دادستان محترم ویژه روحانیت بخواند
دو سه سال پیش خدمت یکی از سرداران ارشد سپاه که مدتی است مقیم قم شده بودم و از خاطرات جوانی اش می پرسیدم.
او اهل یکی از کوره دهات های منطقه کیاسر ساری بود که منطقه شان از کمترین امکانات رفاهی نصیبی نداشت.
جالب بود که این جوان روستایی در سال چهل و یک در آن منطقه با جزیی ترین مسائل مربوط به انقلاب به اصطلاح سفید شاه و ... آشنا بود. علتش را پرسیدم. گفت: روحانی جوانی برای ایام تبلیغ به روستای محروم و دورافتاده ما آمده بود و چراغ انقلاب را در دل پر شور ما روشن ساخت.
اینها را که گفت ناخودآگاه این تعبیر را به کار بردم که امام رحمةالله علیه چه تبحری در اداره جنگ نرم داشت.
آن جوان روستایی با همان علقه ای که از دم آن طلبه بی نام و نشان نسبت به نهضت امام پیدا کرد در سال های دفاع مقدس به رزمنده ای دلیر و تأثیرگذار در میدان جنگ تبدیل شد؛ به رده های نخست فرماندهی رسید و آخرین سمتش جانشینی نیروی زمینی سپاه بود.
واقع امر همین است که باید هر طلبه را یک رسانه دانست. نه فقط از باب منبر که در طول سال با توجه به مراودات گسترده طلاب و روحانیون با لایه های مختلف جامعه، این قشر یکی از تأثیرگذارترین رسانه های سنتی در جامعه اسلامی محسوب می شوند.
خوب است دادگاه ویژه روحانیت با توجه به رسالت و جایگاه خطیری که داراست از این منظر نیز به فعالیت های خود نگاه کند.
مبادا حتی یک قاضی ویژه احساس کند که ناظم حوزه های علمیه است و همه باید در مقابل امر و نهی اش بله و چشم بگویند و ...
وجود ابهام و ظنّ و گاه بغض نسبت به برخی رفتارهای فاقد توجیه می تواند آسیب هایی جبران ناشدنی را نسبت به جزیی از بدنه نظام وارد کند. دادگاه ویژه باید بپذیرد که با توجه به محدوده مراجعاتش، علاوه بر جایگاه قضایی، نقشی فرهنگی نیز در مناسبات جاری در فضای نظام اسلامی داراست.
این حقیر امیدوار است اتفاقات اخیر در حوزه علمیه و رفتار دادگاه ویژه در حبس بیش از یک هفته ای جمعی از طلاب بسیجی فارغ از حب و بغض های فردی بر اساس تدبیر الساعه ختم به خیر بشود.
توضیح بیشتر را در متن قبلی که چند روز پیش در وبلاگ داده ام، منتشر کرده ام. والسلام.
