من پاسدار خمینی هستم

 

... همان جا هم به دنبال بچه های سپاه بودند. یک بار یکی از افسران بعثی به بیمارستان آمد و از محمدرضا شفیعی پرسید: انت حرس خمینی؟ شما پاسدار خمینی هستید؟ شفیعی با افتخار گفت: بله من پاسدارم. آن روز خیلی اذیتش کرد. وقتی افسر بعثی رفت من و محمدی گفتیم برادر! فعلا کمی مدارا کن. اما او با قاطعیت گفت: نه، من افتخار میکنم که پاسدار خمینی هستم. اینها کی هستند که ما ازشان بترسیم؟!

چنین حرفی آنهم در اسارت، در حالی که مجروح هم باشی، خیلی حرف است!

شفیعی همیشه می گفت از اینجا فرار میکنم. اینها لیاقت ندارند پیش اینها اسیر باشیم. به ما می گفت: اگر شما هم میتوانید فرار کنید.

گاهی با خود می گفتیم این دیگر کیست که هیچ ترسی ندارد! مثلا من غواص خط شکن بودم، عضو اطلاعات عملیات بودم، برای خودم برو بیایی داشتم؛ اما باز هم در برابر عراقی ها گاهی از ترس دست و دلم می لرزید. ولی هر گاه از شفیعی سوال می کردند: انت حرس خمینی؟ بلند می گفت: من پاسدار خمینی هستم.

خیلی اذیتش کردند که به امام توهین کند. اما همیشه می گفت امام خمینی رهبر من است. آمریکا شیطان است، صدام شیطان شیطان است. سربازان عراقی از گفته هایش می ترسیدند و فرار می کردند. شفیعی روزی در بیمارستان بصره به من گفت: میرزایی شما بر می گردید، ولی من شهید می شوم. شما بروید به خانواده ام خبر بدهید. بگویید من چطور شهید شدم.

حرفش را جدی نگرفتم. بعد از مدتی ما را به زندان الرشید انتقال دادند. وضعیت بسیار بدی از نظر تنگی جا داشتیم. شبی حال شفیعی خیلی بد شد. خودم هم حال خوشی نداشتم. وضعیت بهداشتی خیلی خراب بود و رسیدگی نمی شد. شفیعی تشنه شده بود و مدام می گفت: آب بدهید، آب...

خیلی بی تابی می کرد. پنج شش نفری که در کنارش بودیم به دلیل مجروحیتش نه می توانستیم به او آب بدهیم نه طاقت بی تابی اش را داشتیم. می رفتیم دستمالی را تر می کردیم و به لب هایش می مالیدیم. از سر بی طاقتی گاهی از نگهبان ها هم طلب کمک می کردیم. شفیعی در همان حال با ناراحتی می گفت: برای من از دشمن طلب کمک نکنید. آنها لیاقت کمک به ما را ندارند.

آن شب ما شاهد شهادت شفیعی با لب های تشنه بودیم.

کتاب از دشت لیلی تا جزیره مجنون، این خاطره به روایت رزمنده افغانستانی محسن میرزایی. صفحه 466

 

پیکر شهید محمدرضا شفیعی را در گوشه ای از خاک عراق دفن کردند. شانزده سال بعد که از زیر خاک بیرون کشیده شد همچنان سالم بود. امام جمعه وقت تهران این موضوع را در تریبون نماز جمعه اعلام کرد. وی بعد از تشییعی با شکوه در گلزار شهدای علی بن جعفر علیه السلام قم به خاک سپرده شد.

هنوز سالم است!

محمدرضا شفیعی همان شهیدی است که پیکرش شانزده سال میهمان شهر کاظمین بود و سال های بعد از جنگ موقع تبادل اجساد، سالم و بی عیب و نقص از زیر خاک بیرون آورده شد. این مسأله برای رژیم بعث گران تمام می شد. پیکر را سه ماه زیر آفتاد داغ نگه داشتند، رویش آهک و مواد اسیدی ریختند؛ اما زورشان بر اراده خدا نچربید و پیکر این شهید سندی شد بر مظلومیت فرزندان بی نام و نشان خمینی و اصحاب آخرالزمانی اباعبدالله علیه السلام. 

اگر مسیرتان به گلزار شهدای شهر مقدس قم افتاد از زیارت مزار این شهید عزیز بی نصیب نمانید.

کتاب "هنوز سالم است" به قلم خانم نرجس شکوریان فرد در کمتر از هشتاد صفحه به معرفی اجمالی شخصیت این شهید پرداخته است. این اثر توسط انتشارات عهد مانا به زیور طبع آراسته شده و تا این لحظه سیزده بار به چاپ رسیده است. قلم روان و خاطرات کوتاه و جذاب این شهید از ویژگی های ممتاز اثر محسوب می شود. 

راز ماندگاری پیکر این شهید سرافراز را می توانید در لابه لای خاطرات زیبای او و از میان خلوت و دلتنگی هایش کشف نمایید! مطالعه این کتاب را نه فقط به علاقمندان آثار مرتبط با فرهنگ جهاد و شهادت بلکه به همه کسانی که تا به حال کتابی از مجموعه آثار و خاطرات شهدا مطالعه نکرده اند نیز توصیه می کنم.