در راه "من"!
اخیرا امام جمعه یکی از شهرهای شمالی کشور در سفر به قم به هر طلبه ای که پای سخنرانی اش نشست مبلغ سیصد هزار تومان پرداخت کرد!
مرتبطین وی از قبل اعلام کرده بودند به طلابی که در مجلس سخنرانی او در قم حاضر شوند هدیه نقدی اعطا خواهد شد.
این پولها از کجا می آید؟ اگر از مال شخصی امام جمعه است باید پرسید مگر درآمد امام جمعه ها چقدر است؟
اگر از اموالی است که متعلق به طلاب بوده و باید دست آنها برسد چرا صرفا طلابی از آن بهره مند می شوند که پای سخنرانی وی زانو بزنند؟ این کار به معنای سوءاستفاده شخصی از اموال عمومی نیست؟ تضییع حقوق طلابی که در جلسه حاضر نشدند مصداق نادیده گرفتن حق الناس نیست؟
پرسش اصلی اما این جاست امام جمعه ای که می داند حتی بین هم لباسی های خودش هم جایگاه خوبی ندارد و برای پر کردن مجلس سخنرانی در بین طلاب مجبور است از اهرم تطمیع استفاده کند اساسا چه اصراری بر حضور در این منصب دارد؟ چرا از خودش نمی پرسد رفتارهای متناقض و باندبازی ها و فامیل بازی هایش چه بر سر اعتماد عمومی آورده است؟
