خردمندی که بی خرد بود!

خوب به خاطر ندارم اصل این مطلب را. بوذر جمهری گفت یا درباره اش اینطور گفته اند. حرفی با این مضمون که گاه برای عذاب یک آدم کافی است او را کنار فردی هرزه و بی خرد بیندازند. همصحبتی با چنین انسانی بزرگترین عذاب است.

به این موضوع اعتقاد داشتم و بارها آن را تجربه کردم. بارها پیش آمد نزد کسی بودم که به رغم بیزاری از شخصیتش اما به خاطر درایت و عقل و هوشش از همصحبتی با او بهره گرفتم.

ولی حالا از این نظر برگشتم. عالم بی تقوا جرثومه حماقت و رذالت است. همصحبتی با کسی که علم داشت اما تقوا؛ نه، و با علم منهای ایمان، داعیه عدالت داشت، آن قدر برایم عذاب آور و موهن بود که دعا کردم هیچ گاه چنین تجربه ای برای من و برای هیچ مسلمانی تکرار نشود.