فقط دو روز دیگر فرصت باقی است!

روزهای آخر اسفند را که خوب به یاد دارید. وقتی تنها یکی دو روز مانده است به پایان سال، همه انگار در حال دویدن هستند. انگار احساس می کنیم فرصتی دارد از دست می رود و آنها جامانده اند!

آآاااییی جامانده های ماه رجب! میهمان های سفره الهی!

فقط دو روز دیگر فرصت داریم از نهر شیرین و بهشتی رجب، جرعه ای نوشیده و تشنه کام نمانیم.

دو روز هم برای خودش دو روز است. همه ائمه و رسول الله یک روز روزه ماه رجب را هم نعمت و ره توشه ای ارزشمند برای سفر آخرتمان دانسته اند.

آنهایی که مثل من از درک فیض این ماه پر برکت جامانده اند دو روز فرصت دارند تا دست خالی نمانند. یادمان نرود که طرف معامله ما، اهل کرامت و سخا و رحمت است.

قدر همین دو روز باقی مانده را لااقل بدانیم. 

شیخ عباس قمی در کتاب شریف مفاتیح الجنان در باب اعمال ماه رجب، روایتی را بیان می کند که مطالعه آن برای این روزهای ما مفید است:

ابن بابویه از سالم روایت کرده است که گفت: در اواخر ماه رجب که چند روز از آن مانده بود، خدمت امام صادق(علیه السلام)رسیدم. وقتی نظر مبارک آن حضرت بر من افتاد فرمود که آیا در این ماه روزه گرفته‏ اى؟ گفتم نه والله اى فرزند رسول خدا. فرمود که آنقدر ثواب از تو فوت شده است که قدر آن را به غیر از خدا کسى نمى‏ داند. به درستى که این ماهى است که خدا آن را بر ماه‌هاى دیگر فضیلت داده و حرمت آن را عظیم نموده و گرامی داشتن روزه دار را در این ماه بر خود واجب گردانیده است.

پس گفتم یابن رسول الله اگر در باقیمانده این ماه روزه بدارم آیا به بعضى از ثواب روزه‏ داران آن نائل مى‏ گردم؟ فرمود: اى سالم هر کس یک روز از آخر این ماه را روزه بدارد خدا او را ایمن گرداند از شدت سکرات مرگ و از هول بعد از مرگ و از عذاب قبر و هر کس دو روز از آخر این ماه را روزه بگیرد از صراط به آسانى بگذرد و هر کس سه روز از آخر این ماه را روزه بگیرد ایمن گردد از ترس بزرگ روز قیامت و از شدت‌ها و هول‌هاى آن روز و برات بیزارى از آتش جهنم به او عطا کنند. و بدان که براى روزه ماه رجب فضیلت بسیار وارد شده است و روایت شده که اگر شخصی قادر بر آن نباشد هر روز صد مرتبه این تسبیحات را بخواند تا ثواب روزه آن را دریابد: سُبْحَانَ الْإِلَهِ الْجَلِیلِ سُبْحَانَ مَنْ لا یَنْبَغِى التَّسْبِیحُ إِلا لَهُ سُبْحَانَ الْأَعَزِّ الْأَکْرَمِ سُبْحَانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزََّ وَ هُوَ لَهُ أَهْلٌ .

شما خودتان زلزله اید!

یک لشکر آدم را جمع می کنید، یک هفته خرج ایاب و ذهاب و خورد و خوراکشان را می دهید که از این ور کشور بروند آن طرف، میان مردم زلزله زده کرمانشاه و بعد از چهار پنج ماه که از وقوع زلزله گذشته، خدمتی به آنها کرده باشند.

اجرتان محفوظ اما؛

معلوم نیست که در این یک هفته بشود کار خاصی انجام داد یا نه ولی به یقین با هزینه ای که قرار است برای این تعداد آدم انجام بدهید می شود گره از کار بعضی از زلزله زده ها باز کنید. استان کرمانشاه از وجود نیروهای جهادگر مومن و انقلابی خالی نیست. مسأله همان پول است که باید سرجای خودش هزینه بشود.

خدا را این گونه باید جست!

وقتی توصیه می شود که همیشه باید به ذکر خدا مشغول باشیم، شاید گمان کنیم که لابد باید تسبیحی به دست گرفته و هر آن نام خدا را ببریم.

البته ذکر نام و یاد خدا هم مورد تأکید بوده و مومنین در این خصوص نیز توصیه به تسبیح نام خداوند شده اند؛ اما نباید گمان کرد که ذکر خدا را گفتن و ذاکر بودن، منحصر به چرخش زبان و تکرار لقلقه آلود کلمات است.

چه بسیار افرادی که خدا را جز در سطح زبان و محصور در قالب واژه ها نمی خوانند و رفتارشان بویی از خدایی بودن را ندارد. آیا به چنین افرادی می توان گفت که ذاکر یاد خداوند هستند و در صف مومنان حقیقی جای دارند؟

گاهی هم این گونه تصور می شود که به یاد خدا بودن، مستلزم ترک دنیا و فعالیت های اجتماعی است و اگر قرار است هر آن یاد خدا باشیم پس باید از همه کارهای دنیایی اجتناب ورزیده و در کنجی خلوت، تسبیح به دست بگیریم!

مولای متقیان امام علی علیه السلام در خطبه 222 نهج البلاغه، صفات یادآوران خدا و اهل ذکر را چنین بر می شمارد:

"همانا مردمی هستند که ذکر خدا را به جای دنیا بر می گزینند، که هیچ تجارتی یا خرید و فروشی، آنها را از یاد خدا باز نمی دارد." 

بنابر این فرمایش مولای متقیان، داد و ستد و اشتغال و فعالیت های اجتماعی، منافاتی با به یاد خدا بودن ندارد؛ بلکه مهم این است که این نوع اشتغالات موجب غفلت از خدا نگردیده و شیرینی آن باعث نشود که انسان خدا را به فراموشی بسپارد. واضح ترین مثال برای تبیین این گفتار امیرالمومنین علیه السلام، جمله معروف شهید رجایی است که "به نماز نگویید کار دارم، به کار بگویید که نماز دارم."

امام علی علیه السلام در ادامه عبارت فوق، اوصاف اهل ذکر را چنین بیان می نماید:

"با یاد خدا روزگار می گذرانند و غافلان را با هشدارهای خود، از کیفرهای الهی می ترسانند. به عدالت فرمان می دهند و خود عدالت گسترند. از بدی ها نهی می کنند و خود از آنها پرهیز دارند."

چنان که در این عبارت مشهود است، کسی که همواره به یاد خداست، نسبت به اطرافیان خود بی تفاوت نبوده و آنها را نیز با گفتار و کردار خود به یاد خدا و تقوای الهی می اندازد. نکته مهم تر این که ذاکر حقیقی خدا اهل عمل است نه آن که فقط تسبیح و چرخاندن کلمات را ذکر خدا بداند. مومن حقیقی به آن چه که بر زبان می آورد اعتقاد داشته و عمل می کند و رفتار اوست که نشان می دهد به یاد خدا است نه صرف گفتار او.

 به یاد خدا بودن، مستلزم نفی یاد و علقه به غیر خداست. اگر می خواهیم بدانیم فرمانروای واقعی دل ما خداست یا غیر او، نباید تنها به تکرار نام او اکتفا کرده بلکه باید ببینیم موقع عمل و تصمیم گیری در امور مختلف زندگی، حکم و سلیقه خدا را ملاک قرار می دهیم یا از غیر او اطاعت می ورزیم؟ آن وقت است که عیار صداقت ما در ذکر نام خداوند لااقل برای خودمان مشخص می شود.

بهارنارنج از شعار تا واقعیت!

شیراز از کلان‌شهرهایی است که در آن درختان نارنج زیادی وجود دارد و بهارنارنج آن از شهرت زیادی در کشور برخوردار است.

 730 هکتار باغ نارنج تجاری و 700 هکتار درخت نارنج  در فضای سبز شیراز وجود دارد که سبب شده استان فارس با برداشت 12 تن گل بهار در سال از نظر تولید و سطح زیر کشت نارنج، رتبه برتر را در کشور داشته باشد. بر اساس آمارهای رسمی هر سال حداقل هشت تن از محصول بهارنارنج استان فارس به نقاط مختلف کشور و خارج از کشور صادر می شود.

آن وقت بعضی از شهرهای مازندران که قادر به فروش چند شیشه مربای بهارنارنج به میهمانان و مسافران هم نیستند هر ساله بر سر تصاحب این نام دعوا دارند و تا کنون میلیاردها تومان از درآمدهایی که باید خرج رفاه و ارائه خدمات عمومی شهروندان می گردید را به بهانه رقابت بر سر مصادره عنوان بهارنارنج به هدر می دهند.

دانش و قیام!

اولین عبارت کلام خدا که به گوش جان پیامبر(ص) نشست، امر به خواندن بود و سخن از علم و دانش و قلم در ذیل باور به خدای بی همتا: "اقرأ باسم ربک الذی خلق. خلق الانسان من علق. اقرأ و ربک الاکرم. الذی علم بالقلم. علم الانسان مالم یعلم"

همه ماجرا اما این گونه نیست. اسلام مکتبی مبتنی بر فرهنگ و دانش است ولی متوقف در علم و فرهنگ نیست. علم و دانش و خواندن و نوشتن به خودی خود ارزش و هدف نبوده و مسئولیت آور است.

پیامبر که به خانه رسید و به بستر رفت و روی خود را پوشاند، کلام دیگری به او وحی شد که مکمل پیام اول بود و نشان داد دین خدا صرفاً جنبه فردی و درونی ندارد: "یا ایها المدثر، قم فأنذر"

عالم حقیقی، ورای کتاب و دفتر و اندیشه و قلم، اهل قیام است و نمی تواند در برابر جهل جامعه و جور ظالم سکوت کرده و گوشه انزوا را برگزیند. اقرأ باسم ربک، منهای قم فأنذر، ناقص و ابتر می ماند.

جنایت و مکافات!

ساعتی پس از طلوع آفتاب صبح پنج شنبه، خبر قتل دو جوان ۲۵ و ۳۵ ساله در یکی از روستاهای بابل در همه کانال ها و گروه های مجازی این شهر منتشر گردید.

حتی اگر اعضای کانال های تلگرامی بابل را منحصر به مردم این شهرستان بدانیم کمتر گروه بابلی را می توان سراغ گرفت که از دیگر شهرهای استان و کشور در آن حضور نداشته باشند.

کمتر از بیست و چهار ساعت بعد از وقوع این جنایت، نیروی انتظامی موفق به دستگیری عوامل دخیل در قتل دو جوان شد که انتظار می رود خبر آن با همان شدت و حدتی که شاهد انتشار خبر تلخ جنایت بودیم، در گروه های مجازی بازتاب داشته باشد.

فراموش نکنیم که احساس ناامنی، بدتر و خسارت بارتر از خود ناامنی است و بار روانی آن تبعات جبران ناپذیری به دنبال دارد؛ چونان که وقتی از امام حسن مجتبی علیه السلام درباره فقر سوال کردند پاسخ داد：بدترین نوع فقر، احساس فقر است.

از آن جا که به طور معمول صاحبان تریبون عادت به تشکر در ازای موفقیت ها ندارند بر خود لازم می دانم از سرعت عمل نیروی انتظامی شهرستان بابل در پیگیری پرونده این قتل دلخراش و دستگیری عاملان جنایت تقدیر نموده و البته به مسولان دادگستری یاداور شوم که سرعت عمل و قاطعیت در محاکمه مجرمان، تصویری خوب، سازنده و امیدوارکننده از صلابت و عدالت نظام جمهوری اسلامی در اذهان عموم به جا خواهد گذاشت.

یاللعجب!

یکی نیست خدمت این بزرگوار بگه: حاج آقا! شما که دامادت رئیس قوه قضاست، برادر دامادت رئیس مجلسه و اتفاقاً رابطه خوبی هم با دفتر شما داره، رییس دولت هم که همواره مورد حمایت شما بوده؛ بعد می فرمایید حکومت چون روز شهادت امام هفتم علیه السلام رو تعطیل نکرده، پس گمراهه؟!

اعلام حمایت جمعی ازمردم شهرستان بابل از مواضع انقلابی آیت الله توکل

بسم الله الرحمن الرحیم

امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست که شبیخون فرهنگی دشمن از در و دیوار، به ساحت باورهای دینی و ملی مردم این مرزو بوم هجوم آورده ودر قالب "نفوذ فرهنگی"، در صدد رخنه در پیکره ایمانی ملت مسلمان کشورمان است.

کیست که نداند "اندلس" سازی از ایران اسلامی، هدف غایی این حمله ناجوانمردانه فرهنگی است؟

نفوذ دشمن در اندیشه فرهنگی بعضی از مسئولان را باید در میزان پایبندی آنان به آموزه ها و احکام دین جستجو کرد. عده ای گمان می کنند که چند قدم عقب نشینی در برابر تهاجم فرهنگی غرب می تواند چند صباحی خطر اصلی دگرگونی در باورهای اعتقادی را به تأخیر بیندازد. غافل از آن که هیچ فرهنگی به طور ناگهانی دچار تحول و تغییر نشد بلکه به شیوه ای نرم و نامحسوس تار و پود آن زیر و رو گردید.

در این راستا باید تأکید داشت که هر عنصر فرهنگی که به ابزاری برای دگرگونی باورهای اعتقادی جامعه در جهت اهداف ضد دینی دشمن تبدیل شود، در خدمت به ناتوی فرهنگی اجانب محسوب خواهد شد.

موضع قاطع مجتهد انقلابی و عالیقدر، حضرت آیت الله توکل، نماینده مردم شریف استان مازندران در مجلس خبرگان رهبری، در خصوص مخالفت با کنسرت های مختلط و مروّج لاابالی گری و اشاعه دهنده منکر، در دوره ای که بعضی ها گمان می کنند سکوت در مقابل زیاده خواهی های دشمن، نوعی تسامح و جاذبه برای خود – به نام دین – است، حرف دل همه دلسوزان انقلاب و اسلام عزیز است که تا کنون برای تحقق احکام شرع از هیچ گونه جانفشانی دریغ نورزیده اند.

آن گونه که حضرت امام رحمةالله علیه فرمود: "ما با سینما مخالف نیستیم با فحشا مخالفیم"؛ باید تأکید نمود که مخالفت با کنسرت های مبتذل، نه به معنای مخالفت با موسیقی که به منظور پاکسازی ساحت هنر از هرگونه خودباختگی و گرایش به انحطاط و نیز دستیابی به هنر فاخر و زلال و فطری است که واسطه ای برای رشد فکری و غنای فرهنگی جامعه محسوب می شود.

فراموش نکنیم که "تغافل نسبت به حق" و "بی اعتنایی به واقعیت ها"، انگیزه پنهان دشمن برای به خدمت در آوردن هنر در جهت استثمار فکری جوامع بشری است. وقتی می توان نعمت خدادادی هنر و اندیشه را در راه کمال و سعادت و بیداری بشریت به کار بست اصرار بر گرایش به ابتذال و انحطاط و غریزه گرایی در لوای هنر، چه هدفی را دنبال می کند؟

امت حزب الله و شهیدپرور دارالمومنین بابل ضمن قدردانی مجدد از آگاهی بخشی و تلنگر دینی و انقلابی استاد برجسته و فرهیخته حوزه علمیه قم حضرت آیت الله توکل، از مدیران و سیاست گذاران عرصه فرهنگ و هنر انتظار دارند با نگاه به قله های رفیع انسانی از انفعال در برابر هیاهوی تبلیغی جبهه غفلت و وادادگی، اجتناب ورزیده و حرکت مستمر به سمت هنر متعهد و متعالی را در چشم انداز رسالت خود ترسیم نموده و پیراستگی عرصه فرهنگ از غبار لودگی و آلودگی را همواره خدمتی سازنده و ماندگار بدانند.

والسلام علی عبادالله الصالحین

جمعی از بسیجیان و امت حزب الله شهرستان بابل

نسل حدید!

ساعاتی مانده است به شب پنج شنبه 25 رجب، سالروز شهادت امام موسی کاظم علیه السلام که یادگارش در قم، محور صدور معارف اهل بیت به سراسر گیتی است.

درست در همین لحظات، آمریکا و اسرائیل و آل سعود خبیث به بهانه حمله احتمالی به خاک کشور سوریه، مشغول خط و نشان کشیدن برای جمهوری اسلامی هستند.

یادآوری این حدیث شریف از امام موسی کاظم علیه السلام به چنین مناسبتی، خالی از لطف نیست:

رَجُلٌ مِنْ أهْلِ قُمَ یَدْعوُ النّاسَ إلَی الحَقِّ، یَجْتَمِعُ مَعَهُ قَوْمٌ کَزُبَرِ الحَدیدِ

مردی از قم، مردم را به حق فرا می‌خواند و گروهی چون پاره‌های آهن [استوار]، پیرامون او گرد می‌آیند.

بحارالأنوار، ج 57، ص 216

آمریکا و متحدان سرسپرده اش بدانند: ما وارث خون سربداران هستیم.

حزب اللهی ها عبرت بگیرند

چندمین بار است که این اتفاق تلخ و ناجوانمردانه از سوی مسئولان برای یکی از بر و بچه های حزب اللهی رقم می خورد.

وقتی کسی ضعفی را در مجموعه ای اداری می بیند طبعاً وظیفه دارد برای اصلاح آن قدم برداشته و مسئول مافوق و یا نهادی نظارتی را از موضوع مطلع کند.

وظیفه مسئول مافوق یا نهاد نظارتی ذی ربط این است که میزان صحت و سقم گزارش دریافتی را بررسی نموده و در صورت انطباق با واقعیت نسبت به اصلاح آن رویه غلط اقدام نماید.

متأسفانه برای چندمین بار است که دیده می شود مقام مافوق و یا مسئول نهاد نظارتی، نامه، گزارش و یا شکایت محرمانه دریافتی را ارجاع می دهد به همان مجموعه ای که درباره اش گزارش دریافت کرده و مجموعه مذکور نیز ضمن رد محتوای نامه، بلافاصله اقدام به پرونده سازی و شکایت از فردی می کند که با هدف تقویت سلامت نظام اداری، اقدام به ارائه گزارش نموده است!

این رفتار زشت و ناپسند چند نتیجه تلخ اما بدیهی را به دنبال خواهد داشت:

ایجاد بدبینی و سرخوردگی نسبت به نظام اسلامی

بی رغبتی نسبت به اصلاح امور جامعه و تقویت مفاسد و معضلات اداری

گرایش به افشاگری عمومی و تخریب رسانه ای به جای ارائه گزارش محرمانه

خداوند مسئولان خواب آلود و میز پرستی که جایگاه متزلزل خود را مساوی با اعتبار نظام دانسته و برای حفظ موجودیت خود و همدستانشان، نیروهای دلسوز انقلاب و اسلام را ذبح می کنند و خواسته یا ناخواسته به ریشه نظام سرافراز اسلامی تیشه می زنند، از خواب غفلت بیدار کند.

راز فاصله ما با حال و هوای دهه شصت!

رهبر معظم انقلاب امروز (بیستم فروردین 97) با جمعی از مسئولان نظام دیدار داشتند و با یادآوری روحیه انقلابی و خدمتگزارانه حاکم بر مدیران کشور در دهه 60، خطاب به مسئولان خاطرنشان کردند: "آیا آن احساسات و رفتارهای تحسین‌برانگیز را به یاد دارید؟ آیا آن بی‌اعتنایی به مال دنیا و اهتمام به خدمت را به‌یاد دارید؟ اشکال کار این است که گاهی آن ارزشها فراموش می‌شود."

همه کسانی که سال های سرشار از معنویت دهه شصت را به خاطر دارند خوب می دانند که درآن دوران طلایی که روح ایثار و سلحشوری در همه مردم و البته مسئولان به چشم می آمد، تقوا، معیار و ملاکی مهم برای انجام مسئولیت های اجتماعی و خدماتی و سیاسی در سطح جامعه بود.

الان شاید گاهی احساس بشود که بعضی از ما مردم و البته مسئولان به دلیل گرایش افراطی به مادیات و محور دانستن این دنیای فانی از تقوای الهی فاصله گفته اند. امروز مقام معظم رهبری ریشه بروز این معضل را نیز بیان فرموده و راه حل آن را ارائه دادند:

«تقوا» و «اجتناب از گناه، خیانت و دنیاطلبی» که عامل ایستادگی، و برای مسئولان از اوجب واجبات است، در گرو تقویت ارتباط با خداست".

خدا را گم نکنیم!

دوستان هیاتی بابل بخوانند

برادران عزیز

حاج رضا دادپور و عباس آقای طهماسبپور

در مورد واقعه اخیر مسجد قهاریه به اندازه کافی شاهد انتشار نظرات موافق و مخالف بوده ایم.

این تقاضا را باید بزرگان شهر مطرح می کردند که یا دخالت نکرده و یا در مواردی بر طبل اختلافات نیز کوبیدند.

عاجزانه از شما خواهش می کنیم دعوای درون خانوادگی انقلاب را بیش از این مقابل نگاه مضحکه آلود بدخواهان به نمایش نگذاشته و با تبعیت از خرد و استطعانت از نعمت صبر در فضایی غیر علنی به نقد و بررسی این رخداد بپردازید.

هیچ عقل سلیمی بی شک استمرار این نزاع در شبکه های مجازی را به صلاح جبهه انقلاب اسلامی نمی داند.

این دعای همیشگی محافل اهل بیت را دوباره تکرار کنیم که خدایا ما را دشمن شاد نگردان.

والعاقبه للمتقین

جمعی از بسیجیان دارالمومنین بابل

پرواز دلار به عرش اعلی

کاش به جای سیمان، قلب رآکتور هسته ای اراک را با دلار پر می کردیم که امروز لااقل در قبال آن چه که دادیم، دستاوردمان در حد هیچ نبود.

عقد شهادت

خانم اقدس ملاحسینی، اهل عباس آباد تنکابن است.

اوایل جنگ، دانشجویی به خواستگاری اش آمد. بله را گرفت و جشن عقد را به بازگشتش از سفر جبهه موکول کرد؛ اما پیکرش را به شهر آوردند. زن، صبوری کرد.

رجب جورسرا به خواستگاری اش رفت و با او ازدواج کرد. سه ماه بعد از عقد بود که در عملیات آزادسازی خرمشهر، او نیز آسمانی شد. زن، دل به خدا بست و صبوری نمود.

سال62، پرویز کهنسال با او ازدواج کرد و دو فرزند دوساله و هفت ماهه را به یادگار گذاشت و در جبهه مفقود شد. نه سال بعد، چند تکه استخوان و یک پلاک را از او به شهر آوردند. زن، بانوی استقامت بود. تمام عشقش را به خاک سپرد و به آسمان چشم دوخت. حسبنا الله و نعم الوکیل ...

هر چه بکاریم، درو می کنیم!

نام "قنبر" را که می شنویم به یاد یکی از وفادارترین غلامان و یاران مولا علی علیه السلام می افتیم. اصلاً انگار نام قنبر با دلدادگی و ارادت به مولا گره خورده است.

حالا به این روایت جالب که امام محمدباقر علیه السلام نقل کرده، توجه کنید:

"علی علیه السلام با غلامش قنبر به بازار رفت و از فروشنده دو پیراهن به ارزش پنج درهم خواست. فروشنده گفت: دو عدد پیراهن دارم، یکی به ارزش سه درهم و دیگری به ارزش دو درهم. امیرمومنان علیه السلام فرمود: هر دو را بیاور.

سپس فرمود: ای قنبر! تو پیراهن سه درهمی را بگیر.

قنبر گفت: ای امیرمومنان! شما از من  به آن سزاوارتری، چون بر منبر می روی و با مردم سخن می گویی.

امام فرمود: ای قنبر! تو جوان هستی و خواسته جوانی داری و من از خدایم حیا می کنم که خود را بر تو مقدم دارم ...!" (بحارالانوار، ج100، ص93)

دقت فرمودید؟ قنبر، غلام علی بود. با این حال، مولا به سن او و اقتضائات دوران جوانی توجه نشان می داد. سن جوانی، شرایط و حالات و نیازهای خاص خودش را دارد که گرایش به زیبایی یکی از نمونه های آن است. درک جوان و توجه به خواسته های مشروع او و مقدم داشتن جوان بر خود، روش تربیتی صحیح اسلام در مواجهه با جوانان است.

نسخه تربیتی مولا را بیاموزیم و به آن عمل کنیم تا بذر محبت و دوستی خود را در دل جوانان کاشته و حلاوت دین داری را با احترام گذاشتن و شخصیت دادن به آنها به کامشان بنشانیم.

تا رفتارمان علوی نشده، انتظار نداشته باشیم مریدانی چون قنبر در نسل جوان داشته باشیم.

پیشنهاد استعفا به ائمه جمعه مادام العمر کشور!

تغییر نماینده ولی فقیه در استان گیلان، اتفاقی خوب و مبارک در راستای اصلاح دستگاه امامت جمعه و جلب اعتماد عمومی به کارآمدی و اعتبار نظام اسلامی بود که باید به فال نیک گرفت و به مردم خوب استان گیلان به خصوص امت حزب الله و دلسوخته این خطه پرافتخار تبریک گفت.

امیدوارم این روند اصلاحی همچنان استمرار داشته باشد.

الحمدلله اغلب ائمه جمعه کشور احکام سه ساله داشته و در فرض صلاحدید نهادهای ذی ربط، به شکل محترمانه و قانونی تغییر یافته و یا در صورت موفقیت و اثبات توانمندی خود ابقا می گردند.

تعدادی از ائمه جمعه هم از قدیم الایام حکم مادام العمر برای تصدی این مسئولیت دریافت کرده اند که پیشنهاد می کنم همه آنها بزرگواری کرده و از این مقام استعفا دهند تا دست مسئولان ذی ربط در شورای سیاستگذاری ائمه جمعه برای تغییر احتمالی بعضی از این عزیزان باز بوده و دچار محدودیت های اجتماعی و چارچوب های دست و پا گیر حیثیتی نشوند.

تقابل با دشمن ضروری است!

تصور اشتباهی که گاه در بعضی موارد دیده می شود اعتقاد به این موضع است که اگر ما کاری به دشمن نداشته باشیم، دشمن هم کاری به ما نخواهد داشت! پس با به وجود آمدن یک فضای امن روانی، می توان اهداف فرهنگی دین را به راحتی دنبال نمود.

اگر بخواهیم پاسخی خلاصه و صریح به این باور غلط بدهیم باید بگوییم معتقدین به این دیدگاه، یا اسلام را درست نشناخته اند و یا با دشمن آشنایی کاملی ندارند.

اگر قرار باشد اسلام را به طور واقعی شناخته و به ملزومات آن پایبند باشیم چاره ای نداریم جز آن که در مواردی منافع و اهداف دشمنان خدا را به خطر بیندازیم. طرفداری از خیر، خواسته یا ناخواسته، تقابل با شرّ را به همراه خواهد داشت. نمی توان گفت که اسلام را با همه ابعادش اجرا می کنیم؛ اما مثلاً در قبال سلطه طلبی بیگانگان که مخالف صریح نص قرآن است سکوت می کنیم. یا آن که در عین ادعای دین داری، نسبت به وضعیت انسان های مظلوم و بیگناه که تحت ستم فراعنه عصر خود هستند، بی تفاوت خواهیم بود. ذات اسلام، تنها تسلیم پذیری در برابر خدا و اوامر و نواهی او را در بر دارد و به یقین با تسلیم پذیری در برابر دشمنان خدا قابل اجتماع نیست.

از سوی دیگر ذات دشمن، اقتضای دشمنی دارد. چپاولگران اموال و زیاده خواهان سیاه دل هیچ گاه زیر بار سخن حق نرفته و همواره در هر فرصتی به دنبال تأمین امیال و مطالبات شیطانی خود هستند. شناخت دین و شناخت دشمنان دین، ما را به عرصه آمادگی برای مواجهه یقینی با جبهه دشمن رهنمون می سازد. از این حیث، تربیت شدگان مکتب دین باید با در هر لحظه آماده رویارویی با چالش های ناتمامی باشند که دشمنان دین به روش های مختلف در جوامع مذهبی ایجاد می کنند. دشمن را باید با تمام خدعه هایش شناخت و بنا به ضرورت های زمان به تناسب سلاح و رویکرد دشمن به تقابل با آن پرداخت.

نگاه دیگری که در این میان به درستی مطرح است آن است که انقلاب اسلامی به عنوان مولود حوزه علمیه، از اساس سیلی خود را به گوش دشمنان نواخته است. پیروزی انقلاب اسلامی بر نظام طاغوت و برکناری شاه خائن که خود را نماینده جهانخواران و ژاندارم منطقه می دانست به خودی خود با در خطر انداختن منافع استکبار، سیلی محکمی بر صورت اجانب زیاده خواه نواخته است.

استمرار حاکمیت اسلامی در ایران بزرگ نیز متضمن نفی سلطه و کوتاه شدن دست امپریالیسم بوده است. دشمن از انقلاب اسلامی سیلی محکمی خورده است و تا این سیلی بزرگ را که ابهت پوشالی او را در نزد جهانیان از بین برده، جبران نکند از پای نخواهد نشست. حوزه علمیه چه بخواهد و چه نخواهد منفور دشمن است و نمی تواند خود را از معرکه تقابل با دشمنان دین و انقلاب دینی مردم ایران کنار بکشد. از این منظر نیز حوزویان چاره ای جز آمادگی برای برخورد با جبهه سیاه دشمن ندارند:

"{دشمنان کشور و انقلاب} با قم و قمی و حوزه‌ی علمیه و جوان های قم و روحیات مردم قم اینها بشدت بدند، مخالفند؛ چرا؟ چون از قم سیلی خوردند. استکبار، جبهه‌ی ضد اسلام، جبهه‌ی ضد ملت ایران از قم سیلی خورده است. یکی از مواردی که سیلی خورده، همین نوزدهم دی است. مردم قم زودتر از دیگران احساس تکلیف کردند، اوضاع را شناختند، مسئولیت را حس کردند و به میدان آمدند؛ اینها خیلی مهم است. هم شناختن اوضاع مهم است - بصیرت می خواهد - هم احساس تکلیف کردن مهم است؛ روح تعهد و ایمان می خواهد که انسان احساس تکلیف کند. بعضی هستند، می‌بینند حوادث تکان‌دهنده را، می‌بینند نقشه‌های دشمن را؛ اما احساس تکلیف نمیکنند، تکان نمی خورند. بعضی هستند، می‌بینند که دشمن جبهه‌آرائی کرده است. خوب، وقتی دشمن جبهه می‌آراید، باید ما هم در مقابل، احساس تکلیف کنیم؛ این لازمه‌ی تعهد است، لازمه‌ی ایمان است. بعضی این احساس را ندارند. البته در ملت عزیز ایران این روحیه بود، با حرکت اسلامی و نهضت اسلامی تقویت شد، ریشه‌دار شد و در انقلاب خودش را نشان داد؛ لیکن جاها مختلف بودند. قمی‌ها جلو بودند. در نوزده دی احساس تکلیف کردند و آمدند توی میدان. خوب، میدان هم میدان آسانی نبود - میدان سختی بود - مواجهه‌ی با گلوله بود، مواجهه‌ی با سرکوب خشن دستگاه پلیس و امنیت رژیم طاغوت بود، به کسی رحم نمیکردند؛ اما قمی‌ها آمدند داخل میدان. این بصیرت، این احساس تکلیف، این حضور در میدان، سیلی محکمی بود به دشمنان؛ همین بود که ناگهان پاسخش از تبریز بلند شد، از آن طرف در یزد بلند شد، از آن طرف در شهرهای دیگر بلند شد؛ لذا این حرکت عظیم که زمینه‌هایش را امام بزرگوار ما در طول چندین سال آماده کرده بود، به وجود آمد؛ این سیلی است. دشمن وقتی سیلی می خورَد، کینه به دل می گیرد و مقابله می کند. حالا ما که می خواهیم خودمان را ارزیابی کنیم، باید محاسبه کنیم. وقتی دشمن در مقابل ما بشدت دندان نشان می دهد، ما باید احساس کنیم که پس توانائی‌های ما بالاست؛ می توانیم به این دشمن ضربه بزنیم." ۱۳۸۹/۱۰/۱۹بیانات مقام معظم رهبری در دیدار مردم قم در سالروز قیام ۱۹ دی

فعلا سکوت

بقایی و مشایی را نمی شناسم، پس از آنها دفاع نمی کنم.

قوه قضاییه را می شناسم، پس از آن دفاع نمی کنم.

حب حضرت زینب یعنی نفی سلطه پذیری

دوستی متنی نوشت و گله کرد که چرا همزمان با روز وفات حضرت زینب سلام الله علیها داره توی شهر جشن برگزار میشه؟

در جوابش نوشتم：

نقش حضرت زینب تو ماجرای کربلا که منجر به احیای اسلام و استمرار روح ظلم ستیزی تا ابد شد فقط یک طرف ماجراست. امروز این خانم محور مقاومت و نماد حق طلبی جبهه عدل و ازادگی در مصاف با جبهه جهانی کفر و الحاد و استکباره

بی تعارف باید گفت کسانیکه امروز دنبال بی اعتنایی به منزلت حضرت زینب هستن در واقع استراتژی جهانی نظام اسلامی رو بر نمی تابن

ارج نهادن به مقام حضرت زینب صرفا عزاداری معمولی از باب محبت به اهل بیت نیست. امروز این خانم عیار صداقت مدعیان ایمان و دین رو اشکار میکنه. نمیشه حب حضرت زینب رو داشت و به امریکا و انگلیس و وهابیت کاری نداشت. واداده های سیاسی و فرهنگی شهر و کشور خوب میدونن که برجسته سازی نام حضرت زینب مستلزم نفی باورهای غربگرایانه خودشونه

لازم بود همه بدانند پایتخت به اوج رسید؟!

در همه جای دنیا رسم است که نهادهای حکومتی در امور مختلف به خصوص در مسائل مربوط به حیطه فرهنگ و هنر دخالت کرده و تلاش می کنند سمت و سوی آرمانی مدنظر خود را با زبان هنر به جامعه تزریق نمایند. تکرار این اتفاق در ایران، رویداد جدیدی نیست.

هزاران ساعت فیلم و سریال و کارتن و بازی رایانه ای و ... به سفارش سرویس های جاسوسی و نهادهای امپریالیستی برای تثبیت و ترویج تفکر زیاده خواهی مستکبران و ایجاد ضعف و گسست در باورهای مذهبی و ملی مردم نقاط مختلف جهان تهیه و در سطح وسیعی پخش می شود. جشنواره های سینمایی دنیا هم به طور کل سیاسی و ابزاری برای گسترش استعمار فکری و فرهنگی چپاولگران عالم است، شکی نیست؛ اما

بعید است با ذره بین هم بتوانید ردی از سفارش دهندگان و بانیان و حامیان مالی پنهان این قبیل محصولات به ظاهر فرهنگی و هنری پیدا کنید. قرار نیست کسی شیپور دست بگیرد و هیاهو راه بیندازد که همه بدانند فلان اثر هنری بر اساس نقشه و جهتی که در پس پرده، طراحی شده تولید و عرضه گردیده است.

همان طور که هنر، حرفش را غیر مستقیم می زند، عوامل و عناصر شکل گیری آثار هنری هم نباید مستقیم و با تابلو وارد میدان شوند. این نکته را همه نهادهای حکومتی سفارش دهنده آثار فرهنگی در سطح عالم به خوبی واقف هستند به غیر از برادران عزیز ما که گویا بر اساس یک فرهنگ غلط ریاکارانه عادت کرده اند آب هم که می خورند برای جلب رضایت مافوق، گزارش و بیلان کاری تهیه کرده و در بوق و کرنا بدمند.

اساسی ترین اشکال کار سری پنجم سریال پایتخت همین است؛ درشت نویسی نقش سازمان هنری اوج در تهیه اثر.

این گونه است که اگر یک کار فرهنگی، خوش بدرخشد، می گویند: حکومتی بود.

اگر هم جایی لنگ بزند و سوتی بدهد، می گویند: شما دیگر چرا؟ شما هم بعله؟وای به روزی که بگندد نمک و از این جور حرف ها!

یک ذره تو دار باشیم کار سختی نیست. کارمان را خدا ببیند کافی است. واقعاً چه لزومی داشت نام موسسه اوج را در ابتدای سریال به رخ آدم و عالم بکشانیم و حساسیت ها را تحریک کنیم؟