حاشیه های فاطمیه بابل (12)

تنها شهیدی که بی استثنا هر سال برای او مراسم بزرگداشتی در بابل گرفته می شود شهید سید علی اکبر شجاعیان است.

این مراسم نه از طرف بستگان و دوستان بلکه از سوی کسانی اجرا می شود که هرگز این شهید را ندیده و لحظه ای هم در این دنیای خاکی با او همنفس نبوده اند. سید علی اکبر شجاعیان هنوز هم در این عالم تأثیرگذار است و به رغم گذشت سه دهه از شهادتش گویی در عالم تکوین، بر کرسی ویژه ای استوار شده است. این شهید قطعاً یکی از امامزادگانی است که سال هایی نه چندان دور، مضجع شریفش میقات پابرهنگان و آزادگان و کعبه مراد دلسوختگان خواهد بود.

بچه های نسل سومی و چهارمی بسیج دانشجویی علوم پزشکی بابل هر سال در اواخر فروردین، مراسمی را در گرامیداشت این دانشجوی شهید برگزار می کنند. رابطه دلی این بچه ها با اکبر شجاعیان حدیث مفصلی است که انشالله در گوشه ای از تاریخ عارفانه های مشرقی این سرزمین ثبت خواهد شد.

از آن جا که یادواره های شهدا تنها به منظور ارج نهادن به مقام آنها و پراکندن یاد و خاطره شان در جامعه نبوده و دستکم کارکرد الگویی برای مخاطبان را باید دارا باشد برگزاری محفلی به نام یک شهید خاص و پرداختن به زوایایی از حیات طیبه او تأثیر بیشتری بر صفحه زلال دل مخاطبان جوان باقی خواهد گذاشت.

امسال توفیق نداشتم خدمت رفقای بسیج دانشجویی در مناطق عملیاتی باشم. در نوروز هم فرصتی برای چاق سلامتی با این عزیزان نبود. خیلی دلم می خواست به این دوستان زحمت کش توصیه کنم در صورت امکان مراسمی که تدارک می بینند را عمومی برگزار کنند تا شهد گوارای جلوس در محفل شهید و عطر یاد و خاطرات او گستره بیشتری از مخاطبان را در بر بگیرد. اگر برای دانشگاه چنین امری مقدور نیست هر مسجدی را که دوستان ما اراده کنند انشالله برای برگزاری این مراسم مهیا خواهد بود. امروز جامعه ما بیش از پیش عطش معارف شهید و شهادت را در خود احساس می کند و مراسمی که به طور اختصاصی با محوریت یک شهید برگزار شود تقریباً در سطح شهر به چشم نمی آید. امیدوارم رفقای بسیج دانشجویی قدر این فرصت معنوی استثنایی را بیشتر بدانند.