شهید حسین رضایی

تولد: روستای طوغان شهرستان قروه- 16/6/1357

شهادت: درگیری با عناصر گروهک پژاک- ارتفاعات جاسوسان سردشت- 13/6/1390

مزار: روستای طوغان

=اهل صله رحم بود. با وجود آن همه تراکم کاری و مأموریت های پشت سر هم، وقت خالی که پیدا می کرد از تهران می آمدیم شهرستان. می رفت به دیدار خواهران و برادرانش. پدرش هم که جای خود داشت. شاید اگر ده روز مرخصی داشت 4-5 روزش را می بردمان روستای پدری اش. توی این چند روز هم کمک حال پدر بود. می رفت سر زمین کشاورزی. خستگی برایش معنا نداشت.

 

=غصه مردم را می خورد. این طور نبود که فقر و نداری مردم را ببیند و بی خیال از کنارش بگذرد. دنبال این بود که از هر فرصتی برای کمک به دیگران استفاده کند. یادم است روستای همجوارشان دکتر صحرایی برای ویزیت بیماران منطقه آمده بود. با ماشین خودش چندین بار راه این روستا تا روستای پدری اش را رفته و برگشته بود. بیماران و کهنسالان روستا را که نمی توانستند برای معالجه بروند برده بود. این موضوع را اصلاً به من نگفت. بعدها فهمیدم. این طور کمک کردن ها عادتش بود.

=شور شهادت در سر داشت. این شور زبانی نبود. نشد که بگوید برای شهادتم دعا کن. حتی بعدها شنیدم که به همکارانش گفته بود این قدر برای خانواده هایتان از شهادت نگویید؛ اینها اینجا توی تهران غریب هستند. با این حال بعد از جریان انفجار پیشین که منجر به شهادت شهید شوشتری و پاسداران دیگر شد خیلی گرفته بود. از اینکه در چند قدمی شهید شوشتری و باغ سر سبز شهادت بوده، ولی نصیبش نشده. فقط یک ترکش ریز از روی سرش رد شده بود.  

=تازه بعد از این جریان بود که کار خیر آن روزش در حق روستائیان را فهمیدم. از اسفند و نقل و نباتی که زنان روستایی روی سر حسین می پاشیدند، از خوشحالی اینکه فکر می کردند شهید شده و نشده بود، از اشک شوقی که می ریختند و خدا را شکر می کردند که دستگیر و کمک حالشان هنوز زنده است.

 

=به یوسف فدایی نژاد علاقه زیادی داشت. پیش من زیاد تعریفش را می کرد. از اینکه بچه پاکی است، جایش در بهشت است، قاری قرآن است و... یک روز آمد و گفت: «یوسف دستش تنگه. امروز از بچه ها قرض خواست من هم قول کمک یک میلیون تومانی دادم.گفتم این پول رو هر وقت داشتی برگردون.» با خوشحالی برایم تعریف می کرد؛ آنقدر ذوق کرده بود که شریک شادی دوستش شده. همان دوستی که جایش در بهشت است، کنار حسین شاید.

 

=درک بالایی نسبت به مصیبت ابا عبدالله الحسین و هدف قیام خونین عاشورا داشت. مجموعه مختار نامه را با جدیت دنبال می کرد. با وجود این که صبح زود می بایست سرکار می رفت، تحلیل بعد از برنامه را از دست نمی داد حتی به اندازه ای روی مسائل تاریخی مسلط بود که پیش از کارشناس برنامه برای من توضیح می داد.

=دهه محرم پیش از شروع مراسم عزاداری زودتر از بقیه می رفتیم مسجد. عقیده اش این بود که باید پای منبرهای سخنرانی، شناخت مان نسبت به امام حسین و اصحاب ایشان بیشتر شود. می‌گفت: «باید بفهمیم که امام حسین برای چه چیزی شهید شده و اگر اشکی هم می ریزیم با فهم و درک باشه.» سخنرانی که تمام می شد مداحی و روضه خوانی را نمی ماند. می گفت:‌‌‌ »اون حظ و لذتی رو که باید می بردم، بردم.»

 

=کاری بود. خستگی نمی شناخت. این همه انرژی و علاقه اش به کار تعجب بر انگیز بود. آن قدر تعهد کاری و نشاط در محیط کار برایش اهمیت داشت که خانه مان را به دلیل دور بودن از محل کارش عوض کردیم. می گفت: «مسیر طولانی انرژی‌م رو توی محیط کاری کم می کنه. دوست ندارم دیر و کسل سر کار برسم.»

 

 =این اواخر مدام توی مأموریت بود. هم آموزش می دید هم آموزش می داد. تک تیر انداز بود و مربی جی پی اس. همکارانش می گویند به قدری شوق انتقال داشته هایش به دیگران زیاد بود که دو سه شب آخر خیلی کم استراحت کرد. بچه ها را دور خودش جمع می کرد و می گفت: «بیایید چیزایی رو که بلدم یادتون بدم، می ترسم بمیرم و این علم با من زیر خاک بره.»

 

=همین روحیه خستگی ناپذیری را در خانه هم داشت. خیلی کم خانه بود اما وقتی هم که بود برای من و بچه ها کم نمی گذاشت. یادم است توی ماه رمضان قبل از رفتن به مأموریت، حسابی محمد طاها را بازی گرفت. زبان روزه بچه را می برد بیرون برای تفریح. با آن همه خستگی ناشی از کار و مأموریت های طولانی و پی در پی، وقتی می آمد خانه هم بازی بچه بود و کمک حال من در خانه. از خرید خانه گرفته تا مهمانداری،  هرکاری از دستش برمی آمد انجام می داد.

 

=یک شب حال ندار شدم. نتوانست تاب بیاورد. دستم را گرفت و رفتیم بیمارستان. خیلی طول کشید طوری‌که فردا صبح نتوانست سرکار برود. وقتی که خیالش جمع شد بهتر شده ام، رفت دنبال کارش. تازه کلی سفارش کرد که اگر بهتر نشدی ظهر بیایم دوباره برویم دکتر. اخلاقش بود. کم توجهی نسبت به من که همسرش بودم نداشت. روز قبل از شهادتش برایم یک پیامک فرستاده که هنوز آن را دارم. انگار تمامی عشق و علاقه اش را در قالب این کلمات برایم فرستاده: « سلام ای مادر فرزندانم؛ ای شیر زن دلیر که در قلب من جز تو و فرزندانت هیچ کسی جایی ندارد، از اینکه سختی زندگی با من را تحمل می کنی ممنونم.»

 

=وقتی شهید شد تارا 25 روزه بود. قبل از رفتن خیلی پا پی‌اش شدم که این مأموریت را لغو کن. دخترمان تازه به دنیا آمده. هم این بچه و هم من به وجود تو نیاز داریم. مادرم هم خیلی اصرار کرد؛ اما حسین زیر بار نرفت. می گفت: «از من نخواه نرم. خون بچه من از خون بچه های بقیه ای که رفتن رنگین‌تر نیست. برام دعا کن انشاءالله زود بر می گردم.» رفت. زود هم برگشت؛ اما برگشتی که هرگز باورم نشد تا وقتی که جنازه اش را دیدم. جنازه ای که سه روز زیر آفتاب مانده بود، مثل مولایش سید الشهداء.

 

به کوشش مهدی قربانی