عریانی پادشاه تزویر در قصر خودباختگی
اصلاً کاری با این ندارم که عراقچی راست می گوید یا کریمی قدوسی.
ما مدت هاست به دو رویی ها و بی صداقتی ها در عالم سیاست عادت کرده ایم.
برای تاریخ، مهم این است که فرمانده کل قوا در ملأعام فریاد زده است نیروهای مسلح مأذون نیستند که اماکن نظامی را در اختیار بازرسان بین المللی قرار بدهند. یک بار دیگر هم آقا مشابه این عبارت را تکرار کرد.
خوب شما کلاهتان را قاضی کنید. ارتش و سپاه که زیر نظر رهبری است و اصلاً در ذاتشان تبعیت از فرماندهی نهفته است. قطعاً صدور یک دستور برای آنان نیازمند اعلام عمومی نیست. می ماند تنها نهاد نظامی یا شبه نظامی که به طور مستقیم زیرنظر رهبری نبوده و به دولت وابسته است.
یک مقام عالی رتبه نظامی هم بلافاصله بعد از سخنان آقا در مصاحبه ای اعلام می کند که پاسخ ما به بازرسی از صنایع نظامی، سرب داغ خواهد بود. این جا هم جای تأمل است. مگر کسی می تواند بدون هماهنگی قبلی از آن طرف دنیا بیاید اینجا پشت در صنایع نظامی بایستد و بخواهد وارد شود که بعدش ما به فکر استفاده از سرب داغ باشیم؟ این پرسش پیش می آید که آیا نمی شود همان اول کار، طرف را راه ندهید؟
پاسخ به این سوال ها و تأملات، چندان دشوار نیست. عده ای مشغول کارهای زیرزمینی و نامرئی هستند و اصلاً گوششان به خط و مشی نظام نیست. یادتان هست همان سال نخست دولت جدید، چندبار عده ای از نمایندگان اروپا وارد کشور ما شدند و در خاک کشور ما غرور ملی مان را زیر پا گذاشتند و از برخی اذناب فتنه و نفاق مثل ستوده و پناهی و محمدی و ... آنهم با کشف حجاب، تجلیل به عمل آوردند؟ شما آخرش فهمیدید اینها با چه کسی هماهنگ کرده بودند؟ وزارت خارجه؟ کشور؟ اطلاعات؟ مجلس؟ ... خودتان را سر کار گذاشته اید اگر گمان کنید این نهادها از این دست مسائل بی خبر بوده اند.
بچه های حزب اللهی حواسشان را جمع کنند. پاشنه در دارد به گونه دیگری می چرخد. اگر بعضی ها مشکلشان این بود که چرا احمدی ن‍ژاد یک هفته رفت و گوشه ای نشست حالا باید بیایند کسانی را ببینند که به جای یکهفته نشستن، چهارسال قصد ایستادن در مقابل آقا را دارند.
شرایط، شرایط حساسی است. تنگه احد را دست بد کسانی سپرده ایم. هر چند ماهی را هر وقت از آب بگیریم تازه است؛ اما به قول قیصر شعر انقلاب، بعضی وقت ها چقدر زود، دیر می شود. مواظب باشیم عزت عاشورا را تا هنگام ندامت جماعت تواب به تأخیر نیندازیم. مردم همراهی کنند یا نکنند مهم نیست. دیگر وقت آن شده است که یکی از میان جمع فریاد برآورد، پادشاه لخت است.
