نخستین تصویری که از شخصیت سردار پرافتخار دیارمان، حاج مهدی سعادتی
در ذهنم نشست مربوط به بیش از دو دهه قبل در مسجد کاظمبیک است. برایم جالب بود که
این مرد خوش هیبت با چهره ای خندان و دوست داشتنی، مورد احترام همه بچه های بسیجی
مسجد است. از آقا مهدی آرام نژاد تا آقا محمدتقی ثاقب و از علی ملک تا سید رضای
ربیع به حرمت او از جا برخواسته و سلام و علیکی گرم، رد و بدل می کردند.
بعدها از گوشه و کنار، حرف ها و تعاریف نیک دیگری هم از ایشان به گوشم
رسید. با این که او در سپاه مازندران مسئولیتی نداشت؛ اما هر جا بچه های بسیجی را
می دید – حتی در وسط جاده هراز اگر چشمش به اردوهای بسیج می افتاد – حالشان را
جویان شده، خداقوتی گفته و قدمی برای رفع مشکلشان بر می داشت. بعضی حرف ها را نمی
شود در فضای مجازی طرح کرد. در گوشی می گویم که برخلاف استان های کرمان و همدان و
اصفهان و تهران، بسیاری از سرداران مازندران حواسشان به بچه های پاپتی و خط مقدمی
بسیج در جبهه دفاع از ارزش ها نیست. سیاق رفتاری سردار مهربان ما اما به گونه ای
دیگر بود.
یکی از مسئولان سپاه که اهل محله حمزه کلای بابل بود بر اثر تصادف از
دنیا رفت. دوستان بسیجی آن محل، با ذوقی خاص تعریف می کردند که پس از مدتی، سردار
رشید اسلام، حاج مهدی سعادتی را دیده اند که بی هیچ تکلّفی، با بچه های یتیم آن
مرحوم در کوچه، با جدیّت! فوتبال بازی می کرد. بسیاری از رهگذران هرگز تصور نمی
کردند این قامت رشید و هیبت مثال زدنی، که این گونه پا به توپ می دود و عرق می
ریزد تا لبخندی را بر چهره غمزده یتیمان بنشاند، از آن سرداری بی ادعا است که درس
وارستگی و انسانیت را در مکتب عرفانی پیر جماران آموخته است.
تحصیل در مدرسه علمیه روحیه هم به شناخت بیشتر من نسبت به سردار سعادتی
کمک شایانی کرد. آیت الله محمدی که فقیهی گمنام اما کم نظیر در تاریخ علم و تهذیب
است، اگر چه به طور معمول اهل پرداختن به مسائل غیر درسی نیست؛ اما به اقتضای تفکر
و رویکرد بعضی از شاگردان خود، مباحثی را در خلوت برایشان طرح و تبیین می نمود.
این استاد بزرگوار و عالم ربانی هم هر از گاه، وجوهی از شخصیت معنوی
داماد خویش را برای این حقیر گوشزد می کرد. از علاقه و تلاش خستگی ناپذیر سردار
سعادتی به امور فرهنگی تا درایت های خاص او در امر فرماندهی و مدارا و ایثار در حق
زیر دستان و ... الگویی از سیره آسمانی یک شهید زنده را در ذهنم تداعی می کرد.
در زمان استانداری گیلان هم سردار سعادتی با مدیریت خلاقانه خود، منشأ
برکات بیشماری برای اهالی آن خطه گردید.
به یقین اگر قرار باشد برای عبارت " انّا لا نعلم منه الّا خیرا
" مصداقی را مشخص کنیم یک نمونه کاملش حاج مهدی سعادتی خواهد بود.
مدتی است که اخبار مربوط به کاندیداتوری ایشان برای انتخابات مجلس در
حوزه انتخابیه بابل به گوش می رسد. البته الان که این مطلب را می نویسم مطمئن
نیستم که ایشان هنوز تصمیمی قطعی برای ورود به عرصه رقابت ها گرفته باشد.
شک ندارم که در صورت قطعی شدن نامزدی این چهره پرافتخار، این حقیر اگر
چه همّ و غم خود را در انتخابات خبرگان و ستاد تبلیغاتی آیت الله سید رحیم توکل،
متمرکز خواهم کرد اما در حد بضاعت خویش برای معرفی سردار سعادتی هم تلاش خواهم نمود.
در این که صلاحیت، لیاقت و توانایی حاج مهدی از بسیاری از نمایندگان فعلی
مجلس بالاتر است تردیدی وجود ندارد.
نکته ای که ذهن این حقیر و تعدادی از دوستان فعال عرصه های فرهنگی شهر
و استان را به خود مشغول کرده، ویژگی های خاص انتخابات مجلس در حوزه انتخابیه
شهرستان بابل است. اگر چه دو سه نفر از کاندیداهای مجلس آینده شاید تا کنون ارقامی
نزدیک به یک میلیارد را به بهانه های مختلف برای تبلیغ خود صرف کرده اند؛ اما
تجربه انقلاب و دفاع مقدس ثابت کرده که محاسبات مادی را می توان با عناصر معنوی به
کنار زده و شکست داد.
روی سخن درباره نوع نگاه لایه های مختلف مردم شهرستان است که به گواهی
تاریخ رقابت های انتخاباتی مجلس در بابل، فارغ از تقسیم بندی های مرسوم سیاسی و
جناحی، نگرشی طایفه ای و منطقه ای را در انتخاب نماینده مورد نظر خود در اولویت می
دانند. این نگرش، ریشه ای فرهنگی داشته و
رفع آن به زمانی طولانی نیاز دارد. تا کنون هیچ نماینده ای از اهالی شهر بابل – از
قاسم واثقی تا قاسم دابوئیان – نتوانسته نظر اکثریت مردم شهرستان را برای ورود به
مجلس کسب نماید. به جز آیت الله فاضل که حضرت ایشان اگر چه اصالتاً بابلی نیستند؛
اما شخصیتی محبوب و فراگیر داشته و دارند، اغلب برگزیدگان حوزه انتخابیه بابل به
طور معمول یا اهل بندپی و لاله آباد و امیرکلا بوده اند و یا توانسته اند اقبال
مردم یکی از این مناطق را به سمت خود جلب نمایند.
از سوی دیگر تعدّد نامزدهای متعلق به جناح مؤمن انقلاب، تفرّق بی
حاصلی را در سطح نیروهای ارزشی رقم خواهد زد.
این تصور که بسیجی های آشنا با شخصیت انقلابی سردار در روستاها، می
توانند موقعیتی خوب را در مناطق مختلف فراهم کنند هم چندان نزدیک به واقع نیست. چه
اینکه بخش قابل توجهی از نیروهای بسیج هم از انسجام فکری و سیاسی مطلوبی برخوردار
نبوده و نمی توانند از دایره نگرش های سنتی حاکم بر فضای رقابت ها فاصله بگیرند.
اگر انسجام فکری و سیاسی تأثیرگذاری در این خصوص وجود داشت که وضعیت سیاسی و
فرهنگی کشور، الان به گونه ای دیگر رقم خورده بود.
این حقیر و تعدادی از دوستان ارزشی معتقدند که سردار سعادتی، روحیه و
استعداد و دغدغه منحصر به فردی نسبت به مسائل فرهنگی دارد. در اواخر دهه هفتاد
شایعه شده بود که حجت الاسلام قرائتی قصد حضور در انتخابات مجلس را دارد. آیت الله
محمدی با این که به هیچ وجه در حین تدریس به مسائل سیاسی ورود پیدا نمی کرد، یک
روز لا به لای بحث، به ان شایعه اشاره ای نمود و فرمود: صندلی مجلس هیچ وقت خالی
نمی ماند؛ اما معلوم نیست جای امثال قرائتی را بشود به این راحتی و زودی پر کرد.
حاج مهدی سعادتی ظرفیتی خاص و
برجسته برای مدیریت و هدایت گری جریان های فعال فرهنگی را در سطح استان دارا می
باشد. این ویژگی در وجود هر کسی پیدا نمی شود و ممکن است فراز و نشیب های اجتناب
ناپذیر ایام انتخابات، صدمه ای جبران ناشدنی به شخصیت کم نظیر این فرمانده وارسته
جبهه های نظامی و فرهنگی وارد آورد. از این رو پیشنهاد می شود سردار سرو قامت ما
رایزنی های گسترده تری را برای اتخاذ تصمیم نهایی در خصوص ورود به عرصه رقابت های
سیاسی با نخبگان فکری و فرهنگی جبهه انقلاب انجام دهد.
