درباره این سه خبر مرگ آور!

 

در صفحات حوادث رسانه ها این  روزها سه خبر تلخ بیشتر جلب نظر می کند.

پیرمردی 84 ساله در کرج که همسری میانسال اختیار کرده و خواهرزاده او را نیز  به فرزند خواندگی پذیرفته بود وقتی از محبت و توجه همسرش ناامید شد و احساس کرد او کودکی که فرزند خوانده شان  است را بیشتر دوست دارد، نیمه شبی چاقو به دست گرفت و هر دو را به قتل رساند! و بعد خودش را تسلیم قانون کرد.

مرد 25 ساله ای در مشهد بعد از تماشای چند فیلم کوتاه مستهجن در گوشی همراه رفیقش بر اثر تحریک قوای جنسی، دختر بچه ای سه ساله را برای تجاوز به خانه برد و وقتی فریادهای او را شنید گلویش را فشرد و به قتل رساند!

زهرا جلیلیان دانشجوی دکترای برق دانشگاه تهران وقتی اعمال نفوذ استاد را برای درج نام فردی دیگر کنار نام خود ذیل مقاله پژوهشی اش دید که خودش برای انتشار در نشریه ای علمی و معتبر جهانی تهیه کرده بود اقدام به خودکشی نمود!

میتوانیم برای هر سه این اتفاق و وقایع مشابهی که هر روز درگوشه و کنار کشور رخ میدهد مخرج مشترکی بگیریم؟

آن پیرمرد 84 ساله که پایش لب گور است اگر خدا را در نظر داشت میتوانست رفتار غلط همسرش را نادیده بگیرد و صبر پیشه کند. لااقل از خدا حیا میکرد و طلاق میگرفت. دستکم با آن بچه بیگناه کاری نداشت. همسرش چطور؟ او هم اگر خدا را در نظر میگرفت از کم محلی به مرد خانه هر چند پیر و فرتوت باشد غفلت نمیکرد.

مرد 25 ساله اگر از خدا میترسید فیلم مستهجن نگاه نمیکرد. به همان میزان که فیلم مستهجن در جامعه به وفور قابل دسترس است دسترسی مشروع به جنس مخالف هم کار دشواری نیست. فکر تجاوز آنهم به یک کودک سه ساله و سپس قتل او تنها از ذهن بیمار و روح پریشان و دل آلوده به شهوت سر می زند. وجودی که دیگر از یاد خدا تهی شده در تسخیر شیطان است.

بعضی استادان دانشگاه خیلی چندش آور هستند. خودشان را عقل کل و صاحب نظر و در طبقه خدا میدانند. فساد اخلاقی یا فکری و اعتقادی یا انظباطی بعضی اساتید دانشگاه در سایه سکوت نهادهای ذی ربط واقعا عذاب آور است. آن دختر دانشجو اگر خدا را در نظر داشت بابت این ظلم به او پناه میبرد یا شکایت میکرد. خودکشی در هیچ فرضی از نظر عقل و شرع قابل تایید نیست. استاد دانشگاه هم اگر حیا داشت و از خدا میترسید به حقوق معنوی دانشجویش تعرض نمیکرد. مسئولان نظارتی و فرهنگی و آموزشی هم اگر خدا را در نظر بگیرند و بدانند روزی باید در پیشگاهش بابت کرده ها و نکرده های خود پاسخگو باشند فرصت تصدی امور و تکیه بر تخت قدرت و جاه را مغتنم شمرده و در ترویج احکام و معارف حق و گسترش معنویات و نظارت بر حیطه های تحت سیطره، دقت و دلسوزی بیشتری نشان می دهند.

قاتل این مرد را شناسایی کنید!

 

دیروز گزارشی از پرونده یک قتل را در سایتی می خواندم. مردی توسط همسرش با خوراندن قرص، مسموم شد و از دنیا رفت. زن را یکسال بعد با شهادت دخترش دستگیر کردند.

او در اعترافاتش گفت که مرحوم شوهر با کار کردن او در مغازه لباس فروشی مخالف بوده است و چون نخواسته زیر بار حرف شوهر برود اقدام به قتل وی کرد.

او با مردی که مشتری مغازه بود درد دل کرد و با راهنمایی او قرص هایی را تهیه نمود و...

در اعترافاتش گفت یکبار هم پسری جوان که شاگرد میکانیکی بود به او ابراز علاقه کرد و گفت چقدر شبیه عشق سابقش است! زن با او نیز درد دل کرد. جوان یکبار با دستکاری ترمز ماشین قصد داشت شوهر زن را دچار سانحه مرگبار کند که به خیر گذشت.

زن اعترف کرد که یکبار هم دو مرد افغانستانی را در ازای پرداخت مبلغ پنجاه میلیون تومان برای قتل شوهر اجیر کرد که آنها هم پول را هاپولی کردند و غیب شدند.

واقعا قاتل این مرد نگون بخت چه کسی است؟

اسلام گفته است مرد به عنوان حافظ و مدافع حریم خانواده حق دارد اگر شغل یا محیطی را منافی حقوق خانواده میداند زن را از ورود به آن منع کند. مرد انگار متوجه شیطنتهای همسر شده بود که دلش به این شغل رضا نبود. اما زن زیر بار نمی رفت.

اسلام گفته است مرد غریبه غلط میکند به زن متاهل نزدیک شود و به او ابراز علاقه کند.

اسلام گفته است زن غلط میکند جلوی نامحرم سفره دلش را پهن کند و از کسی که جایگاهی در مشاوره ندارد راهنمایی بخواهد. زن مسلمان نجیب است و پیش هر کس ونا کسی خودش را حقیر نمی کند. مرده شور مشاوره این دوعوضی را ببرد که بیشتراز آنکه دنبال حل مشکل باشند دنبال زیاده طلبی و غریزه پرستی خود بودند.

قاتل اصلی آن مرد بی گناه، فرار و پشت پا زنی لایه هایی از جامعه نسبت به باورهای اخلاقی و دینی است. هر چقدر جامعه از آموزه های الهی وانسانی تهی شود، پوچی و بطالت و هرزگی و جنایت در آن فوران بیشتری خواهد داشت. متأسفانه فضای مجازی هم بستر ارتباط با نامحرم را در اجتماع گسترش داد ودیوار بسیاری از حریمهای اخلاقی را فرو ریخت. دختر یا پسری مذهبی هم به خود اجازه میدهد تا پاسی از شب در چت و گفتگوی بی حاصل با جنس مخالف، زمان بسوزاند و روزگار سپری کند.

هر سال شش میلیون توریست حیوان!

 

در جزیره دومینیکن جایی که سواحل سفید و زیبا با درختان نخل آن را احاطه کرده است، گردشگری منبع نخست اقتصاد است و تعداد توریست ها سالانه به شش میلیون تن می رسد. آنچه اغلب در این جزیره دیده می شود، مردان میانسالی اند که ظهرها مشروب می خورند و منتظرند تا شب فرا برسد و تمایلات منحرف خود را اشباع کنند. آنها در این جزیره می توانند به خانواده های فقیر پول بپردازند تا با کودکان شان در ازای پول رابطه جنسی انجام دهند. در این جزیره رانندگان، تاکسی ها، موتورسیکلت ها و وسایل نقلیه عمومی کودکان را برای توریست ها می برند تا با آنها رابطه جنسی برقرار کنند و برای چنین خوش خدمتی ای پول دریافت کنند.

 

متن کامل:

http://tabnakbato.ir/fa/news/170277/%D8%BA%DB%8C%D8%B1-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%82%DB%8C-%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D9%86%D9%88%D8%B9-%D8%AA%D9%88%D8%B1%DB%8C%D8%B3%D9%85-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86

ترک و کرد هم برادرند

ترکیه، سرکوب معارضین مسلح کرد را دلیل تجاوز خود به منطقه کردنشین سوریه می داند.

ایران نیز بارها با جدایی طلبان کرد که به اقدامات تروریستی مبادرت می ورزیدند ستیز داشته است.

جمهوری اسلامی اما با شناسایی دقیق محل اختفا و تجمع نیروهای مسلح معاند، همواره از آسیب رسانی به مردم عادی اجتناب ورزیده است کاری که ظاهرا ارتش ترکیه اهمیتی برای آن قائل نیست و آتش تهاجم آن تر و خسک را با هم می سوزاند.

از منظر انسانی حمله ترکیه به مردم بی پناه کرد در سوریه و آوارگی زنان و کودکان و ... اقدامی مذموم و غیرقابل دفاع است و البته سند دیگری است بر سیاسی کاری مدعیان دفاع از حقوق بشر.

الغرض اینکه بعضی کانال های ترک زبان کشورمان با چشم بسته به حمایت از تجاوزگری دولت ترکیه پرداخته و از آن طرف بعضی کانال های کرد زبان کشورمان نیز با چشم بسته به حمایت از معارضین کرد سوریه پرداخته اند که نشان از غلبه نگرش ها و تعصبات قومیتی بر حقیقت گرایی و عدالت خواهی است. بهتر است هموطنان ترک و کرد عزیزمان تنها بر مبنای انسانیت به این ماجرا نگاه کنند.

خودِ گمشده!

بعضی کارها هستند که ذاتشان پلید است و انسان ها بی هیچ راهنما و مرشد و پیامبری هم می توانند بنا بر حکم باطن خویش (عقل یا همان پیامبر درون)، قبح آن را درک نمایند.

دزدی، چپاول، خیانت، دروغ، تجاوز، تهمت، مردم آزاری و زورگویی و ضعیف کشی و بی رحمی و ... از جمله اموری است که حتی اگر هیچ دینی هم درباره عیوب آن حرفی نزده باشد، انسان ها به حکم انسانیت و فطرت، بدی آن را متوجه می شوند.

پیامبر بیرون (نبی) در واقع عنصر کمکی و یاور پیامبر درون بوده و عامل محرّک، مکمل و احیاگر فطرت و وجدان بشر محسوب می شود.

در همه اعصار و در بین همه اقوام، دزدی و چپاول و خیانت و دروغ و تجاوز و تهمت و مردم آزاری و زورگویی و ضعیف کشی و بی رحمی، امری نکوهیده و ناموّجه به شمار آمده است.

ظاهر واقعه عاشورا، نبرد مسلمین با مسلمین بود. سربازان یزید هم مدعی دین مداری و معنویت و عبودیت بودند. هر دو طرف میدان، نماز می خواندند.

عده ای از لشکریان یزید از سر دنیاپرستی و رفاه طلبی به جنگ با حسین رفتند و عده ای نیز از سر غفلت و بی خبری. حتی اگر ادعای دسته دوم را بپذیریم؛ اما آنچه در عاشورا گذشت نشان داد دین تنها لقلقه زبان و پوسته ای سطحی برای مدعیان اسلام اموی بوده است.

ممانعت از دسترسی به آب، قتل طفل شش ماهه، آتش زدن خیمه زنان و کودکان و ... می توانست دل هر انسانی را به درد آورده و ذهن او را در مقابل این همه ناجوانمردی و حیوان صفتی به سوال وا دارد.

همین است که حسین علیه السلام در لحظات آخر عمر شریفش، جانش را در حلقوم خویش آورد و فریاد مردانگی و غیرت و شرف سر داد که: اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید.

این پیام تنها افشاگر ماهیت سپاهیان سیاه یزید نیست؛ خط روشنی است در تعیین مرز انسانیت با پلشتی و ددمنشی.

انسان اگر انسان باشد و تنها به پیامبر درونش رجوع کند و از وجدانش پیروی نماید شاهد این همه فجایع بشری و غارتگری و خیانت و سبعیت نبوده و نخواهیم بود.

مشکل بشریت در ارتکاب جنایت و نامردی، فاصله گرفتن از اصالت انسانی خویش است. از نهضت کربلا اگر همین یک پیام هم به جهانیان برسد، راه حسین تا ابد زنده می ماند.

آینه های زنگ زده

یک خانم بازیگری با استناد به فیلم آزار و قتل فجیع یک توله خرس نوشته بود که ما ایرانی ها سنگدل و بی رحم و فاقد فرهنگ و وجدان و خشن هستیم و ...

دو سه روزی است فیلمی منتشر شده از مردی روستایی که هر روز شاهد حضور یک توله خرس در باغ خود است که از درختها بالا رفته و میوه میخورد و ... اما مرد روستایی کاری به کارش نداشته و در قبال ضرری که به درختان باغش میرسد صبوری به خرج داده است.

ندیدم کسی بنویسد ما ایرانی ها مردمانی دلرحم و مهربان و با فرهنگ و فهیم هستیم و...

ما، کمیته امداد و قوه قضاییه

چند روز پیش خبری در کانال های اطلاع رسانی مازندران منتشر شد که حکایت از تعطیلی کارخانه قدیمی و معروف نکاچوب و بیکاری چهارهزار کارگر داشت.

این یعنی چهارهزار خانواده دل نگران و رنجور و دلواپس که نسبت به شرایط آینده زندگی خود و فرزندانشان احساس ناامنی داشته و روزها و شب ها را باید با اضطراب پشت سر بگذارند.

سجاد پوراحسان یکی از دانشجویان متوفی در جریان واژگونی اتوبوس دانشگاه آزاد بود. در خبرها آمده است او سه روز پیش از ارتحال، یک زندانی مالی را آزاد کرده بود. این زندانی راننده وانتی بود که در حاشیه تهران زندگی می کرد و به دلیل ابتلا به دیسک کمر، مدتی سرکار نرفت و اجاره های خانه اش تلنبار شد و در نهایت با شکایت صاحبخانه، به خاطر اندکی بیش از سه میلیون تومان راهی زندان گردید و خانواده اش نیز بی سرپناه ماند.

با تجمع و اعتراض دانشجویان و طلاب عدالتخواه، رئیس سازمان خصوصی سازی از سمت خود استعفا داد. او پیش تر از سوی رسانه ها متهم شده بود که کارخانه ای متعلق به اموال عمومی را به ثمن بخس خریده و با رانت و رابطه بازی به نام خود سند زده است.

این سه خبر مال همین دو سه روز اخیر است. سه خبر عجیب و تأسف آور که به راحتی نشان می دهد بعضی چیزها سرجای خودش قرار ندارد.

در واکنش به خبر اول جا داشت که عزای عمومی اعلام کنیم. در مواجهه با خبر دوم باید برای مرگ انسانیت خون می گریستیم. در واکنش به خبر سوم ...

انگار خیلی چیزها برایمان عادی شده، برای مسئولانمان بیشتر.