسی نمی تواند بگوید چون این انگشت مال من است دلم میخواهد قطعش کنم؛ چه برسد به این که خودکشی کند.

اساس اعتقاد به خدا و باور معاد منافی ناامیدی و افسردگی است. ایمان به خدا منجر به تقویت امید و ایجاد نشاط در زندگی میشود. انسان مومن میداند جایی از زندگی دستی از غیب، او را از ورطه یأس و شکست نجات خواهد داد. لاتیأسوا من روح الله، از رحمت خدا ناامید نمیشوند مگر کافران.

باور به خدا و عالم غیب است که ناممکن ها را ممکن میسازد. باور ما می توانیم در گرو همین ایمان به نیرویی فرا مادی است. لااقل در انقلاب اسلامی ما و دوران پرفراز و نشیب دفاع مقدس بارها به اثبات رسید که انسان ها در اوج محدودیت میتوانند با اتکال به قدرت خدا دستاوردهایی شگرف به چنگ آورند. مملکتی که سربازانش حتی از داشتن سیم خاردار محروم بوده و در مصاف با ارتشی مورد حمایت ابرقدرتهای جهان به ستیز رفته و چهارده هزار کیلومتر از خاکش به اشغال بیگانه درآمده بود در سایه ایمان به غیب آبادان را از حصر نجات داد، بستان و فتح المبین و خرمشهر و... تا آنجا که عبور رزمندگاش از اروند و تصرف گلوگاه بندری فاو، حیرت استراتژیستهای مطرح جهان را به دنبال داشت. معروف است به رزمنده ای گفتند تو چطور با آر پی جی معمولی، تانک تی 72 را شکار میکنی، خندید و گفت با خرج یاابالفضل!

اسلام اتفاقا دین زندگی است و معتقد است معنویت نه یک خلسه بیگانه از واقعیت و ماده که پشتوانه سازنده اصلاح امور مادی و پیشرفت معیشتی و نشاط اجتماعی است. حقیقت آن است دنیای پرادعای روشنفکری باید توضیح دهد چگونه با تعارض بین نسخه بی قیدی و ادعای پوچ فرح بخشی و دلخوشی و شادی ناشی از لا ذهبی، با افسردگی و سرخوردگی و خودکشی ننگین کنار می آید؟ ورای لبخندهای موقت و مصنوعی جماعت خودشیفته و خودفریخته لذت طلب، شادی و آرامش حقیقی و جاودان در گرو اتصال به ذات خدا و تبعیت از فرامین او و بی اعتنایی به زخارف دنیا محقق می گردد. آرامش حقیقی زمانی به دست می آید که بدانی دنیا ماندنی نیست اما شرافت و ارزشش به مزرعه ای میماند که هر چه بذر نیکی و والایی در آن بکاری، آخرتی آباد و مسرت بخش خواهی داشت. جالب آنکه توده به بن بست رسیده ناامید همیشه طلبکار و شکست خورده، همواره مدعی ارائه خط و مشی نجات جوامع بشری نیز بوده و شهرت بادآورده خود را فرصتی برای ترویج فرهنگ پوچ گرایی قرار میدهند و البته بیچاره جماعتی ظاهربین که دل در گرو تقلید از این توده چرکین خودمحور و الکی خوش اما افسرده و بی هدف دارند.

مسعود نبی، پیرمرد خوش قلب زیباکنار خلقت

 

به نام خودت دقت نکردی پیرمرد؟ تو قرار است "نبی" باشی. پیامبر درونت برانگیخته شود تا پیامبر بیرون مردم باشی. خبر بشنوی و خبر ببری که ایهاالناس! مرگ در دو قدمی شماست. برای دل کندن آماده شوید. دنیا را با همه آنچه که در آن است هیچ بدانید. ایهاالناس! حساب و کتابی هست. برای بدی هایتان "تنبیه" می شوید و اگر می خواهید بار گناهانتان سبک تر شود خوبی هایتان را بیشتر کنید. حقد و کینه و حسادت و قهر و لج را کنار بگذارید و در وادی محبت سکنی گزینید. گام هایتان را که درست بردارید به منزلگاه نور خواهید رسید و در شادی وصول در معراج حق، جاودانه خواهید شد.

مسعود نبی چنانی، پیرمرد زلال و با صفای گیلانی، همه عشقش در گرو همسرش بود. از سوم دبستان که تسبیحی از او به یادگار گرفت تا لحظات آخر عمر که بانو سر به شانه اش گذاشت، دستش را بوسید و حلالیت طلبید این عشق پایدار ماند و چقدر با صفا تأکید کرد او را از سوم دبستان دوست داشتم تا 24 سالگی که ازدواج کردیم، دست به او نزدم، حرام بود!

خدا عشق پاک پیرمرد رشتی را می شناخت. فصل جدایی که از راه رسید، عشق دیگری را جایگزینش ساخت. عشقی بالاتر را در دل او زنده نمود، دنیا را دوباره ببیند، نشانه های خدا را بشناسد، با معبود یکتا خلوت کند و با طبیعت عشق بازی نماید. این چند صباح زندگی جز گره ابروی یار نبیند و جز تشعشع وجود او را نشناسد.

شاید نداند این خداست که دارد با او عشق بازی می کند.

چشم مجازی

یکی آمد و روی چشمانش دست کشید، پلک ها را بست و پارچه ای سفید روی سرش کشید.

اما او تازه بیدار شده بود و فهمید همه این سالها را در فضای مجازی سیر کرده است. حالا می توانست حقیقت را با سرشت روحش لمس کند نه با سرانگشتان دستش.

کار فرهنگی خدا!

 

ماه رمضان به ظاهر دارد جسمت را درگیر میکند اما در واقع روحت را نشانه رفته است.
تشنه میشوی، گرسنگی را تحمل میکنی، جسمت شاید خسته شود ولی روحت انگار سبکبال می شود و لذت می بری. انرژی ات دو برابر می شود، حال خوشی داری که روزهای عادی زندگی نداری. حس زیبایی در تو شکل می گیرد که جای دیگری نمی توانی تجربه کنی.
خدا استاد کار فرهنگی است! برنامه ای برای تربیتت دارد که مو لای درزش نمی رود. تو را به نقطه ای می رساند که می فهمی هدفی داری و پوچ آفریده نشدی. گرسنگی و تشنگی و فشار را تحمل میکنی و لذت هم میبری چون می دانی آنکه باید ببیند می بیند و تو را این گونه می پسندد. تو را سبکبال و عاشق می خواهد. روح تو را برای خودش می خواهد. 
ماه رمضان، کارگاه انسان سازی خداست.
جذبه شگرف آن تار و پود وجودت را درگیر خود می سازد. درست مثل آهن ربا تو را هر آنچه هستی به خود جذب می کند. روح و جسمت، هر دو را پرورش می دهد و تعالی می بخشد. بزرگ می شوی و دیگر به امور کوچک دنیا مشغول نمیگردی. هدف داری و دنبال رشدی.
خدا را که باور کنی و در محاسبات زندگی ات دخیل بدانی دیگر از وعده فقر و تنگدستی و بیچارگی که وسوسه شیطان است به خود نمی لرزی و آماده گام های بزرگ میشوی. وسعت روزی خدا در ماه رمضان، توجه ویژه او به عباد خویش را یاداور میشود. 
 انسان روزه دار، پوچی و بن بست را بی معنا می داند. دیگر آرامش را نه در تمنیات مادی که در گرو اتصال به خدا می یابد.

اکرم پوراحمد

پیامبری بنام عباس موزون!

 

بیداری و بیدارگری لازم و ملزوم هم هستند. هر دو رسالت انسان های مومن است. مومن حقیقی، بیدار است و بیدار می سازد. ذات بشر بر زیاده خواهی و کمال جویی بنا شده است. انسان خود را دوست دارد و برای خود هر آنچه هست را می خواهد. انسان چون خودش را دوست دارد اندیشه و تصمیمش را برتر دانسته و برای فراگیری آن تلاش می کند. همه به توحید اعتقاد دارند. یکی میخواهد وحدانیت را در قدرت فرا بشری تعریف کند و آنکه خودش را برتر می داند توحید را در محوریت غلبه نفس خویش بر فرآیند تحولات جهانی میجوید.

تفکر سرمایه داری، اندیشه برخاسته از غریزه خودخواهی بشریت منفعت جو ست. آنکه خودش را میخواهد سود بیشتر و لذت افزون تر را طلب می کند. لیبرالیسم فرهنگی و اقتصادی از همین نگاه بر می خیزد.

در مقابل اما اومانیست حقیقی، خداست. خداست که همه چیز را مسخّر بشر آفریده و سعادت او را در یکتا پرستی و ایمان به غیب و تعالی و عروج تعریف نموده است. انسان موحد که خودش را در خدا حل نموده به غیر از ذات خدا و راه خدا نمی اندیشد و نمیخواهد. مومن واقعی برای فراگیری باور سعادت و رشد انسان و احیای فطرت ها تلاش میکند که اگر نکند از جبهه غریزه محور نظام سرمایه داری و لذت طلبی نیز پست تر خواهد بود.

عباس موزون در رساله "زندگی پس از زندگی" بعثت فطرتهای خفته را رقم میزند. چند سالی است عصرهای دلشکستگی و غربت شیرین ایمانی ماه خدا، دریچه ای از رحمت هدایت خالق یکتا نسیم بیداری و هوشیاری را بر ساحت جان خسته و غبارگرفته ما ره گم کردگان وادی آفرینش می وزد. 

الذین یومنون بالغیب، نخستین وصف قرآنی در تعریف مفهوم متقین است. کتاب خدا صحیفه رستگاری بشریت و تأمین سعادت دنیوی و اخروی انسان هاست اگر به عالم غیب باور داشته باشیم. این جهان، نهایت هدف آفرینش نیست. مربی انسان دوست بشر محور کمال گرا، ما را برای برنامه ای بزرگتر خلق نموده و آینده ای ورای جهان مادی برایمان در نظر گرفته است. تجربه مرگ موقت و معلق، فرصتی برای یاداوری هدف عالم خلقت و ضرورت رشد فرا مادی انسان فطری معطر به رایحه الهی است. ما از خداییم و قرار است به سوی خدا برویم. برای خداییم و دیر یا زود به مبدأ خویش عود مینماییم. اگر یادمان نرود که هستیم و قرار است کجا برویم یادمان نمیرود دنیا را مزرعه آخرت دانسته و جامعه انسانی را فراتر از غرایز حیوانی در بستر معارف الهی و زیبنده به اخلاق نبوی بجوییم. سربلندی دنیا و آخرت در گرو اعتقاد به معاد و حساب و کتاب قیامت است.

بیست درصد ضرر!

 

به یک تاجر بگویند بیست درصد اموالت را از دست داده ای ناراحت میشود و غصه میخورد اما حواسش را جمع میکند بابت هشتاد درصد باقی مانده سرمایه اش، سود خوبی به دست بیاورد یا لااقل دیگر متضرر نشود.

امروز ششمین روز ماه مبارک رمضان است. بیست درصد سرمایه همنشینی با فرشتگان بر خوان کرامت الهی را از دست داده ایم. حواسمان به هشتاد درصد باقی مانده باشد. در قیامت، حسرت کمتری نصیبمان شود.

میراث ماندگار

آدم در بهشت یک اشتباه داشت، جریمه اش شد تبعید در زمین.
فقط آدم که نه، کل نسل آدم تا ابد ساکن در زمین شد.
این یعنی:
اگر میخواهی برای آیندگانت سرمایه ای بزرگ به یادگار بگذاری هیچ اندوخته و ثروتی بالاتر از مراقبه و دوری از گناه نیست. 
می خواهی در دنیا و آخرت موفق باشی و خدمتی نیز به آیندگانت کرده باشی از هوای نفس بپرهیز.
گاهی یک کار خوب یا بد ما در سرنوشت دیگران نیز تاثیر میگذارد.

اکرم پوراحمد

سلام خدا! باز ما اومدیم!

سلام خدا! باز ما اومدیم. باز داریم می شینیم سر سفره رحمتت. باز یه مشت آدم آویزون جمع شدیم زیر پر و بالت، باری ببندیم و حظّی ببریم.

تو خودت بهتر از ما ما رو میشناسی. میدونی جماعتی طلبکار و پر توقعیم. دوتا قدم برداشته برنداشته، فهرست بلند بالای حاجت و دعا رو پیشکشت میکنیم. انتظار داریم صد قدم برامون بر داری. انتظار داریم هر چی میگیم تو بگی چشم. و تو چه بزرگوارانه همه این ژستها و خلق و خوی بچگونه ما رو زیر سیبیلی تحمل میکنی و به روی مبارک نمیاری. باز هر سال بساط مهمونیتو پهن میکنی و دعوتمون میکنی بشینیم سر سفره کرامتت. روزی حسابی به ما میدی، گناهامونو می ریزی که هیچ، این وسط از بین فهرست بلند بالای حاجاتمون چن تایی رو هم که به صلاحمون باشه انتخاب میکنی و اجابت میکنی.

خدایی کردن هم شغل سختیه، خداییش! دمت گرم که اینقد بزرگی و حقارت ما رو نادیده میگیری. 

سلام خدا باز ما اومدیم. با کشکولی خالی و نگاهی پر توقع. دوباره از تو بخشش می خوایم، ببخشی و بگذری از سیاهی های ما بریم دوباره تا سال بعد با روی سیاه برگردیم. ببخشی هر چه بیشتر بهتر از پیمانه محبتت و عطا و کرمت. دنیا و آخرتو ازت طلب داریم. 

سلام خدا! ممنونیم که دوباره ما رو دعوت کردی و گوشه خوان عنایتت جا دادی. دل ما رو سفید کن، ذهن ما رو سفید کن. مشکلات ما رو از سر راهمون بردار. آرزوهایی که برا دیگران و خودمون داریم برآورده کن.

بیا یه کاری کن. کاری کن ما هم بزرگ شیم. شبیه تو بشیم. کوچیکی و اشتباه دیگرانو ببخشیم و خیر و صلاح همه رو بخوایم و نامردهای کسی رو به روش نیاریم. سخته اما بزرگی لذت داره. جان خدا کاری کن دیگه ازت جدا نشیم. کاری کن دیگران که ما رو میبینن یاد تو بیفتن نه فقط از حرفامون کارامون رنگ و بوی تو رو داشته باشه. امسال بهار در بهار شد. خیلی بده که تو زمستون جا بمونیم و یخهای دلمون باز نشه و شکوفا نشیم. هوامونو بیشتر داشته باش خدا؛ فدای تو.

 

حال احسن

زمستان، هر سال می آید و می رود، زمین این را می داند؛ اما باز هم از آمدن بهار سر ذوق می آید و لباس نو بر تن می کند. می داند بهار رفتنی است؛ اما یقین دارد زمستان نیز ماندگار نخواهد بود. اصلاً آن که می داند چیزی در این دنیا ایستا و ماندگار نیست چه دلیلی دارد غمگین باشد، دلش بگیرد یا حتی شادی زائدالوصف داشته باشد؟ اعتدال حقیقی در آرامش است و آرامش جز در گرو اعتماد به خدا نیست.

شادیم از اینکه هستیم ولی آماده ایم برای رفتن. پس دل نمی بندیم. دل نبندیم که زمین نیز به بهار و تابستان و پاییز و زمستان، به سیل و طوفان و ابر و آفتاب و باران، به شب و روز و... دل نبسته است.

دنیا با همه فراز و نشیب هایش در گذر است؛ آن چه می ماند، خداست و هر قطره ای که در دریای آفرینش به ذات حق پیوست و ماندگار شد.

می خواهی جاودانه شوی، خدا شو، خدا شو و خدایی کن، به توحید بپیوند و یگانه شو. همه چیز در گذر است و قابل دل بستن نیست. خوش آن روز که در جرگه نیکان روزگار، در ژرفای اوصاف خدا غوطه ور شویم، مخلص خدا باشیم و به مبدأ وجودش شادانه گره خورده و در ذات او هضم شویم. خدایا تو شاهد باش که آماده سفریم و بال پروازمان به سوی ابدیت بی انتهای هستی تو گشوده است. نوروز ما در خلسه عشق و مستی از نظر تامّ به وجه الله رقم می خورد. روزی که جز خدا را نبینیم جشن تولد روحمان را می گیریم. روز فطرة الله التی فطر الناس علیها رستاخیز احیای جانهای غبار گرفته مان است و وقت پایکوبی وصال با معشوق یگانه. هر صبح و شام که می گذرد به سوی او فراخوانده می شویم و به دیدارش نزدیک تر. روح، هر چه سبکبال تر، پرواز آسان تر. پس، از گردش  فصل ها و چرخش روزگار بیاموزیم که قید و دلبستگی و وابستگی به هر چه غیر خداست، بی معناست. هیچ چیزی در این دنیا ارزش دل بستن و وقفه ندارد. جوهره حرکت خلقت، مسیر محتوم سیر الی الله ست. به غیر او دل نبندیم و صعودی زیبا را تجربه کنیم. بشتابید که وعده دیدار نزدیک است. چه حالی احسن از آن دم که در پیشگاه او حلول کرده و حلّ در وجود بی انتهایش شویم؟ خدایا ما را آنگونه بپذیر که خود می پسندی.

 

جای خالی نماز

 

مستقیم نصیحت نمی کرد؛ اما حرف هایش را طوری می زد یا کارهایش را طوری انجام می داد که افراد تشویق به انجام اعمال خیر و کسب ثواب بشوند. با اینکه فرمانده بود و نیروها برای حرف هایش اعتبار خاصی قائل بودند؛ اما با این حال سعی می کرد توصیه های معنوی یا اخلاقی اش را از حالت دستوری خارج کند.

یک صبح جمعه داشتیم به اتفاق حسین و بعضی همرزمان در مسیری می رفتیم. کارمان فوری و عجله ای نبود. به یک رودخانه رسیدیم. حسین گفت: بچه ها! ما که عجله نداریم. هوا هم حسابی گرم است و آب تنی می چسبد! برویم نیم ساعتی شنا کنیم و بیاییم. همه از این پیشنهاد استقبال کردند.

توی هوای گرم و شرجی جنوب، شنا کردن واقعاً لذت بخش بود. دقایقی قبل از آن که بخواهیم از آب بیرون آمده و به راهمان ادامه بدهیم، حسین گفت: رفقا! حالا که توی آبیم و روز جمعه هم هست خوب است یک غسل جمعه هم انجام بدهیم. پیشنهاد به جایی بود. بچه ها همان جا نیّت کردند و غسل ارتماسی انجام دادند.

برای نماز اول وقت یا جماعت هم با همین روش تذکّر می داد. گاهی به نیروهایش می گفت: حالا که منتظر فلان کار هستیم و فرصتی باقی است، چند رکعت نماز قضا برای خودمان یا امواتمان بخوانیم. یا اگر شب بود و وقت تمرین نظامی و پیاده روی می گفت: خوب است چند دقیقه ای تا نفس مان جا بیاید نماز شبمان را هم بخوانیم.

روایتی از خاطرات سردار شهید حسین دهستانی، کنگره سرداران شهید استان یزد

خدا با چشم سر دیدنی است!

خدای مرج البحرین یلتقیان، خدای فبای آلاء ربکما تکذبان، خدای معجزه و ناممکن ها، خدای عجایب و حیرانی ها، خدایی که جز به یقین تو کاری ندارد و دلت را حرم خویش و سکینه تو می طلبد، خدای عشق و غیب و شهود، خدای برکت و حرکت و قیام و قعود... خدای صداقت و ایمان و عمل است.

خدایی که تو را به یکرنگی به رنگ خودش فرا می خواند، تو را خالص برای خودش می خواهد. تو را از خودش می داند.

بسط توحیدش در آینه هستی، جلوه ثبوت کثرت در عین وحدت است. هر جا که بنگری جز خدا نمی بینی، حیف اگر هر چه ببینی و خدا را نبینی.

تصویر زیر، تقابل بهار و زمستان، خنیاگر چشمان مستی طلب اهل معنا، در املش گیلان:

 

دو راهی مستمر

🌺برادران عزیزم، دیدیم دنیا را و مصائب و کثافاتش را و همه ی لذتهای ظاهری آن را که ناپایدار است و دنیا طلبان را دیده ایم که چگونه در این ظلمتکده به عیاشی پرداختند و آن را سعادتی برای خود دانستند و از همه چیز و آینده غافل شدند و حیات مادی دنیا را به حیات معنوی آخرت و قیامت ترجیح دادند. 
🌹از آن طرف هم دیده ایم که رهپویان طریقت فلاح و معنویت را که زاهدانه به دنیا پشت کرده اند و آنرا مردابگه شیطان دانستند و در این کشتزار الهی به کسب و کار پرداختند تا نعمتهای الهی را در آخرت روزی خود سازند. اگر در این دو جریان کنکاش عمیق داشته باشیم می بینیم آنان که راه اول را رفتند که راه عصیان است مورد عتاب قرار گرفتند و لعن و نفرین خدا دامنگیرشان می شود و آنان که راه دوم را رفتند درود و تحیت خدا را نصیب خود کردنده اند، پس دقت کنید که در چه مسیری قرار می گیرید که عاقبت شما به این انتخاب بستگی دارد.

طلبه شهید محمد قشقاوی

 

لبخند، نقاشی الحمدلله ست!

 

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز ...

لبخند بزن لبخند، زیباترین و کامل ترین تشکر از خداست. تابلوی حسن ظن و جلوه حمد خدای بی همتاست.

لبخند بزن شبیه گل شوی در بوستان آفرینش. خدا به خارهایی که در کنارت هست آگاه است اما بی اعتنایی ات به سختی ها و ایستادگی ات در برابر دشواری ها و سربلندی ات در معرکه رنج ها را دوست دارد.

رضایت به معنای ترک تلاش نیست. تا میتوانی برای رشدت مادی باشد یا معنوی بکوش؛ اما به آنچه سهمت شد قانع باش و لبخند بزن.

لبخند بزن و غم ها را از دلت بیرون کن. بگذار این چند صباح زندگی به شکر و رضایت خالق یکتا سپری شود. خدا خودش می داند بر تو چه گذشته، همانطور که خودت می دانی با خدا چه کردی. او بزرگواری اش را بر تو تمام داشته و ضعفهایت را نادیده انگاشته، لبخند بزن که بگویی به سیاق نفخت فیه من روحی از جنس خدایی و ریز و درشت و فراز و نشیب های سخت روزگار را نادیده میگیری. صبغة الله و من احسن من الله صبغه، همرنگ خدا باش که او همواره می خندد. لبخند بزن و منبع امید باش همان طور که خدا هر صبح به تو لبخند می زند و منبع نور و امید است. خورشید، لبخند خداست، باران لبخند خداست، ابر و باد و ماه و ستاره ها و ... گوشه ای از پهنای تبسم خدا هستند.

لبخند بالاترین جلوه شکر خداست. لب های متبسم تو لبخند ابدی هستی را نیز نصیبت می سازد و مسیر سرنوشتت را به سمت مهربانی ها و نیکی ها هموار می سازد. پژواک بلند لبخند خاموشت را در دنیا و آخرت از زمین و آسمان خواهی شنید. خدا کنار ظن توست. بخند تا نعمتت افزون کند و تو را در جایگاه اهل رضا بنشاند. یادت نرود که خدا از هر که از او راضی است، راضی است و این رازی است که در تار و پود فرش و عرش جهان آفرینش بر جویندگان عشق هویداست. شهدا از خدا راضی بودند که می خندیدند تا در قهقهه مستانه و شادی وصولشان عند ربهم یرزقون شدند. شهید بی لبخند و عارف بی تبسم نداریم. با همه دردهایت لبخند بزن و از خدا راضی باش، نفس مطمئن تو رمز ورود به جرگه فادخلی فی عبادی وادخلی جنتی است.... کان سوخته را جان شد و آواز نیامد.

لبیک اللهم لبیک

 

به یاری خدا در ایام باقی مانده تا ماه مبارک رمضان طی دو یا سه سفر با کاروانهای دانشجویی عازم مناطق عملیاتی جنوب هستم. راهیان نور بزرگترین عملیات فرهنگی کشور در راستای بهره مندی از ذخایر عظیم و گنجینه بی پایان معارف دفاع مقدس و فرهنگ سازنده ایثار و مقاومت است.

این دو دعا را این روزها زیاد بر زبان تکرار میکنم:

ربِّ اشْرَحْ لی صَدری و یَسِّرْ لی أمری و احْلل عُقدةً مِنْ لسانی یَفقَهوا قَوْلی

خدا به زبان و قدم و قلم ما برکت و اخلاصی عطا کند که بر نسل جدید و نجیب جوان امروز که آماج شبیخون ناجوانمردانه فکری و فرهنگی دشمن است واسطه تابش نور توحید و باور به معاد و نیل به حیات طیبه شهادت قرار گیرد.

 یارَبِّ ، یارَبِّ! قَوِّ عَلى خِدمَتِکَ جَوارِحی وَاشدُد عَلَى العَزیمَةِ جَوانِحی

خدا کند بهتر و برتر از سالهای گذشته خستگی ناپذیری و سلامت جان و نفس و طهارت روح نصیب گشته و طراوتی معنوی رزق دل و باطن این حقیر قرار گیرد.

خدا کند شهدا از ما راضی باشند و آنچه که مقصد و آرمانشان بوده و هست بر گفتار و کردارمان جاری سازند. خدا کند کلام و رفتار ما کسی را از دین خدا بیزار نسازد. خدا کند صدق گفتارمان با مهر سرخ شهادت به تأیید معشوق بی همتا برسد. لاحول و لاقوة الا بالله.

بیا فالت بگیرم!

چطوری مردم را گول می‌زدی؟

من گول نمی‌زدم خودشان دوست داشتند پیش من بیایند. من هم چیزهایی که داشتند و مشخص بود را به آنها می‌گفتم بعد پول می‌دادند. مردم دوست دارند چیزهایی را که دارند از زبان دیگری بشنوند.

 

بخشی از مصاحبه با یک زن فالگیر را خواندید که به اتهام کلاهبرداری دستگیر شده است.

مردم دوست دارند بگویند و بشنوند به خصوص چیزهایی که گفتن و شنیدنش برایشان دلنشین باشد.

همه به این سطح از استقلال شخصیتی دست پیدا نکرده اند که بی نیاز از توجه دیگران زندگی کنند.

گاهی بعضی ها هم عطش مورد توجه قرار گرفتن و دیده شدن را به اوجش میرسانند و حاضرند بابتش به هر کاری دست بزنند مثل همین سلبریتی های شهرت طلب یا بعضی آدمها که از طریق نوع پوشش و گفتار و ... سعی دارند خود را متفاوت و انگشت نما نشان دهند.

اما در حالت معمول هم مردم دوست دارند یک نفر حرفهایشان را خوب بشنود. مشاورها بعضا کار خاصی انجام نمی دهند. صرفا خوب گوش می کنند و حرفهایی کلی میزنند اما گوینده احساس میکند به آرامش و راه علاج رسیده است.

فالگیرها هم یاد گرفته اند مطالبی عمومی و قابل انطباق و واقعی را درباره شنونده بیان کنند و او هم لذت ببرد و احساس کند آن چه دنبالش بوده را شنیده است در حالی که به قول همین خانم متهم چیزهایی که خودشان دارند را از زبان دیگری شنیده اند. خیلی از انواع فالهای دیگر نیز همین ویژگی را دارند و قابل تطبیق به افراد مختلف هستند.

شاید از همین بابت سفارش شده که در ازای کار خوب دیگران، از ابزار تشویق استفاده کنید. توصیه شده خوبی های دیگران را به زبان بیاورید و با اینکار هم باعث خوشحالی آنها شوید و هم ترغیبشان کنید به حفظ این ویژگیها. نسبت به دوستانمان حساس باشیم و نگذاریم خلأهای عاطفی و روحی باعث آسیب دیدگی معنوی آنان و سوءاستفاده اغیار شود.

کاش روزی برسد هویت و شخصیتمان چنان رشد کند که جز به نگاه خدا محتاج نباشیم.

دیدی که دوباره صبح شد؟!

 

صبح آمده است برای آن که تو بدانی هیچ چیز ماندگار نیست، صبح دوباره می رود تا تو بیاموزی به چیزی دل نبندی.

دنیا محل گذر است و هیچ اتفاقی پایان ماجرا نیست، مرگ هم البته تولدی دوباره است.

صبح آمده است برای آن که بدانی همیشه فرصت شروع هست، همیشه می شود از نو آغاز کرد، انسان پیر نمی شود تا زمانی که نگاهش جوان است و روحش جوینده اتفاقی نو و تحولی طراوت بخش و نشاط آفرین.

صبح آمده است تا تو بدانی هیچ کاره عالمی در دایره صنع و اراده الهی، آن که قادر مطلق است به همه چیز احاطه دارد و تدبیر دارد و می داند دارد چه می کند. غرّه نشو اگر مقام و مال و خدم و حشم داری.تو نمی توانی جلوی شب را بگیری و جلوی آمدن صبح را و تغییر فصل را و... تو بنده ای بیش نیستی و تابنده ای اگر ذهن و دلت را آینه انعکاس نور خالق بی همتا قرار دهی، وگرنه در شب، جا می مانی.

بیا و با صبح طلوع کن. بگذار شب در تو بشکند، بگذار نور حق همیشه در وجودت زبانه بکشد. صبح را ببین و دوباره آغاز کن، دوباره بلند شو، دوباره بایست و راهت را ادامه بده حتی اگر بدانی این راه به شب ختم می شود، به رسم ادب، مشیّت خدا را بپذیر و حرکت کن. بدان که همین چند ساعتی که هستی تا به شب برسی بساط روزی و قسمت و تقدیر خیلی ها در وجودت نهفته است در آمدن و رفتنت، شب هم مأمور خداست، صبح مأمور خداست، آفتاب و ماه و ابر و باد و ... نیز.

تو هم مأمور خدایی بخواهی یا نخواهی، نه صبح هدف است نه شب، من و تو هم محور و هدف نیستیم. هر کدام گوشه ای از نقش زیبای آفرینش هستیم. آمدن و رفتن و بود و نبود ما بی حکمت نیست. به خدا اعتماد کن و در آغوش امن او آرام  گیر. اگر راضی باشی مرضیّ خدا خواهی شد.

صبح می آید و می رود بی آنکه بداند چه نقشی در فرآیند زندگی خلق دارد، ظرف علم و ذهن ما نیز محدود است؛ اما خدا حکیم است و آن چه که داد و آن چه که خواستیم و تلاش کردیم و نرسیدیم را درست و به جا ترسیم کرده است. همین که ما را آفرید، شکر. همین که ما را بدانیم یا نه، وسیله و بازیگری در حیات نامه خلقت پر شکوه خود قرار داد، شکر. دم خدا گرم. همه پستی و بلندی های زندگی فدای یک لبخند رضایت او.

قدّ داماد!

 

نوشته ام قد داماد نه قدر داماد! بعد نیایید دعوا بیفتید چرا قدر عروس خانم ها را ندانسته ای و... قدر و منزلت همه انسانها محترم و محفوظ است.

اما قد داماد

در مواردی از بروز اختلافات خانوادگی بین زوجهای جوان به مسأله جالبی بر خوردم که گفتم با شما هم در میان بگذارم.

گاهی قد پدر زن از داماد بلندتر است. بعضی از این دست پدر خانمها، عرض کردم فقط بعضی از آنها، این فرصت را به زعم خود غنیمت شمرده و برای آن که به دخترشان بفهمانند این مرد جدیدی که وارد زندگی ات شده نمی تواند جای من را بگیرد به بهانه همین تفاوت قد اقدام به تحقیر داماد بی نوا می نمایند.

گاهی که قد پدر زن ها کوتاه تر است، بعضی هایشان در فرصتی مناسب کاری میکنند داماد بنده خدا سر موضوعی خیط شود و بعد به رخش بکشند که فکر کردی قدت بلندتر است از ما سرتری؟!

بعضی خانمها هم با کمال تأسف بلندتر یا کوتاه تر بودن قد داماد نسبت به پدر بزرگوار را در جانبداری از پدر، بهانه ای برای شروع نزاع و رقم زدن خاطره ای بد در امور خانواده قرار می دهند.

گاهی قد داماد از پدر زن بلندتر است. بعضی دامادها، عرض کردم بعضی دامادها، متأسفانه رعایت بزرگتری و کوچکتری را نکرده و جلوی چشم همسر یا هر فرصتی اقدام به تحقیر پدر زن میکنند. یا ممکن است داماد کوتاه تر باشد و...

خلاصه؛ الان نمیخواهم بگویم موقع ازدواج دقت کنید تفاوت فاحشی در میزان قد و بالای شاه داماد و پدر زن وجود نداشه باشد، نه؛ چون خیلی ها هم هستند اصلا به این تفاوت ها اهمیت نمی دهند و زندگی شان را به خاطر چنین مسائل پیش پا افتاده ای تلخ نمی کنند. البته بعضی مشاوران هم نظرشان بر این است که حتما باید قرابتی در قد و وزن بین خانواده های عروس و داماد وجود داشته باشد و...

در این خصوص نظری ندارم؛ اما آنچه را می خواهم مورد تأکید قرار بدهم، انسان بودن و شخصیت داشتن انسان هاست. دو زار فرهنگ داشته باشیم و زندگی شیرین خود را به هر بهانه ای تلخ و ناخوشایند نسازیم. قدر و منزلت انسانها را به قد و قامتشان گره نزنیم.