عدالتخواهی شیک، یعنی حرّافی!
هیچ فقط میدان حرف را خالی نمی گذاریم.
بعضی بچه های حزب اللهی شیک و نجیب همیشه یک گوشه می نشینند و حرف می زنند در قبال تبعیض و بی عدالتی و تهاجم فرهنگی و ... جز حرف، چیزی در چنته ندارند. بعد تا می بینند یک نفر بر خلاف جریان آب بلند شد و می خواهد کاری کند ذره بینی به دست گرفته و نکته ای را بهانه کرده و افاضه می فرمایند که این جای کار غلط است و چرا آن مدلی کاری نکردید و ... انگار که خودش می خواست کاری انجام دهد و دیگری از او سبقت گرفته در حالی هیچ گاه جز نشستن و حرف زدن حرکتی از او دیده نخواهد شد. این افراد دوست دارند بی آن که غباری بر لباسشان بنشیند و دستی بجنبانند در همه کارها خودشان را پیشرو جا بزنند؛ اما ما آموخته ایم: فضل الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما
یاد درد دل حضرت امام از دست متحجرین می افتم که مثال می زد دشمنی را که به شما سیلی زده و وقتی می خواهید از خودتان دفاع کنید کسی در قامت دوست دست شما را محکم نگه می دارد تا نتوانید حرکتی انجام دهید. اندیشه تحجر اما اینک در قالبی شیک و انقلابی نما دوباره ظهور کرده است.
کسی نمی گوید صدرالساداتی و دیگر دوستان عدالتخواه اشتباهی ندارند و عملکردشان در طول عمرشان صد در صد قابل دفاع است اما مدعیان خرده گیر را تا کنون در دفاع از هیچ مظلومی ندیده ام که قلم به دست گرفته و مثلا با شیعیان آواره پاکستانی که همین چند وقت پیش در مزارع اطراف تهران در دل تاریکی شب با حمله مامورین خانه خراب شده و مدتها دنبال کودکان خود می گشتند و زجر می کشیدند ابراز همدردی کند.
یا شش ماه زندان رفتن بدون محاکمه طلبه عدالتخواه سیرجانی را ببینند و دم بر بیاورند. حاضر نیستند در قبال اقدام غیرقانونی و فاقد حکم در بازداشت حجت الاسلام صدرالساداتی حرفی به میان بیاورند و لااقل توضیح بدهند که چرا ضرب و شتم طلاب توسط اوباش در سطح معابر را ناپسند می دانیم اما ضرب و شتم طلبه ای توسط ماموران خودسر یک نهاد رسمی را قبیح نمی شماریم؟ مظلوم معیار واکنش ماست یا ظالم؟!
ماستمالی کردن امور را همه بلدند. مرد آن است که در قبال ناملایمات فریادی برآورد.
من با شناختی که در حدود دو دهه حضور در حوزه دارم و هنوز هم جرات ندارم خودم را سرباز امام زمان بدانم به سهم خویش از معدود طلابی که در سیرجان و کلیبر و تبریز و بروجرد و ... از جای خود جنبیده و برخلاف روال معمول، مصایب امر به معروف و نهی از منکر را به جان می خرند حمایت نموده و خواهم نمود و مرارت های ناتمام این راه را همچنان به دوش خواهم کشید به حول و قوه الهی.
