میر و علمدار
این بار هم مثل سال های گذشته پیامک خانم حیدری بود که یادم آورد امروز یازده دی، یک روز پس از شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام، سالروز تولد و شهادت سید مجتبی علمدار است.
باز هم به روال هر سال ایشان و همه نویسنده های بسیجی ساری را زیر سوال می برم که چرا هنوز اثر درخوری با موضوع شهید علمدار منتشر نکرده اند؟!
هر استانی بروید و از مردم آن دیار بخواهید نامی از شهدای مازندران ببرند، ممکن است اسمی از بصیر و طوسی و منفرد نیاکی نشیده باشند، ممکن است شک داشته باشند کشوری و شیرودی اهل مازندران بوده اند یا نه، ولی مطمئن باشید با یقین اسم سید مجتبی علمدار را به عنوان مطرح ترین شهید این استان به زبان خواهند آورد. به موزه شهدای بهشت زهرا هم که بروید از شهدای مازندران فقط سه اسم وجود دارد، کشوری، شیرودی، علمدار.
کسی هم واقعاً نمی داند چرا اسم علمدار در جای جای کشور روی زبان ها افتاده. او نه سردار بود و نه در حماسه خاصی به شهادت رسید. شهرتی نداشت و اصلاً تا به حال بودجه ای هم برای طرح نام او هزینه نشده است. کنگره شهدای مازندران او سردار نمی داند که بخواهد ... بگذریم. شهیدی که شاید حتی یک کوچه بن بست هم به نام او نیست چه برسد به اتوبان و... شهیدی که هیچ فیلمی برایش ساخته نشده، کتاب قابل اعتنایی درباره اش منتشر نگردیده همپای شهدای صاحب نامی چون همت و خرازی و جهان آرا و... برای گوش های شنوا آشنا و قابل احترام است. چرا؟!
کافی است نام ژاکلین ذکریای ثانی را جستجو کنید تا به بُعدی از حقایق وجود این سید بزرگوار پی ببرید.
راستی آنهایی که در مشهد مقدس این مطلب را می خوانند یادشان باشد سید مجتبی علاقه خاصی به علی بن موسی الرضا علیه السلام داشت. انشاءالله موقع زیارت، امشب که شب شهادت این شاه غریب است، یاد سید جانبازان شهید مازندران را در محضر سلطان سریر ارتضا زنده نگاه دارند. شادی روحش صلوات.
