هنرمندی که به کشورش وفادار بود
مرگ داریوش اسد زاده چیزی شبیه مرگ ضیاءالدین درّی بود مدفون در زیر غبار بی توجهی صنف سینماگر که گاه به خاطر مرگ یک گربه، زمین و زمان را به هم دوخته و یا به خاطر برخورد با یک هنرمند دست چندم سیاسی و وابسته، یقه لباسشان را چاک می دهند.
داریوش اسد زاده نشان درجه یک هنر را از رییس جمهور وقت کشورمان دریافت کرده بود. دکترای ادبیات هنر را داشت. علاوه بر نقش های متعدد و تجربیات موفق هفتاد سال حضور در تئاتر و سینما و تلویزیون، صاحب کتاب و تألیف و آثار مکتوب پژوهشی درباره هنر نیز بود.
با این که سال ها در آمریکا زندگی کرد؛ اما آمریکایی نشد و هویت فاخر ایرانی خودش را تا آخر حفظ کرد و هر جا عرصه بیان و قلم دستش می آمد ایران سرافراز را با عرت و افتخار یاد می نمود. در جریان ساخت فیلم قلاده های طلا به رغم فشار مافیای سینما که خواستار لغو قرداد و انصراف او از نقش آفرینی در این فیلم سیاسی وطن پرستانه بودند، با بازی موثر خود بر جذابیت این اثر ضداستکباری افزود.
نمی دانم کدام یک از عوامل فوق باعث بی توجهی مدعیان روشنفکری و انسان دوستی و هنر پرستی نسبت به این چهره ماندگار هنر کشور گردید؛ اما از حق نگذریم جماعت غافل از آخرت، مودت و برادری و انسانیت را هم در حد یک نقش موقّت و بازی زودگذر می نگرند.