به بهانه طرح راه اندازی مناطق آزاد در مازندران
یکی از ساده ترین کارها که البته جنبه تبلیغاتی ارزشمندی برای شهرداری ها دارد راه اندازی فضای سبز در نقطه ای از شهر است که تخصص و سرمایه خاصی لازم نداشته و اگر چه مشکل قابل اعتنایی از مردم را حل نمیکند اما اقدامی دهان پرکن و چشمگیر تلقی شده و فرصتی معتنم برای مانور تبلیغاتی و گزارش کاری مسئولان مربوطه است.
راه اندازی مناطق آزاد تجاری نیز برای مسئولان سیاسی اعم از وزرا و استانداران و نمایندگان مجلس در همین حکم است.
نگاهی به اوضاع مناطق آزاد در سطح کشور و توجه به آمارهای موحود نشان میدهد تاسیس این مناطق بیش از آنکه دستاورد اقتصادی برای مردم داشته باشد منجر به توسعه مصرف گرایی و وابستگی اقتصادی کشور گردیده و در واقع تبدیل به درگاه ورودی اجناس بنجل و غیر ضروری گشته و تاثیر چندانی در رفع معضل بیکاری نداشته است.
اغلب کارشناسان اقتصادی نیز بارها بر بی حاصلی چنین مناطقی تاکید ورزیده و خسارت های ناشی از آن را بیش از عوایدش دانسته اند.
گرانی زمین های منطقه که البته سود سرشاری برای رانت خواران و وابستگان بعضی مسئولان به دنبال دارد و منجر به فقر بیشتر اهالی میگردد و نیز مفاسد فرهنگی حاصل از حضور سرمایه داران تاجر و دلال مسلک و آقازاده های خوشگذرانشان از دیگر عوارض تشکیل مناطق آزاد تجاری است.
خیز بعضی مسئولان سیاسی استان و همراهی نمایندگان و سکوت ائمه جمعه مازندران به منظور راه اندازی مناطق آزاد در بخش هایی از مازندارن به رغم هشدارهای مکرر صاحب نظران اقتصادی و فرهنگی زنگ خطری است که آینده این خطه لاله خیز را تهدید میکند.
عجیب نیست مدعیان دلسوزی برای استانی که سالهاست از فقدان صنایع تبدیلی و مرتبط با کشاورزی رنج برده و نیز از زیرساخت های ارتباطی مناسب بی بهره بوده با اطلاع از خالی بودن دستان خود به جای جذب سرمایه گذار و ایجاد اشتغال مولد و حمایت از کارافرینان به اقدامی پر سر و صدا اما بی حاصل روی بیاورند.
همانطور که ابراز نگرانی مکرر اساتید متعهد علم اقتصاد به نتیجه ای نرسید و از شهوت هیاهوی صاحبان قدرت نکاست بعید میدانم این نوشتار نیز به جایی برسد اما کمترین کاری که از دستمان بر می آید این است که نمایش های تبلیغاتی پیرامون راه اندازی مناطق آزاد را به پای کارآمدی مدعیان خدمت ننویسیم.
