بی صلاحیت یا خائن؟!

چند شب پیش جناب آقای صالحی، مصاحبه ای با بخش خبری بیست و سی داشت و از عملکرد خود در زمینه توافقات هسته ای دفاع کرد.

او اما در بخشی از گفت و گوی کوتاهش اذعان نمود برجام دچار نقاط مبهمی است که از سوی طرف ایرانی مورد توجه قرار نگرفت و راه را برای سوءاستفاده طرف های دیگر باز گذاشت.

کافی است یک نگاهی به نشریات منتشر شده در زمان گفت و گوهای منتهی به برجام بیندازیم. ده ها تن از دلسوزان نظام بارها نسبت به نقاط مبهم این توافقنامه هشدارهای مکرری را طرح کرده بودند. آن موقع هیچ صدایی در این خصوص از آقای صالحی به گوش نرسید.

نتیجه این می شود که بگوییم یا جناب صالحی برخلاف منتقدین، آن زمان پی به ابهامات موجود در برجام نبرد که این مسئله نشان دهنده عدم تخصص و ناکارآمدی ایشان در تصدی مسئولیتی است که فاقد صلاحیت احراز آن بوده و یا باید بگوییم صالحی آن موقع هم مانند سایر کارشناسان می دانست که برجام نقاط ابهامی دارد؛ اما به هر دلیل حقیقت را در قربانگاه سکوت، ذبح کرد و به منافع کشور و مردم خیانت ورزید.

بی دقتی مسئولان در افتتاح تولیدی لباس!

نمی دانم افتتاح یک واحد تولید البسه چقدر اهمیت دارد که این همه مسئول استانی و محلی برای آن پا پیش می گذارند؛ اما از همه مسئولین عزیز درخواست دارم پیش از حضور در این نوع اماکن، از قبل نسبت به عدم نمایش لباس های زیر به خصوص متعلق به بانوان، مطمئن شوند. در تصویری که ذیل این خبر می بینید متاسفانه لباس های زرد و نارنجی از همان دست لباس هایی هستند که به طور معمول در منظر اقایان به فروش گذاشته نمی شود.

افتتاح واحد تولیدی در بابل

با حضور استاندار ، امام جمعه ، فرماندار و...

سخنان امام جمعه بابل :

مایه مباهات است که فردی از خارج این استان می آید و در این شهر برای اشتغال جوانان سرمایه گذاری می کند
این که یک کارفرما با اشتغال زایی مایه عزت جوانان را فراهم می کند بالاترین امر است
افرادی که در داخل این منطقه از شرایط مالی خوب برخوردارند وارد امور تولیدی و اشتغال زایی شوند .

۲۷ آذر ۹۵ ؛معلم کلا ؛ بندپی غربی ؛ بابل

محمد حسین منصف نوشت:

آقای مشتاقی نیا
سلام
چرا از امام جمعه محترم اول شروع نمیکنید
ایشان شهرداربیژنی را به شوخی تنها تصمیم درست شورای شهر نام برد ولی این حرف به نفع ایشان زده شد.
امروز با آن حمایت ایشان مثلا دیشب جشنی راه انداخته و خواننده جشن دعا میکند لس آنجلسی ها با کمک مردم به ایران برگردند و بخوانند.
آنانی که به وجود ساز روی صحنه معترض  بودند کنار ساز سخنرانی کردند در جشنواره بهار نارنج و امروز اعتراضی از آنان و از انصار حزب الله نمیبینیم
آقای مشتاقی نیا چرا انصار حزب الله از هدر دادن 30 میلیون تومان برای رونمایی یک کتاب 10 میلیونی از بیت المال مردم بابل اعتراضی نکرد در حالیکه بنده گلویم را پاره کردم و به خود آقای روحانی نامه نوشتم و در صفحات مجازی پیام دادم و در صورتجلسه شورا نوشتم که با این هزینه کرد نامعقول مخالفم.
انصار حزب الله این وقتها کجاست؟؟؟؟؟!!!!!
برای رو نمایی یک کتاب 10 میلیونی 30 میلیون هزینه رونمایی آن که در ساری انجام میگیرد و حتی یک کتاب بدست ما که مثلا رییس کمیسیون فرهنگی هستیم نرسید.
چرا انصار حزب الله این جاها و دهها مورد دیگر از هدر دادن بیت المال که بنده در صفحات مجازی اطلاع رسانی کردم عکس العملی نداشت؟!!!!
در مورد دعای بازگشت لس آنجلسی ها در جشن دیشب شهرداری در سالن بهار چه موضعی گرفتید؟!!!!
نکند خدای نکرده دهان انصار حزب الله را هم بسته اند؟
آقا حمید مشتاقی نیا از شجاعت شما مطمئن هستم اما به شجاعت انصار حزب الله شک دارم.

موسیقی جاری در رگ های ساری!

افتضاحی که شب میلاد حضرت رسول اکرم (ص) در پارک ملل ساری رقم خورد یک بار دیگر ثابت کرد که میدان دادن به حامیان موسیقی و کنسرت و رقص و آواز، نتیجه ای جز ترویج ابتذال و قبح شکنی در جامعه نخواهد داشت.

نیروهای ارزشی شهرستان ساری اعتراض هایی را در این خصوص آغاز کرده اند که بعید می دانم به نتیجه خاصی جز یک اظهار تأسف صوری ختم بشود. به هر حال در هر جامعه ای نیروهای مدعی را باید به دو دسته تقسیم کرد: آن هایی که از بعضی مراکز به دلایلی موجّه، پول دریافت می کنند و آن هایی که از آن مراکز، پولی برای فعالیت هایشان دریافت نمی کنند. مسئولین در این سال ها به خوبی یاد گرفته اند که چطور به بهانه حمایت از بعضی فعالان فرهنگی مرتبط با امور دین، می توانند سایه امنی برای بعضی فعالیت های نه چندان سازگار با دین ایجاد نمایند.

یک پرسش به جا و درست در این میان باقی است که به راستی وظیفه نهادهایی مانند دادستانی، سپاه، امام جمعه و ... به عنوان متولیان مستقیم و اصلی حراست از خطوط قرمز شرع و انقلاب، در قبال این نوع ناهنجاری ها چیست؟ بعید است این مجموعه ها به دلیل تعاملات معمول بین ادارات، در دفاع از ارزش ها دچار انفعال شوند.

ساری دیار مومنان است و موسیقی جاری در رگ های این شهر، چیزی جز آوای عشق به دین و ارادت به اهل بیت علیهم السلام نیست.

ورود به نماز از باب الائمه!

شیوه خاصی در جذب جوانان داشت. با کوچکترین بهانه ای با یک جوان در محل رفیق می شد و او را به هیئت دعوت می کرد. ریخت و قیافه خیلی از این جوان ها اصلاً به بچه مذهبی ها نمی خورد. آنها را به هیئت می کشاند و کاری را هم دستشان می سپرد.

 گاهی حتی خود من هم به سّید می گفتم: اینها کی هستند می آوری هیئت؟ به یکی می گویی بیا امشب تو ساقی باش. به یکی می گویی این پرچم را به دیوار بزن و ... ول کن بابا!  می گفت: نه! کسی که در این راه اهل بیت علیهم السلام هست که مشکلی ندارد، اما کسی که در این راه نیست، اگر بیاید توی مجلس اهل بیت علیهم السلام و یک گوشه بنشیند و شما به او بها ندهید می رود و دیگر هم بر نمی گردد؛ اما وقتی او را تحویل بگیرید او را جذب این راه کرده اید. او مرحله به مرحله جلو می آید و نمازخوان هم می شود. 

برنامه هیئت او اول با سه، چهار نفر شروع شد؛ اما بعد رسیده بود به سیصد، چهارصد جوان عاشق اهل بیت علیهم السلام که همه اینها نتیجه تواضع،  فروتنی و اخلاص سید بود. خیلی از جوان ها به بهانه مسئولیت در هیئت وارد این عرصه می شدند و به مرور پایشان به محافل مذهبی به خصوص مساجد باز می شد. سید بچه ها را در هیئت به حال خودشان رها نمی کرد. رفتارش برای جوان ها الگو بود و محبتش باعث می شد بچه ها به او ارادت پیدا کرده  و همراهش به مسجد رفته و به نماز اهمیت بدهند.

بر اساس روایتی از همرزم شهید سید مجتبی علمدار، مصاحبه اختصاصی نگارنده 

فریاد آسمانی

آوازه اش همه جا پیچیده بود. فرمانده ای که هم شجاعتش بر سر زبان ها بود، هم ایمان و اعتقادش.

به پایگاه چهارم شکاری مأمور شده بودم. ظهر شده بود. دوست داشتم از نزدیک ببینمش. سراغش را گرفتم. گفتند: در محوطه است.

با تعجب گفتم: آنجا فقط یک نفر ایستاده که دارد اذان می گوید! گفتند پس معلوم می شود اردستانی را نمی شناسی!

حساب کار دستم آمد. وقتی مقام اول یک مجموعه، بلند می شود و بی اعتنا به جاه و منصب مادی، وسط حیات اذان می گوید، یعنی این جا حرف اول و آخر را نماز و احکام خدا می زند.

خاطره ای از تیمسار شهید مصطفی اردستانی، به روایت عرب سرهنگی، همپای رعد، ص 28، مشتاقی نیا

20 آذر، باز هم حماسه مردم بابل!

راقم این سطور، هم تا چند ساعت قبل نمی دانست 20 آذر چه روز خاص و ویژه ای برای مردم بابل است.
وقتی من علاقمند به فرهنگ و ادبیات دفاع مقدس از این موضوع تاریخی و غرورآفرین بی خبرم، پس جوان ترهای ناآشناتر با این گنجینه فراموش شده نیز حق دارند که از پیشینه مفاخر حقیقی خویش بی اطلاع باشند.
20 آذر را در تقویم افتخارات شهر بابل، به ثبت برسانیم. چنین روزی در سال 1360، نزدیک به چهل نفر از مردان حماسه آفرین دارالمومنین، قله های شیاکوه را به خون زلال خویش تبرک دادند، تا قدم های نحس دشمن متجاوز را از خاک پاک ایران اسلامی دور سازند.
جمعه، 20 آذر سال 1360 هجری شمسی، 250 نفر از مردان بی نام و نشان و پهلوانان بی ادعای شهر و روستاهای بابل، در قالب گردان میثم به فرماندهی سردار قلب ها، شهید یوسف سجودی، گیلان غرب را به معراج الهی گره زدند و سرود رشادت و ایمان را بر بلندای قله های عزت و پایداری، سر دادند.
"یامهدی ادرکنی"، رمز قیام آزاد مردانی بود که بی اعتنا به دلبستگی های این جهانی، دل از هست و نیست های این عالم مادی برکندند و دیپلماسی مردانگی و غیرت را با خون زلال خویش به نمایش گذاشتند.
نام بابل با "مطلع الفجر" گره خورده است. آن زمان که سعیدالعلمای عالم اسلام، طومار حیات سیاسی پیروان بابیت و بهائیت را با فتوای جهاد خویش در هم پیچید، مطلع الفجر ظهور یاوران حضرت موعود در این شهر رقم خورد. آن وقت که مردم شهر دارالمومنین، پیشتاز همه انقلابیون مازندران، بابل را به مرکز مبارزه با مظاهر طاغوت مبدل ساختند، مطلع الفجر انقلاب شکوهمند اسلامی به رهبری پیرخمین در خطه علویان، ظاهر گردید.
20 آذر سال هزار و سیصد و شصت هجری شمسی، با غریو الله اکبر 250 رزمنده  اعزامی از بابل به عنوان تنها شهر شمالی شرکت کننده در عملیات، ارتفاعات شیاکوه، مأذنه صلات شهادت گردید و مطلع الفجر پیروزی جبهه اسلام بر قوای بین المللی کفر، نمایان شد.
قسم به خون مطهر سید رضا طاهر و به پیکر بر زمین مانده حسن رجایی فر، این روزها نیز بابلی ها مطلع الفجر دیگری را در گستره جغرافیای جهانی جبهه اسلام رقم خواهند زد؛ به اذن الله تعالی.
روز بابل، روزی است که فراتر از نام ها و نشان ها و کاغذها، داشته های درونی و معنوی مردم این شهر به منصه ظهور رسیده باشد.
امروز کانال سنگر شهدا به مدیریت پیر با بصیرت دارالمومنین، حاج حسن مهدی زاده، یاد و نام چهل شهید بابلی مطلع الفجر را زنده ساخت. بی تعارف، معنای این جمله آن است که باز هم حرکت های خودجوش فرهنگی، خلأ اهمال مسئولان امر را جبران نمود؛ اما روی سخن با کسانی است که در معرفی جلوه های استقامت و پایداری این شهر کوتاهی می کنند: راه و رسم شهادت به لطف خدا کور شدنی نیست؛ خدا کند که ما شرمنده شهدای بی ادعای دیارمان نباشیم.
جمعه، 20 آذر سال یکهزار و سیصد و شصت هجری شمسی، نزدیک به چهل شهید از پیر و جوان این شهر، ساکن عرش کبریایی حق شدند. درست همان روز خون پاک آیت حق، شهید دستغیب نیز به دست منافقین کور دل بر زمین ریخت و روح آن عالم کم نظیر، میهمان بهشت اباعبدالله علیه السلام گردید. بابل، شیراز یا گیلان غرب، فرقی نمی کند، هر جا که علم و عمل با هم در آمیخت، عَلَم شهادت نیز به اهتزاز درآمد و نکبت ضلالت و نابودی بر صحیفه سیاه کفر و نفاق ثبت گردید.
تاریخ، به افتخارات بی پایان نسل های حماسه آفرین، با غرور خواهد نگریست.

امروز را در تقویم بابل ثبت کنید

20 آذر، مردم شهرستان بابل حدود چهل شهید را در یک روز تقدیم اسلام نمودند. در عملیات مطلع الفجر، رزمندگان بابل به فرماندهی سردار شهید یوسف سجودی به مصاف با دشمن بعثی رفتند. گفته می شود از شمال کشور، تنها رزمندگان بابلی به تعداد 250 نفر در این عملیات حضور داشتند.

دانشگاه علوم پزشکی بابل

16 آذر امسال برخورد دولتی ها در دو دانشگاه یک شهر، با مراسم دانشجویان بسیار متفاوت بود. در حالی که نیروهای حراست علوم پزشکی بابل دست نوشته های مربوط به انتقاد از برجام را از دست بچه های بسیج دانشگاه پایین می کشیدند، دو کیلومتر آن طرف تر دانشجویانی آزادانه  در دانشکده فنی پلاکاردهایی در دفاع از سران فتنه و وطن فروش فتنه گران را بالای دست گرفتند.

معنی این دو اتفاق آن است که از نظر بعضی مسئولان، نقد افتضاح تاریخی برجام بدتر از جرم وطن فروشی و خیانت است. مخرج مشترک هر دو مساله اما رضایت کدخداست!

این چندمین بار است که اخبار خوبی از نحوه مواجهه بعضی مسئولان دانشگاه علوم پزشکی بابل با نیروهای ارزشی به گوش نمی رسد. به نظرم وقتش رسیده تا به مسئولان مربوطه گوشزد شود که دل به این دولت متزلزل نبسته و مطمئن باشند با تغییر در حاکمیت اجرایی کشور، انتقام مظلومیت بچه های بسیج را از طریق قانون خواهیم گرفت.

روضه غربت انقلاب

چندمین بار است که دوستانی از یکی از دانشگاه های علوم پزشکی شمال کشور تماس می گیرند و نسبت به وضعیت اسف بار حجاب و نیز عفاف در این دانشگاه اظهار تأسف می کنند. این اظهار تأسف ها البته بیشتر در قبال سکوت و بی تفاوتی مسئولان مربوطه نیز هست.

این بار دوستان گله داشتند که بعضی از اساتید دانشگاه روی بچه های مذهبی زوم کرده و تلاش دارند تا با توهین و تحقیر آنها باعث انزوای جوان های متدین بشوند. مثلاً استادی برخلاف بخشنامه و قوانین موجود، چادر را در آموزش های عملی بخش های بیمارستانی ممنوع می کند. یا استادی دیگر، دانشجوی مومنی را ملزم می کند که مراحل فیزیوتراپی را روی بیماری از جنس مخالف انجام دهد و با سر باز زدن آن دانشجو پنج نمره از ذرس او می کاهد...

باور کنید هیچ نظامی در دنیا نیست که در درون مختصات حاکمیتی خود چنین مهجور باشد. روضه غربت و مظلومیت انقلاب اسلامی انصافاً اشک آور است.

مجموعه های ارزشی حاضر در دانشگاه باید بدانند که کمترین بی تفاوتی آنان باعث سرخوردگی دانشجویانی خواهد شد که از نظر اعتقادی در جایگاهی متزلزل قرار دارند. به نص آیه و من یعظم شعائرالله فانها من تقوی القلوب، ولو در حد یک همایش یا هر حرکت تجلی بخش دیگری باید از ساحت حجاب و عفاف دفاع نمود.

رنگ رخساره و سرّ درون!

این که رییس جمهور در پاسخ به منتقدان به جای استناد به مصادیق آفتابی! برجام که تا کنون داعیه آن را سر داده بود، مجبور به طرح این ادعای ناصواب می شود که جزییات قرارداد برجام، با تأیید رهبری امضا شده است نشان می دهد که حسن روحانی در درون خود نسبت به خسارت محض بودن برجام و دستاورد تقریباً هیچ آن باور دارد.

دوستان ناآگاه و پرچمی که از دست رفت!

طلبه عدالتخواه سیرجانی، حجت الاسلام علی رضا جهانشاهی، یک روحانی بسیجی و ولایی بود که در مسیر عدالتخواهی، هیچ گاه اجازه سوءاستفاده را به دشمنان اسلام و انقلاب اسلامی نداد. 

ممکن است از نظر عده ای، بعضی روش های او درست یا غلط بوده؛ الان کاری به این موضوع ندارم. دوستان خودی مسئول در نهادهای امنیتی و قضایی، اندک تحملی برای نقدهای او نشان ندادند و با برخوردهای شکننده خود او را به انزوا کشاندند. جهانشاهی می توانست نماد عدالتخواهی روحانیت انقلابی و ولایی باشد.

حالا به برکت اتحاد رسانه ای منتقدین نظام، شعار و پرچم عدالتخواهی به دست کسان دیگری افتاده است. قوه قضائیه و امنیتی ها نمی توانند در مقابل این اتحاد درونی و بیرونی، حرکت خاصی انجام بدهند. تنها شاهکار حضرات این بود که خواسته یا ناخواسته، پرچم عدالتخواهی و مبارزه با مفاسد اقتصادی را از جبهه انقلاب بیرون کشیدند.

در اوج برخوردهای سلبی با حجت الاسلام جهانشاهی و دوستان همراهش این تحلیل را به گوش مسئولان امر رساندم. آن موقع آقایان غرّه به قدرت و میز لرزان خود بودند. دلم می خواهد الان چشم در چشم آنها بپرسم: خوشتان آمد که زیبنده ترین شعار انقلاب اسلامی را از بچه های مخلص بسیجی و انقلابی گرفتید و حالا باید قهقهه زهرآگین قهرمانانی پوشالی و دشمن پسند را تحمل کنید که مفهوم عدالتخواهی را فقط در راستای به لجن کشاندن نهادهای کلیدی نظام به کار گرفته و سود حاصل از آن را به جیب غیرخودی ها سرریز می کنند؟!

افشای نقشه محرمانه دولت ایران برای تقابل احتمالی با نقض برجام!

این که رئیس جمهور  ایران بعد از تصویت قاطعانه طرح تمدید ده ساله قانون داماتو توسط سنای آمریکا گفته است در صورت اجرایی شدن آن، برخورد متقابل ایران با نقض برجام را شاهد خواهیم بود، به نظر من فقط یک بلوف سیاسی است! 

ادبیات سایر مسئولان و نیز سابقه ذوق زدگی و شتابزدگی رئیس جمهور در تصویب توافق نامه برجام، این بدبنی را دامن می زند که در فرض اجرایی شدن تمدید قانون داماتو باز هم توجیه دیگری برای عدم احیای فعالیت های هسته ای کشورمان بیان خواهد شد.

پیش بینی من این است که در آن صورت ایران نیر به شکل متقابل به تحریم شرکت های سرمایه گذار در ایالات متحده دست خواهد زد!! و بی چون و چرا به ادامه پایبندی یکجانبه خود  نسبت به توافقنامه مذکور متهد خواهد بود.

تاریخ قضاوت خواهد کرد که هدف پیدا و پنهان بعضی ها در امضای برجام، صرف تعطیلی نیروگاه های هسته ای کشورمان بود و نه رفع مشکلات و معضلات اقتصادی که آن هم البته از این رهگذر میسر نیست. فعالیت های هسته ای ایران، باعث استقلال کامل اقتصاد این کشور می شد و این امر هیچ گاه با مذاق جهانخواران تمامیت خواه که چشم طمع به اتمام منابع زیرزمینی ایران اسلامی و بیچارگی این ملت بسته اند خوش نیامده است. 

برجام، آرزوی مستکبران را محقق ساخت. امضاکنندگان آن هرگز به اشتباه خود اذعان نکرده و گامی برای جبران آن برنخواهند داشت. تاریخ اما قضاوت جالبی درباره این برهه از سرگذشت کشورمان خواهد داشت. قضاوتی جالب ولی دردآور که راقم این سطور تلاش دارد ساحت خویش را از مصادیق "فرضیت به" آن مبرا بداند.

"نام" آیت الله فاضل را نمی توان از "راه" او جدا دانست!

پیام تسلیت و بیانیه انقلابی انصار حزب الله بابل به مناسبت ارتحال آیت الله فاضل استرآبادی

بسم الله الرحمن الرحیم

انّا لله و انّا الیه راجعون

فقدان عالم مجاهد و فقیه برجسته حوزه های علمیه، حضرت آیت الله فاضل را به محضر شریف قطب عالم امکان، حضرت بقیةالله الاعظم و نایب بر حقش امام خامنه ای تسلیت عرض نموده و برای آن مرحوم علوّ درجات را از پیشگاه حضرت احدیت، مسئلت داریم.

توصیف آیت الله فاضل به عنوان "عالم مجاهد"، یک تعارف مرسوم و بدون پشتوانه در عالم واقع، نیست. آیت الله فاضل به معنای حقیقی کلمه، عالمی مجاهد و خستگی ناپذیر بود. مبارزه او با رژیم ستمشاهی تنها یک جلوه از این ویژگی برجسته ایشان است. تار و پود حیات طیبه این عالم ربانی با جهاد فی سبیل الله، آمیخته شده بود.

تعهد مستمر نسبت به انجام فریضه امر به معروف و نهی از منکر، جلوه ای برجسته و به یادماندنی از روح صلابت و مجاهدت نهفته در ذات ایشان به شمار می آید. هر کس که به دیدار این عالم فرزانه مشرّف می شد، حتماً توصیه ای در تشویق به معارف الهی به گوش جان می شنید. مانند تأکید بر اقامه نماز صبح در مسجد یا پرهیز از مجالست با نامحرم و ...

به یقین کمتر کسی مثل ایشان را می توان یافت که در مقابله با منکرات اجتماعی، عزمی چنین راسخ و مستحکم داشته باشد. تشویق ایشان به ترویج امر به معروف و نهی از منکر لسانی در سطح جامعه تا جایی بود که گاه حود نیز با حضور میدانی، نسبت به تقویت این حرکت اسلامی اقدام می نمود.

نان به نرخ روزهای فرصت طلبی که به زور دست و پا زدن های مجازی به خیال خام خود درصدد مصادره شخصیت این مجاهد نستوه هستند نیز به خوبی به یاد دارند که آیت الله فاضل سدّی پایدار و استوار در مقابل مصادیق ابتذال فرهنگی همچون کنسرت موسیقی و ... بود و در این مسیر با هیچ فرد یا گروهی تعارف نداشت. راستی آنهایی که دیروز با اصرار لجوجانه در اشاعه منکر، خون به دل این عالم بزرگ می کردند، امروز به مثابه شارلاتانیسم رسانه ای، بی اعتنا به حافظه تاریخی جامعه، چه بی پروا زیر علم یاد و نام ایشان سینه زده و به زعم باطل خود، کلاهی از این نمد برای اهداف انتخاباتی شان می بافند!

عالم مجاهد، یعنی آیت الله محمد فاضل استرآبادی، که یک دوره نماینده مردم بابل در مجلس شورای اسلامی بود؛ اما نه خودش توشه ای دنیایی از این رهگذر به چنگ آورد و نه اجازه داد برخلاف حضرات میزپرست و قدرت طلب، باندهای چند لایه ثروت و مافیای قدرت در پیرامون او شکل بگیرد. او هیچ گاه منفعت جناح ها و کانون های سیاسی را بر منافع مردم ترجیح نداد. آیت الله فاضل، هیچ گاه وکیل الدوله نبود.

معنی عالم مجاهد را باید در زندگی مرحوم آیت الله فاضل جست که عزیز دلش را در معرکه ایثار و شهادت با افتخار تقدیم راه خدا ساخت و زبان به شکوه نگشود. آقازاده های او نه در دیار فرنگ که در عرصه فرهنگ و معارف حق و حقیقت، راه نیک پدر را با افتخار پی گرفته و هیچ گاه از سیاق علم و عمل فاصله نگرفتند.

آیت الله فاضل، مجتهدی بلامنازع در عرصه علم و سیاست بود؛ اما به همه سفارش می کرد که نه فقط "اوامر" ولی فقیه که حتی "نظرات" ایشان را نیز به نظر خود ترجیح بدهند.

رزمندگان جبهه دفاع از حریم ارزش های اسلامی در انصار حزب الله شهرستان بابل، از بدو تأسیس تا کنون، حضور و پشتیبانی پدرانه و دغدغه مند این عالم فرزانه را در کنار خود شاهد بودند و افتخار بهره مندی از فضائل بی پایان ایشان را همواره نصیب خویش می ساختند.

بالاترین جفا در حق این عالم برجسته و مبارز آن است که یاد و نام او را بی اعتنا به سیره و منش عرفانی و مجاهدانه ایشان بر زبان و قلم جاری سازیم. هر کس که از علاقه و ارادت به آیت الله فاضل دم می زند به شرطی می تواند صداقت داشته باشد که پا در جای پای ایشان نهاده و در حیطه عمل، گامی برخلاف آرمان های دینی و انقلابی ایشان بر ندارد.

والسلام علی عبادالله الصالحین

انصار حزب الله شهرستان بابل 1395/09/12 شماره / 111/110 الف ح ب

پیرامون نامه اخیر دکتر شهابی

آقای دکتر سیف الرضا شهابی، از چهره های سیاسی دوست داشتنی شهرستان بابل که پیش از این در سخنانی، پیشنهاد داده بود سالروز تأسیس اولین مدرسه نظام جدید آموزشی در این شهر به نام روز بابل نامگذاری شود، شکر خدا بعد از انتشار نقدی به این پیشنهاد که ناخواسته سابقه و جایگاه کهن علمی شهر را زیر سوال می برد، تغییر عقیده داد؛ اما این بار در پیشنهادی مکتوب خطاب به ریاست شورای اسلامی شهر، اول آذر را به مناسبت تغییر نام بارفروش به بابل، به عنوان روز بابل پیشنهاد داده است!

در خصوص بررسی نام های پیشنهادی برای انتخاب روز بابل، پیش از این مقاله مبسوطی نوشتم که لینک آن را برای مراجعه علاقمندان درج می کنم:

http://ashkeatash.blog.ir/1395/05/27/%D8%A2%DB%8C%D8%A7-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D9%85%D9%84%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%84-%D8%AD%D8%A7%D8%B4%DB%8C%D9%87-%D8%B3%D8%A7%D8%B2-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%87%D8%AF-%D8%B4%D8%AF

ضمن تأیید اصل پیشنهاد انتخاب یک روز به عنوان روز بابل، با توجه به این که از سوی یکی از پژوهشگران تاریخ شهر به زودی توضیحی مستدل و مستند در رد پیشنهاد آقای دکتر منتشر می شود، تنها ذکر این نکته را یادآور می شوم که به یقین در اتخاذ تصمیم هایی که مرتبط با فرهنگ و منافع مردم این شهرستان است نمی توان ضرورت همفکری با صاحب نظران و ادیشمندان خبره شهر را نادیده گرفت.

شکّی نیست متولیان امر با مطالعه جامع و با پرهیز از شتاب زدگی در این موضوع، روزی را به عنوان روز بابل انتخاب خواهند کرد که فراتر از نگاه منطقه ای، نشان گر جایگاه ملی این شهر بوده و ویژگی های برجسته مردم این دیار در همه ابعاد علمی، مذهبی، حماسی و سیاسی را معرفی نماید.

نماینده اول بابل را بهتر بشناسید!

نماینده اول بابل، کسی نیست که با کسب اندکی بیش از یک چهارم آراء مردم شهر توانست به مجلس راه پیدا کند.

نماینده اول مردم بابل، مرحوم آیت الله فاضل بود. نه فقط از این جهت که بعد از پیروزی انقلاب، اولین نماینده مردم این شهر در مجلس شورای اسلامی بود؛ نه فقط به این خاطر که از نظر علم و فضیلت و اخلاق و عمل، رتبه ای بالاتر از همه نمایندگان تاریخ این شهر را داراست ... بابل، شهر فرهیختگان و عالمان و مومنان است. از این منظر، آیت الله فاضل، نماینده و جلوه کامل همه خوبی ها و برجستگی های مردم بابل بود. 

تشکل گرایی و غازهای موهوم همسایه!

این روزها حرف تازه و جذاب بسیاری از سخنران ها یا صاحبان ایده و نظر پیرامون انقلاب اسلامی و کار و تلاش برای ترویج ارزش های الهی، حول محور "تشکیلات" دور می زند. جسارتاً زیاده روی در تکرار این راه حل برای سامان دهی فعالیت های فرهنگی مرتبط با جبهه انقلاب اسلامی، تهوع آور شده است.

اگر منظور از تشکل، راه اندازی سازمان هایی جدید و مردمی، اما با ساختار مرسوم نهادهای اداری است، که یک نفر رئیس باشد، یکی معاون، یکی مسئول هماهنگی، یک نفر مدیر اجرایی، یکی هم دبیرخانه، یک نفر امور پرسنلی و .... باید گفت این همان روش ملال آور ادارات و موسسات دولتی است که در نهایت، سرنوشتی جز وضعیت کنونی و البته تأسف آور نهادهای فرهنگی بی خاصیت و بودجه خور نخواهد داشت.

اما اگر تشکل را به معنای "اجتماع فعال و هدفمند" بدانیم که قرار است با محور "انگیزه"، "فهم" و "برادری" حرکتی هماهنگ را برای به ثمر رساندن هدفی معیّن پیگیری نماید، در واقع به بومی سازی این راهبرد سازنده دست زده ایم.

تشکیلات خوب است؛ اما لزوماً به معنای تحزّب نیست. دورهمی های سازنده توأم با روحیه ایثارگری، بزرگ منشی و "با برنامه" را هم می توان یک تشکل مفید تلقی نمود. به نظر با روحیه ای که از مردم این سرزمین دیده شده، همین روش می تواند بهترین مثال برای شکل گیری یک تشکیلات بومی و مومنانه باشد.

گاه سخت گیری در تعریف تشکل و بزرگ نمایی اقدام فرضی و مشابه دشمن می تواند باعث تحقیر و سرخوردگی و انزوای نیروهای خودی شود.

تشویق به منظور ایجاد تکثّر در تحقق اجتماع فعال و هدفمند جوانان مومن، نشاط بیش از پیش نیروهای مخلص و دلسوز اسلام و انقلاب اسلامی را به دنبال خواهد داشت. آن چه مهم است این است که یک جمع کوچک یا بزرگ، فراتر از ساختارهای مرسوم و دست و پاگیر سازمانی، بداند چه می خواهد، چرا می خواهد و برای رسیدن به آن چه که می خواهد چه باید بکند؟

تقویت دو عنصر "انگیزه" و "برنامه"، خواه ناخواه جماعت همفکر را به اقتضای ذات اجتماع گرای انسان، دور هم جمع خواهد کرد؛ اما صرف اصرار بر تشکل گرایی، منهای توجه به زیرساخت های فکری و فرهنگی ، کاری عبث و فرصت سوز و چه بسا ناامید کننده خواهد بود.

آن چه هم که در باره ضرورت جبهه سازی در بین نیروهای خودی یاد می شود، کاری پیچیده و دست نیافتنی نیست.

این که یک نفر گروه و تشکیلاتی را راه می اندازد خود به خود بدین معناست که ایده و عمل مورد نظر خود را نتوانسته در زیرمجموعه سایر گروه های همسو تعریف نماید. این برداشت درونی البته ممکن است ادعایی بیش نباشد؛ اما ما در این خصوص با واقعیت ها سر و کار داشته و مجالی برای به کرسی نشاندن حقایق مورد نظر از طریق اقناع برای ایجاد تلفیق بین گروه های همسو نداریم. به بیان دیگر، یک نفر یا یک جمع به هر دلیل می خواهد فعالیتی مستقل داشته باشد. این تصمیم لزوماً به معنای گسست و برهم خوردن اتحاد بین نیروها نبوده و چه بسا عاملی باشد که حسّ تنوع طلبی اجتناب ناپذیر جامعه را ارضا نماید.

ضمن احترام به تلقی و طرز فکر هر جمع مومنانه ای، باید به فکر تقویت الفت و محبت بین گروه های همسو بود. همدلی و برادری بین گروه های همفکر می تواند مانع از بروز رقابت های غیرضروری و فرصت سوز بین خودی ها گردیده و نیز منجر به همراهی، حمایت و هماهنگی بین این گروه ها در فعالیت های هم و سرنوشت ساز بشود. این اتفاق در واقع، تحق همان جبهه ای است که در عرصه فرهنگ یا اجتماع به دنبال آن بوده ایم. اتحاد به معنای یکی شدن نیست. یکرنگی و یک دلی، حلقه مفقوده جماعتی است که یک هدف را دنبال کرده اما از حال یک دیگر بی خبر هستند.

پسر کو ندارد نشان از پدر!

اقدامات و سخنان جلف و دشمن شاد کن علی مطهری و محمود صادقی مرا به آن جا رساند که بگویم اگر منافقین نتوانستند با ترور شهیدان مطهری و صادقی، نقصی را در روند انقلاب اسلامی ایجاد کنند؛ اما خلأ حضور سازنده پدرانی چون این دو شهید در تربیت فرزندشان توانست آسیب دلخواه منافقین را به بدنه انقلاب وارد آورد.

مرحوم آیت الله فاضل: خمس اموالتان را فقط به رهبری بدهید!

در صفحه 157و 158 کتاب خاطرات مرحوم آیت الله محمد فاضل استرآبادی که توسط انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی به چاپ رسیده، می خوانیم:

"به نظر بنده ولایت مطلقه فقیه، الفبای فقه ماست و فقها هم این مطلب را قبول دارند. من معتقدم حتی کسانی که منکر ولایت فقیه هستند، به ولایت فقیه اعتقاد دارند. اگر فقیه ولایت ندارد، پس اجازه در امور حسبیه چیست؟ چرا بحث نیابت را مطرح می کنند؟ اگر مجتهد ولایت ندارد، پس چگونه در امور خمس و زکات و ... مردم دخل و تصرف می کند؟ اگر فقیه ولایت ندارد پس چگونه حکم جهاد، دفاع و ... می دهد؟ اینها نشان می دهد، ولایت من حیث لایحتسب است. به نظر من بسیاری از امور مربوط به مسلمین مانند خمس بر عهده ولایت فقیه است.

چند سال پیش در همایشی در تنکابن که راجع به خمس بود، عرض کردم که خمس مربوط به حکومت و اداره حکومت و کشور است. دلیل این حرف آن است که مراجع هیچ وقت نمی گویند که زکات را به ما بدهید. شخص آزاد است که خودش پرداخت کند. البته در مواردی که مشخص شده است. اما وقتی به مسأله خمس می رسند، می گویند باید به ما بدهی. معنای این مسأله آن است که مربوط به حاکم شرع است و حاکم از موضع حکومت و کشورداری اخذ می کند. بعد از این مطلب نتیجه گیری کردم که اکنون حاکم در نطام جمهوری اسلامی ایران، حضرت آیت الله خامنه ای است و دادن خمس به شخصی غیر از رهبر درست نیست.

نمایندگان دیگر مراجع که در آن جا حضور داشتند، اعتراض کردند اما من استدلال کردم و گفتم که مرجع تقلید خمس را می خواهد چه کند؟ مدیر است که به پول احتیاج دارد. کسی که مدیریت اجرایی دارد، به منابع مالی نیازمند است."

گفتنی است، مبنای فقهی مورد نطر مرحوم آیت الله فاضل، از سوی برخی علمای دیگر نیز بیان شده است. از جمله حضرات آیات یزدی و مومن با طرح مبسوط مبانی این دیدگاه فقهی بر لزوم کسب اجازه سایر فقها از حاکم اسلامی جهت تصرف در وجوهات مرتبط با خمس تأکید ورزیده اند.

آیت الله فاضل استرآبادی: نظر رهبری بر دیدگاه همگان ارجح است

همیشه نظرم این بود که افراد باید خدمتگزار بوده و رهبری را قبول داشته باشند؛ چه راست باشد و چه چپ.

این افراد باید حرف رهبر را بر دیدگاه های گروهی خود ترجیح بدهند. وقتی بین نظر آنها با رهبری تضاد ایجاد شد، نظر رهبری را ترجیح بدهند.

اگر رهبر گفت: ما خودی و غیر خودی داریم، نگویند نداریم. اگر رهبر گفت: دشمن داخلی داریم، نگویند نداریم. بنده کاری به چپ و راست ندارم و همیشه هم در این مسیر ثابت قدم بوده ام و تغییر موضع ندادم.

کتاب خاطرات آیت الله محمد فاضل استرآبادی، ص 336، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی